Uitspraken

In haar beschikking van 21 september 2016 heeft de kantonrechter geoordeeld dat [verweerster] de arbeidsovereenkomst met [verzoekster] op 19 juli 2016 niet rechtsgeldig heeft opgezegd en dat het verzoek van [verzoekster] tot vernietiging van het ontslag op staande voet ex artikel 7:671 juncto 7:681 lid 1 BW zal worden toegewezen.

In de akte van 5 oktober 2016 verzoekt [verweerster] de kantonrechter om daarop terug te komen. Zij voert aan dat de gronden die aan het ontslag op staande voet ten grondslag zijn gelegd gezamenlijk dienden te worden bezien en niet afzonderlijk.

Voornoemde beslissing is aan te merken als een eindbeslissing nu deze uitdrukkelijk en zonder voorbehoud is gegeven. In beginsel kan hierop in de verdere loop van het geding niet meer worden teruggekomen en kan een gegeven eindbeslissing slechts worden bestreden door aanwending van een rechtsmiddel, in dit geval het instellen van hoger beroep. De eisen van een goede procesorde brengen echter mee dat de rechter, aan wie is gebleken dat een eerdere door hem gegeven, maar niet in een einduitspraak vervatte eindbeslissing berust op een onjuiste juridische of feitelijke grondslag, bevoegd is om, nadat partijen de gelegenheid hebben gekregen zich dienaangaande uit te laten, over te gaan tot heroverweging van die eindbeslissing, teneinde te voorkomen dat hij op een ondeugdelijke grondslag een einduitspraak zou doen.

Gelet op hetgeen onder 5.5 van voornoemde beschikking is overwogen en gelet op het tijdsverloop tussen de eerste drie verwijten die [verweerster] aan [verzoekster] maakt (verzuim van lessen, onterechte betichting van seksuele intimidatie en het niet verlenen van medewerking aan het plan van aanpak) en het vierde verwijt dat volgens [verweerster] de emmer deed overlopen (het niet verschijnen op een afspraak bij het UWV), is de kantonrechter van oordeel dat deze verwijten ook in onderling verband geen ontslag op staande voet rechtvaardigen.

Dit betekent dat het een noch het ander kan leiden tot het oordeel dat de aangevochten beslissing in het de tussenbeschikking berust op een onjuiste feitelijke grondslag. Voor het overige geldt dat het leerstuk van het terugkomen op een bindende eindbeslissing niet is bedoeld om een partij, nadat is gebleken dat het aanvankelijk door hem gevoerde verweer onvoldoende is bevonden alsnog in de gelegenheid te stellen dit nader toe te lichten of te onderbouwen. De kantonrechter volhardt dan ook in hetgeen in de tussenbeschikking is overwogen en zal voortbouwen op de daarin vervatte eindbeslissingen.

[verweerster] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van [verzoekster] . De proceskosten worden begroot op € 479,00 (€ 400,00 gemachtigdensalaris en € 79,00 griffierecht).

Ten aanzien van het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst heeft de kantonrechter overwogen dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden ontbonden indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van [verzoekster] binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt en dat het opzegverbod niet aan ontbinding in de weg staat. Voorts heeft de kantonrechter geoordeeld dat het feit dat [verzoekster] geen medewerking heeft verleend aan het opstellen van een plan van aanpak niet – ook – kan leiden tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst alsmede dat het feit dat [verzoekster] bovenmatig heeft verzuimd om de lessen van haar opleiding bij te wonen en het feit dat zij op 14 juli 2016 niet is verschenen op een afspraak bij het UWV, niet de conclusie rechtvaardigen dat sprake is van verwijtbaar handelen van [verzoekster] of dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding. Tot slot heeft de kantonrechter [verweerster] opgedragen om te bewijzen dat geen sprake is geweest van seksuele intimidatie. [verzoekster] is in de gelegenheid gesteld om de verklaring van de SOB-er te overleggen.

Bij akte van 5 oktober 2016 heeft [verzoekster] een e-mail van 5 september 2016 overgelegd van [naam 1] . Deze schrijft: ‘(…) [voornaam] heeft op 7 januari 2016 met mij zeer kort gesproken over seksuele intimidatie en het verdraaien van de feiten door de werkgever. Gezien het onderwerp en de interne procedure, heb ik [voornaam] direct doorverwezen naar de maatschappelijk werkster van het Kellebeek College (…).’

[verzoekster] voert daarop in haar akte van 2 november 2016 aan dat uit de gedragingen en de manier waarop [verweerster] na het incident met haar is omgegaan volgt dat het incident wel degelijk heeft plaatsgevonden. [verzoekster] verwijst naar de oproep op 1 januari 2016 om te komen werken en de werkzaamheden die toen door haar verricht dienden te worden, alsmede de hogere huur en alle middelen die zijn ingezet om haar te ontslaan. [verweerster] heeft haar zorgplicht jegens [verzoekster] geschonden door geen goed arbeidsomstandighedenbeleid te voeren. Uit de berichten volgt dat ze afwijzend reageert omdat ze in haar waardigheid is aangetast. [verzoekster] is door de bedrijfsarts volledig arbeidsongeschikt verklaard als gevolg van de traumatische ervaring. Re-integratie in het tweede spoor wordt geadviseerd maar daaraan wordt door [verweerster] geen uitvoering gegeven aldus [verzoekster] .

Bij haar akte van 2 november 2016 heeft [verweerster] een e-mail van 28 oktober 2016 van [naam 3] , zedenrechercheur, overgelegd. Zij schrijft: ‘(…) Het is inderdaad zo dat er voor de Officier van Justitie destijds te weinig feiten en omstandigheden waren om [naam 2] als verdachte aan te merken. In het kader van hoor- en wederhoor is [naam 2] uitgenodigd voor verhoor en hij kreeg de rol als getuige. (…)’. Voorts voert [verweerster] aan dat niet uit de verklaring van [naam 1] volgt dat hij [verzoekster] heeft geadviseerd om aangifte te doen of dat zij de vermeende aanranding op 29 december 2015 met hem heeft besproken. Ook trekt [verweerster] de juistheid van de verklaring in twijfel. Tot slot voert [verweerster] aan dat voldoende grond voor ontbinding aanwezig is en dat herplaatsing niet mogelijk is.

Onder verwijzing naar 2.3 en 2.5 van deze beschikking overweegt de kantonrechter dat zij ook ten aanzien van dit verzoek zonder voorbehoud heeft geoordeeld dat de door [verweerster] aangevoerde omstandigheden niet de conclusie rechtvaardigen dat sprake is van verwijtbaar handelen van [verzoekster] of dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding. [verweerster] heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zich tussen 12 april en 19 juli 2016 omstandigheden hebben voorgedaan die ontbinding van de arbeidsovereenkomst rechtvaardigen wegens het niet meewerken aan haar re-integratieverplichtingen terwijl reeds een loonsanctie was opgelegd. Niet aannemelijk is geworden dat [verzoekster] met opzet niet bij het UWV is verschenen op 14 juli 2016 terwijl gesteld noch gebleken is dat door [verweerster] bij [verzoekster] alsnog is aangedrongen op de realisatie van een plan van aanpak.

In haar beschikking van 21 september 2016 heeft de kantonrechter overwogen dat [verzoekster] naar haar oordeel het vermoeden van seksuele intimidatie voldoende aannemelijk heeft gemaakt en op de voet van artikel 7:646 lid 12 BW is [verweerster] opgedragen te bewijzen dat geen sprake was van seksuele intimidatie. In dat bewijs is [verweerster] niet geslaagd. [verweerster] heeft de stellingen die zij eerder heeft geponeerd herhaald. De kantonrechter heeft daarop echter reeds geoordeeld. Het enige nieuwe verweer van [verweerster] luidt dat [naam 2] op de dag van de vermeende aanranding afwezig was in verband met een uitje. Het door [verweerster] in het geding gebrachte bankafschrift is naar het oordeel van de kantonrechter echter onvoldoende om die stelling te ondersteunen. Immers niet valt uit te sluiten dat de transacties op die dag door een ander dan van [naam 2] zijn verricht.

Nu [verweerster] niet is geslaagd in het leveren van bewijs van haar stelling is naar het oordeel van de kantonrechter geen sprake is van verwijtbaar handelen door [verzoekster] . [verzoekster] heeft door het overleggen van de verklaring van [naam 1] het vermoeden van seksuele intimidatie door [naam 2] versterkt. Dit handelen van de werkgever levert naar het oordeel van de kantonrechter een verstoorde arbeidsverhouding op die zodanig is dat een einde aan de arbeidsovereenkomst dient te komen.

De kantonrechter zal de arbeidsovereenkomst met inachtneming van het bepaalde in artikel 7:672 BW ontbinden per 1 maart 2017. Nu de arbeidsovereenkomst minder dan 24 maanden heeft geduurd heeft [verzoekster] geen recht op een transitievergoeding.

De vraag die resteert luidt of aan [verzoekster] een billijke vergoeding dient te worden toegewezen. Gelet op artikel 7:671b lid 8, onderdeel c, BW is voor toekenning van een billijke vergoeding alleen plaats indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Uit de wetsgeschiedenis volgt dat ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van een werkgever zich slechts zal voordoen in uitzonderlijke gevallen, bijvoorbeeld als er als gevolg van laakbaar gedrag van de werkgever een verstoorde arbeidsrelatie is ontstaan (bijvoorbeeld als gevolg van het niet willen ingaan op avances zijnerzijds).(zie: Kamerstukken II, 2013-2014, 33 818, nr. 3, pag. 34). Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen doet deze situatie zich hier voor. In de omstandigheden van het geval ziet de kantonrechter aanleiding om een billijke vergoeding van € 2.000,00 bruto toe te kennen.

Nu aan de ontbinding een vergoeding wordt verbonden, zal [verweerster] gelet op artikel 7:686a lid 6 BW in de gelegenheid worden gesteld om het verzoek in te trekken binnen de hierna genoemde termijn.

De proceskosten komen voor rekening van [verweerster] nu sprake is van ernstig verwijtbaar handelen aan haar zijde. Deze worden aan de zijde van [verzoekster] begroot op € 400,00 aan gemachtigdensalaris.