Uitspraken

[eiser] vordert om bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, [gedaagde] te veroordelen tot betaling van een bedrag van € 11.272,42, te vermeerderen met rente en kosten. Zij stelt dat zij voornoemd bedrag onverschuldigd aan [gedaagde] heeft betaald, nu zij per abuis twee keer de verschuldigde transitievergoeding heeft uitbetaald. [gedaagde] betaalt, ondanks sommaties daartoe, het bedrag niet terug, zodat hij rente en kosten verschuldigd is geworden. Op het verweer van [gedaagde] voert [eiser] aan dat zij niet verplicht kan worden een betalingsregeling te sluiten met een schuldenaar. De aangevoerde redenen van de zijde van [gedaagde] om wel een betalingsregeling tussen partijen te sluiten kunnen er niet toe leiden dat [eiser] alsnog wordt verplicht een betalingsregeling te sluiten. Bovendien houdt [gedaagde] er in zijn betoog geen rekening mee dat hij ermee bekend was dat het bedrag onverschuldigd was betaald en het bedrag vervolgens toch heeft toegeëigend en uitgegeven. Het is juist dat inmiddels maandelijkse betalingen op de hoofdsom worden verricht. [eiser] gaat er niet mee akkoord dat deze in mindering strekken op de hoofdsom, zodat deze eerst op de kosten en rente in mindering strekken.

[gedaagde] erkent (bij conclusie van dupliek) dat hij het gevorderde bedrag verschuldigd is aan [eiser] . Hij kan dit bedrag niet ineens betalen, zodat hij [eiser] een betalingsregeling heeft aangeboden en al termijnbetalingen op de hoofdsom heeft gedaan. [eiser] heeft geweigerd een regeling aan te gaan. Hoewel zij op grond van de wet niet verplicht is een betalingsregeling te sluiten met een schuldenaar, is het weigeren van een betalingsregeling in het onderhavige geval in strijd met de redelijkheid en billijkheid. [eiser] heeft immers zelf een fout gemaakt door de verschuldigde transitievergoeding twee keer over te maken. Daarbij zat [gedaagde] al in de financiële problemen. [eiser] was hiervan op de hoogte, onder andere omdat [gedaagde] hierover meerdere malen uitleg heeft gegeven aan [eiser] . Daar komt bij dat de Belastingdienst inmiddels een bedrag aan kindgebonden budget heeft teruggevorderd wegens de door [eiser] verrichte dubbele betaling. Gelet op het voorgaande is het evenmin redelijk om buitengerechtelijke kosten en rente in rekening te brengen. Ook is het niet redelijk [gedaagde] in de proceskosten te veroordelen, nu een procedure niet nodig was geweest als [eiser] de betalingsregeling had geaccepteerd. [gedaagde] vraagt de kantonrechter, voor zover de vordering wordt toegewezen, om in dit vonnis een betalingsregeling op te nemen.

Tussen partijen staat vast dat [eiser] op 26 september 2022 een bedrag van € 11.272,42 onverschuldigd aan [gedaagde] heeft betaald. De vordering tot terugbetaling van dit bedrag is dan ook toewijsbaar.

Vervolgens staat vast tussen partijen dat [gedaagde] in ieder geval een bedrag van € 225,44 aan [eiser] heeft terugbetaald. Uit de stukken van [gedaagde] volgt dat dit bedrag op de hoofdsom is betaald. [eiser] is hiermee niet akkoord en wil dit bedrag eerst in mindering brengen op de buitengerechtelijke kosten en rente, zoals is bepaald in artikel 6:44 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW). De kantonrechter overweegt echter dat het op grond van artikel 6:43 lid 1 BW aan [gedaagde] is om te bepalen op welke schuld zijn betalingen in mindering strekken. De verrichte betalingen strekken dan ook in mindering op de hoofdsom.

Het voorgaande leidt ertoe dat de kantonrechter een bedrag van (€ 11.272,42 – € 225,44 =) € 11.046,98 aan hoofdsom zal toewijzen.

Met betrekking tot de door [gedaagde] gevraagde betalingsregeling overweegt de kantonrechter dat in artikel 6:29 BW is opgenomen dat een schuldenaar (in dit geval [gedaagde] ) zonder toestemming van de schuldeiser (in dit geval [eiser] ) niet bevoegd is het verschuldigde in gedeelten te voldoen. Dit betekent dat het aan [eiser] is of zij bereid is een betalingsregeling te sluiten met [gedaagde] . De kantonrechter is dus niet bevoegd haar daartoe te dwingen.

Voor zover [gedaagde] met zijn verweer een beroep doet op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid ex artikel 6:2 BW overweegt de kantonrechter dat zij bij een dergelijk beroep terughoudendheid dient te betrachten, nu niet snel kan worden aangenomen dat een wettelijke regeling buiten toepassing wordt gesteld op grond van buitengewone omstandigheden. In de onderhavige zaak is de kantonrechter van oordeel dat het beroep op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid niet slaagt. Op 17 oktober 2022 stond immers al tussen partijen vast dat [eiser] ten onrechte twee maal de transitievergoeding had betaald en [gedaagde] heeft er toen toch voor gekozen het geld uit te geven. Het had op zijn weg gelegen het bedrag te reserveren, omdat het mogelijk terugbetaald zou moeten worden aan [eiser] .

Het voorgaande leidt ertoe dat aan het verzoek om een betalingsregeling te treffen voorbij wordt gegaan.

Gelet op hetgeen onder 2.7 is overwogen, is ook de toekenning van de wettelijke rente niet in strijd met de redelijkheid en billijkheid. De wettelijke rente zal worden toegewezen vanaf 26 september 2022 (de dag van betaling door [eiser] ).

Ook leidt hetgeen onder 2.7 is overwogen ertoe dat [eiser] terecht buitengerechtelijke kosten en proceskosten heeft gemaakt. [gedaagde] zal ook worden veroordeeld die kosten te voldoen.

Met betrekking tot de buitengerechtelijke kosten overweegt de kantonrechter dat voldoende is onderbouwd dat kosten zijn gemaakt. Het gevorderde bedrag komt vervolgens overeen met het geldende forfaitaire tarief, zodat het bedrag van € 887,72 wordt toegewezen.

Zoals hiervoor overwogen zal [gedaagde] in de proceskosten, de wettelijke rente daarover en de nakosten worden veroordeeld. Aan de zijde van [eiser] worden deze vastgesteld op:

- dagvaardingskosten € 107,84;

- griffierecht € 514,00;

- gemachtigdensalaris € 990,00 (2,5 punten à € 396,00);

- nakosten € 132,00+;

Totaal € 1.743,84.