Uitspraken

Het gaat hier om een in kort geding gevorderde voorlopige voorziening. De rechter moet daarom eerst beoordelen of [eiser] ten tijde van dit vonnis bij die voorziening een spoedeisend belang heeft. Daarnaast geldt dat de rechter in dit kort geding moet beoordelen of de vorderingen in de bodemprocedure een zodanige kans van slagen hebben, dat vooruitlopend daarop toewijzing van de voorlopige voorziening gerechtvaardigd is. Als uitgangspunt geldt bovendien dat in deze procedure geen plaats is voor bewijslevering.

Gelet op de aard van de (wedertewerkstellings)vordering en de stellingen van partijen daaromtrent is de kantonrechter van oordeel dat [eiser] een voldoende spoedeisend belang heeft bij de gevorderde voorlopige voorziening.

Wat betreft het recht op (weder)tewerkstelling stelt de kantonrechter het volgende voorop. Er is geen specifieke wettelijke bepaling die het recht op tewerkstelling regelt. De Hoge Raad heeft het volgende beslist.1 Het antwoord op de vraag of de werkgever verplicht is de werknemer te werk te stellen, is in het kader van het goed werkgeverschap (onderdeel van artikel 7:611 BW) afhankelijk van de aard van de arbeidsovereenkomst, van de overeengekomen arbeid alsmede van de bijzondere omstandigheden van het geval. Volgens vaste rechtspraak is de werkgever in beginsel verplicht om de werknemer te werk te stellen in de overeengekomen arbeid. Zo overwoog Hof Leeuwarden 29 november 2011, JAR 2012/14 het volgende: “(…) als uitgangspunt (geldt) dat een goed werkgever een werknemer slechts de mogelijkheid mag onthouden om de overeengekomen arbeid te verrichten wanneer de werkgever daarvoor een redelijke grond heeft. Die grond dient voldoende zwaar te wegen, gelet op het in beginsel zwaarwegende belang van de werknemer om de bedongen arbeid te kunnen blijven verrichten.”

In deze zaak stelt Hazera dat zij om twee redenen een redelijke grond heeft om af te wijken van voormeld uitgangspunt. Overigens heeft Hazera tijdens de mondelinge behandeling verklaard dat het (dis)functioneren van [eiser] niet (langer) een reden is om hem niet toe te laten tot zijn eigen werk op de [afdeling 1] . Dat is naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter begrijpelijk, omdat er geen volwaardig disfunctioneringsdossier is, inclusief verbetertraject.

Gelet op het voorgaande levert de relatie tussen [eiser] en [leidinggevende] naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter geen redelijke grond op om [eiser] de mogelijkheid te onthouden om zijn eigen werk op de [afdeling 1] te doen. Overigens zal de terugkeer van [eiser] op de [afdeling 1] wel de nodige voorbereiding en flexibiliteit vergen van beide partijen, maar [eiser] heeft aangegeven daartoe bereid te zijn. Bovendien is de kantonrechter voorshands van oordeel dat van [eiser] in beginsel kan worden verwacht dat hij bij een terugkeer instructies van [leidinggevende] met betrekking tot de uitvoering van zijn functie opvolgt.

Als tweede reden om af te wijken van het uitgangspunt dat een goed werkgever een werknemer niet de mogelijkheid mag onthouden om het eigen werk te verrichten, voert Hazera – onder meer in haar als productie 8 bij dagvaarding overgelegde brief van 11 oktober 2023 – het volgende aan. Hazera is van mening dat een terugkeer van [eiser] naar zijn eigen werk op de [afdeling 1] met het oog op zijn gezondheid en het voorkomen van hernieuwde uitval voor geen van de betrokkenen verantwoord is. De kantonrechter is vooralsnog van oordeel dat dit geen redelijke grond is om [eiser] niet toe te laten tot zijn eigen werk op de [afdeling 1] . Primair is het aan [eiser] zelf om in te schatten en te bepalen wat wel of niet goed is voor zijn gezondheid. Weliswaar dient Hazera als goed werkgever ook oog te hebben voor de gezondheid van haar werknemers, maar dat betekent niet dat zij voor een werknemer kan invullen c.q. bepalen wat goed is voor zijn gezondheid. Wel zou Hazera die vraag kunnen voorleggen aan de bedrijfsarts, maar dat heeft Hazera op dit punt (vooralsnog) niet gedaan. Daarom leveren ook de zorgen van Hazera over de gezondheid en mogelijke uitval van [eiser] naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter geen redelijke grond op om hem niet toe te laten tot zijn eigen werk op de [afdeling 1] .

Kortom, de kantonrechter is voorshands van oordeel dat Hazera geen redelijke grond om [eiser] de mogelijkheid te onthouden om terug te keren naar zijn eigen werk op de [afdeling 1] . Naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter betekent dat eveneens dat de aangeboden alternatieve functie op dit moment niet kwalificeert als een redelijk voorstel, waarvan aanvaarding in redelijkheid van [eiser] kan worden gevergd.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het zodanig aannemelijk is dat een bodemrechter de wedertewerkstellingsvordering van [eiser] zal toewijzen, dat het gerechtvaardigd is om daarop vooruit te lopen door het treffen van de in de beslissing weergegeven voorziening, met inachtneming van het overwogene onder 4.6. De kantonrechter ziet, mede gelet op de verklaring van Hazera dat zij zich zal refereren aan het oordeel van de kantonrechter, vooralsnog onvoldoende aanleiding om aan deze veroordeling een dwangsom te verbinden.

Wat betreft de vordering om Hazera te veroordelen in de werkelijke advocaatkosten overweegt de kantonrechter dat het uitgangspunt is dat de rechter voor de vergoeding van (buiten)gerechtelijke kosten een forfaitaire tarieven hanteert. Een volledige vergoedingsplicht, zoals door [eiser] gevorderd, is alleen in ‘buitengewone omstandigheden’ denkbaar. Daarbij dient te worden gedacht aan misbruik van procesrecht en onrechtmatig handelen. Ook de eisen van goed werkgeverschap kunnen onder bijzondere omstandigheden tot een dergelijke verplichting leiden.2 Dergelijke buitengewone omstandigheden zijn de kantonrechter echter onvoldoende gebleken. Partijen hebben een geschil over de vraag of Hazera gehouden is om [eiser] weder tewerk te stellen in zijn eigen functie op de [afdeling 1] . Naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter heeft Hazera geen redelijke grond om [eiser] niet toe te laten tot zijn eigen werk. Dat betekent echter niet dat de kantonrechter van oordeel is dat Hazera een onpleitbaar standpunt heeft ingenomen. Dat is naar het oordeel van de kantonrechter niet het geval. Daarom zal de kantonrechter Hazera niet veroordelen in de werkelijke of reële advocaatkosten.

Hazera is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de – forfaitaire – proceskosten (inclusief nakosten) betalen. Deze proceskosten van [eiser] worden begroot op: