Uitspraken

Het gaat in deze zaak allereerst om de vraag of er tussen partijen een arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen. Op grond van artikel 6:217 lid 1 BW komt een overeenkomst tot stand door een aanbod en de aanvaarding daarvan. Zowel een aanbod als een aanvaarding daarvan kan in iedere vorm geschieden. Of een wilsverklaring of een feitelijk handelen als een aanbod respectievelijk aanvaarding daarvan heeft te gelden, is een kwestie van uitleg. Het komt daarbij aan op wat partijen hebben verklaard en wat zij uit elkaars verklaringen en gedragingen, overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijze mochten toekennen, hebben afgeleid en mochten afleiden. In artikel 7:610 lid 1 BW is de arbeidsovereenkomst gedefinieerd als de overeenkomst waarbij de ene partij, de werknemer, zich verbindt om in dienst van de andere partij, de werkgever, tegen loon gedurende zekere tijd arbeid te verrichten.

Met het ondertekenen van de arbeidsovereenkomst op 16 mei 2022 zijn partijen een overeenkomst aangegaan waarbij [verzoeker01] per 1 juli 2022 in dienst treedt van Alumet . Tussen partijen is niet in geschil dat het op dat moment (nog) de bedoeling van beide partijen was om een arbeidsovereenkomst aan te gaan. Aldus staat vast dat er tussen partijen een arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen. Op grond van artikel 7:670b lid 1 BW kan een arbeidsovereenkomst slechts met wederzijds goedvinden worden beëindigd als dat schriftelijk gebeurt. Alumet stelt dat in juni 2022 een gesprek met [verzoeker01] heeft plaatsgevonden waarin zou zijn afgesproken dat [verzoeker01] zijn werkzaamheden op projectbasis als consultant zou voortzetten totdat de vergunning zou zijn verkregen. Niet alleen heeft [verzoeker01] betwist dat een dergelijk gesprek heeft plaatsgevonden, maar bovendien heeft Alumet de gestelde afspraak niet op schrift gesteld. Als is afgesproken dat [verzoeker01] ook na 30 juni 2022 (vooralsnog althans) niet in loondienst maar op opdrachtbasis werkzaamheden zou (blijven) verrichten, behelst dat feitelijk een beëindiging van de reeds gesloten arbeidsovereenkomst die op 1 juli 2022 in zou gaan. Naar het oordeel van de kantonrechter geldt daarvoor – al dan niet naar analogie – het schriftelijkheidsvereiste van artikel 7:670 lid 1 BW. Aangezien daar niet aan is voldaan, kan in het midden blijven of de gestelde mondelinge afspraak is gemaakt; immers, als die afspraak wel is gemaakt, is die niet rechtsgeldig. Dat betekent dat [verzoeker01] per 1 juli 2022 voor bepaalde tijd in dienst is getreden van Alumet en dat deze arbeidsovereenkomst niet met wederzijds goedvinden is geëindigd.

Alumet heeft voorts gesteld dat de arbeidsovereenkomst niet uitgevoerd kon worden omdat een tewerkstellingsvergunning ontbrak en beide partijen daardoor strafbaar zouden handelen. Voor zover Alumet daarmee heeft bedoeld dat de overeenkomst door deze omstandigheid nietig is, gaat de kantonrechter daaraan voorbij. Artikel 2 lid 1 van de Wet arbeid vreemdelingen verbiedt slechts de werkgever om de werknemer arbeid te laten verrichten, het verbiedt niet het aangaan van een arbeidsovereenkomst noch het betalen van loon (vgl. HR, 27-03-1981, NJ 1981, 492). Bevestiging daarvoor kan worden gevonden in de wetsgeschiedenis van artikel 7:669 lid 3 onder h. BW. Op grond van artikel 7:669 BW kan de werkgever de arbeidsovereenkomst opzeggen indien daar een redelijke grond voor is. In lid 3 onderdeel h. van dit wetsartikel wordt onder een redelijke grond verstaan andere dan de in de onderdelen a. tot en met g. van de in lid 3 genoemde omstandigheden, die zodanig zijn dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Een van de voorbeelden daarvan die in de memorie van toelichting worden genoemd is het niet beschikken over een tewerkstellingsvergunning door de werkgever (zie: Kamerstukken II , 2013/14, 33818, nr. 3, p. 46). Dat deze omstandigheid is aangemerkt als een (redelijke) opzeggingsgrond duidt erop dat het op zichzelf nog geen nietigheid van de overeenkomst tot gevolg heeft.

Het voorgaande betekent dat Alumet op 24 november 2022 de arbeidsovereenkomst in strijd met artikel 7:671 BW heeft opgezegd. Op grond van artikel 7:672 lid 11 BW is de werkgever een vergoeding verschuldigd aan de werknemer, indien is opgezegd tegen een eerdere dag dan die tussen partijen geldt. Dit maakt dat de verzochte vergoeding van € 4.860,00 bruto (€ 4.500,00 plus 8% vakantietoeslag) wegens onregelmatige opzegging toewijsbaar is. Met toepassing van artikel 7:686a lid 1 BW zal de gevorderde wettelijke rente over deze vergoeding worden toegewezen te rekenen vanaf de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, dus vanaf 24 november 2022.

Uit artikel 7:681 lid 1, onderdeel a, BW volgt dat de kantonrechter op verzoek van de werknemer een billijke vergoeding kan toekennen, indien de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Gelet op de wetsgeschiedenis is (ook) in het kader van artikel 7:681 lid 1, onderdeel a, BW voor toekenning van een billijke vergoeding ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever vereist, maar is in een geval als bedoeld in dat artikel reeds invulling gegeven aan de ernstige verwijtbaarheid, als de werkgever de voor een rechtsgeldig ontslag geldende voorschriften niet heeft nageleefd en in strijd met artikel 7:671 heeft opgezegd (zie: Kamerstukken I , 2013-2014, 33 818, nr. C, pag. 99 en 113). Een ontslag op staande voet dat niet rechtsgeldig wordt geacht, is dus als zodanig al ernstig verwijtbaar omdat dan is opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. De opzegging van de arbeidsovereenkomst door Alumet op 24 november 2022 is gelijk te stellen met een ontslag op staande voet. Nu hiervoor is geoordeeld dat de arbeidsovereenkomst niet rechtsgeldig is opgezegd, moet het verzoek van [verzoeker01] om toekenning van een billijke vergoeding dan ook worden toegewezen.

Alumet heeft verweer gevoerd tegen dit verzoek en aangevoerd dat [verzoeker01] in juli, oktober en november 2022 geen werkzaamheden heeft verricht en dat zij daardoor geen loon is verschuldigd. Uitgangspunt is dat een werkgever loon moet doorbetalen aan een werknemer die geen arbeid verricht, tenzij het niet verrichten van de arbeid in redelijkheid voor rekening van werknemer behoort te komen. Het is aan werkgever om dit te stellen en te onderbouwen, zowel dat de werknemer geen arbeid heeft verricht als dat dit in redelijkheid voor rekening van de werknemer behoort te komen. Om te beginnen heeft [verzoeker01] gemotiveerd betwist dat hij in de betreffende periodes geen werk heeft verricht. [verzoeker01] heeft op de mondelinge behandeling verklaard dat hij onder andere in juli 2022 vanuit Turkije (online) heeft gewerkt. Hij heeft deelgenomen aan vergaderingen, heeft telefonisch en per e-mail contact gehad en wekelijks verslagen en rapporten opgesteld en verstuurd naar Alumet . Bovendien volgt uit het eigen overzicht van Alumet (achter randnummer 19 van haar verweerschrift) dat [verzoeker01] vanaf half augustus tot en met 8 november 2022 op de fabriekslocatie in Etten-Leur is geweest. Gelet daarop heeft Alumet onvoldoende onderbouwd dat [verzoeker01] geen werkzaamheden heeft verricht voor Alumet . Bovendien heeft zij, voor zover wel zou zijn komen vast te staan dat [verzoeker01] geen werkzaamheden heeft verricht (wat dan slechts zou kunnen gelden voor de periodes gedurende welke [verzoeker01] in het buitenland verbleef), onvoldoende onderbouwd waarom dat in redelijkheid voor rekening van [verzoeker01] zou moeten komen. Nergens blijkt uit dat Alumet [verzoeker01] instructies heeft gegeven voor de wijze waarop hij vanuit het buitenland zijn werkzaamheden diende te verrichten en/of daarover diende te rapporteren. De kantonrechter is daarom van oordeel dat [verzoeker01] gedurende het gehele dienstverband (van 1 juli tot en met 24 november 2022) recht had op loon ad € 4.500,00 bruto per maand (te vermeerderen met vakantietoeslag).

Als onweersproken staat vast dat [verzoeker01] over de maanden juli en november 2022 geen loon heeft ontvangen. In totaal betreft dat een bedrag van € 8.100,00 bruto (1 24/30ste x € 4.500,00). Daarnaast heeft [verzoeker01] verzocht om betaling van 8% vakantietoeslag over deze maanden. Aangezien Alumet evenmin heeft weersproken dat er over die maanden geen vakantietoeslag is betaald, en de transitievergoeding in ieder geval opeisbaar is geworden op het moment dat het dienstverband eindigde, is die component eveneens toewijsbaar. Alumet stelt weliswaar dat zij in andere maanden teveel nettoloon heeft betaald (zie hierna) maar zij heeft ter zake geen beroep gedaan op verrekening (conform artikel 7:632 lid 1 onder d. BW). Voor zover Alumet een beroep heeft gedaan op verrekening zag dat op haar (niet gehonoreerde) standpunt dat [verzoeker01] te weinig zou hebben gewerkt. Ter zake achterstallig salaris zal daarom een bedrag van € 8.748,00 bruto worden toegewezen.

Uit hetgeen partijen over en weer stellen begrijpt de kantonrechter dat [verzoeker01] over de maand oktober 2022 een bedrag van € 4.000,00 netto heeft ontvangen. Alumet heeft immers onweersproken gesteld dat zij in beginsel de maandelijks door [bedrijf01] gefactureerde bedragen van € 4.500,00 zonder inhouding van (loon)belasting en premies voldeed op een – naar Alumet achter gebleken – bankrekening van [verzoeker01] . In de maand oktober 2022 heeft Alumet daarvan € 500,00 onbetaald gelaten. Dat laatste komt overeen met de stelling van [verzoeker01] dat er over oktober een bedrag van € 500,00 onbetaald is gebleven. Hoewel er (nog) geen salarisspecificaties zijn, gaat de kantonrechter ervan uit dat Alumet met de betaling van € 4.000,00 netto (ruimschoots) volledig heeft voldaan aan haar verplichting om over die maand een salaris van € 4.500,00 bruto te voldoen. Voor zover het verzoek tot betaling van achterstallig salaris ziet op de maand oktober, zal het dan ook worden afgewezen.

Gelet op de discussie tussen partijen over het wel of niet bestaan van een arbeidsovereenkomst en de onduidelijkheid die daarover mede is ontstaan doordat [verzoeker01] via [bedrijf01] facturen heeft laten versturen, ziet de kantonrechter in deze omstandigheden aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot 10%. De kantonrechter zal een bedrag van € 874,80 bruto (10% van € 8.748) toewijzen wegens de verlate betaling van het loon, te vermeerderen met de verzochte wettelijke rente.

Alumet dient [verzoeker01] een deugdelijke netto/bruto specificatie te verstrekken van de bedragen die zij op grond van deze beschikking nog aan [verzoeker01] moet betalen. De kantonrechter zal Alumet daartoe veroordelen. Niet is gebleken noch is nader onderbouwd dat Alumet niet bereid zou zijn deze specificatie(s) te verstrekken. De kantonrechter ziet om die reden geen aanleiding om een dwangsom aan deze veroordeling te verbinden.

[verzoeker01] heeft niet gesteld dat er buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. Het verzoek wordt om die reden afgewezen.

Alumet is grotendeels in het ongelijk gesteld en zal om die reden worden veroordeeld in de proceskosten. De kantonrechter stelt deze kosten aan de zijde van [verzoeker01] tot en met vandaag vast op € 793,00 wegens salaris gemachtigde (conform de Aanbeveling schikking en proceskosten Wwz en uitgaande van een ‘gemiddelde zaak’) en € 693,00 wegens vastrecht, te vermeerderen met de verzochte wettelijke rente.

[verweerder in het tegenverzoek01] heeft het verzoek onder i. van Alumet niet betwist. De kantonrechter zal om die reden het verzoek zoals verzocht toewijzen.

[verweerder in het tegenverzoek01] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten. De kantonrechter stelt deze kosten aan de zijde van Alumet tot en met vandaag vast op € 529,00 wegens salaris gemachtigde (uitgaande van een ‘eenvoudige zaak’).