Uitspraken

Motel Brabant voert als verweer dat [eiser] het bezit van het kunstwerk heeft prijsgegeven in de zin van artikel 5: 18 BW. Volgens Motel Brabant heeft [eiser] in 2012 gevraagd of het kunstwerk er nog stond en heeft de heer [naam medewerker] , een medewerker van Motel Brabant, hem toen het kunstwerk getoond in een hok waar het was opgeslagen. [naam medewerker] heeft hem toen gevraagd of hij het kunstwerk nog terug wilde, omdat het kunstwerk in de weg stond en zou worden weggegooid. [eiser] gaf toen aan dat hij nog zou laten weten of hij het kunstwerk al dan niet op zou komen halen. Toen in 2014 nog geen reactie van [eiser] was ontvangen veronderstelde Motel Brabant dat [eiser] er geen prijs meer op stelde het kunstwerk op te halen en is het kunstwerk weggegooid.

Voorts doet Motel Brabant een beroep op het verzuim tijdig te protesteren tegen het weggooien van het kunstwerk.

Tenslotte betwist Motel Brabant dat [eiser] schade heeft geleden en stelt zij dat sprake is van eigen schuld aan de zijde van [eiser] .

De tussen partijen mondeling gesloten overeenkomst kan worden gekwalificeerd als een overeenkomst tot bruikleen (voor onbepaalde tijd) dan wel als een overeenkomst tot in bewaargeving.

Zowel op grond van een bewaarovereenkomst als een bruikleenovereenkomst was Motel Brabant in beginsel verplicht tot teruggave van het kunstwerk aan [eiser] indien [eiser] daarom zou vragen.

Motel Brabant stelt dat [eiser] in 2012 afstand heeft gedaan van de eigendom van het kunstwerk. [eiser] betwist echter dat hij in 2012 in het motel is geweest en betwist tevens dat hij door Motel Brabant op enige wijze is geïnformeerd dat het kunstwerk zou worden weggegooid indien hij het niet zou komen ophalen. [eiser] stelt dat hij het kunstwerk zou hebben opgehaald indien hij wèl was geïnformeerd over het voornemen van Motel Brabant om het kunstwerk af te voeren naar de stort.

Ondanks deze verdeeldheid over de feiten op dit punt kan naar het oordeel van de rechtbank bewijslevering achterwege blijven.

Uit de stellingen van Motel Brabant volgt naar het oordeel van de rechtbank namelijk niet dat [eiser] zijn bezit heeft prijsgegeven. Motel Brabant stelt dat afgesproken was dat [eiser] nog zou laten weten of hij het kunstwerk nog terug wilde. Niet gesteld is dat partijen een termijn hebben afgesproken waarbinnen [eiser] zulks zou mededelen of dat een termijn is afgesproken waarbinnen [eiser] het kunstwerk diende op te halen. Dit terwijl het kunstwerk al langere tijd aanwezig was bij Motel Brabant. Onder deze omstandigheden is het enkele tijdsverloop onvoldoende voor Motel Brabant om er gerechtvaardigd op te mogen vertrouwen dat de wil van [eiser] erop was gericht de eigendom van het kunstwerk prijs gegeven. Motel Brabant had ook indien haar stelling over het contact met [eiser] in 2012 juist is, als gevolg van de onvoldoende concrete afspraak, alvorens het kunstwerk weg te gooien contact dienen te zoeken met [eiser] om na te gaan of [eiser] inderdaad zijn bezit had prijsgegeven.

Ten aanzien van de berekening van de door hem geleden schade stelt [eiser] zich op het standpunt dat de waarde van het kunstwerk moet worden bepaald aan de hand van een methode die wordt aangewend voor de berekening van de waarde van onroerend goed aan de hand van de huurprijs van het onroerend goed. [eiser] heeft één factuur overgelegd die naar zijn stelling betrekking heeft op de verhuur van het werk ‘ [naam kunstwerk] ’ tegen een bedrag van € 830,00 exclusief BTW voor het eerste kwartaal van 2005. Aan de hand van de voorgestelde methode bedraagt de waarde van het kunstwerk in 2014 dan de jaarlijkse huuropbrengst maal een factor 12 tot 15. Vier maal de kwartaalprijs van € 830,00 exclusief BTW komt uit op € 2.520,00, vermenigvuldigd met factor 15 bedraagt de intrinsieke waarde van het verloren kunstwerk dan een bedrag tussen de € 30.204,00 (factor 12) en € 37.800,00 (factor 15), aldus [eiser] .

Volgens Motel Brabant was de waarde van het kunstwerk ‘ [naam kunstwerk] ’ nihil, omdat het kunstwerk was gemaakt van vergankelijk materiaal dat in de loop der jaren beschadigd is geraakt.

Bij tussenvonnis van 30 november 2016 heeft de rechtbank overwogen dat [eiser] ter toelichting van de door hem gestelde schade schriftelijke bewijsstukken dient in te dienen in de vorm van een overzicht van de door hem in de periode 2010-2016 verkochte kunstwerken van eigen hand met een beschrijving van het kunstwerk en de verkoopprijs en verkoopovereenkomsten en inkomsten als gevolg van kunstverkopen zoals aangegeven op het hiervoor genoemde overzicht. [eiser] heeft echter geen enkel schriftelijk stuk ingediend en heeft toegelicht dat hij in de periode 2010-2016 geen kunstwerken van eigen hand heeft verkocht of verhuurd.

[eiser] heeft de stelling van Motel Brabant dat het kunstwerk aan beschadiging onderhevig was niet betwist. In aanmerking nemend dat het kunstwerk dateert uit 1986, dat het grote afmetingen had en dat het was gemaakt van tamelijk vergankelijk materiaal, is aannemelijk dat het werk in de loop der tijd beschadigd is geraakt, waardoor de waarde in 2014, na verloop van 28 jaar, gering zal zijn. [eiser] heeft niet gesteld dat hij bekendheid als beeldend kunstenaar geniet en gesteld noch gebleken is dat zijn werk gewild is en veelvuldig werd verkocht. Evenmin heeft [eiser] gegevens van verkoop of regelmatige verhuur van kunstwerken verstrekt of inzage verstrekt in zijn inkomsten of jaarcijfers, ook niet uit het verdere verleden.

[eiser] is door het verloren gaan van het kunstwerk niet meer in staat het werk te tonen aan derden of aan derden ter beschikking te stellen. Hieruit vloeit enig nadeel voor [eiser] uit voort, ook al is niet gebleken van een mogelijkheid het werk te verkopen of te verhuren. Gelet op al deze omstandigheden schat de rechtbank de schade die [eiser] heeft geleden door het verloren gaan van het kunstwerk ‘ [naam kunstwerk] ’ naar redelijkheid en billijkheid op een bedrag van € 250,00.

Hoewel [eiser] zich meer om het kunstwerk had kunnen bekommeren is de rechtbank van oordeel dat de schade niet mede het gevolg is van omstandigheden die aan [eiser] kunnen worden toegerekend, gelet op het aan Motel Brabant te maken verwijt dat zij het kunstwerk heeft weggegooid zonder van te voren contact te zoeken met [eiser] .

De vordering zal als in de beslissing te vermelden worden toegewezen. Door de wijze waarop [eiser] zijn vordering heeft ingericht kan deze niet uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard, er is immers niet om een veroordeling gevraagd.