Uitspraken

Artikel 350 Rv luidt als volgt.

1. Het hooger beroep schorst de ten uitvoerlegging van het vonnis, indien daarbij niet is bepaald, dat hetzelve bij voorraad zal worden ten uitvoer gelegd in de gevallen waarin dit is toegelaten.

2. Het hoger beroep, ingesteld tegen een tussenvonnis waartegen ingevolge artikel 337, tweede lid, geen hoger beroep openstaat voordat het eindvonnis is gewezen of ingesteld met gebruikmaking van de nieuwe termijn ingevolge artikel 340, schorst de tenuitvoerlegging niet.

Nu hoger beroep is ingesteld tegen de beslissing tot afwijzing van de gevorderde verklaringen voor recht, terwijl uitvoerbaar bij voorraad verklaring niet aan de orde is, geldt dat de tenuitvoerlegging van het vonnis in conventie is geschorst. De vraag ligt voor of bij voortzetting van de procedure in reconventie sprake is van tenuitvoerlegging van het vonnis in conventie.

Tenuitvoerlegging van een vonnis betreft zowel de executie in enge zin ofwel de exécution forcée, de tenuitvoerlegging met behulp van dwangmiddelen, als de executie in ruime zin, de exécution par suite d’instance, het voeren of vervolgen van een procedure ter uitvoering van een - eerdere - gerechtelijke uitspraak.

De beslissing tot afwijzing van verklaringen voor recht is niet vatbaar voor executie in enge zin. Deze beslissing kan niet leiden tot het afdwingen van enige incasso, noch tot het afdwingen van een doen, dulden of nalaten.

De beslissing tot afwijzing van verklaringen voor recht is evenmin vatbaar voor executie in ruime zin. Van executie in ruime zin is sprake wanneer op een rechterlijke beslissing voortbouwende processuele handelingen worden verricht. Voorbeelden hiervan zijn de schadestaatprocedure, de procedure ter bepaling van het tot zekerheid te stellen bedrag, het doen van rekening en verantwoording, maar ook het uitvoeren van een bewijsopdracht of het houden van een descente. De beslissing tot afwijzing van de gevorderde verklaringen voor recht leidt niet tot een met voormelde voorbeelden vergelijkbare, op die beslissing voortbouwende processuele handeling. Een verklaring voor recht is een declaratoir vonnis dat zich niet leent voor tenuitvoerlegging en kan daarom niet uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard. Voor de afwijzing van de vorderingen om voor recht te verklaren en de in het lichaam van het vonnis opgenomen overwegingen en beslissingen over de stuitende werking van een aantal brieven, over dat geen sprake is van verjaring en evenmin van rechtsverwerking, is dat niet anders. Ook die in het lichaam van het vonnis opgenomen beslissingen lenen zich niet voor tenuitvoerlegging. De verwijzing van [eiser sub 1] en [eiser sub 2] naar de niet met het hier voorliggende geval vergelijkbare casus bij het gerechtshof in Amsterdam doet aan dit oordeel niet af.

Uit het vorenstaande volgt dat waar bij voortprocederen in reconventie geen sprake is van tenuitvoerlegging van het vonnis in conventie, schorsing op grond van artikel 350 lid 1 Rv niet aan de orde is. Het hoger beroep tegen het tussenvonnis van 22 juli 2015 heeft gelet op artikel 350 lid 2 Rv geen schorsende werking.

De omstandigheid dat hier geen sprake is van tenuitvoerlegging van een vonnis die wordt geschorst neemt niet weg dat tussen partijen in geschil is of brieven van de curator stuitende werking hebben, of vorderingen van de curator zijn verjaard en of de curator rechten heeft verwerkt. Niet onaannemelijk is - hoewel [eiser sub 1] en [eiser sub 2] nog geen conclusie van antwoord in reconventie hebben genomen - dat zij over die punten in het kader van hun verweer een vergelijkbaar standpunt zullen innemen als zij in conventie hebben gedaan, al dan niet met een wijziging of aanvulling van hun motivering. Voorop staat dat de beslissingen in het vonnis in conventie vanwege het ingestelde hoger beroep geen gezag van gewijsde hebben. De rechtbank is dan ook gehouden in reconventie op basis van het door partijen nog te voeren debat gemotiveerd te beslissen op verweren van [eiser sub 1] en [eiser sub 2] . Hoewel de rechtbank niet tot aanhouding van de procedure in reconventie verplicht is, ligt wel de vraag voor of aanhouding aangewezen is. Die vraag beantwoordt de rechtbank ontkennend. Op grond van artikel 6 EVRM heeft de curator recht op vaststelling van burgerlijke verplichtingen van [eiser sub 1] en [eiser sub 2] binnen een redelijke termijn. Onder termijn is de hele rechtsgang, die tot en met de Hoge Raad kan lopen, te verstaan. De curator zou in dit geval onevenredig in dat recht worden geschaad indien hij op een inhoudelijk oordeel over de vraag of [eiser sub 1] en [eiser sub 2] op grond van bestuurdersaansprakelijkheid zijn gehouden schade te vergoeden zou moeten wachten totdat in hoger beroep en mogelijk in cassatie is beslist over de vorderingen in conventie hetgeen een ruim aantal jaren kan duren. De rechtbank betrekt hierbij dat [eiser sub 1] en [eiser sub 2] zelf de keuze hebben gemaakt om hun formele verweren tegen de vorderingen van de curator in reconventie ten grondslag te leggen aan hun conventionele vorderingen. Ook hebben zij de rechtbank verzocht de procedures in conventie en in reconventie te splitsen. Om tegenstrijdige uitspraken door deze rechtbank en het gerechtshof in ’s-Hertogenbosch over de onderwerpen verjaring, stuitende werking en rechtsverwerking te voorkomen zal de rechtbank een eventueel arrest van dat hof in de beoordeling betrekken.