Uitspraken

1.1.1

De procesgang blijkt uit de volgende stukken:

1. de dagvaarding van 4 november 2022 met producties;

2. de conclusie van antwoord.

1.2

De mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden op 2 december 2022. Ter zitting waren aanwezig eiser in persoon, bijgestaan door mr. Hol voornoemd en namens gedaagde [directeur HR] , bijgestaan door mr. De Pont voornoemd. Mr. Hol heeft ter gelegenheid van de zitting haar pleitaantekeningen overgelegd. Van het verhandelde ter zitting zijn aantekeningen gemaakt.

2.1

3.1

3.2

[eiser] heeft – samengevat – de navolgende stellingen aan zijn vordering ten grondslag gelegd. [eiser] heeft zijn arbeidsovereenkomst met [gedaagde] op 29 juli 2022 opgezegd, maar kan niet aan die opzegging worden gehouden. Hij was op dat moment namelijk deels arbeidsongeschikt vanwege psychische klachten. Van een duidelijke en ondubbelzinnige opzegging was geen sprake. [eiser] kon de gevolgen van zijn actie toen niet (goed) overzien. [gedaagde] was bekend met de klachten van [eiser] . Zij is echter op geen enkele wijze nagegaan of [eiser] zijn dienstverband daadwerkelijk wilde opzeggen. Ook is hem geen bedenktijd geboden. Evenmin is de opzegging op dat moment aan [eiser] schriftelijk door [gedaagde] bevestigd. Mocht al sprake zijn van een rechtsgeldige opzegging, dan heeft de directeur van [gedaagde] , [algemeen directeur] , op 15 augustus 2022 mondeling ingestemd met intrekking van deze opzegging. [eiser] heeft een spoedeisend belang bij voortzetting van salarisbetaling en bij het hervatten van de bedongen arbeid. [eiser] ontvangt vanaf 1 oktober 2022 geen salaris meer van [gedaagde] . Hij is hierdoor (als hoofd kostwinner) genoodzaakt elders te werken en kon het zich financieel niet veroorloven om de uitkomst van deze procedure af te wachten zonder in de tussentijd elders te werken. Dit neemt niet weg dat hij zo spoedig mogelijk terug wil naar [gedaagde] . Hoe langer deze situatie voortduurt, des te moeizamer het is om terug te keren naar de werkvloer van [gedaagde] .

3.3

4.1

In deze procedure dient te worden beoordeeld of [eiser] een spoedeisend belang heeft bij de gevorderde voorziening en of aannemelijk is dat de vorderingen van [eiser] in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen hebben dat het - mede gelet op de belangen van partijen over en weer - gerechtvaardigd is op de toewijzing daarvan vooruit te lopen door het treffen van een voorziening zoals gevorderd.

4.2

4.3

Voor zover [gedaagde] heeft aangevoerd dat [eiser] niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in zijn vorderingen, omdat een kort geding zich niet leent voor het afgeven van een verklaring voor recht, waar in wezen door [eiser] impliciet om wordt gevraagd, volgt de kantonrechter [gedaagde] daarin niet. [eiser] vordert in afwachting van de uitkomst van een eventuele bodemprocedure, om tewerkstelling in zijn eigen functie en doorbetaling van loon. Van een (verkapte) verklaring voor recht is geen sprake.

4.4

Aan het verweer dat [eiser] niet-ontvankelijk moet worden verklaard in zijn vorderingen omdat, om de juistheid van de stellingen van [gedaagde] vast te kunnen stellen bewijsvoering nodig is, waarvoor een kort geding procedure zich niet leent, wordt eveneens voorbij gegaan. [gedaagde] miskent hierbij dat in een kort geding procedure voldoende is dat het bestaan van een vordering aannemelijk wordt gemaakt.

4.5

[gedaagde] kan voorts niet worden gevolgd in haar verweer dat [eiser] niet-ontvankelijk is zijn vorderingen omdat hij heeft gekozen voor een kort geding procedure in plaats van het entameren van een verzoekschriftprocedure. Een eisende partij, in dit geval [eiser] , is vrij om te kiezen voor de ene of de andere procedure.

4.6

Nu het beroep op niet-ontvankelijkheid niet slaagt, zal de kantonrechter thans overgaan tot de inhoudelijke beoordeling van het geschil.

4.7

Concreet dient de vraag te worden beantwoord of aannemelijk is dat de bodemrechter zal oordelen dat [gedaagde] gehouden is om [eiser] weder tewerk te stellen in zijn functie als logistiek medewerker binnen [gedaagde] . In dit kader zal allereerst de vraag worden beantwoord of aannemelijk is dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen nog bestaat. Hierover wordt het volgende overwogen.

4.8

[eiser] heeft zich op het standpunt gesteld dat de arbeidsovereenkomst niet is geëindigd als gevolg van zijn opzegging. Vooropgesteld moet worden dat voor de opzegging van een arbeidsovereenkomst door de werknemer een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring is vereist, die erop is gericht om de beëindiging van de arbeidsovereenkomst te bewerkstelligen. De volgens vaste rechtspraak (zie onder meer het arrest van de Hoge Raad van 10 juni 2005, ECLI:NL:HR:2005:AS8387) geldende strenge maatstaf ter beantwoording van de vraag of een werknemer zijn dienstbetrekking vrijwillig heeft willen beëindigen, dient ertoe de werknemer te behoeden voor de ernstige gevolgen die vrijwillige beëindiging van het dienstverband voor hem kan hebben, zoals het mogelijk verlies van ontslagbescherming en aanspraken op grond van de sociale zekerheidswetgeving, met name een werkloosheidsuitkering.

4.9

Naar het oordeel van de kantonrechter is sprake van een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring van [eiser] gericht op beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Ter zitting is onweersproken door [gedaagde] gesteld dat [eiser] zijn opzegging eerst in een persoonlijk gesprek met [gedaagde] ( [commercieel directeur] ) kenbaar heeft gemaakt. Dat op dat moment sprake was van een hevige gemoedsbeweging bij [eiser] is niet gesteld of gebleken. Dat is ook niet aannemelijk gelet op de brief die volgde op dit gesprek waarin [gedaagde] - in zakelijke en coherente bewoordingen - de opzegging heeft bevestigd. Vervolgens heeft [eiser] op 3 augustus 2022 een e-mailbericht gestuurd aan alle collega’s waarin hij de opzegging van zijn arbeidsovereenkomst kenbaar maakt. Voorts staat vast dat [eiser] op 10 augustus 2022 op het spreekuur van de POB is verschenen waarin hij heeft aangegeven dat hij de keuze heeft gemaakt om zijn dienstverband bij [gedaagde] op te zeggen. Aanknopingspunten dat [eiser] de gevolgen van zijn actie op het moment van de opzegging vanwege psychische klachten niet (goed) kon overzien zijn er niet.

4.10

4.11

De kantonrechter is van oordeel dat in de gegeven omstandigheden, zoals hiervoor besproken, [gedaagde] zich met redelijke zorgvuldigheid ervan heeft vergewist dat [eiser] de gevolgen van zijn opzegging overzag, en dat zij niet meer onderzoek had moeten doen dan zij heeft gedaan.

4.12

Vorenstaande leidt tot de conclusie dat er sprake is van een rechtsgeldige opzegging zijdens [eiser] , op grond waarvan de arbeidsovereenkomst per 1 oktober 2022 zou eindigen.

4.13

Beoordeeld dient dan te worden of op grond van de thans voorhanden feiten en omstandigheden kan worden aangenomen dat [gedaagde] heeft ingestemd met het intrekken van de opzegging door [gedaagde] . [eiser] stelt dat dit het geval is. Hij heeft op 15 augustus 2022 bij [gedaagde] aangegeven dat hij op zijn ontslagname terugkwam. Daarop is, bij monde van [algemeen directeur] , aangegeven dat het dienstverband van [eiser] bij [gedaagde] zou worden voortgezet, waarbij tevens afspraken zijn gemaakt over de verdere voortgang zoals het opnieuw starten na de vakantie. [gedaagde] betwist dat [algemeen directeur] op 15 augustus 2022 zou hebben aangegeven dat [gedaagde] akkoord kon gaan met een voortzetting van het dienstverband. Die toezegging kon zij ook niet doen omdat er op dat moment reeds sollicitatiegesprekken liepen met kandidaten voor het opvullen van de functie van [eiser] . Ten onrechte heeft [eiser] de inhoud van het gesprek geïnterpreteerd als een onvoorwaardelijke toezegging door [algemeen directeur] dat de door [eiser] gedane opzegging als niet gedaan zou worden beschouwd. Een dergelijke toezegging past ook niet binnen de besluitvormingsstructuur van [gedaagde] , nu besluiten ten aanzien van het personeel altijd worden genomen in samenspraak met de directeur HR ( [directeur HR] ), aldus [gedaagde] .

4.14

[gedaagde] heeft niet weersproken dat op 15 augustus 2022 een gesprek heeft plaatsgevonden tussen [algemeen directeur] en [eiser] , waarbij [eiser] op zijn ontslagname is teruggekomen. De kantonrechter acht op basis van de stellingen en de gedingstukken aannemelijk dat [algemeen directeur] tijdens dat gesprek heeft ingestemd met intrekking van de opzegging. De kantonrechter leidt dit met name af uit de in punt 2.1 van dit vonnis geciteerde appwisselingen tussen [eiser] en beide directieleden, [zoon algemeen directeur] en [commercieel directeur] . Uit deze appwisselingen, waar [gedaagde] in zijn geheel niet op is ingegaan, volgt dat [eiser] de toezegging heeft gekregen om te mogen blijven werken bij [gedaagde] . Eveneens volgt dit uit de in punt 2.1 geciteerde appwisseling met [collega eiser 1] , die zelf ter verificatie vraagt of [eiser] toch blijft (wat niet logisch zou zijn als zij dit, zoals [gedaagde] heeft aangevoerd, niet van de directie, maar van [eiser] zelf zou hebben gehoord) alsook uit het appbericht van [eiser] aan de directeur van [bedrijf] , zijn eerder beoogde nieuwe werkgever. De inhoud van deze appberichten in onderlinge samenhang bezien, kan, zonder nadere toelichting zijdens [gedaagde] , die ontbreekt, niet anders dan tot de conclusie luiden dat [gedaagde] heeft ingestemd met een voortzetting van het dienstverband.

4.15

Vorenstaande leidt tot de conclusie dat aannemelijk is dat de arbeidsovereenkomst niet als gevolg van de opzegging door [eiser] is geëindigd.

4.16

Beoordeeld dient vervolgens te worden of [gedaagde] gehouden is om [eiser] weder tewerk te stellen. De kantonrechter overweegt dat als uitgangspunt dient te worden genomen dat van een werkgever, als goed werkgever, gevergd mag worden dat hij de werknemer tegen diens wil slechts de mogelijkheid mag onthouden om de overeengekomen arbeid te verrichten wanneer de werkgever daarvoor een redelijke grond heeft en dat die grond voldoende zwaar dient te wegen, gelet op het in beginsel zwaarwegend te achten belang van de werknemer om de bedongen arbeid te blijven verrichten.

4.17

[gedaagde] heeft een aantal argumenten aangevoerd op grond waarvan zij stelt niet gehouden te zijn om [eiser] toe te laten tot zijn werkzaamheden. Het argument dat [eiser] geen spoedeisend belang bij zijn vordering heeft, is reeds verworpen, zodat dit argument geen bespreking meer behoeft.

4.18

Voor zover [gedaagde] heeft aangevoerd dat terugkeer door [eiser] feitelijk onmogelijk is, vanwege het feit dat [eiser] inmiddels een baan elders heeft, volgt de kantonrechter [eiser] daarin niet. [eiser] heeft tijdens de zitting aangevoerd dat hij thans nog in zijn proeftijd verkeert en dat zijn nieuwe werkgever op de hoogte is van het onderhavige geschil en bereid en flexibel is in het vinden van een oplossing, indien [eiser] bij [gedaagde] mag terugkeren.

4.19

Voor zover [gedaagde] aanvoert dat [eiser] niet de wezenlijke intentie heeft om zijn werkzaamheden bij [gedaagde] te hervatten, heeft te gelden dat [eiser] heeft weersproken dat dit het geval is. Anders dan [gedaagde] stelt, kan dit naar het oordeel van de kantonrechter niet worden afgeleid uit het feit dat [eiser] telefoongesprekken met zijn collega’s heeft opgenomen en uit het feit dat hij inmiddels de aan [gedaagde] toebehorende zaken heeft ingeleverd, de aan hem toebehorende zaken heeft opgehaald en hij geen bezwaar heeft gemaakt tegen de eindafrekening.

4.20

[gedaagde] heeft tijdens de zitting nog aangevoerd dat een terugkeer van [eiser] zal leiden tot een onwerkbare situatie omdat zijn functie reeds wordt uitgevoerd door een nieuwe werknemer. De kantonrechter is van oordeel dat het – zoals ook door [eiser] is aangevoerd – volledig in de risicosfeer van [gedaagde] als werkgever ligt om, indien achteraf blijkt dat ten aanzien van een werknemer, i.c. [eiser] , ten onrechte het standpunt is ingenomen dat het dienstverband is geëindigd, deze werknemer in de gelegenheid te stellen om terug te keren op de werkvloer. Dat de functie reeds is belegd bij een andere werknemer, kan naar het oordeel van de kantonrechter, niet aan [eiser] worden tegengeworpen.

4.21

[gedaagde] heeft nog naar voren gebracht dat zij geen vertrouwen meer heeft in een vruchtbare samenwerking met [eiser] omdat er geen draagvlak meer bestaat onder zijn collega’s. De kantonrechter realiseert dat – hoewel tijdens de zitting niet, althans onvoldoende gebleken is dat de gebeurtenissen van afgelopen maanden uitmondende in onderhavige procedure hebben geleid tot een verstoorde verhouding tussen partijen onderling – het niet gemakkelijk zal zijn om terug te keren op de werkvloer, maar het is aan partijen om daarover met elkaar in gesprek te gaan en eventueel als alternatief voor terugkeer, een regeling te treffen.

4.22

De kantonrechter komt tot de slotsom dat [gedaagde] niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij een voldoende zwaarwegende grond heeft om [eiser] de toegang tot zijn werkzaamheden te ontzeggen. De gevorderde wedertewerkstelling zal daarom worden toegewezen. De gevorderde dwangsom zal anders dan gevorderd worden gesteld op € 500,- per ingegane dag omdat een dergelijke dwangsom in deze situatie een voldoende prikkel tot nakoming is. Aan de gevorderde dwangsom zal een maximum worden verbonden van € 50.000,-.

4.23

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van het geding. Deze worden aan de zijde van [eiser] tot op heden vastgesteld op € 1.122,18, bestaande uit € 244,- aan griffierecht, € 131,18 aan dagvaardingskosten en € 747,- aan salaris voor de gemachtigde van [eiser] .

4.24

De gevorderde rente over de proceskosten zal worden toegewezen indien en voor zover [gedaagde] de proceskosten niet binnen veertien dagen na de betekening van het vonnis zal hebben voldaan. Daarbij overweegt de kantonrechter dat [gedaagde] , indien deze door de betekening van het vonnis kennis heeft kunnen nemen van de inhoud daarvan, de gelegenheid moet worden geboden om binnen een redelijke termijn aan de proceskostenveroordeling in dit vonnis te voldoen, waarbij een termijn van veertien dagen als een redelijke termijn voor nakoming wordt gezien.