Uitspraken

[verweerder] , geboren op [geboortedag ] 1969, is sinds [datum 1] in dienst van de Staat, in de functie van senior medewerker vastgoed en infrastructuur, aanvankelijk voor bepaalde tijd en sinds [datum 2] voor onbepaalde tijd. Het in november 2021 verdiende salaris bedraagt € 3.990,93 bruto per maand, te vermeerderen met een Individueel Keuzebudget.

Op 1 januari 2020 is de Wet normalisering rechtspositie ambtenaren (Wnra) in werking getreden. Als gevolg daarvan is de publiekrechtelijke aanstelling van [verweerder] per die datum van rechtswege omgezet in een privaatrechtelijke arbeidsovereenkomst.

Op 11 december 2018 heeft een personeelsgesprek plaatsgevonden, waarvan in het verslag als conclusie is vermeld: “+/- Prestaties komen (nog) niet volledig overeen met afspraken/verwachtingen, waardoor op onderdelen verbeteringen nodig zijn”. In de toelichting van de manager (de heer [naam 4] ) is vermeld: “De beoordeling is op basis van het afgelopen jaar. Inmiddels heeft [verweerder] al heel wat bijgeleerd. Zorg dat je de basis snelheid voor de verwerking van “standaard”-dossiers verhoogt. Afspraken rond de taak van [verweerder] als Pip RWS worden steeds duidelijker voor [verweerder] .”

Op 26 november 2019 heeft een personeelsgesprek plaatsgevonden, waarvan in het verslag als conclusie is vermeld: “+/- Prestaties komen (nog) niet volledig overeen met afspraken/verwachtingen, waardoor op onderdelen verbeteringen nodig zijn”. In de toelichting van de opvolgend manager ( [naam 1] ) is vermeld: “Ik ben tevreden over het werk van [verweerder] , maar ik zie ook dat hij nog groeiende is op het schaal 9 niveau en dat ik verwacht dat hij het komende jaar zich in een stijgende lijn zal ontwikkelen. De grootste ontwikkeling zie ik in de nieuw te vormen rol als vraagbaak voor juridisch advies binnen de afdeling.”

Op 19 juni 2020 heeft [naam 2] aan [verweerder] een waarschuwingsbrief verzonden waarin onder meer staat: “(…) Samenvattend komt de casus op het volgende neer. De huidige erfpachter van [casus 1] heeft zich bij het RVB gemeld met de vraag of zij de grond kunnen kopen die zij in erfpacht hebben van het RVB. Het betreft de grond onder hun woning. In februari 2019 heeft de afdeling Verkoop op een dergelijk verzoek afwijzend gereageerd. Op 22 april 2020 heeft u een antwoord laten versturen. In deze brief geeft u aan dat in geval van verkoop een openbare procedure niet nodig is. Daarnaast wekt u de indruk dat de ondergrond te koop is. U vraagt de erfpachter immers om zijn eerder geuite interesse om de grond te willen kopen te bevestigen.

• -

  Zoals ik u eerder heb aangegeven is het besluit om vastgoed van het RVB te verkopen een bevoegdheid die ligt bij de directie P&P. U geeft aan overleg te hebben gehad met de directie P&P, maar een officieel afstootbesluit dat hier voor nodig is, ontbreekt.

• -

  De bevoegdheid om af te wijken van de openbare procedure bij verkoop ligt bij de minister, of zoals nu het geval de staatsecretaris van BZK. Ook hierover heeft geen officiële besluitvorming plaatsgevonden. Na consultatie van een adviseur van de afdeling Juridische Zaken, heeft u zelf de conclusie getrokken dat de openbare procedure overgeslagen kon worden en de brief van 22 april 2020 verzonden.

• -

  (…)

Mede vanwege uw functie van senior medewerker vastgoed en infrastructuur (schaal 9), gaat het RVB ervan uit dat het u bekend was dat u de brief van 22 april om bovenstaande redenen niet had mogen versturen. De beslissingen die daaraan ten grondslag hadden moeten liggen zijn niet aan u om te nemen. (…).”

Bij brief van 21 juni 2020 heeft [verweerder] bezwaar gemaakt tegen de inhoud van voormelde waarschuwingsbrief en daarbij geconcludeerd: “(…) Naar eer en geweten kan ik u dan ook verklaren dat ik mijn werk (in de arbeidsomgeving) volgens mij goed, betrokken en gewetensvol (en met buitengewoon veel plezier) doe. Ik meen mij daarbij ook steeds aan de regels te houden. Echter, niet altijd zijn de (huis)regels duidelijk. Bovendien is het goede voorbeeld (zeker ten aanzien van nieuwe regels) niet altijd of meteen voor handen. Iedereen maakt fouten. Subjectief geloof ik niet dat ik bij de uitvoering van mijn werk veel meer of grover fouten maak dan er objectief bij mijn directe collega’s of verder op de werkvloer van het RVB kan worden opgemerkt of vastgesteld.

In verband met een te ondertekenen huurovereenkomst voor een [casus 2] ” heeft advocaat J. Nagtegaal op 21 september 2020, 27 oktober 2020 en 8 februari 2021 aan [naam 1] en [verweerder] verzocht om een stand van zaken, nu over de inhoud van de huurovereenkomst reeds een akkoord was bereikt.

Bij e-mailbericht van 3 november 2020 heeft de heer [naam 5] (projectleider bij de [gemeente] ) aan [naam 1] een e-mailbericht verzonden, welke bericht ziet op een [casus 3] : “(…) Nogmaals een poging. Er is teruggekoppeld dat er een concept erfpachtovereenkomst klaar is maar deze is nu enkele weken later nog steeds niet in ons bezit. En ik krijg ook geen melding over wanneer het wel komt. Ik vind het vervelend steeds te moeten mailen, maar wij willen onderhand wel weten waar wij aan toe zijn. (…).”

Op 6 juli 2021 heeft de heer [naam 9] (hierna te noemen: “ [naam 9] ”) aan [naam 2] een e-mailbericht verzonden met als onderwerp “verloop gesprek [casus 4] ”: “(…) Hierbij informeer ik je over het verloop van het gesprek vanmiddag. [verweerder] en ik namens het RVB, twee juristen van de provincie NH en één van het havenbedrijf.

- (…)

- Men vond het vervelend dat het aangepaste concept pas kort voor het overleg is rondgestuurd. Het vorige overleg waarin afspraken zijn gemaakt was op 15 juni. Reden: afgelopen vrijdag moest [verweerder] de aanpassingen nog verwerken wegens andere prioriteiten naar eigen zeggen.

- Bij het langslopen van aanpassingen werd herhaaldelijk uitgeweid over bijzaken of zaken die echt buiten onze invloedsfeer liggen; waardoor opmerkingen als “ [verweerder] , ik kan je betoog niet volgen”, “waar heb je het nu over”, “ik begrijp je vraag niet”. Dit leidde zichtbaar tot frustraties. (…).”

Vanwege een bij de afdeling Publieksvoorlichting binnengekomen vraag heeft [naam 1] op 19 juli 2021 (met tussenkomst van de heer [naam 10] ) aan [verweerder] een verzoek gedaan om die binnengekomen vraag te beantwoorden. Bij e-mailbericht van 20 juli 2021 heeft [verweerder] om aanvullende informatie gevraagd, waarvan [naam 1] aan hem diezelfde dag heeft bericht:
“(…)Gezien de termijnen voor beantwoording lijkt het mij het beste om een kort procesantwoord te geven waarin je uitlegt dat we op basis van de regeling nu nog geen toezeggingen kunnen doen over het voortzetten van het gebruik na 2027. Een soortgelijke passage zie ik ook regelmatig in brieven staan vanuit de productgroep zakelijke rechten, wellicht kun je die passage gebruiken. (…).” Na dit e-mailbericht ontstaat tussen [naam 1] en [verweerder] een discussie over de inhoudelijke kwestie waarop de binnengekomen vraag zag. Nadat mevrouw [naam 11] vanuit de productgroep Zakelijke Rechten een conceptantwoord heeft geformuleerd, heeft [verweerder] bij e-mailbericht van 21 juli 2021 dat antwoord aan de leden van de productgroep Zakelijke Rechten voorgelegd en daarover zijn zienswijze geuit.

Op 29 juli 2021 heeft [verweerder] aan [naam 9] een e-mailbericht verzonden, waarin hij verwijst naar een gespreksverslag dat als bijlage is toegevoegd en waarin onder meer is gesproken over [casus 4] . In reactie daarop heeft [naam 9] aan [verweerder] een e-mailbericht gezonden: “(…) Ik heb de bijlage gelezen. Eerlijk gezegd herken ik het beeld dat er over jou wordt geschetst wel aardig. Ik zou je oprecht willen adviseren om aangeboden hulp niet af te slaan, maar er vooral je voordeel mee te doen. Laat vooral zien dat je ervoor openstaat. (…).”

In verband met de conclusie van [naam 1] is een herplaatsingsonderzoek gestart. Aan dit onderzoek heeft [verweerder] niet meegewerkt. Herplaatsing heeft dan ook niet plaatsgevonden.

1. de arbeidsovereenkomst te ontbinden wegens disfunctioneren (d-grond);

2. ij het bepalen van de einddatum rekening te houden met de duur gelegen tussen de ontvangst van het verzoekschrift en de dagtekening van deze beschikking;

3. te bepalen dat [verweerder] recht heeft op ten hoogste een transitievergoeding van € 6.783,09 bruto;

subsidiair

de arbeidsovereenkomst te ontbinden op grond van een verstoorde arbeidsverhouding (g-grond);

meer subsidiair

de arbeidsovereenkomst te ontbinden op grond van een combinatie van omstandigheden (i-grond);

primair, subsidiair en meer subsidiair

[verweerder] te veroordelen in de proceskosten.

De Staat stelt primair dat sprake is van een disfunctioneren op grond waarvan de arbeidsovereenkomst met [verweerder] moet worden ontbonden. Vanaf aanvang van het dienstverband zijn jaarlijks gesprekken gevoerd over het onvoldoende functioneren van [verweerder] , hetgeen uiteindelijk ook heeft geleid tot een verbetertraject van zes maanden met driewekelijkse gesprekken en begeleiding door een collega, de heer [naam 7] (plaatsvervangend hoofd van de sectie Verhuur, Medegebruik en Recreatie; hierna te noemen “ [naam 7] ”). Van die begeleiding heeft [verweerder] nauwelijks gebruik gemaakt. Ondanks het verbetertraject heeft [verweerder] op geen enkele wijze een verbetering laten zien. Er is bij [verweerder] sprake van telkens hetzelfde patroon: aan hem wordt een vraag gesteld, nadien ontstaat er een discussie over op dat moment irrelevante zaken, waardoor een resultaat uitblijft. Bij de [casus 2] is pas na twee jaar een huurovereenkomst opgesteld en verzonden, terwijl de klant regelmatig aan [naam 1] heeft gevraagd waar deze overeenkomst bleef en [naam 1] deze verzoeken telkens aan [verweerder] heeft doorgezet, nu hij de verantwoordelijke was. Ook bij de [casus 4] heeft [verweerder] geen resultaten geleverd, terwijl dat wel zijn verantwoordelijkheid was. In plaats van de gegeven instructie uit te voeren, heeft [verweerder] die instructie ter discussie gesteld, zodat resultaten uitbleven. Bij [casus 5] heeft [verweerder] geen huurovereenkomst opgesteld, maar in plaats daarvan de werkwijzen van de behandelend advocaat ter discussie gesteld. Van klant- en resultaatgericht werken is daarmee geen sprake, hetgeen wel een competentie is van de functie. Ook voldoet [verweerder] niet aan de competentie samenwerken, nu in een [casus 6] aan hem een instructie is gegeven, hij een discussie start vanwege zijn mening daarover, van een collega een conceptantwoord krijgt, en [verweerder] vervolgens dat conceptantwoord ter discussie stelt. De Staat stelt dat [verweerder] niet open staat voor kritiek, geen zelfinzicht toont en zich niet inzet voor een verbetering. Daarmee is sprake van ongeschiktheid van [verweerder] tot het verrichten van zijn werkzaamheden. Het herplaatsingsonderzoek heeft niet geleid tot een plaatsing in een passende functie. Subsidiair stelt De Staat dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding. [verweerder] heeft in een e-mailbericht van 19 april 2021 zijn vertrouwen in zijn leidinggevenden opgezegd. Er is daarnaast sprake van een zeer moeizame samenwerking met collega’s en [verweerder] heeft niet willen meewerken aan mediationtrajecten. Daarmee is sprake van een ernstige en duurzame verstoring van de arbeidsverhouding. Meer subsidiair stelt De Staat dat sprake is van een combinatie van omstandigheden, zodat op grond daarvan een ontbinding is verzocht.

[verweerder] verweert zich primair tegen het verzoek en stelt dat de verzochte ontbinding moet worden afgewezen, met veroordeling van de Staat in de proceskosten. Daartoe voert [verweerder] aan dat hij altijd naar behoren heeft gefunctioneerd. De tijdelijke aanstelling is in december 2018 ook voor onbepaalde tijd verlengd en het is niet meer dan gebruikelijk dat een werknemer gedurende zijn dienstverband verbeterpunten heeft. Hoewel [verweerder] erkent dat hij binnen de organisatie weleens inhoudelijk van mening verschilt en daardoor kritisch is geweest op bepaalde werkprocessen, leidt dat er niet toe dat hij ongeschikt voor zijn functie moet worden geacht. De Staat houdt onvoldoende rekening met de thuiswerkomstandigheden en de onuitvoerbare Regeling beheer onroerende zaken waarmee [verweerder] moet werken. [verweerder] betwist vervolgens de inhoud van de op 19 juni 2020 gegeven waarschuwing. Deze waarschuwing is pas twee maanden na de verzending van de bewuste brief verzonden en [verweerder] is niet als enige verantwoordelijk te houden voor de inhoud van de brief. [verweerder] heeft de inhoud van de brief aan twee collega’s voorgelegd ter goedkeuring en die goedkeuring ook gekregen. Over het verbetertraject voert [verweerder] aan dat daaraan voorafgaand geen mogelijkheid is geboden om de geschillencommissie in te schakelen. De aanzegging van dit traject heeft bovendien niet correct plaatsgevonden. [naam 1] heeft nagelaten om met concrete voorbeelden te onderbouwen waarom een verbetertraject noodzakelijk was. Daarnaast is het einde van de looptijd van het traject niet aangeduid en hebben er geen tussentijdse evaluaties plaatsgevonden. De verbeterpunten zijn daarbij niet duidelijk vastgesteld en bevat open normen, er zijn geen duidelijke gevolgen verbonden aan het mislukken van het traject en [naam 1] heeft niet zelf als leidinggevende concrete begeleiding en ondersteuning aangeboden. Volgens [verweerder] is het verbetertraject op subjectieve gronden gestart. De begeleiding van [naam 7] is daarnaast niet van waarde geweest, nu [naam 7] op een gelijkwaardig niveau als [verweerder] werkzaam is en niet goed bekend is met de inhoud van de werkzaamheden. De tussentijdse gespreksverslagen zijn eenzijdig opgesteld en daarin is enkel benoemd wat er niet goed is. Over de [casus 2] betwist [verweerder] dat de vertraging door hem is veroorzaakt. Hij was in afwachting van ontbrekende informatie, waardoor het niet mogelijk was om een huurovereenkomst toe te zenden. Dat valt [verweerder] niet te verwijten. In de [casus 5] voert [verweerder] aan dat hij juist de initiatiefnemer was voor een procedure en daarbij constructief met de advocaat heeft gecorrespondeerd. [verweerder] en de advocaat zaten op één lijn voor wat betreft de inhoud van het project. [verweerder] betwist dat hij onvoldoende heeft gepresteerd op de verbeterpunten die de Staat heeft opgenomen. Voorts voert [verweerder] aan dat volgens vaste rechtspraak de ontslaggronden moeten worden onderscheiden en afzonderlijk zijn voldragen om tot een ontbinding te kunnen leiden. Daarmee kunnen de feiten en omstandigheden, behorende bij de primaire grond, niet leiden tot een ontslag op de subsidiaire grondslag. Daarnaast heeft de Staat geen serieuze inspanningen gedaan om de verstoring op te lossen, zodat ook daarom de subsidiaire grond niet slaagt. Bovendien moet sprake zijn van een ernstig en duurzaam karakter, hetgeen niet geval is. [naam 1] is sinds 1 januari 2022 niet langer de leidinggevende van [verweerder] . [verweerder] heeft er vertrouwen in dat een goed samenwerking met de nieuwe leidinggevende mogelijk is. Tot slot ontbreekt enige onderbouwing voor de meer subsidiaire grond, zodat deze reeds daarom moet worden afgewezen. De Staat heeft aan de herplaatsingsverplichting niet voldaan, nu het herplaatsingsonderzoek eenzijdig heeft plaatsgevonden.

Subsidiair verzoekt [verweerder] , in geval de arbeidsovereenkomst wordt ontbonden, bij beschikking, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad:

1. bij het bepalen van de ontbindingsdatum rekening te houden met de opzegtermijn van de Staat overeenkomstig het bepaalde in artikel 7:671b lid 9 BW;

2. de Staat te veroordelen tot betaling aan [verweerder] van de verschuldigde transitievergoeding ad € 6.911,74 bruto, of de verhoogde transitievergoeding bij ontbinding op de i-grond, uitgaande van een ontbinding per 1 mei 2022, de hoogte van het bedrag bij een andere datum door de kantonrechter aan te passen, te vermeerderen met de wettelijke rente indien betaling niet binnen een maand na einde van de arbeidsovereenkomst heeft plaatsgevonden;

3. de Staat te veroordelen tot betaling van een billijke vergoeding aan [verweerder] ex artikel 7:671b lid 9 BW sub c BW ad € 10.000,00 bruto, althans een door de kantonrechter in goede justitie te bepalen billijke vergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente indien betaling niet binnen een maand na einde van de arbeidsovereenkomst heeft plaatsgevonden;

4. e Staat te veroordelen binnen een maand na einde van de arbeidsovereenkomst aan [verweerder] een schriftelijke en deugdelijke netto/bruto specificatie te verstrekken betreffende de betaling van de transitievergoeding en billijke vergoeding, op straffe van een dwangsom ter hoogte van € 100,00 per dag met een maximum van

€ 10.000,00 voor elke dag dat de Staat na betekening van de beschikking hier niet tijdig aan voldoet;

Hetgeen [verweerder] als subsidiaire verweren aanvoert, zal – voor zover relevant – hierna worden besproken. Datzelfde geldt voor het verweer van de Staat daarop.