Uitspraken

3.1.

De kantonrechter gaat uit van de volgende feiten:

a. Achmea is de aansprakelijkheidsverzekeraar van de gemeente.

b. De gemeente heeft in 2009 een pannakooi (hierna: de kooi) geplaatst aan de Frans

c. De kooi heeft geen toegangspoort, terwijl ook anderszins niet in een entree is

voorzien.

d. De Europese Norm NEN-EN 15312:2007+A1 (hierna: EN 15312-norm) is op de kooi van toepassing. Deze norm heeft de status van nationale standaard en bevat onder meer de volgende bepalingen:

e. Op 15 juli 2015 is [C] , toen 14 jaar oud, uit de kooi geklommen om de bal te

f. Bij brief van 3 augustus 2015 en latere brieven hebben [eiser] de gemeente

aansprakelijk gesteld voor de door [C] geleden en nog te lijden schade.

g. Bij brief van 10 augustus 2015 heeft de gemeente [eiser] bericht dat zij de

zaak bij Achmea heeft gemeld.

h. De gemeente heeft de aansprakelijkheid niet aanvaard.

i. De kantonrechter te Middelburg heeft in het kader van een deelgeschilprocedure

3.2.

[eiser] leggen aan hun vordering primair ten grondslag dat de gemeente als bezitter van de kooi ex artikel 6:174 lid 1 BW aansprakelijk is nu de kooi dient te worden aangemerkt als een gebrekkige opstal. Subsidiair gronden [eiser] hun vordering op onrechtmatige daad ex artikel 6:162 BW, stellende dat de gemeente heeft gehandeld in strijd met een wettelijke plicht doch in ieder geval onzorgvuldig heeft gehandeld.

3.3.

De gemeente c.s. concluderen tot afwijzing van de vorderingen van eiser. Zij beroepen zich primair op de bindende werking van de beschikking van 15 december 2016 in het deelgeschil. Subsidiair betwisten zij aansprakelijkheid van de gemeente nu deze een zorgvuldig aankooptraject heeft bewandeld, de kooi voldoet aan de eisen en niet gevaarzettend is. Voorts betwisten zij het causaal verband tussen de vermeende gebreken aan de kooi en de val van [C] , welke val volgens de gemeente c.s. slechts is voortgekomen uit een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

3.4.

3.5.

3.6.

3.7.

Vaststaat dat de kooi geen toegangsopening bezit. De omstandigheid dat het voor gebruikers van de kooi noodzakelijk is om over het hek te klimmen, maakt dat het ontbreken van een toegang gevaar voor personen oplevert. Immers, het risico van een val, met als gevolg schade, is daardoor aanwezig. Hierbij dient tevens in aanmerking te worden genomen dat de gebruikers van de kooi in hoofdzaak kinderen zijn, van wie, juist gelet op hun jeugdige leeftijd, kan worden voorzien dat zij bij het over het hek klimmen niet altijd de nodige voorzichtigheid zullen betrachten, met alle gevolgen van dien. De kans op letselschade wordt verhoogd door het feit dat de vloer van de kooi uit stenen tegels bestaat, wat de kooi als totaliteit nog meer ongeschikt maakt. Door de gemeente is niet weersproken dat de kooi behoort te voldoen aan de vereisten, zoals die zijn omschreven in de EN 15312-norm, die ertoe strekt de veiligheid van sportvoorzieningen te bevorderen. Het ontbreken van een opening maakt inbreuk op het bepaalde in artikel 5.5.1.3, waardoor tevens niet is voldaan aan het gestelde in artikel 5.5.1.1. De door de producent van de kooi, Kompan, aangedragen en door de gemeente c.s. overgenomen stelling dat een opening alleen is voorgeschreven wanneer de kooi door gehandicapten wordt gebruikt, wordt door de kantonrechter niet gevolgd. De passage in de Scope van de EN 15312-norm waaraan de gemeente c.s. deze conclusie ontlenen, beoogt slechts te benadrukken dat in de norm, afgezien van de daarin opgenomen vereisten, geen bijzondere eisen zijn opgenomen met uitzondering van enige specifieke bepalingen ten aanzien van gehandicapten, zoals aan het slot van artikel 5.5.1.3 inzake rolstoelers. Evenzo verwerpt de kantonrechter de stelling van de gemeente c.s. dat artikel 5.5.1.3 slechts betrekking heeft op sportfaciliteiten die ook aan de bovenzijde zijn afgedekt nu dit niet uit de tekst van dit artikel kan worden gededuceerd en niet strookt met het doel van de EN 15312-norm zijnde het bevorderen van een veilige speelomgeving.

3.8.

Gezien het bovenstaande oordeelt de kantonrechter dat de kooi dient te worden aangemerkt als een gebrekkige opstal in de zin van artikel 6:174 BW, nu de constructie van de kooi een gevaarzettende situatie oplevert, die de oorzaak is van de val van [C] . De gemeente is dan ook aansprakelijk voor de schade die daarvan het gevolg is. De kantonrechter neemt hierbij tevens in aanmerking dat het realiseren van een adequate veiligheidsmaatregel, i.c. het aanbrengen van een toegangsvoorziening voor de gemeente niet als onredelijk bezwarend kan worden aangemerkt. Door de gemeente c.s. is opgeworpen dat een entree-voorziening het goed kunnen beoefenen van panna-voetbal in de weg staat en extra gevaren oplevert. Dit verweer faalt nu het aanbrengen van een voorziening zoals een zorgvuldig in het hekwerk geïntegreerd, naar buiten openslaand poortje met afgeronde afwerking naar het oordeel van de kantonrechter het spel niet beïnvloedt en geen bijzondere risico’s met zich brengt.

3.9.

Het verweer van de gemeente c.s. dat het ongeval het gevolg is van een ongelukkige samenloop van omstandigheden strandt reeds daarom nu de gemeente c.s., afgezien van de bij de val vanzelfsprekende omstandigheid dat Merijns hand uitgleed, niet hebben gesteld welke omstandigheden dan nog méér speelden.

3.10.

De kantonrechter voegt hieraan toe dat de door de gemeente aangevoerde disculpatiegronden, te weten dat zij zorgvuldig heeft gehandeld bij de selectie van de kooi, dat de kooi telkenmale werd geïnspecteerd en dat de gemeente niet bekend was met de ongeschiktheid van de kooi niet afdoet aan haar aansprakelijkheid nu artikel 6:174 BW een risicoaansprakelijkheid behelst. Daarbij komt dat mogelijk onjuiste informatie vanwege door de gemeente ingeschakelde deskundigen voor rekening en risico behoort te komen van de gemeente zelf.

3.11.

3.12.

De kantonrechter begrijpt dat [eiser] hun vordering jegens Achmea gronden op het bepaalde in artikel 7:954 lid 1 BW. Waar gesteld noch gebleken is dat niet aan de formele vereisten genoemd in artikel 7:954 is voldaan, zal de kantonrechter deze vordering toewijzen, zulks met uitzondering van de gevorderde hoofdelijke aansprakelijkheid. De in genoemd artikel bedoelde directe actie geeft de benadeelde slechts de exclusieve bevoegdheid om van het materiële recht dat de verzekerde op de WA-verzekeraar heeft, nakoming te vorderen en zo nodig in rechte betaling af te dwingen. Door de omstandigheid dat de verzekeraar alleen nog bevrijdend kan betalen aan de benadeelde ontstaat geen aparte verbintenis tot betaling tussen de WA-verzekeraar en de benadeelde. Schuldeiser blijft derhalve de verzekerde, zodat geen sprake kan zijn van hoofdelijke verbondenheid van de WA-verzekeraar en de verzekerde.