Uitspraken

Belanghebbende heeft gesteld dat de inspecteur ook met de door hem alsnog ingebrachte stukken (zie 1.8) niet heeft voldaan aan de uitspraak van de geheimhoudingskamer van het Hof. Deze stelling faalt. De uitspraak van de geheimhoudingskamer ziet op de naheffingsaanslag 2006 ten name van [B BV] . Ter voorbereiding van het boekenonderzoek bij die vennootschap heeft de controlefunctionaris een Word-bestand gemaakt. De inspecteur heeft het Word-bestand overgelegd op de wijze als door de geheimhoudingskamer van het Hof is bepaald, behoudens de namen van de kopers; die heeft de inspecteur weggelakt. Nu ter zake van de zaken van belanghebbende geen Word-bestand of vergelijkbaar stuk is aangetroffen en gesteld noch gebleken is dat een dergelijk stuk bestaat, is de uitspraak van de geheimhoudingskamer niet relevant voor de zaken van belanghebbende.

Belanghebbende heeft gesteld dat de naheffingsaanslag 2010 moet worden vernietigd omdat de tenaamstelling onjuist is. Er is immers sprake van een fiscale eenheid tussen belanghebbende en [A BV] . Ter zitting heeft belanghebbende aangevoerd dat de fiscale eenheid al op 1 januari 2010 bestond. De inspecteur heeft ter zitting gesteld dat de constatering van het bestaan van een fiscale eenheid tijdens de bespreking op 29 januari 2010 haar werking heeft verloren nu er geen beschikking in de zin van artikel 7, vierde lid, van de Wet (hierna: beschikking fiscale eenheid) is afgegeven en de vennootschappen onderling ook niet hebben gehandeld als waren zij een fiscale eenheid.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 27 januari 2006, nr. 41316, ECLI:NL:HR:2006:AV0408 overwogen dat aan de betrokken belanghebbende niet kan worden tegengeworpen dat de inspecteur (nog) niet een beschikking fiscale eenheid heeft afgegeven. Voort blijkt nergens uit de wet net zomin als uit de jurisprudentie dat relevant is hoe de onderdelen van de fiscale eenheid bij onderlinge transacties hebben gehandeld. De stellingen van de inspecteur treffen dan ook geen doel.

De inspecteur heeft het standpunt ingenomen dat op grond van artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelasting (hierna: AWR) de bewijslast dient te worden omgekeerd, omdat belanghebbende in de betrokken jaren (2007 t/m het 1e kwartaal 2010) niet de vereiste aangiften heeft gedaan. De inspecteur heeft in dat kader gewezen op de omstandigheid dat belanghebbende vrijwel alleen nihilaangiften heeft gedaan terwijl in alle jaren auto’s zijn verkocht en ingekocht. Uit de eigen achteraf door belanghebbende opgemaakte boekhouding blijkt al een te betalen bedrag van € 15.198. Daarnaast is in totaal € 59.802 gecorrigeerd, rekening houdende met de over de jaren 2008 en 2009 door belanghebbende teruggevraagde omzetbelasting via aangiften in die periode. Volgens de HSB-bestanden zijn er auto’s verkocht waarvan de omzet niet is verantwoord. Bovendien zijn er volgens de inspecteur ten onrechte verkopen aangemerkt als export of verkopen met toepassing van de margeregeling, terwijl belanghebbende niet beschikte over de juiste bescheiden om het nultarief toe te passen resp. de margeregeling toe te passen. De naheffingsaanslag 2010 is louter op de door belanghebbende zelf verstrekte boekhouding gebaseerd.

Belanghebbende ontkent niet dat zij nihilaangiften heeft gedaan en dat er in de onderhavige tijdvakken is gehandeld in auto’s. Belanghebbende betwist wel dat zij meer omzet zou hebben gerealiseerd dan uit de eigen administratie zou blijken.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur – aan de hand van de normale regels van de stelplicht en bewijslast – feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt waaraan de gevolgtrekking is te verbinden dat belanghebbende niet de vereiste aangiften heeft gedaan. Met betrekking tot de in geding zijnde tijdvakken waarvoor nihilaangiften zijn gedaan, heeft de inspecteur aan zijn bewijslast voldaan reeds omdat belanghebbende in die aangiften geen enkele omzet heeft verantwoord terwijl uit belanghebbendes administratie volgt dat zij in die tijdvakken wel omzet heeft behaald. Ook met betrekking tot de nog in geding zijnde tijdvakken waarvoor wel omzet op aangifte is aangegeven (het vierde kwartaal 2008 en het eerste en derde kwartaal 2009), heeft de inspecteur aan de op hem rustende bewijslast voldaan. De correctie voor het vierde kwartaal 2008 is gebaseerd op de uit de administratie van belanghebbende blijkende verkopen van een hogedrukreiniger en straattegels; het is evident dat over die verkoop omzetbelasting verschuldigd was. De correcties uit 2009 hebben betrekking op uit het HSB-bestand vermelde auto’s; daarvoor is in het geheel geen omzetbelasting aangegeven terwijl op grond van de gegevens in die bestanden wel aannemelijk is dat een aanzienlijk bedrag aan omzetbelasting verschuldigd was.

Gelet op het voorgaande, is de rechtbank van oordeel dat de in de onderhavige tijdvakken verschuldigde belasting – zowel in relatieve als in absolute zin – aanzienlijk meer bedroeg dan de verschuldigde belasting volgens de door belanghebbende ingediende (nihil)aangiften. Belanghebbende moet zich er ten tijde van het doen van de aangiften ook bewust van zijn geweest dat door het doen van nihilaangiften c.q. het niet verantwoorden van de omzetten, een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden voldaan. Dit brengt mee dat de bewijslast in deze procedures dient te worden omgekeerd en verzwaard. Met het enkel weerspreken van de naheffingsaanslagen heeft belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank niet het bewijs geleverd dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

De omkering en verzwaring van de bewijslast laat onverlet dat de inspecteur bij het opleggen van de naheffingsaanslagen dient uit te gaan van een redelijke schatting. De rechtbank is van oordeel dat de correcties voor zover die voortvloeien uit de eigen administratie van belanghebbende redelijk zijn. Niet valt in te zien waarom die niet correct zouden zijn. De correctie marge-auto’s acht de rechtbank eveneens redelijk. De margeregeling behelst een uitzondering op het normale heffingssysteem, zodat de bewijslast dat sprake is van de levering van auto’s onder toepassing van de margeregeling in elk geval op belanghebbende rust nu zij van die uitzondering gebruik wil maken. Belanghebbende kan dat bewijs bijvoorbeeld leveren door middel van inkoopverklaringen (artikel 4a Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968), maar zij heeft geen enkel bewijs geleverd waaruit blijkt dat inderdaad sprake was van auto’s die zijn geleverd onder toepassing van de margeregeling. De correctie die voortvloeit uit het HSB-bestand acht de rechtbank ook redelijk. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan de juistheid van het overzicht dat de inspecteur heeft overgelegd. De inspecteur handelt niet onredelijk door aan te nemen dat alle auto’s die volgens dat bestand op naam van belanghebbende hebben gestaan maar niet terug te vinden zijn in de administratie van belanghebbende, wel aan en door belanghebbende zijn geleverd. Ook de daarbij gehanteerde bedragen, die zijn vermeld in het rapport van 19 maart 2012, zijn heel redelijk. Dat geldt ook voor de gevallen dat de auto van een particulier was gekocht of dat het kenteken van de auto na verkoop is geschrapt; die omstandigheden zijn zonder nader bewijs onvoldoende voor het oordeel dat sprake is geweest van een levering van een auto onder toepassing van de margeregeling respectievelijk van een levering naar het buitenland. De enkele stelling van belanghebbende dat de correcties niet redelijk zijn, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

Het vorenoverwogene leidt tot het oordeel dat de naheffingsaanslagen 2007 tot en met 2009 moeten worden verminderd (zie 2.8) tot € 59.420, de boete tot € 29.710 en de heffingsrente tot € 4.408. De naheffingsaanslag 2010 vermindert de rechtbank, gelet op het in 4.4 overwogene, tot afgerond € 3.725 (naheffing over het 1e kwartaal). Hieruit volgt een vermindering van de boete tot € 931 (25% van € 3.725).

Het is de rechtbank niet gebleken dat de heffingsrente is berekend in strijd met de wettelijke bepalingen of enige andere rechtsregel. Het belopen van heffingsrente is een gevolg van de omstandigheid dat belanghebbende onjuiste aangiften heeft gedaan. De rechtbank ziet geen reden voor vernietiging of vermindering van de heffingsrente wegens de lange duur van het boekenonderzoek zoals belanghebbende heeft bepleit.

De inspecteur heeft aan belanghebbende vergrijpboeten opgelegd wegens (voorwaardelijk) opzet van 50% (2007 t/m 2009) en wegens grove schuld van 25% (2010). De bewijslast ten aanzien van de aanwezigheid van (voorwaardelijk) opzet en grove schuld ligt bij de inspecteur. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur heeft bewezen dat belanghebbende nihilaangiften heeft gedaan terwijl zij wist dat wel omzetbelasting was verschuldigd. Dat omzetbelasting was verschuldigd, volgt immers al uit de administratie van belanghebbende zelf. De rechtbank acht tevens aannemelijk dat niet alle in- en verkopen van auto’s zijn geboekt en dat auto’s als margeauto zijn geboekt terwijl belanghebbende wist dat zij niet beschikte over inkoopverklaringen of enig ander bewijs, dat auto’s zijn geleverd onder toepassing van de margeregeling. Dit alles leidt tot het oordeel dat belanghebbende opzettelijk onterecht nihilaangiften resp. onjuiste aangiften heeft gedaan. Belanghebbende, in de persoon van [persoon A] , moet dat hebben geweten. De inspecteur heeft in dit verband onweersproken verklaard dat de nihilaangiften vanaf het persoonlijk domein van belanghebbende zijn ingediend onder vermelding van [persoon A] als contactpersoon. [persoon A] was bovendien, zo blijkt uit het controlerapport, degene die de leiding had over de activiteiten van belanghebbende en degene die [persoon B] de gegevens verschafte voor de administratie. De stelling van belanghebbende dat [persoon B] buiten medeweten van [persoon A] de onjuiste (nihil)aangiften heeft gedaan, acht de rechtbank ongeloofwaardig. Verder blijkt uit het controlerapport dat de kasadministratie van 2007 tot en met 2009 achteraf in de administratie is verwerkt. Ook hierdoor heeft [persoon A] bewust het risico genomen dat onjuiste aangiften zijn ingediend. Nu sprake is van het indienen van onjuiste aangiften acht de rechtbank een boete van 50% (2007 t/m 2009) en 25% (2010), zoals door de inspecteur opgelegd, passend en geboden. Tot de hierbij in aanmerking genomen omstandigheden behoort de omstandigheid dat de hoogte van de verschuldigde belasting is komen vast te staan met toepassing van de zogenoemde omkering van de bewijslast. Met betrekking tot het jaar 2010 merkt de rechtbank nog op dat de inspecteur belanghebbende grove schuld in plaats van opzet heeft verweten. Hetgeen de rechtbank heeft overwogen over het opzet van belanghebbende geldt evenzeer voor 2010. Nu naar het oordeel van de rechtbank sprake is van opzet, ligt daarin begrepen dat sprake is van grove schuld.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat haar negatieve balans noopt tot vermindering van de boeten. De rechtbank beschikt echter niet over enig inzicht in de actuele financiële positie van belanghebbende. Daarnaast acht de rechtbank niet aannemelijk dat de balanspositie, die dan kennelijk is gebaseerd op de eigen administratie van belanghebbende, de werkelijkheid weergeeft. Aannemelijk is immers, zoals hiervoor is overwogen, dat in elk geval in de jaren 2007 tot en met 2009 niet alle in- en verkopen zijn geboekt. Nu er geen duidelijkheid bestaat over de werkelijke vermogenspositie van belanghebbende, ziet de rechtbank geen reden voor vermindering van de boeten vanwege de financiële omstandigheden van belanghebbende.

Ook de omstandigheid dat belanghebbende deel uitmaakt van een concern waaraan naar aanleiding van controlebevindingen boeten zijn opgelegd, is geen reden voor vermindering van de boeten die aan belanghebbende zijn opgelegd. De omzetbelasting die is nageheven en waar de boeten betrekking op hebben, is immers alleen verschuldigd over niet aangegeven omzet van belanghebbende zelf.

Wel is er reden voor vermindering van de boeten wegens de lange duur van de procedure. Tussen de datum van aankondiging van de boeten en de uitspraak van de rechtbank is een periode verstreken van ruim 6 jaar (2007 tot en met 2009) en ruim 4 jaar (2010). De boeten moeten dan worden verminderd met 20% van € 29.710 tot € 23.768 voor de jaren 2007 tot en met 2009 en van € 931 tot € 744 voor 2010.

Gezien de samenhang tussen de zaken, zal de rechtbank uitgaan van eenmaal een schadevergoeding in beide zaken. De bezwaarschriften zijn ingediend op 8 juni 2012 (2007 tot en met 2009) en 5 juli 2012 (2010). De uitspraak wordt gedaan op 6 december 2016. Het tijdsverloop vanaf het eerste bezwaarschrift is dus 54 maanden terwijl 24 maanden de norm is. De rechtbank ziet geen aanleiding de norm te verlengen. Weliswaar is een deel van de vertraging veroorzaakt door de aanhouding na de zitting in juni 2014, mede in afwachting van de uitspraak van de geheimhoudingskamer van het Hof, maar als daar niet op was gewacht had de rechtbank zelf een geheimhoudingskamer moeten inschakelen en zou ook vertraging zijn opgetreden. De te lange duur is dan 30 maanden. Belanghebbende heeft recht op een vergoeding van 5 x € 500 of € 2.500. De afdoening van het bezwaar heeft 13 maanden geduurd. Dat is 7 maanden langer dan de norm van 6 maanden. De inspecteur wordt dan veroordeeld tot vergoeding van 7/30 x € 2.500 of € 585. De rechtbank zal de Minister van Veiligheid en Justitie veroordelen tot vergoeding van het meerdere (€ 1.915) en merkt de Minister in zoverre mede aan als partij in dit geding.