Uitspraken

De kantonrechter oordeelt als volgt. Een opzegging van een arbeidsovereenkomst is een eenzijdige rechtshandeling. Een werkgever kan een opzegging niet zomaar intrekken. Daarvoor is instemming van de werknemer nodig. Deze instemming kan bestaan uit een uitdrukkelijke verklaring van de werknemer of volgen uit gedragingen en verklaringen van de werknemer.

In dit geval is geen sprake van een uitdrukkelijke verklaring van [verzoekster] dat zij instemt met intrekking van de opzegging van de arbeidsovereenkomst. Op 29 februari 2024 heeft [verzoekster] Surplus erop gewezen dat het dienstverband niet zomaar kan worden beëindigd met een enkele mededeling en dat er geen toestemming van het UWV of een kantonrechter is. Ook heeft [verzoekster] niet ingestemd met een beëindiging van het dienstverband. [verzoekster] berust in de opzegging, maar niet in de onrechtmatigheid van het ontslag. Op 12 maart 2024 reageert Surplus dat de opzegging als niet gedaan kan worden beschouwd vanwege de onregelmatigheid. Hierop reageert [verzoekster] dat het niet mogelijk is om de opzegging als niet gedaan te beschouwen. Van een uitdrukkelijke instemming van [verzoekster] om de opzegging in te trekken is dan ook niet gebleken. Ook uit andere gedragingen van [verzoekster] is dit niet gebleken. Er kan dus niet geconcludeerd worden dat [verzoekster] heeft verklaard dat zij instemde met de intrekking van de opzegging. Zoals [verzoekster] terecht heeft betoogd is intrekking van een eenzijdige opzegging niet mogelijk. Voor het verzoek van Surplus om haar gelegenheid te bieden tot herstel van het verzuim over te gaan en de opzegging te vernietigen ontbreekt een grondslag. De kantonrechter beschouwt dit niet als een zelfstandig tegenverzoek en zal daarom in het dictum hierover niets opnemen.

Daarnaast kan een werkgever het dienstverband met een arbeidsongeschikte werknemer opzeggen als de ongeschiktheid van de werknemer ten minste twee jaar heeft geduurd.1 Vaststaat dat die situatie zich hier voordoet. De werkgever moet in een dergelijk geval voor opzegging van het dienstverband schriftelijk toestemming hebben van het UWV.2 Omdat Surplus in haar e-mail van 12 maart 2024 vermeld dat zij de daarvoor vereiste toestemming zal aanvragen, volgt hieruit dat deze toestemming ontbrak op 12 februari 2024.

Aangezien een eenzijdige opzegging niet mogelijk is, kan [verzoekster] in plaats van om vernietiging van de opzegging kiezen voor een vergoeding wegens onregelmatige opzegging en de transitievergoeding te verzoeken. Die keuze kan haar niet ontzegd worden en daar zijn in de door Surplus aangevoerde argumenten ook geen redenen voor.

De partij die opzegt tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt is een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren.3 Surplus heeft de arbeidsovereenkomst met [verzoekster] op onregelmatige wijze opgezegd, omdat er (op 12 februari 2024) geen sprake is van een verleende ontslagvergunning, noch van wederzijds goedvinden en de geldende opzegtermijn niet in acht is genomen. De opzegtermijn voor Surplus bedraagt vier maanden, omdat het dienstverband van [verzoekster] zestien jaar heeft geduurd.4 Dit betekent dat Surplus het dienstverband tegen 1 juli 2024 had moeten opzeggen. Het verweer van Surplus dat haar loondoorbetalingsverplichting was geëindigd zal worden gepasseerd. De hoogte van de gefixeerde schadevergoeding is namelijk gerelateerd aan de hoogte van het bedongen loon en is onafhankelijk van eventuele loonbetalingsverplichtingen die een werkgever nog heeft. Het is dus niet van belang of de werkgever, in dit geval Surplus, daadwerkelijk tot loonbetaling gehouden was. De verzochte vergoeding van € 11.647,60 bruto wegens onregelmatige opzegging zal dan ook worden toegewezen. De gevorderde rente over deze vergoeding zal worden toegewezen te rekenen vanaf de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.5 Omdat [verzoekster] berust in de opzegging wordt de wettelijke rente toegewezen vanaf 1 maart 2024.

Door Surplus is de transitievergoeding berekend en uitbetaald tot 1 maart 2024. Uit de beschikking van de Hoge Raad van 17 juli 20206 volgt dat in de situatie waarin de werkgever de opzegtermijn ten onrechte niet in acht heeft genomen – waarvan in het onderhavige geval sprake is – de hoogte van de transitievergoeding moet worden bepaald met inachtneming van die opzegtermijn. De arbeidsovereenkomst tussen Surplus en [verzoekster] zou bij een regelmatige opzegging, waarbij rekening zou moeten zijn gehouden met een opzegtermijn van vier maanden, zijn geëindigd op 1 juli 2024. De transitievergoeding zal daarom worden vastgesteld op het door [verzoekster] berekende bedrag van € 15.934,59 bruto. Omdat Surplus een bedrag aan transitievergoeding heeft uitbetaald van € 13.254,83 bruto (berekend tot 1 maart 2024) is Surplus het resterende bedrag van de transitievergoeding van € 2.679,76 bruto verschuldigd. De verzochte wettelijke rente is toewijsbaar vanaf een maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.7 Omdat [verzoekster] berust in de opzegging wordt de wettelijke rente toegewezen vanaf 1 april 2024.

[verzoekster] vordert verstrekking van een schriftelijke en deugdelijke netto/bruto specificatie. De kantonrechter begrijpt dat de specificatie ziet op de gefixeerde schadevergoeding en de transitievergoeding. Deze specificatie zal, als niet weersproken, worden toegewezen. De kantonrechter zal de termijn om de schriftelijke en deugdelijke netto/bruto specificatie te verstrekken bepalen op een termijn van veertien dagen na betekening van de beschikking. Daarbij overweegt de kantonrechter dat Surplus, indien deze door de betekening van de beschikking kennis heeft kunnen nemen van de inhoud daarvan, de gelegenheid moet worden geboden om binnen een redelijke termijn aan de veroordeling te voldoen, waarbij een termijn van twee maanden als een redelijke termijn voor nakoming wordt gezien. Voor het geval Surplus niet aan deze veroordeling voldoet, vordert [verzoekster] dwangsommen. De gevorderde dwangsom van € 100,00 per dag voor iedere dag dat Surplus in gebreke blijft aan deze veroordeling te voldoen met een maximum van € 10.000,00 zal worden toegewezen.

De proceskosten komen voor rekening van de Surplus, omdat zij ongelijk krijgt. De proceskosten van [verzoekster] worden begroot op € 543,00 aan salaris gemachtigde en de nakosten van € 135,00 (plus de kosten van betekening zoals vermeld in de beslissing): totaal € 678,00.

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen zoals vermeld in de beslissing.