Uitspraken

De inspecteur gaat ervan uit dat belanghebbende voor geen enkele werknemer, die de opleiding heeft gevolgd, recht heeft op aftrek van loonheffing ingevolge de WVA. Belanghebbende meent dat zij in alle gevallen recht heeft op de aftrek. Geen der partijen heeft zich subsidiair op het standpunt gesteld dat de WVA-aftrek gedeeltelijk terecht zou zijn geclaimd. Het is dus – zoals partijen ter zitting hebben bevestigd – een kwestie van alles of niets.

In de eerste plaats moet beoordeeld worden of voor de werknemers van belanghebbende, wier namen zijn vermeld als deelnemer aan de opleiding, sprake is geweest van beroepspraktijkvorming in de zin van een beroepsbegeleidende leerweg van een in artikel 7.2.2, eerste lid, onderdelen a tot en met e, van de WEB bedoelde beroepsopleiding. In dit geval gaat het dan om de assistentopleiding (onderdeel a).

De inspecteur heeft gesteld dat niet is gebleken dat bij belanghebbende sprake is geweest van beroepspraktijkvorming in de zin van de WVA (zie 5.2) en, zo daarvan al sprake zou zijn geweest, dat het praktijkdeel 60% of meer van de studieduur betrof. Daartoe heeft de inspecteur onder meer aangevoerd dat er voor de jaren 2008 tot en met 2010 – afgezien van de beroepspraktijkvormings- en de onderwijsovereenkomsten – niets in belanghebbendes administratie is aangetroffen waarmee zij aannemelijk heeft gemaakt dat de beroepspraktijkvorming heeft plaatsgevonden. De door belanghebbende overgelegde stukken zijn gedeeltelijk niet ingevuld, gedateerd of ondertekend en geven overigens geen inzicht in de wijze waarop de praktijkopleiding heeft plaatsgevonden, aldus de inspecteur.

De rechtbank is van oordeel dat het op de weg van belanghebbende ligt om, tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur, feiten en omstandigheden aannemelijk te maken die kunnen leiden tot het oordeel dat sprake is geweest van beroepspraktijkvorming in de zin van de WVA (zie 5.2). Belanghebbende beroept zich daartoe onder meer op de – ongedateerde en niet-ondertekende – (digitale) opleidingsdossiers van verschillende werknemers. Naar het oordeel van de rechtbank kan hieruit slechts worden afgeleid dat bij de werknemers op bepaalde onderdelen werd getoetst. Deze opleidingsdossiers bieden echter geen inzicht of, noch in de manier waarop de verschillende onderdelen zijn onderwezen, en evenmin wanneer en hoe is getoetst of beoordeeld, zodat daaruit, zonder nader bewijs, niet kan worden afgeleid dat en zo ja in hoeverre er beroepspraktijkvorming in de zin van de WVA heeft plaatsgevonden. De door belanghebbende overgelegde verklaringen van haar werknemers, een medewerkster van [het opleidingsinstituut] en praktijkopleiders van [A BV] maken dit niet anders. De rechtbank overweegt daarbij dat belanghebbende geen voortgangsrapportages of andere vastleggingen heeft overgelegd waaruit volgt dat leerdoelen zijn gesteld volgens de betreffende Crebo-code en dat sprake was van enige (tussentijdse) waarborging van het behalen daarvan. Ook hetgeen de heren [persoon A] en [persoon B] ter zitting hebben verklaard over de begeleiding van de beroepspraktijkvorming in de onderhavige jaren door [A BV] , is onvoldoende om in de bewijslast te slagen, omdat die verklaringen slechts een algemeen beeld geven en onvoldoende zeggen over de feitelijke beroepspraktijkvorming per werknemer. Gelet op het voorgaande, acht de rechtbank weliswaar aannemelijk dat sprake is geweest van enige opleiding van de betreffende werknemers, maar acht de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat in de onderhavige jaren sprake is geweest van beroepspraktijkvorming in de zin van de WVA. Al hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd, heeft de rechtbank geen aanleiding gegeven om tot een ander bewijsoordeel te komen.

Gelet op het vorenoverwogene behoeft de vraag of het praktijkdeel 60% of meer van de studieduur betrof dan geen beantwoording meer.

Ter zitting heeft belanghebbende in verband met de kostenvergoeding bezwaar aangevoerd dat in de bezwaarfase wél een verzoek om kostenvergoeding was gedaan. De rechtbank begrijpt hieruit dat belanghebbende de afwijzende beslissing over de kostenvergoeding in de bezwaarfase bestrijdt. De rechtbank is het op dit punt met belanghebbende eens. Uit de stukken blijkt dat belanghebbende heeft verzocht om kostenvergoeding. De inspecteur heeft een vergoeding geweigerd met als motivering dat geen sprake was van een aan de inspecteur te wijten onrechtmatigheid. Uit de stukken blijkt dat de boeten waren opgelegd met als motivering (onderdeel 6 controlerapport): “Ik ben van mening dat in onderdelen 3.2.7 Beroepspraktijkvorming, 3.2.8 Begeleiding, 3.3.1 Nederlandse les kwalificeert niet als beroeps opleiding van het rapport, fouten zijn opgenomen die als vergrijp kwalificeren.” De hier bedoelde “fouten” zijn kennelijk het ontbreken van ingevulde werkplekopdrachten of ingevulde BPV opdrachtenboeken en onvoldoende vastlegging van de beroepspraktijkvorming (3.2.7), het gegeven dat [persoon C] onder leiding feitelijk de praktijkbegeleiding deed terwijl hij niet was geregistreerd als praktijkopleider (3.2.8.) en het gegeven dat Nederlandse les niet kwalificeert als beroepsopleiding (3.3.1). Naar het oordeel van de rechtbank kan uit geen van deze constateringen worden afgeleid dat belanghebbende grove schuld kan worden verweten ten aanzien van het claimen van de afdrachtvermindering ter zake van de praktijkopleiding. Naar het oordeel van de rechtbank was op dit punt sprake van een aan de inspecteur te wijten onrechtmatigheid. Nu bij de uitspraken op bezwaar de boeten zijn vernietigd, had de inspecteur een kostenvergoeding moeten toekennen.

Gelet op het vorenstaande dienen de beroepen gegrond te worden verklaard doch uitsluitend in verband met de beslissing over de kostenvergoeding in de bezwaarfase. Wat betreft de naheffingsaanslagen dienen de uitspraken op bezwaar in stand te blijven.