Uitspraken

De kantonrechter overweegt dat een ontslag op staande voet alleen rechtsgeldig is als daarvoor een dringende reden is (artikel 7:677 lid 1 BW). De kantonrechter moet bij de beoordeling van de dringende reden alle omstandigheden van het geval in aanmerking nemen.

[verweerder] heeft de stellingen van [verzoeker] in rechte niet weersproken, zodat de kantonrechter van de juistheid van die stellingen uit moet gaan. Het voorgaande leidt ertoe dat niet is gebleken van een dringende reden voor het ontslag op staande voet. [verweerder] is dan ook ten onrechte overgegaan tot het geven van ontslag op staande voet. De door [verzoeker] verzochte verklaring voor recht is toewijsbaar.

Niet is weersproken dat [verzoeker] nog recht heeft op een bedrag van € 3.680,14 bruto aan loon over januari 2024 en een bedrag van € 2.189,80 bruto aan vakantietoeslag over de periode 1 juni 2023 tot en met 31 januari 2024. Deze bedragen zullen worden toegewezen.

De wettelijke verhoging is [verweerder] op grond van artikel 7:625 BW verschuldigd geworden, omdat het voornoemde bedrag aan loon niet tijdig is betaald. De kantonrechter ziet aanleiding de wettelijke verhoging te matigen tot 10%, nu voldoende is gebleken dat [verweerder] (regelmatig) betalingsproblemen heeft.

[verzoeker] verzoekt allereerst een vergoeding wegens onregelmatige opzegging op grond van artikel 7:672 lid 11 BW. Hiervoor heeft de kantonrechter geoordeeld dat [verweerder] geen dringende reden had om [verzoeker] ontslag op staande voet gegeven. Hiermee is komen vast te staan dat [verweerder] de arbeidsovereenkomst tussen partijen onregelmatig heeft opgezegd.

Als sprake is van een onregelmatige opzegging, is [verweerder] op grond van artikel 7:672 lid 11 BW een vergoeding verschuldigd ter hoogte van het vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. Uit artikel 15 van de arbeidsovereenkomst in samenhang met artikel 7:672 lid 2 BW volgt dat voor [verweerder] een opzegtermijn van één maand gold en dat [verweerder] tegen het einde van de maand diende op te zeggen. Dit betekent dat [verweerder] niet voor 31 maart 2024 had kunnen opzeggen. De verzochte vergoeding van € 7.949,10 bruto is dan ook toewijsbaar.

[verzoeker] verzoekt daarnaast toekenning van een transitievergoeding. Op grond van artikel 7:673 lid 1 onder a1 BW volgt dat [verweerder] bij opzegging van de arbeidsovereenkomst in beginsel een transitievergoeding verschuldigd is. Niet is gebleken dat sprake is van een uitzondering op deze hoofdregel, zoals bedoeld in artikel 7:673 lid 7 BW. De transitievergoeding is bovendien juist berekend, zodat het verzochte bedrag van € 1.433,74 wordt toegewezen.

[verzoeker] verzoekt tot slot een billijke vergoeding van €5.000,00 toe te kennen. Ter onderbouwing van zijn verzoek voert hij aan dat het ten onrechte gegeven ontslag op staande voet recht geeft op een billijke vergoeding. Daarnaast is van belang dat [verweerder] regelmatig het loon te laat betaalde en dit gedrag niet verbeterde toen [verzoeker] haar daarop had aangesproken. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat [verzoeker] geen andere mogelijkheid zag dan de arbeidsovereenkomst op te zeggen per 1 maart 2023.

De kantonrechter overweegt dat [verweerder], nu het ontslag op staande voet als niet rechtsgeldig is gekwalificeerd, ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, zodat zij een billijke vergoeding verschuldigd is.

Over de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding overweegt de kantonrechter dat de billijke vergoeding – naar haar aard – in relatie moet staan tot het ernstig verwijtbare handelen of nalaten van de werkgever. Bij het bepalen van de omvang van de billijke vergoeding komt het verder aan op een beoordeling van alle omstandigheden van het geval. Ook met de gevolgen van het ontslag kan rekening worden gehouden, voor zover die gevolgen zijn toe te rekenen aan het verwijt dat de werkgever kan worden gemaakt. De billijke vergoeding heeft geen bestraffend doel, maar met de billijke vergoeding kan ook worden tegengegaan dat werkgevers ervoor kiezen een arbeidsovereenkomst op ernstig verwijtbare wijze te laten eindigen. Het gaat er uiteindelijk om dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever.

De arbeidsovereenkomst tussen partijen was, als geen ontslag op staande voet was gegeven, één maand later geëindigd dan de datum waarop het ontslag op staande voet is gegeven. In dat geval had [verzoeker] geen recht gehad op verder loon en een transitievergoeding. Daarbij heeft [verzoeker] ter mondelinge behandeling aangegeven per medio maart 2024 al ander werk te hebben. De kantonrechter ziet, gelet op die omstandigheden, aanleiding de billijke vergoeding te matigen tot nihil.

De wettelijke rente is als gegrond op de wet toewijsbaar als verzocht.

[verweerder] zal worden veroordeeld deugdelijke salarisspecificaties af te geven, waarin rekening is gehouden met de hiervoor genoemde bedragen, op straffe van verbeurte van een dwangsom. De afgiftetermijn zal worden bepaald op één maand na betekening van deze beschikking. De dwangsom zal worden bepaald op € 50,00 per dag met een maximum van 2.500,00.

[verweerder] is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [verzoeker] worden begroot op:

De wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen als in het dictum vermeld.