Uitspraken

Tussen partijen staan de volgende feiten vast:

- [verzoekster] is in de periode van 1 april 2015 tot en met 14 april 2015 werkzaam geweest bij [verweerster] in de functie van verkoopmedewerkster. [verzoekster] heeft die arbeidsovereenkomst binnen de proeftijd beëindigd en is per 15 april 2015 bij de vennootschap [werkgever] [naam] (hierna: [werkgever] ) in dienst getreden.

- Op 30 september 2015 heeft [verzoekster] een sollicitatiegesprek gehad met de heer [voorletter] [stationsmanager] (hierna: [stationsmanager] ), stationsmanager bij [verweerster] , en na afloop van het gesprek heeft [verzoekster] het navolgende schriftelijke stuk getekend:

- [verzoekster] heeft haar arbeidsovereenkomst met [werkgever] per 14 oktober 2015 opgezegd.

- Op 7 oktober 2015 heeft [stationsmanager] aan [verzoekster] het werkrooster van de maand oktober 2015 toegezonden. Uitgangspunt was dat [verzoekster] gemiddeld 112 uur per maand zou werken.

- Op 14 oktober 2015 heeft [verweerster] telefonisch aan [verzoekster] medegedeeld dat er geen arbeidsovereenkomst is gesloten en dat zij niet op het werk hoeft te verschijnen.

- Bij brief van 20 oktober 2015 heeft [verzoekster] zich jegens [verweerster] bereid en beschikbaar gesteld om alsnog met haar werkzaamheden aan te vangen.

- Bij brief van 3 november 2015 heeft [verweerster] aan [verzoekster] medegedeeld dat op 30 september 2015 mondeling is medegedeeld dat totstandkoming van de arbeidsovereenkomst onderwerp is van goedkeuring door de directie van [verweerster] en dat de directie besloten heeft om geen arbeidsovereenkomst aan te gaan.

- Bij brief van 10 november 2015 heeft de gemachtigde van [verzoekster] aan [verweerster] bericht dat met het tekenen van de arbeidsovereenkomst op 30 september 2015 een rechtsgeldige arbeidsovereenkomst is ontstaan en een vergoeding gevorderd van zes maandsalarissen in verband met onregelmatige opzegging.

- Per 10 november 2015 is [verzoekster] bij haar eerdere werkgever, [werkgever] , in dienst getreden voor 24 uur per week.

- Op 13 en 16 november 2015 heeft [verweerster] [verzoekster] benaderd met het verzoek haar werkzaamheden te hervatten. [verzoekster] heeft hier niet mee ingestemd vanwege haar werk bij [werkgever] .

- Bij e-mailbericht van 17 november 2015 heeft [verweerster] aan de gemachtigde van [verzoekster] medegedeeld dat zij [verzoekster] aangeboden heeft om te komen werken, dat [verzoekster] daar niet op heeft gereageerd en de stelling dat er geen arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen wordt gehandhaafd.

De kantonrechter overweegt als volgt.

In geschil is allereerst of er tussen partijen een arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen met het op 30 september 2015 tekenen van het hiervoor onder 3.1 aangehaalde schriftelijke stuk. De kantonrechter stelt voorop dat de wet een ‘voorlopige arbeidsovereenkomst’, zoals de kop van dit getekende stuk luidt, niet kent. Nu uit het getekende stuk blijkt van overeenstemming over het verrichten van arbeid, de duur en het te betalen loon, voldoet deze overeenkomst aan de kenmerken van een arbeidsovereenkomst als bedoeld in artikel 7:610 lid 1 BW. Het verweer van [verweerster] dat met het tekenen van deze overeenkomst slechts sprake was van de intentie tot het sluiten van een arbeidsovereenkomst, wordt derhalve gepasseerd. Daaraan kan niet afdoen dat in de overeenkomst is vermeld dat deze binnen twee weken vervangen zal worden door een definitieve arbeidsovereenkomst. Immers, zoals hiervoor overwogen, is de ‘voorlopige arbeidsovereenkomst’ reeds te kwalificeren als een arbeidsovereenkomst.

[verweerster] voert voorts aan dat de overeenkomst onder het voorbehoud van goedkeuring door de directie tot stand is gekomen en dat dit in het gesprek van 30 september 2015 aan [verzoekster] is medegedeeld. Nu [verzoekster] dit betwist en [verweerster] ter zitting heeft medegedeeld af te zien van bewijslevering, is niet komen vast te staan dat in het gesprek van 30 september 2015 een voorbehoud van goedkeuring van de directie is medegedeeld. Evenmin is komen vast te staan dat anderszins een dergelijk voorbehoud is gemaakt en [verzoekster] daarvan op de hoogte was. Zo is in de overeenkomst van 30 september 2015 ook niets vermeld over vereiste goedkeuring van de directie. Uit het enkele feit dat in de overeenkomst staat dat deze binnen twee weken vervangen zal worden door een definitieve arbeidsovereenkomst, kan dit voorbehoud ook niet uit worden afgeleid. Indien [verweerster] de bedoeling had om een voorbehoud te maken, had het op haar weg als werkgever gelegen om dit duidelijk in de overeenkomst te vermelden. De kantonrechter volgt [verweerster] ook niet in haar stelling dat het bestaan van een voorbehoud blijkt en aan [verzoekster] kenbaar was uit het feit dat [verzoekster] eerder bij haar gewerkt heeft. [verzoekster] heeft dit namelijk gemotiveerd betwist en heeft onbetwist gesteld dat zij in april 2015 na ondertekening van de voorlopige overeenkomst direct is gaan werken. Enig voorbehoud in de door [verweerster] gestelde zin is derhalve niet komen vast te staan.

[verweerster] beroept zich er verder nog op dat de overeenkomst niet rechtsgeldig is gesloten, omdat [stationsmanager] geen bevoegdheid had om deze aan te gaan. Vast staat dat [stationsmanager] in het handelsregister niet als bevoegd vertegenwoordiger van [verweerster] is vermeld. Het bepaalde in artikel 3:61 lid 2 BW brengt echter mee dat, indien [verzoekster] heeft aangenomen en redelijkerwijs mocht aannemen dat [stationsmanager] bevoegd was om de overeenkomst aan te gaan, [verweerster] op de onjuistheid van die veronderstelling geen beroep kan doen. Nu [stationsmanager] het sollicitatiegesprek namens [verweerster] heeft gevoerd, hij een managementfunctie heeft bij [verweerster] en hij [verzoekster] de arbeidsovereenkomst voorlegde ter ondertekening, mocht [verzoekster] redelijkerwijs aannemen dat [stationsmanager] bevoegd was om de overeenkomst aan te gaan. Weliswaar is [verzoekster] gezegd dat zij ook nog een gesprek zou hebben met de heer [regio manager] van [verweerster] , dat uiteindelijk door omstandigheden zijdens [verweerster] niet heeft plaatsgevonden, maar niet gesteld of gebleken is dat dit gesprek een voorwaarde was voor het rechtsgeldig tot stand komen van de arbeidsovereenkomst. Op grond van het voorgaande wordt geoordeeld dat er sprake is van schijn van vertegenwoordigingsbevoegdheid en dat [verweerster] gebonden is aan de arbeidsovereenkomst.

[verzoekster] stelt dat [verweerster] de arbeidsovereenkomst op 14 oktober 2015 telefonisch heeft opgezegd, hetgeen [verweerster] betwist. Volgens [verweerster] is het woord opzegging nooit gevallen. Vast staat echter dat in het telefoongesprek van 14 oktober 2015 aan [verzoekster] is medegedeeld dat zij niet op het werk hoeft te verschijnen. Gelet hierop en nu er (zoals hiervoor geoordeeld) op dat moment sprake was van een gesloten arbeidsovereenkomst waar [verweerster] aan is gebonden, dient de mededeling naar het oordeel van de kantonrechter begrepen te worden als een opzegging. Nu [verweerster] de arbeidsovereenkomst derhalve heeft opgezegd, behoeft het (bezwaar van [verweerster] tegen het) door [verzoekster] (ter zitting) gedane voorwaardelijke verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst en de vordering tot betaling van loon geen bespreking meer, nu aan dat verzoek gelet op het voorwaardelijke karakter (voor zover niet zou zijn opgezegd) niet wordt toegekomen.

[verzoekster] vordert bij aanvullend verzoek van 7 januari 2016 (eveneens subsidiair) een billijke vergoeding van vijf maandsalarissen op grond van artikel 7:681 lid 1 BW jo. artikel 7:671 lid 1 BW. [verweerster] voert aan dat deze vordering vanwege de vervaltermijn van twee maanden te laat is ingesteld (artikel 7:686a lid 4 sub a onder 2 BW). [verzoekster] betwist dat het verzoek te laat is gedaan omdat het oorspronkelijke verzoekschrift tijdig is ingediend en de wijziging volgens de gewone regels van artikel 283 lid 1 jo. artikel 130 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) beoordeeld dient te worden.

Vast staat dat het aanvullende verzoek van [verzoekster] van 7 januari 2016 ruim twee maanden nadat de arbeidsovereenkomst is geëindigd, en daarmee na het verstrijken van de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 sub a onder 2 BW, is ingediend. De vraag is of hier sprake is van een toelaatbare aanvulling van het aanvankelijk wel tijdig ingediende verzoekschrift op 14 december 2015, zoals [verzoekster] stelt, of dat aan [verzoekster] het verstrijken van de vervaltermijn kan worden tegengeworpen, zoals [verweerster] aanvoert. Deze vraag heeft ook in de literatuur aandacht gekregen (zie Wetzels, TAP 2015, 6 en Van Slooten e.a., Handboek Nieuw Ontslagrecht, pag. 186-187). Op grond van het bepaalde in artikel 283 lid 1 jo. artikel 130 Rv mag een verzoeker (behoudens strijd met de eisen van een goede procesorde) het verzoek of de gronden in beginsel nog veranderen of vermeerderen zolang geen eindbeschikking is gegeven. Gegeven de wettelijke vervaltermijn dient een verandering van het verzoek, na het verstrijken van de vervaltermijn, zich dan echter wel zowel feitelijk als juridisch met de oorspronkelijke grondslag te verdragen. Dat is hier niet het geval. De verzochte gefixeerde schadevergoeding is immers gebaseerd op artikel 7:677 lid 4 dan wel artikel 7:672 lid 9 BW en de billijke vergoeding is gebaseerd op artikel 7:681 jo. artikel 7:671 BW. Beide vergoedingen hebben een verschillende grondslag en zien ook op andere feiten. Zo ziet de gevorderde gefixeerde schadevergoeding op de onregelmatige opzegging vanwege het niet respecteren van de opzegtermijn en de billijke vergoeding op het niet rechtsgeldig opzeggen van de arbeidsovereenkomst, in casu vanwege het ontbreken van instemming van [verzoekster] of toestemming van het UWV. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat aan een inhoudelijk beoordeling van het aanvullend verzoek van 7 januari 2016 tot toekenning van een billijke vergoeding, niet wordt toegekomen. Nu de vervaltermijn ter zake van dit aanvullend verzoek is verstreken, zal [verzoekster] hierin niet-ontvankelijk worden verklaard.

Nu partijen over en weer in het ongelijk zijn gesteld, ziet de kantonrechter aanleiding om de proceskosten te compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.