Uitspraken

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie vordert aan verdachte op te leggen een taakstraf van 160 uur en een voorwaardelijke gevangenisstraf van 3 maanden met een proeftijd van 2 jaar. Voorts heeft de officier van justitie verzocht de schademaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft naar voren gebracht dat verdachte iedere maand € 400,= afbetaalt op de totale vordering van € 142.400,= en dat thans nog een bedrag openstaat van € 115.000,=.

Verdachte heeft een schuld van in totaal € 240.000,=. Zij heeft de feiten gepleegd toen zij in een psychische onbalans verkeerde, onder andere door relationele problemen met haar voormalige partner. Verdachte lijdt aan burn-outklachten, depressies en heeft extreme verlatingsangst. Zij is in januari 2016 gestart met een traject bij de GGZ en is inmiddels verwezen naar een gespecialiseerde GGZ-instelling voor cognitieve en schematherapie. Verdachte zal na deze strafzaak met deze behandeling beginnen. Voorts draagt verdachte zorg voor haar 15-jarige zoon die ADHD en PDD-NOS heeft.

Verdachte heeft zelf nog op zitting naar voren gebracht dat zij sinds november 2015 een jaarcontract heeft bij haar nieuwe werkgever [naam bedrijf] en dat zij er alles aan wil doen om die baan te behouden.

De raadsvrouw heeft zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank voor wat betreft de op te leggen straf en maatregel.

Het oordeel van de rechtbank

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan de verduistering van een aanzienlijk geldbedrag van haar werkgever. Gedurende een periode van ruim 3 jaar heeft zij - als boekhoudster werkzaam bij haar werkgever - door middel van het aanmaken van fictieve facturen en uitbetaling van deze facturen op haar eigen bankrekening een bedrag van € 126.976,13 verduisterd.

Door haar handelen heeft zij het vertrouwen dat haar werkgever in haar als boekhoudster gesteld heeft, op een grove wijze beschaamd. Zij heeft daarbij misbruik gemaakt van de mogelijkheden die haar door het binnen het bedrijf gehanteerde boekhoudsysteem werden geboden om via fictieve facturen van bestaande klanten bedragen naar haar eigen bankrekening over te maken zonder dat dat gelijk ontdekt werd.

De rechtbank neemt het verdachte bijzonder kwalijk dat zij haar werkgever langdurig op deze wijze bedrogen heeft.

Volgens de landelijke oriëntatiepunten die de rechtbank als uitgangspunt voor een op te leggen straf hanteert, zou voor een fraude ter hoogte van € 125.000,= een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 9 maanden passend zijn.

Aan de andere kant houdt de rechtbank in het voordeel van verdachte rekening met haar persoonlijke omstandigheden, zoals deze op zitting naar voren zijn gekomen.

De rechtbank acht aannemelijk dat verdachte door haar persoonlijkheid en de situatie waarin zij zich bevond psychisch niet in balans was, hetgeen overigens niet maakt dat de door verdachte gepleegde strafbare feiten daarmee goed gepraat zijn.

In het voordeel van verdachte weegt de rechtbank mee dat verdachte zich onder behandeling van de GGZ heeft gesteld en voornemens is om zich, nadat deze strafzaak is beëindigd, te laten behandelen middels cognitieve en schematherapie. Daarnaast acht de rechtbank van belang dat verdachte de zorg heeft over haar 15-jarige zoon die ADHD en PDD-NOS heeft en dat zij daarnaast een baan van 32 uur per week heeft. Zij heeft voorts hoge schulden zodat het opleggen van een geldboete niet passend is.

Verdachte is bezig om haar schuld aan [benadeelde partij] zoveel mogelijk af te lossen, hoewel de rechtbank zich realiseert dat de huidige aflossing van € 400,= per maand betekent dat een volledige afbetaling van deze schuld een kwestie van vele jaren zal zijn, nog los van de overige schulden die verdachte nog heeft.

Ook neemt de rechtbank in aanmerking dat verdachte een blanco strafblad heeft.

Alles afwegend komt de rechtbank tot het oordeel dat de door de officier van justitie gevorderde straf voldoende recht doet aan de ernst van het feit en de persoon van verdachte.

De rechtbank zal dan ook naast de geëiste werkstraf van 160 uur aan verdachte een voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen voor de duur van 3 maanden teneinde de ernst van de feiten te benadrukken en teneinde verdachte ervan te weerhouden nieuwe strafbare feiten te plegen.

Ook is de rechtbank van oordeel dat de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht, en wel ter hoogte van € 115.000,=, dient te worden opgelegd ten behoeve van [benadeelde partij] . Verdachte is immers jegens [benadeelde partij] naar burgerlijk recht aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht. De hoogte van het thans resterende schadebedrag valt niet precies vast te stellen. De verdediging heeft ter zitting aangegeven dat dit bedrag op dit moment

€ 115.000,= zou zijn en de heer [naam] van [benadeelde partij] heeft dit bedrag niet weersproken. De rechtbank zal derhalve ten behoeve van de schademaatregel het resterende schadebedrag vaststellen op een bedrag van € 115.000,=.

De rechtbank acht de oplegging van deze maatregel zowel in het belang van verdachte als in het belang van [benadeelde partij] . Betalingen door verdachte in het kader van deze maategel aan de staat verricht, strekken - anders dan bij de incasso in termijnen van het in het civiele vonnis vastgestelde bedrag - in het algemeen tot voldoening aan [benadeelde partij] zonder dat daar nog deurwaarders- of andere kosten vanaf worden getrokken. Door via de schademaatregel de inning van de schade te regelen zal verdachte geen dan wel minder kosten hoeven te betalen en zal [benadeelde partij] eerder het volledige schadebedrag hebben geïnd.

Ofschoon het, gelet op de tussen verdachte en [benadeelde partij] getroffen afbetalingsregeling, in de rede zou liggen om op de voet van art 24a van het Wetboek van Strafrecht een betaling in termijnen op te leggen, ziet de rechtbank daarvan af. Noch het belang van [benadeelde partij] noch het belang van verdachte is daarmee voldoende gediend. Immers in geval de draagkracht van verdachte toe of af neemt, moet dat tot een aanpassing van het overeengekomen termijnbedrag kunnen leiden, terwijl dat op de voet van art 24a van het Wetboek van Strafrecht in beginsel niet mogelijk is. De rechtbank gaat er daarbij van uit dat het CJIB de tussen verdachte en [benadeelde partij] getroffen regeling tot uitgangspunt zal nemen en niet een eigen strakker regime zal gaan hanteren.