Uitspraken

Als enerzijds gesteld en anderzijds niet of onvoldoende gemotiveerd weersproken, alsmede op grond van de onbetwiste inhoud van de producties, staat tussen partijen het volgende vast:

• -

  Op 30 juli 2018 is door de voorzieningenrechter van de rechtbank Amsterdam verlof verleend aan gedaagde, ter verzekering van verhaal van de door gedaagde gestelde vordering, tot het leggen van conservatoir derdenbeslag ten laste van eiseres onder GS Media BV en Stichting Beheer Derdengelden TeekensKarstens, met bepaling dat de eis in de hoofdzaak binnen twee weken na het eerstgelegde beslag dient te worden ingesteld.

• -

  Bij dagvaarding d.d. 10 augustus 2018 heeft gedaagde eiseres gedagvaard voor de rechtbank Zeeland-West-Brabant.

• -

  Op 20 december 2018 is door de voorzieningenrechter van deze rechtbank verlof verleend aan gedaagde, ter verzekering van verhaal van de door gedaagde gestelde vordering, tot het leggen van conservatoir derdenbeslag ten laste van eiseres onder de heer [naam] .

• -

  Op 9 april 2019 is door de voorzieningenrechter van deze rechtbank verlof verleend aan gedaagde, ter verzekering van verhaal van de door gedaagde gestelde vordering, tot het leggen van conservatoir beslag ten laste van eiseres op de BMW Z4 met kenteken [kentekennummer] en het aandeel van eiseres in de onroerende zaak aan de [woonadres] , kadastrale aanduiding Zundert [aanduiding] .

• -

  Bij tussenvonnis d.d. 24 april 2019 heeft de rechtbank overwogen, dat de vorderingen van gedaagde betreffende de aankoop van de auto ad € 12.000,00, de terugbetaling van drie facturen van eiseres ad € 36.905,00 en de vorderingen terzake de facturen van TeekensKarstens, Abin Accountants en Halkes ad € 34.052,18 zullen worden afgewezen. Ten aanzien van de vordering betreffende de door gedaagde gestelde geldlening van € 10.000,00 heeft de rechtbank gedaagde opgedragen te bewijzen dat zij – in persoon van haar bevoegd bestuurder destijds, de heer [naam] . – met eiseres is overeengekomen dat eiseres het aan haar verstrekte geldbedrag van € 10.000,00 aan gedaagde moest terugbetalen.

• -

  Op 19 juni 2019 heeft deze rechtbank eindvonnis gewezen. In dit vonnis is – voor zover hier van belang – geoordeeld:

wijst de vorderingen van Osuro af;

Gedaagde heeft verweer gevoerd. Op dat verweer en op hetgeen partijen verder ter ondersteuning van hun standpunten hebben aangevoerd, zal in het hiernavolgende – voor zover van belang – nader worden ingegaan.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Op grond van artikel 704 lid 2 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) vervalt het conservatoir beslag van rechtswege nadat de uitspraak waarbij de eis in de hoofdzaak is afgewezen in kracht van gewijsde gaat. Dat is nu (nog) niet het geval. Derhalve geldt de regeling van artikel 705 Rv voor opheffing van het beslag.

Ingevolge art. 705 lid 2 Rv wordt de opheffing van conservatoir beslag onder meer uitgesproken indien op straffe van nietigheid voorgeschreven vormen zijn verzuimd.

De voorzieningenrechter begrijpt dat eiseres zich, met haar stellingen dat is verzuimd de vrees van verduistering te stellen ten aanzien van de derdenbeslagen en dat ten aanzien van het beslag op de onroerende zaak haar aandeel in het onroerend goed onvoldoende is gespecificeerd, op het standpunt stelt dat op straffe van nietigheid voorgeschreven vormen zijn verzuimd. De voorzieningenrechter is van oordeel dat hiervan geen sprake is en overweegt daartoe als volgt. Voor toewijzing van een verzoek tot het leggen van conservatoir derdenbeslag is het stellen van de vrees voor verduistering niet vereist. Van een op straffe van nietigheid voorgeschreven vorm is dan ook geen sprake. De – door gedaagde betwiste – stelling van eiseres dat, onvoldoende specifiek is aangegeven dat enkel wordt verzocht om op het aandeel van eiseres in de onroerende zaak beslag te leggen, kan evenmin tot opheffing van het beslag leiden. Uit het verzoekschrift tot het leggen van beslag en het door eiseres overgelegde proces-verbaal van beslaglegging volgt immers dat enkel op het aandeel van eiseres in het onroerend goed – en dus conform het verleende verlof – beslag is gelegd.

Ingevolge art. 705 lid 2 Rv wordt de opheffing van conservatoir beslag eveneens uitgesproken indien summierlijk blijkt van de ondeugdelijkheid van het door de beslaglegger ingeroepen recht of van het onnodige van het beslag, of, zo het beslag is gelegd voor een geldvordering, indien voor deze vordering voldoende zekerheid is gesteld.

De voorzieningenrechter begrijpt dat eiseres zich tevens, gelet op haar overige stellingen, op het standpunt stelt dat summierlijk blijkt van de ondeugdelijkheid van het door gedaagde ingeroepen recht, dan wel dat het beslag onnodig is. De voorzieningenrechter overweegt dat volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad het op de weg van degene die opheffing van het conservatoire beslag vordert (in dit geval eiseres) ligt om, met inachtneming van de beperkingen van de procedure in kort geding, aannemelijk te maken dat de door de beslaglegger (gedaagde) gepretendeerde vordering ondeugdelijk is en/of het beslag onnodig is. Die beoordeling kan niet los geschieden van een afweging van belangen. Die vereiste belangenafweging kan er enerzijds bijvoorbeeld toe leiden dat, indien de beslaglegger zijn vordering nog niet aannemelijk heeft gemaakt, dit niet onder alle omstandigheden noopt tot opheffing van het conservatoire beslag. Anderzijds kan een vordering wel degelijk in zekere mate aannemelijk zijn, maar niet voldoende om de ingrijpende gevolgen van het betreffende beslag voor de (gepretendeerde) schuldenaar te rechtvaardigen (vgl. HR 25 november 2005, ECLI:NL:HR:2005:AT9060).

De omstandigheid dat de vordering van gedaagde in de bodemprocedure is afgewezen, rechtvaardigt niet zonder meer het oordeel dat summierlijk is gebleken van de ondeugdelijkheid van de vordering, indien tegen het vonnis of arrest een rechtsmiddel is ingesteld. Ook in een zodanig geval dienen de wederzijdse belangen van partijen te worden afgewogen, waarbij in aanmerking dient te worden genomen dat een conservatoir beslag naar zijn aard ertoe strekt om te waarborgen dat, zo een vooralsnog niet vaststaande vordering in de hoofdzaak wordt toegewezen, verhaal mogelijk zal zijn, terwijl de beslaglegger bij afwijzing van de vordering voor de door het beslag ontstane schade kan worden aangesproken. De omstandigheid dat de rechter in de hoofdzaak reeds uitspraak heeft gedaan, dient hierbij te worden meegewogen. Van de rechter kan overigens niet worden gevergd dat hij in zijn vonnis mede een voorlopige beoordeling geeft van de kans van slagen van het door de beslaglegger tegen het vonnis aangewende rechtsmiddel (vgl. HR 30 juni 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV1559).

De voorzieningenrechter overweegt, gelet op voornoemd toetsingskader, als volgt. In de bodemprocedure zijn de vorderingen van gedaagde afgewezen wegens het onvoldoende voldoen aan haar stelplicht dan wel het niet gebruik maken van haar mogelijkheid tot bewijsvoering. Het standpunt van gedaagde dat zij in hoger beroep uitgebreider aan haar stelplicht zal voldoen, zodat in hoger beroep vast zal komen te staan dat de vorderingen als geldlening, danwel als onverschuldigde betaling of als ongerechtvaardigde verrijking zullen worden gekwalificeerd, wordt niet gevolgd. Gedaagde heeft immers niet gesteld welke grieven zij in zal stellen in hoger beroep, maar heeft enkel de volgende door haar als nieuw gepresenteerde stellingen die zij in hoger beroep wenst aan te voeren genoemd: de curator van de heer [naam] . steunt de vorderingen van gedaagde, eiseres heeft in eerste aanleg met haar stelling “één conclusie worden getrokken namelijk dat alleen [naam] een vordering op [naam] heeft en niet Osuro” erkend dat er een vordering op haar is, de vorderingen jegens eiseres komen gedaagde toe nu zij eveneens inningsbevoegd is ten aanzien van vorderingen van de heer [naam] . Dit betreffen echter niet nader gemotiveerde – en door eiseres betwiste – stellingen, of stellingen die reeds in eerste aanleg zijn behandeld en te licht bevonden. Onder deze omstandigheden neemt het standpunt van eiseres dat summierlijk is gebleken van de ondeugdelijkheid van de door gedaagde ingestelde vorderingen, gelet op het afwijzende vonnis, in kracht toe. Hoewel een afwijzend vonnis niet doorslaggevend is bij de beoordeling of een beslag dient te worden opgeheven, levert het, gelet op voornoemde omstandigheden, wel een belangrijke factor op die mee dient te spelen in de belangenafweging.

Eiseres heeft haar belang bij opheffing van de beslagen naar het oordeel van de voorzieningenrechter voldoende aannemelijk gemaakt met haar stellingen dat zij reeds een lange periode stress en schade heeft ondervonden vanwege de gevoerde procedure en de gelegde beslagen. Daar komt bij dat, nu eiseres een bekende Nederlandse is, de zaak breed wordt uitgemeten in de media. Bovendien heeft, mede gelet op het feit dat gedaagde in hoger beroep is gegaan en de appeldagvaarding heeft aangebracht op een termijn van één jaar, te gelden dat eiseres nog een zeer lange tijd last zal blijven ondervinden van de gelegde beslagen. Specifiek ten aanzien van het beslag op de onroerende zaak betekent dit dat eiseres de onroerende zaak gedurende deze lange periode niet zal kunnen verkopen. Hoewel gedaagde heeft aangeboden om mee te werken aan de levering van de woning, zijn de voorwaarden waaronder zij deze medewerking wil leveren – namelijk het stellen van zekerheid door eiseres – voor eiseres niet haalbaar.

Gelet op het bovenstaande is de voorzieningenechter van oordeel dat de belangen van eiseres zwaarder dienen te wegen dan het enkel door gedaagde aangevoerde - en door eiseres betwiste - debiteurenrisico. Het eerste verlof tot het leggen van beslag is reeds op 30 juli 2018 gegeven; alleszins te verwachten is dat de conservatoire beslagen nog zeer lange tijd blijven liggen, niet in het minst veroorzaakt doordat gedaagde de zaak in hoger beroep op een termijn van ongeveer één jaar heeft aangebracht. Al die tijd zal eiseres te kampen blijven houden met forse stress en negatieve media-aandacht die haar zwaar vallen; bovendien blokkeren de beslagen - naar eiseres ter zitting aannemelijk heeft gemaakt – haar plannen om de woning van de hand te doen om naar elders te verhuizen.

Het voorgaande maakt dat de voorzieningenrechter de vorderingen van eiseres zal toewijzen met dien verstande dat de voorzieningenrechter, uit proceseconomisch oogpunt, op de voet van artikel 705 Rv, de gelegde beslagen zelf zal opheffen. Een dwangsom of een veroordeling tot medewerking aan de opheffing zoals gevorderd zal dan ook worden afgewezen.

De vordering tot het per direct doorhalen van het beslag in het Kadaster door de voorzieningenrechter zal als ongegrond worden afgewezen.

De nakosten, waarvan eiseres betaling vordert, zullen op de in de beslissing weergegeven wijze worden begroot.