Uitspraken

Deze zaak gaat over diverse verplichtingen die [gedaagde] heeft uit hoofde van de arbeidsovereenkomst met [eiser] . In zijn dagvaarding stelt [eiser] dat voor de schade als gevolg van het arbeidsongeval dat hem is overkomen een aparte procedure zal worden begonnen. Hetzelfde geldt voor het loon tot 5 maart 2023, aldus [eiser] .

Hieronder worden de vorderingen die in deze procedure door [eiser] zijn ingesteld afzonderlijk beoordeeld.

In de hoofdzaak

Duur arbeidsovereenkomst

Desondanks verzet [gedaagde] zich tegen toewijzing van de vordering om voor recht te verklaren dat de tussen partijen bestaande arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd geldt. Omdat hierover tussen partijen geen onduidelijkheid meer bestaat ontbreekt het belang bij deze vordering, aldus [gedaagde] .

Aan dat verweer gaat de kantonrechter voorbij. Het inzicht bij [gedaagde] dat sinds mei 2020 sprake is van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is zeer laat, en gezien de stukken kennelijk eerst na tussenkomst van zijn gemachtigde, gekomen. Te meer nu enerzijds [gedaagde] stelt dat hij zich “in deze procedure” niet [zal] verzetten tegen het standpunt dat sprake is van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd (conclusie van antwoord, § 6) en anderzijds de overige vorderingen van [eiser] niet zien op alle toekomstige verplichtingen van [gedaagde] uit hoofde van de arbeidsovereenkomst (bijvoorbeeld de vakantiebijslag, loonsverhogingen op grond van de cao, etc.) wordt geoordeeld dat [eiser] wel een belang heeft, althans kan hebben bij de door hem verlangde verklaring. Zijn vordering zal daarom worden toegewezen.

Omvang arbeidsovereenkomst

[eiser] voert aan dat hij gedurende een volledige werkweek bij [gedaagde] werkzaam was. Uit de van toepassing zijnde cao volgt dat een volledige werkweek 37,5 uren bedraagt. Bij dat aantal uren bedroeg het bij zijn functie horende salaris per 1 januari 2023 € 2.053,48 bruto per 4 weken. De salarisstroken die hij ontving vermelden telkens een brutoloon van € 1.751,04, hetgeen neerkomt op 32/37,5 deel van het loon bij een voltijds dienstverband (per 4 weken). Netto bedraagt het loon voor 32 uur € 1.682,83. Echter, per

4 weken werd aan hem slechts € 1.253,25 overgemaakt. Het meerdere ontving hij contant. Elke week werd € 200,00 zwart uitbetaald. Die betalingen onderbouwen het fulltime dienstverband, aldus [eiser] . [gedaagde] betwist dat de arbeidsovereenkomst meer dan 32 uur per week bedraagt.

Geoordeeld wordt dat de onderbouwing van het betoog van [eiser] voldoende is om hem te volgen in zijn standpunt dat sprake is van een fulltime dienstverband. Duidelijk is dat [eiser] niet op een voor de gemiddelde werknemer gebruikelijke wijze uitbetaald kreeg. Uit de door hem overgelegde loonstroken met betrekking tot de eerste vier periodes van 2023 volgt dat [eiser] 128 uur per 4 weken werkte. Dat is 32 uur per week. Het daarbij horende nettoloon bedroeg € 1.622,83 (niet € 1.682,83 zoals [eiser] stelt). [gedaagde] weerspreekt niet dat hij [eiser] in die periodes telkens niet meer dan € 1.253,25 per bank uitbetaalde (niet € 1.275,22 conform de loonstrook). Het meerdere werd kennelijk contant uitbetaald. Ter zitting heeft [gedaagde] verklaard dat hij dacht maandelijks aan [eiser]

€ 350,00 contant te hebben betaald. Dat bedrag komt in de buurt van de € 347,61 die volgens de eerste drie van de hierboven vermelde loonstroken per kas zou zijn uitbetaald. De som van beide betalingen (€ 1.253,25 + € 347,61 dan wel de veronderstelde € 350,-) is minder dan [eiser] volgens de loonstroken uitbetaald had moeten krijgen maar komt niet in de buurt van het loon voor 4 werkweken van elk 37,5 uren.

[eiser] brengt echter twee transcripties van gesprekken met [gedaagde] in het geding. In een gesprek op 3 maart 2023 zei [eiser] tegen [gedaagde] dat hij € 1.275,- in de maand verdiende. [gedaagde] reageerde: “je hebt in ieder geval 500,- in de week”, waarop [eiser] zei dat hij € 2.057,00 in de maand ‘heeft’. Dat bedrag benadert het loon van

€ 2.053,48 bruto bij een voltijds dienstverband. In een volgend gesprek op 9 maart 2023, waarin het ging over het verlies van inkomsten van [eiser] als gevolg van het ongeval, merkte de partner van [eiser] tegenover [gedaagde] op: “Kijk hij staat wel 32u op papier en hij kreeg dan zo bij elke week (…) Kijk dat valt dan ook weg”. Daarop bood [gedaagde] aan [eiser] onder meer aan om bovenop het loon elke week € 200,- bij hem op te komen halen. Even later wijzigde [gedaagde] zijn aanbod naar € 400,- per week gedurende een half jaar. Gelet op de mededelingen van [gedaagde] wordt aangenomen dat hij [eiser] structureel wekelijks een bedrag contant betaalde voor werkzaamheden die [eiser] buiten zijn schriftelijke overeengekomen 32-urige werkweek verrichte. Gezien het bedrag van (4 x € 200,-) wordt geconcludeerd dat de arbeidsomvang structureel ten minste 37,5 uren per week bedroeg. De urenstaten met betrekking tot de door [eiser] gewerkte uren in de eerste 9 weken van 2023 (tot 4 maart 2023) die [gedaagde] in het geding heeft gebracht, leiden niet tot een ander oordeel. Immers bestaat voor een werkgever geen reden om ‘zwart’ gewerkte uren te registreren. Het voorgaande betekent dat de als tweede gevorderde verklaring voor recht eveneens zal worden toegewezen.

Salarisspecificaties en jaaropgave 2022

Het standpunt van [gedaagde] wordt niet aanvaard. Destijds was [gedaagde] in de - onjuiste - veronderstelling dat [eiser] bij hem werkzaam was op basis van elkaar opvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd. [gedaagde] wilde [eiser] als arbeidskracht behouden maar wilde met hem geen arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd aangaan. Om te voorkomen dat [eiser] als gevolg van elkaar opvolgende arbeidsovereenkomsten op enig moment voor onbepaalde tijd bij hem in dienst zou zijn, werd volgens [gedaagde] overeengekomen dat [eiser] bij de zoon van [gedaagde] in dienst zou treden. [eiser] betwist dat hij daarmee heeft ingestemd. Anders dan [gedaagde] met verwijzing naar de WhatsAppberichten tussen [eiser] en de administratief medewerkster van zowel [gedaagde] als diens zoon wil doen geloven, blijkt uit die berichten geenszins van [eiser] ’ instemming met deze gang van zaken. Duidelijk is dat [eiser] wil werken en een boterham wil verdienen. Voor de formele en administratieve kant van zijn werk lijkt hij weinig tot geen interesse te hebben. Dat [eiser] zou hebben begrepen, en er zelfs mee heeft ingestemd, dat hij ondanks zijn op dat moment reeds bestaande dienstverband voor onbepaalde tijd bij [gedaagde] , gedurende circa negen maanden in dienst van de zoon van [gedaagde] werkzaam zou zijn, is weinig aannemelijk. Uit de door [gedaagde] overgelegde WhatsAppberichten blijkt in ieder geval dat [eiser] voorafgaande aan het werk voor de zoon geen schriftelijke arbeidsovereenkomst heeft ontvangen, laat staan ondertekend (bericht van 30 juni 2022, 20:10 u). Hij wist niet dat hij niet in de bouw maar in het verhuurbedrijf van de zoon werkzaam zou zijn (bericht van 30 juni 2022, 20:09 u) en evenmin dat er andere regels gelden bij de verloning door het bedrijf van de zoon van [gedaagde] (bericht van 28 april 2022, 08:54 u). [eiser] vond “het allemaal zo onduidelijk” (bericht van 1 juli 2022, 14:36 u). Verder heeft [eiser] ter zitting nog aangevoerd dat zijn werkzaamheden op de gewone manier werden voortgezet en dat op de bedrijfskleding het logo van [gedaagde] ( [bedrijf van gedaagde] ) prijkte. [gedaagde] heeft dat bevestigd. En ten slotte is niet gesteld of gebleken dat voor [eiser] de arbeidsvoorwaarden bij de zoon beter waren dan bij [gedaagde] , zodat ook daarin voor [eiser] geen reden voor een overstap kon zijn gelegen.

Al deze omstandigheden duiden er niet op dat [eiser] willens en wetens heeft ingestemd met een (tijdelijke) indiensttreding bij de zoon van [gedaagde] en een slapend dienst-verband bij [gedaagde] gedurende die tijd. Dat de zoon van [gedaagde] in de periode van 23 maart 2022 tot en met 31 december 2022 wel het loon heeft uitbetaald maakt dit niet anders. Aangezien niet kan worden vastgesteld dat [eiser] bij de zoon in dienst is getreden komt de beloning voor de door [eiser] in de genoemde periode verrichte werkzaamheden ten laste [gedaagde] , die daardoor ook voor de salarisspecificaties en de jaaropgave moet zorgdragen. Hij zal daarom op de hieronder vermelde wijze tot afgifte daarvan worden veroordeeld.

Aanmelden bedrijfstakpensioenfonds

Dwangsom

Voorwaarde

Loon vanaf 5 maart 2023

De vordering waarmee [eiser] beoogt om vanaf 5 maart 2023 iedere 4 weken

€ 2.053,48 bruto aan loon te verkrijgen (onder aftrek van het reeds betaalde loon), wordt toegewezen. Dit was volgens de in 2023 geldende cao in de functie van [eiser] het loon dat behoort bij een volledige, 37,5 uren durende werkweek. Hierboven is al geconcludeerd dat [eiser] wekelijks gedurende tenminste dat aantal uren werkzaam was. De in deze vordering begrepen wettelijke rente en wettelijke verhoging worden toegewezen zoals hierna in de beslissing vermeld.

Vakantiegeld

[eiser] stelt dat hij in de periode van 26 maart 2022 tot en met 31 december 2022 van [gedaagde] , noch van diens zoon vakantiebijslag heeft ontvangen. [eiser] berekent het nog verschuldigde bedrag op € 1.365,81 bruto. Bij 4.7 hierboven werd reeds overwogen dat niet kan worden vastgesteld dat tussen [eiser] en de zoon van [gedaagde] een arbeidsovereenkomst heeft bestaan, zodat [gedaagde] ook verantwoordelijk wordt gehouden voor de correcte uitbetaling van de vakantiebijslag. Hij zal dan ook worden veroordeeld tot betaling van het gevorderde bedrag en de wettelijke rente daarover vanaf

1 juli 2023. Tevens zal hij een bedrag van € 682,90 aan [eiser] moeten voldoen omdat het vakantiegeld niet tijdig is uitbetaald (artikel 7:625 BW).

In het incident

Niet lang voordat de mondelinge behandeling van het geschil plaatsvond heeft [eiser] in een incidentele conclusie als bedoeld in artikel 223 van het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering gevorderd dat een voorlopige voorziening wordt getroffen die erin bestaat dat [gedaagde] wordt veroordeeld tot doorbetaling van het (niet betwiste) loon, vermeerderd met de wettelijke verhoging en met de wettelijke rente. Blijkens de stellingen die [eiser] aan deze vordering ten grondslag heeft gelegd, werd zijn vordering ingegeven door een door [gedaagde] aangekondigde staking van de loonbetaling per

27 februari 2024 en het uitblijven van de loonbetaling met betrekking tot de aan die datum voorafgaande periode 2. Aangezien een voorlopige voorziening zoals hier bedoeld alleen voor de duur van het geding in de hoofdzaak kan worden gegeven en die hoofdzaak met dit vonnis ten einde is behoeft op de incidentele vordering niet meer te worden beslist. Overigens heeft [eiser] ter zitting verklaard dat het loon alsnog was betaald, terwijl niet is gesteld of gebleken dat nadien het (niet betwiste) loon niet werd uitbetaald. Omdat [eiser] geen belang meer bij zijn incidentele vordering heeft zal die vordering worden afgewezen.