Uitspraken

Partijen zijn het erover eens dat tussen hen een arbeidsovereenkomst heeft bestaan die als gevolg van het door [eiser] genomen ontslag op staande voet is geëindigd per 29 april 2022. In deze procedure dient beoordeeld te worden of JDA al dan niet aan haar (financiële) verplichtingen voortvloeiende uit de arbeidsovereenkomst jegens [eiser] heeft voldaan.

[eiser] stelt dat dit niet het geval is en stelt daartoe – kort samengevat – dat de door partijen ondertekende schriftelijke arbeidsovereenkomst, waarin als ingangsdatum 1 oktober 2021 wordt vermeld, feitelijk reeds is aangevangen per 23 augustus 2021 en dat hij om die reden recht heeft op loon over augustus 2021 en september 2021, vakantietoeslag en wettelijke verhoging. Tevens maakt [eiser] over voornoemde periode aanspraak op uitbetaling van opgebouwde maar niet genoten vakantiedagen en een kilometervergoeding. Daarnaast stelt [eiser] dat JDA, nadat de arbeidsovereenkomst was geëindigd, de vergoeding van vakantie-uren en de vakantietoeslag over de periode 1 oktober 2021 tot en met 29 april 2022 te laat heeft overgemaakt. Dit had uiterlijk op 27 mei 2022 betaald moeten zijn, maar is pas op 3 juni 2022 (op grond van het loonbeslag naar de deurwaarder) overgemaakt, zodat daarover wettelijke verhoging verschuldigd is. Tot slot maakt [eiser] aanspraak op een vergoeding van uren ter voorbereiding op het VKR-examen.

JDA heeft uitvoerig verweer gevoerd. De kantonrechter zal hier in het navolgende puntsgewijs op ingaan.

JDA betwist dat de tussen partijen gesloten schriftelijke arbeidsovereenkomst, die als ingangsdatum 1 oktober 2021 vermeldt, reeds op 23 augustus 2021 is aangevangen. Zij stelt daartoe dat het feit [eiser] op 23 augustus 2021 is aangevangen met het verrichten van werkzaamheden, niet betekent dat de ingangsdatum van de schriftelijke arbeidsovereenkomst naar voren is gehaald, maar slechts dat er in die periode mogelijk gesproken kan worden over een arbeidsovereenkomst, maar dan één die niet op schrift is gesteld.

De kantonrechter volgt JDA niet in haar verweer. JDA heeft [eiser] bij e-mail van 5 augustus 2021 verwelkomt in het team van JDA en hem alle informatie om goed van start te kunnen gaan toegezonden, waaronder informatie voor het activeren van zijn account voor het planningssysteem. Partijen zijn het erover eens dat [eiser] vervolgens reeds vanaf 23 augustus 2021 werkzaamheden voor JDA heeft verricht. Hoewel [eiser] op dat moment nog niet beschikte over het vereiste diploma voor verkeersregelaar heeft JDA [eiser] in de periode van 23 augustus 2021 tot en met september 2021 al wel volop (nagenoeg fulltime) ingeroosterd op klussen waar het diploma niet was vereist. Daarmee staat vast dat [eiser] persoonlijk arbeid heeft verricht. Mede gelet op het feit dat [eiser] beschikbaar moest zijn was er ook sprake van een gezagsverhouding. Daarmee is voldaan aan alle elementen van een arbeidsovereenkomst.

Gelet op het voorgaande heeft [eiser] er gerechtvaardigd op mogen vertrouwen dat per 23 augustus 2021 een arbeidsovereenkomst is aangegaan, onder dezelfde voorwaarden als vermeld in de op 27 oktober 2021 door partijen ondertekende schriftelijke arbeidsovereenkomst. Dit betekent dat [eiser] over de periode van 23 augustus 2021 tot 1 oktober 2021 recht heeft op loon. Voor zover JDA heeft gesteld dat er sprake was van een andere (arbeids)overeenkomst, waarbij partijen mondeling hebben afgesproken dat de in augustus 2021 en september 2021 gewerkte uren zouden worden verrekend, overweegt de kantonrechter dat [eiser] uitdrukkelijk heeft betwist dat deze afspraak is gemaakt. JDA heeft het bestaan van een dergelijke overeenkomst niet, althans onvoldoende onderbouwd.

Gelet op het voorgaande zal de gevorderde verklaring voor recht dat de op 27 oktober 2021 gedateerde arbeidsovereenkomst is ingegaan op 23 augustus 2021 worden toegewezen.

Voor zover [eiser] heeft gesteld dat JDA onrechtmatig heeft gehandeld door hem in december 2021 en januari en februari 2022 niet of nauwelijks meer in te zetten, terwijl andere collega’s wel gewoon werden ingeroosterd heeft te gelden dat [eiser] – daargelaten dat [eiser] niet heeft gesteld op welke wijze dit als grondslag voor zijn vordering zou moeten dienen – zijn stelling niet heeft onderbouwd. Daarbij neemt de kantonrechter in aanmerking dat [eiser] niet heeft weersproken dat er in de wintermaanden de grond,- weg,- en waterwerkzaamheden nagenoeg stil liggen waardoor er minder werk voorhanden is en dat de Corona pandemie ook voor afname in het aantal opdrachten heeft geleid.

Naast loon heeft [eiser] ook aanspraak op een vergoeding van opgebouwde maar niet genoten vakantie uren en vakantietoeslag vanaf 23 augustus 2021. JDA heeft niet weersproken dat dit voor de periode van 23 augustus 2021 tot 1 oktober 2021 neerkomt op een vergoeding van € 173,19 bruto.

De kantonrechter overweegt dat [eiser] op grond van artikel 7 van de schriftelijke arbeidsovereenkomst – die zoals hiervoor is geoordeeld vanaf 23 augustus 2021 tussen partijen gold – recht heeft op reiskostenvergoeding. [eiser] heeft als productie 21 een overzicht overgelegd van de door hem in de periode van 23 augustus 2021 tot 1 oktober 2021 gereden kilometers. JDA heeft niet, althans onvoldoende gemotiveerd betwist dat dit overzicht juist is. Gelet daarop gaat de kantonrechter uit van de juistheid van dit overzicht. In het midden kan blijven of [eiser] de op dit overzicht vermelde kilometers gedurende het dienstverband heeft gedeclareerd. Immers, voor zover zou komen vast te staan dat dit niet het geval is geweest, leidt dit niet tot de conclusie dat [eiser] zijn rechten heeft verwerkt. [eiser] heeft tijdens de zitting desgevraagd beaamd dat – conform het in artikel 7 van de arbeidsovereenkomst bepaalde – op het overzicht per dag de eerste 20 gereden kilometers in mindering moeten worden gebracht. Dit betekent dat van de 33 dagen waarop [eiser] gereden heeft 660 km in mindering moeten worden gebracht, hetgeen neerkomt op 1.060,04 kilometer x 0,19 cent per km = € 201,48 netto.

Ten aanzien van de door [eiser] gevorderde vergoeding van uren ter voorbereiding op het VKR-examen oordeelt de kantonrechter dat JDA deze vergoeding niet verschuldigd is, nu [eiser] de grondslag voor deze vordering niet heeft onderbouwd en JDA uitdrukkelijk heeft betwist dat een dergelijke vergoeding tussen partijen is overeengekomen.

Ten aanzien van de gevorderde wettelijke verhoging over de vakantietoeslag en de vakantie-uren over de periode van 1 oktober 2021 tot en met 29 april 2022 wordt het volgende overwogen. Niet weersproken is dat het uit hoofde van de eindafrekening door JDA verschuldigde bedrag op uiterlijk 27 mei 2022 had moeten zijn betaald, maar dat dit pas op 3 juni 2022 is gebeurd, zodat over dat bedrag wettelijke verhoging verschuldigd is geworden. Vast staat echter dat ten tijde van uitbetaling van de eindafrekening er loonbeslag lag en dat JDA conform de instructie van de deurwaarder (ook) het op grond van de eindafrekening verschuldigde bedrag rechtstreeks heeft betaald aan de deurwaarder. Nu de verplichting tot betaling van de eindafrekening gold jegens de deurwaarder en niet jegens [eiser] , ziet de kantonrechter aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot nihil.

Nu vaststaat dat JDA voornoemde bedragen verschuldigd is, komt de kantonrechter toe aan de beoordeling van het verrekeningsverweer.

JDA voert ter motivering van haar verrekeningsverweer het volgende aan. Er is geen sprake van een dringende reden op grond waarvan [eiser] ontslag op staande voet kon nemen op 29 april 2022. Dit betekent dat [eiser] op grond van artikel 7:672 lid 11 BW aan JDA een schadevergoeding verschuldigd is, nu hij niet de voor hem geldende opzegtermijn in acht heeft genomen. Indien [eiser] de opzegtermijn in acht had genomen, dan had hij op 29 april kunnen opzeggen tegen 1 juni 2022. JDA maakt dan ook aanspraak op de gefixeerde schadevergoeding bestaande uit het bruto loon inclusief emolumenten over de periode van 29 april 2022 tot 1 juni 2022, neerkomend op een bedrag van € 1.987,04.

[eiser] stelt dat het door hem genomen ontslag op staande voet rechtsgeldig is en dat JDA ook heeft ingestemd met het ontslag, zodat een gefixeerde schadevergoeding niet aan de orde is.

De kantonrechter oordeelt ten aanzien van het ontslag op staande voet het volgende.

In artikel 7:677 BW is bepaald dat ieder der partijen bevoegd is de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder gelijktijdige mededeling van die reden aan de wederpartij.

Voor de beoordeling van de vraag of het door [eiser] genomen ontslag op staande voet rechtsgeldig is, is de aan JDA bij het ontslag opgegeven reden maatgevend en wordt het geschil afgebakend door het op dat moment gemaakte verwijt.

Voor zover [eiser] heeft aangevoerd dat de dringende reden is gelegen in het feit dat JDA niet correct heeft gehandeld op zijn vragen over de gewerkte periode augustus 2021 en september 2021, zoals genoemd in zijn e-mail van 9 mei 2022, heeft te gelden dat – voor zover deze reden al zou worden gekwalificeerd als een dringende reden – de dringende reden niet onverwijld is medegedeeld.

Op de overige in het verweerschrift nog aangehaalde redenen voor het ontslag (de redenen genoemd in de brief van (de gemachtigde van) [eiser] aan (de gemachtigde van) JDA van 16 mei 2022) wordt niet ingegaan. Zoals hiervoor in punt 4.21 is overwogen geldt immers dat de aan JDA ten tijde van het ontslag meegedeelde dringende redenen de ontslaggrond fixeert, zodat buiten dat kader aangevoerde redenen niet tot de conclusie kunnen leiden dat het ontslag op staande voet wel rechtsgeldig was.

Voorgaande leidt tot de conclusie dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is genomen.

Nu [eiser] ten onrechte ontslag op staande voet heeft genomen, is hij per 29 april 2022 de vergoeding wegens onregelmatige opzegging verschuldigd. Dit is een bedrag ter hoogte van het loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren, te weten tot 1 juni 2022. De niet betwiste gefixeerde schadevergoeding van € 1.987,04 bruto is derhalve verrekenbaar met de (in 4.14 weergegeven) vordering van [eiser] . Nu de gefixeerde schadevergoeding de vordering van [eiser] overstijgt, resteert er na verrekening geen vordering meer van [eiser] op JDA. Gelet daarop wordt de vordering van [eiser] afgewezen.

Op grond van artikel 7:626 BW is JDA verplicht om aan [eiser] een opgave te verstrekken van de loonbedragen en van de reiskosten over de periode van 23 augustus 2021 tot en met september 2021, zodat deze vorderingen worden toegewezen. De termijn voor afgifte zal worden gesteld op de redelijke termijn van veertien dagen na betekening van dit vonnis.

De vorderingen tot afgifte van een (gecorrigeerd) gespecificeerd overzicht van de door [eiser] gewerkte meer-/ en minderuren en van een gecorrigeerde eindafrekening worden afgewezen, nu vaststaat dat JDA deze reeds aan [eiser] heeft verstrekt.

[eiser] is de partij die (overwegend) ongelijk krijgt en hij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. Deze kosten worden tot heden vastgesteld op € 528,00 (2 punten x € 264,00) aan salaris gemachtigde.

De gevorderde nakosten en de wettelijke rente over de nakosten en de proceskosten worden toegewezen op de in het dictum omschreven wijze.