Uitspraken

In het kader van haar (opschortings)verweer beroept DEME zich op een op 29 augustus 2022 tussen partijen gemaakte afspraak. Deze afspraak komt er – met verwijzing naar rechtsoverweging 2.3. – op neer dat het loon opgeschort blijft totdat [eiser01] de medische machtiging voor het opstellen van een FML door [naam01] heeft ondertekend.

In vervolg op de afspraak van 29 augustus 2022 ontving [eiser01] een door hem te ondertekenen formulier. Echter, dit formulier bevatte naast de FML nog vijf vragen die [naam01] zou moeten beantwoorden. [eiser01] was het daarmee niet eens en daarom weigerde hij het betreffende formulier te ondertekenen. Vervolgens is er tussen (de gemachtigden van) partijen gecorrespondeerd. Uiteindelijk heeft DEME per e-mailberichten van 14 oktober 2022 en 20 oktober 2022 aangegeven dat zij bereid is om aan [eiser01] een aangepast formulier te (laten) versturen, waarop alleen de vragen naar de FML (als overeengekomen) en de prognose (als redelijke instructie) staan. Echter, [eiser01] weigerde dat en was blijkens e-mailberichten van 14 oktober 2022 en 17 oktober 2022 alleen bereid om een formulier te ondertekenen met uitsluitend de vraag naar de FML.

In de kern komt (dit deel van) het geschil tussen partijen erop neer of voormelde weigering van [eiser01] terecht was of niet. Als de weigering niet terecht was, slaagt het (opschortings)verweer en zullen de betreffende vorderingen van [eiser01] afgewezen worden, terwijl anders de vorderingen van [eiser01] (deels) toewijsbaar zijn.

De kantonrechter is van oordeel dat [eiser01] ten onrechte weigerde om een formulier met alleen de FML en de prognose te ondertekenen. Immers, de FML was overeengekomen en de vraag om in stemmen met de prognosevraag geldt als een redelijk voorschrift in de zin van artikel 7:660a BW. Een nadere motivering van dit oordeel volgt hieronder.

Dat partijen overeengekomen zijn dat het loon opgeschort blijft totdat [eiser01] de medische machtiging ten behoeve van de FML ondertekent, blijkt uit het onder 2.3 van dit vonnis (deels) geciteerde verslag van het gesprek van 29 augustus 2022. (De gemachtigde van) [eiser01] heeft tijdens de mondelinge behandeling naar voren gebracht dat de insteek van partijen anders was dan is weergegeven in het gespreksverslag, namelijk dat niet de vraag was óf [eiser01] passend werk bij DEME kon verrichten, maar eerder hoe dat het beste vorm gegeven kon worden, bijvoorbeeld met behulp van een aangepaste stoel of een speciale computermuis. De kantonrechter ziet echter geen aanknopingspunten voor deze door [eiser01] gestelde afwijkende (uitleg van de) afspraak. Daarom gaat de kantonrechter uit van de afspraak zoals die blijkt uit het onder rechtsoverweging 2.3. deels geciteerde gespreksverslag, waaruit de overeenstemming met betrekking tot de FML blijkt.

In voormeld gespreksverslag met de tussen partijen gemaakte afspraak staat echter niets over een onderzoek naar de prognose. Pas na het maken van deze afspraak stelt DEME de eis dat [naam01] eveneens dient te onderzoeken wanneer er een verandering in de belastbaarheid wordt verwacht. Desondanks is de weigering van [eiser01] om een formulier (medische machtiging) met de vragen naar de FML én de prognose te ondertekenen naar het oordeel van de kantonrechter onterecht. Weliswaar was de prognosevraag niet overeengekomen, maar het (dwingende) verzoek van DEME aan [eiser01] om eveneens in te stemmen met deze vraag – naast de overeengekomen vraag naar de FML – geldt naar het oordeel van de kantonrechter als een redelijke voorschrift in de zin van artikel 7:660a lid 1 aanhef en onder a. BW. Immers, bij een onderzoek naar welke mogelijkheden een werknemer heeft en wat eventueel als passende arbeid kwalificeert, is ook relevant om te weten of en zo ja wanneer er een verandering in de belastbaarheid wordt verwacht. Dat wordt ook wel door [eiser01] erkend, maar [eiser01] stelt zich op het standpunt dat [naam02] al een prognose heeft gegeven in zijn advies van 15 februari 2022. Daarom hoefde de prognose volgens [eiser01] niet opnieuw onderzocht te worden. De kantonrechter oordeelt echter anders. Uit het adviesverslag van [naam02] volgt dat (een belangrijk deel) van het onderzoek van [naam02] dateert van november 2021. Die informatie oordeelt de kantonrechter is eind augustus 2022 niet meer actueel, mede in het licht van de onweersproken stelling van DEME dat in de tussenliggende periode ook sprake is geweest van (veel) ziekteverzuim.

Kortom, de kantonrechter is van oordeel dat [eiser01] ten onrechte heeft geweigerd een medisch machtigingsformulier te ondertekenen ten behoeve van een onderzoek door [naam01] eind 2022 naar de FML en de prognose. Op grond van de op 29 augustus 2022 tussen partijen gemaakte afspraak brengt dat wat betreft de loonvordering van 3 juni 2022 tot 4 augustus 2022 mee dat het opschortingsverweer van DEME slaagt. Bovendien brengt dat mee dat ook de loonvordering vanaf 5 augustus 2022 afgewezen zal worden, omdat [eiser01] door de weigering in strijd met artikel 7:660a BW geen gevolg heeft gegeven aan een door DEME gegeven redelijk voorschrift. Door deze opstelling van [eiser01] is naar het oordeel van de kantonrechter sprake van een situatie dat het niet verrichten van arbeid in redelijkheid voor rekening van [eiser01] behoort te komen. Oftewel, de loonvorderingen vanaf 3 juni 2022 – en de daarmee samenhangende nevenvorderingen – zullen worden afgewezen.

[eiser01] stelt verder dat er in november 2021 18 uren te weinig uren zijn uitbetaald en in december 29 uren te weinig zijn uitbetaald, zodat hij nog recht heeft op in totaal € 1.040,07, te vermeerderen met 8% vakantiebijslag, wettelijke verhoging, wettelijke rente en buitengerechtelijke kosten. DEME heeft tegen een deel van deze vordering gemotiveerd verweer gevoerd door uiteen te zetten dat [eiser01] in november 2021 juist 13 uren te veel uitbetaald heeft gekregen. [eiser01] heeft dit verweer niet (voldoende) weerlegd, zodat de kantonrechter uitgaat van de juistheid van dit standpunt van DEME. Verder heeft DEME wel erkend dat zij in december 20,5 uren te weinig heeft uitbetaald, zodat per saldo over de maanden november 2021 en december 2021 7,5 uren te weinig zijn uitbetaald. Volgens DEME zijn die uren echter alsnog uitbetaald bij een nabetaling in mei 2022. Deze nabetaling is echter niet gespecificeerd en [eiser01] betwist gemotiveerd dat deze nabetaling betrekking had op de maanden november 2021 en december 2021. [eiser01] erkent wel dat er in mei 2022 een nabetaling heeft plaatsgevonden, maar dat betrof volgens hem het achterstallig loon over de maanden januari 2022 tot en met april 2022. DEME voert aan dat deze correctie betrekking had op de maanden november 2021 en december 2021, maar ook op andere maanden. Tijdens de mondelinge behandeling merkte DEME op dat zij niet precies weet welke andere maanden dat dan zijn. De kantonrechter is van oordeel dat het op de weg van DEME lag om aan te geven waarop de nabetaling in mei 2022 precies betrekking had. Zij kon die duidelijkheid echter niet verschaffen en dat komt naar het oordeel van de kantonrechter voor haar rekening en risico. Daarom zal de kantonrechter van deze vordering van [eiser01] 7,5 uren aan achterstallig loon over de maand december toewijzen tegen het gevorderde uurloon van € 21,75, zodat toegewezen zal worden € 163,13, te vermeerderen met 8% vakantiebijslag alsmede met de wettelijke rente daarover vanaf 27 oktober 2022 tot de dag van de (algehele) voldoening. De gevorderde wettelijke verhoging is eveneens toewijsbaar, maar zal worden gematigd tot 10%. Verder zal de kantonrechter de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten toewijzen tot het wettelijke tarief van € 48,40 behorende bij de hoofdsom van € 179,44. In totaal zal derhalve worden toegewezen € 240,89 (€ 163,13 + € 13,05 + € 16,31 + € 48,40), te vermeerderen met de wettelijke rente over € 176,18 (€ 163,13 + 13,05) vanaf 27 oktober 2022 tot de dag van de (algehele) voldoening.

Aangezien partijen over en weer in het (on)gelijk zijn gesteld, zullen de proceskosten worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten dient te dragen.