Uitspraken

[gedaagde in conventie01] heeft erkend, althans niet of onvoldoende gemotiveerd bestreden, dat een aantal van de vorderingen van [eiseres in conventie01] in conventie juist is. Het gaat hierbij om de vorderingen tot betaling van € 3.295,38 bruto ter zake het achterstallige loon over de periode van 1 oktober 2017 tot en met 31 oktober 2022 en van € 529,34 bruto ter zake niet uitbetaalde feestdagen in de periode van december 2017 tot en met april 2020. [gedaagde in conventie01] is deze bedragen dan ook verschuldigd aan [eiseres in conventie01] .

De gevorderde wettelijke verhoging over deze bedragen is [gedaagde in conventie01] eveneens verschuldigd, met dien verstande dat het maximale percentage van 50% zal worden gematigd tot 25%, oftewel € 956,18 ((€ 3.295,38+529,34) / 4). Immers, van kwade wil is niet gebleken en er is sprake van cumulatie van wettelijke verhoging en wettelijke rente. De gevorderde wettelijke rente over voormelde € 3.824,72 (€ 3.295,38 + € 529,34) vanaf de dag van de dagvaarding tot de dag van de (volledige) betaling is namelijk ook verschuldigd.

Wat betreft de gevorderde € 8.686,45 bruto aan consignatievergoeding stelt [eiseres in conventie01] met verwijzing naar artikel 42 van de toepasselijke cao dat dit bedrag ziet op de uren waarvoor [eiseres in conventie01] van [gedaagde in conventie01] de opdracht heeft gekregen om zich beschikbaar te houden voor te verrichten werkzaamheden. Meer concreet stelt [eiseres in conventie01] dat zij haar werkzaamheden op werkdagen gebruikelijk uitvoerde tussen 11:00 uur en 13:00 uur én tussen 15:30 uur en 17:30 uur. Daarnaast diende zij op werkdagen beschikbaar te zijn op afroep vanaf 08:30 uur tot 11:00 uur én vanaf 13:00 uur tot 15:30 uur.

[gedaagde in conventie01] betwist echter gemotiveerd dat er sprake is geweest van consignatiediensten. Volgens [gedaagde in conventie01] blijkt ook nergens uit dat [eiseres in conventie01] de opdracht kreeg om zich – naast haar vaste werkuren – beschikbaar te houden voor werkzaamheden. Ook feitelijk werden er volgens [gedaagde in conventie01] zelden werkzaamheden buiten de reguliere werktijden verricht.

In het licht van het voorgaande en met het oog op de artikelen 149 en 150 Rv ligt het naar het oordeel van de kantonrechter op de weg van [eiseres in conventie01] om het door haar gestelde feit te bewijzen dat zij van [gedaagde in conventie01] de opdracht heeft gekregen om zich beschikbaar te houden voor te verrichten werkzaamheden op werkdagen vanaf 08:30 uur tot 11:00 uur én vanaf 13:00 uur tot 15:30 uur.

De kantonrechter zal de zaak verwijzen naar na te melden rolzitting om [eiseres in conventie01] de gelegenheid te geven zich uit te laten over de vraag of zij het gevraagde bewijs wenst te leveren en zo ja, op welke wijze.

[eiser in reconventie01] beroept zich voor wat betreft de door haar aan [verweerder in reconventie01] verschuldigde bedragen (zie hiervoor onder 4.1 en 4.2) en voor het geval wordt geoordeeld dat zij de consignatievergoeding is verschuldigd op verrekening met een bedrag dat zij nog van [verweerder in reconventie01] uit hoofde van onverschuldigde betaling tegoed heeft. Daarnaast vordert zij op grond van deze onverschuldigde betaling dit bedrag in reconventie. Zij stelt hiertoe het volgende. Per [datum02] 2022 is er sprake van een overgang van onderneming in de zin van artikel 7:662 e.v. BW., waarbij een onderdeel van de onderneming van [eiser in reconventie01] , namelijk het werkgebied [plaats01] van het vervoer voor Brocacef, per [datum02] 2022 is overgegaan van [eiser in reconventie01] naar [bedrijf01] . Dit betekent dat de bedragen die na [datum02] 2022 door [eiser in reconventie01] aan [verweerder in reconventie01] zijn uitgekeerd (het loon vanaf november 2022) onverschuldigd door [eiser in reconventie01] aan [verweerder in reconventie01] zijn betaald.

Deze overgang van onderneming wordt door [verweerder in reconventie01] erkend. (Mede) daarom zal de kantonrechter deze overgang van onderneming als uitgangspunt nemen.

In artikel 7:663 BW is bepaald dat door de overgang van een onderneming de rechten en verplichtingen die op dat tijdstip voor de werkgever in die onderneming voortvloeien uit een arbeidsovereenkomst tussen hem en een daar werkzame werknemer van rechtswege overgaan op de verkrijger. Het voorgaande breng mee dat in deze procedure vaststaat dat vanaf [datum02] 2022 in beginsel niet [eiser in reconventie01] , maar (alleen) [bedrijf01] gehouden is het loon van [verweerder in reconventie01] (over de periode vanaf [datum02] 2022) te betalen. Dat brengt vervolgens weer mee dat het loon dat [eiser in reconventie01] vanaf [datum02] 2022 aan [verweerder in reconventie01] heeft voldaan in beginsel inderdaad onverschuldigd is betaald.

[eiser in reconventie01] vordert in totaal een bedrag terug van € 4.159,76 ter zake van het onverschuldigd betaalde loon over de maanden november 2022 tot en met februari 2023. [verweerder in reconventie01] betwist echter dat [eiser in reconventie01] over november 2022 de door [eiser in reconventie01] gestelde € 1.064,06 heeft betaald. Met verwijzing naar haar loonstrook voert [verweerder in reconventie01] aan dat [eiser in reconventie01] over de maand november 2022 slechts € 1.004,06 heeft betaald. Aangezien [eiser in reconventie01] dat vervolgens niet meer heeft weersproken, gaat de kantonrechter ervan uit dat [eiser in reconventie01] over november 2022 niet € 1.064,06 aan [verweerder in reconventie01] heeft betaald, maar € 1.004,06, oftewel € 60,00 minder.

Verder voert [verweerder in reconventie01] aan dat er in ieder geval geen sprake is van onverschuldigde betaling voor het gedeelte van de betaling van [eiser in reconventie01] aan haar dat ziet op de door haar ten behoeve van [eiser in reconventie01] verrichte werkzaamheden in Breda en Teteringen in het kader van de re-integratie van [verweerder in reconventie01] . Het gaat hierbij volgens [verweerder in reconventie01] om werkzaamheden op 28 november 2022, 6 december 2022 en 7 december 2022 van 14:00 uur tot 18:00 uur tegen een uurloon van € 14,82 bruto. In totaal maakt dat € 177,84 bruto. [eiser in reconventie01] heeft niet (voldoende) weersproken dat [verweerder in reconventie01] deze werkzaamheden ten behoeve van [eiser in reconventie01] heeft verricht. Daarom is de kantonrechter van oordeel dat ten aanzien van voormelde € 177,84 bruto geen sprake is van onverschuldigde betaling.

Gelet op voorgaande heeft [eiser in reconventie01] in beginsel € 3.921,92 (€ 4.159,76 bruto - € 60,00 bruto - € 177,84 bruto) onverschuldigd betaald aan [verweerder in reconventie01] , hetgeen [verweerder in reconventie01] op grond van artikel 6:203 BW in beginsel dient terug te betalen aan [eiser in reconventie01] , te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf de dag van de dagvaarding tot de dag van de (volledige) betaling.

[verweerder in reconventie01] voert echter aan – zo begrijpt de kantonrechter – dat het in dit geval in strijd is met de redelijkheid en billijkheid als zij dit onder 4.12. genoemde bedrag aan [eiser in reconventie01] moet terugbetalen. Zij stelt dat [eiser in reconventie01] en [bedrijf01] de onduidelijkheid hebben geschept en dat zij daarvan niet het slachtoffer mag worden. Dat langere tijd onzekerheid heeft bestaan bij [verweerder in reconventie01] over de vraag of er sprake was van overgang van onderneming per [datum02] 2022 van [eiser in reconventie01] naar [bedrijf01] en daarmee over de vraag wie haar loon diende te betalen is geen omstandigheid die maakt dat terugvordering in strijd met de redelijkheid en billijkheid is. Uit de processtukken en het verklaarde tijdens de mondelinge behandeling volgt dat [eiser in reconventie01] voormelde betaling onder meer steeds heeft gedaan omdat zij niet wilde dat [verweerder in reconventie01] tussen wal en schip zou vallen. Inmiddels zijn [eiser in reconventie01] en [verweerder in reconventie01] het er echter over eens dat [bedrijf01] vanaf [datum02] 2022 als de werkgever van [verweerder in reconventie01] is aan te merken en heeft [verweerder in reconventie01] ook procedures tegen [bedrijf01] gestart, waaraan deze overgang van onderneming ten grondslag ligt. Verder geeft de kantonrechter partijen – met name [eiser in reconventie01] – mee dat zij onderling een afspraak kunnen maken die én recht doet aan de juridische werkelijkheid én aansluit bij de wil van [eiser in reconventie01] om [verweerder in reconventie01] niet tussen wal en schip te laten vallen. Zo kunnen partijen afspreken dat [eiser in reconventie01] haar (terug)vorderingsrecht jegens [verweerder in reconventie01] pas zal uitoefenen als [verweerder in reconventie01] het haar toekomende loon over deze periode (november 2022 tot en met februari 2023) van [bedrijf01] heeft ontvangen, mits [verweerder in reconventie01] zich voldoende inspant om die betaling door [bedrijf01] aan haar te bewerkstelligen. Een dergelijke afspraak kan de kantonrechter niet aan partijen opleggen, maar zou naar het oordeel van de kantonrechter wel recht doen aan de omstandigheden van het geval.

In afwachting van de bewijslevering in conventie zal de kantonrechter ook de beslissing in reconventie aanhouden.

Tot slot geeft de kantonrechter partijen gelet op het voorgaande in overweging nogmaals met elkaar in overleg te treden over een minnelijke regeling.