Uitspraken

Als derde grond voert [naam 1] aan dat de toelaatbaarheid van de onrechtmatig verkregen e-mails door de accountantskamer ten onrechte niet is gewogen. Op pagina 28 van het verweerschrift heeft [naam 1] gevraagd om de onrechtmatig verkregen bewijsstukken als niet-ingebracht te beschouwen. De accountantskamer heeft geen aandacht besteed aan dit verzoek. Net als in het strafrecht dient een afweging te worden gemaakt over de toelaatbaarheid van de e-mails als bewijs.

[naam 2] voert aan dat van onrechtmatig verkregen bewijs geen sprake is. De mails zijn niet in actieve zin verkregen, maar zijn vrijgekomen. [naam 2] heeft zich niet, zoals [naam 1] stelt, wederrechtelijk toegang verschaft tot het e-mailaccount van [naam 5] . Het betrof een account van beide echtelieden. [naam 5] heeft zich het account onrechtmatig toegeëigend. Hij heeft dat op zodanige wijze gedaan dat op diverse momenten e-mails vrijkwamen. Die zijn [naam 2] per verrassing ten deel gevallen.

In punt 4.5 van de bestreden uitspraak (geciteerd onder punt 2.3 van deze uitspraak) heeft de accountantskamer overwogen dat zij zich niet heeft gebaseerd op feitelijke gegevens waarvan [naam 1] heeft gesteld dat ze onwaar zijn. Dat de e-mails zouden zijn verkregen door het misbruik maken van een wachtwoord, geeft volgens de accountantskamer geen aanleiding om [naam 2] niet-ontvankelijk te verklaren in haar klacht.

Zoals het College in zijn uitspraak van 10 december 2019 (ECLI:NL:CBB:2019:656) heeft overwogen, kan het feit dat een klacht is onderbouwd met stukken die op onrechtmatige wijze zijn verkregen geen grond vormen voor nietontvankelijkverklaring van de klacht. In zoverre is het oordeel van de accountantskamer juist. Uit die uitspraak volgt verder dat, afhankelijk van de ernst van de onrechtmatigheid, bewijsuitsluiting mogelijk het gevolg kan zijn. Of dit het geval is komt aan de orde bij de inhoudelijke beoordeling of de klacht gegrond is. Aan deze toetsing is de accountantskamer in dit geval niet toegekomen, omdat zij haar oordeel niet heeft gebaseerd op feitelijke gegevens waarvan [naam 1] heeft gesteld dat ze onwaar zijn. Het College zal alsnog ingaan op het betoog van [naam 1] dat de e-mails onrechtmatig zijn verkregen en daarom niet als bewijs hadden mogen worden meegenomen bij de beoordeling van de klacht.

[naam 2] heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat zij de e-mails op een gegeven moment kon lezen op de Ipad van haar kinderen. Zij vermoedt dat er nog een koppeling was tussen accounts. Het precieze moment dat zij de beschikking kreeg over de e-mails weet zij niet meer, maar wel dat het pas na de mediation was en na het moment dat [naam 1] haar hulp ook aan [naam 2] aanbood. Als zij op dat moment al op de hoogte was van de werkzaamheden van [naam 1] voor [naam 5] , was zij niet ingegaan op het hulpaanbod van [naam 1] . In reactie op de verklaring van [naam 2] heeft [naam 1] gesteld dat [naam 2] al vanaf juni 2016 de mails mee las. Dit blijkt volgens haar uit het logboek dat [naam 2] op 30 oktober 2018 heeft ingediend bij de rechter. In de eigen aantekening van [naam 2] op de datum 30 juni 2016 staat dat [naam 5] haar telefoon afpakte en deze wilde laten uitlezen door zijn werkgever. Vervolgens staat er, voor zover relevant: “De vrouw vreest dat de man haar bij terugkomst zal aanvallen. Zij is doodsbang, omdat zij op haar telefoon over foto’s van documenten beschikt die zij heeft kunnen meelezen op hun gezamenlijke emailadres via de I-pad. (…)”. In datzelfde logboek is genoteerd in september 2016: “De vrouw heeft inzage in de mailwisseling tussen [naam 5] en [naam 1] .” Wat volgens [naam 1] verder een indicatie is dat [naam 2] de mails al mee las, is dat de eerste vraag die zij bij de mediator stelde was wat er zou gebeuren als de geheimhouding geschonden zou worden.

Het College stelt vast dat de verklaringen van partijen tegenstrijdig zijn. Voor zover [naam 1] een beroep heeft gedaan op het logboek, overweegt het College dat daaruit weliswaar blijkt dat documenten uit de gezamenlijke mailbox zouden zijn gelezen op de Ipad. Het logboek zelf is echter niet overgelegd. Bovendien blijft onduidelijk om welke documenten het dan ging. De vraag die [naam 2] bij de mediator heeft gesteld over geheimhouding ziet het College niet als een erkenning dat e-mails onrechtmatig worden meegelezen, omdat uit het stellen van die vraag niet kan worden vastgesteld dat zij zelf de geheimhouding zou hebben geschonden. Het College kan dus niet vaststellen dat het bewijs onrechtmatig is verkregen, laat staan dat het verkrijgen daarvan zozeer onrechtmatig is dat het niet kan worden gebruikt in deze procedure. Om die reden acht het College het onderbouwen van de klacht met de betreffende e-mails toelaatbaar. De derde grond slaagt daarom niet.

Als grond 12 voert [naam 1] aan dat het door [naam 2] opgevoerde bewijs communicatie betreft tussen advocaat en cliënt en dat de toelating hiervan een inbreuk is op de vertrouwelijkheid van deze communicatie die niet past bij een rechtsstaat. Vele e-mails die [naam 2] heeft buitgemaakt betreffen vertrouwelijke communicatie tussen een client en zijn advocaat. Daarbij zijn [naam 9] en [naam 1] te beschouwen als verlengde arm van de advocaat en is de rol van [naam 2] vergelijkbaar met die van een Officier van Justitie in een strafzaak. Vertrouwelijkheid is een recht van de client, gebaseerd op artikel 10, eerste, sub e, van de Advocatenwet. Door niet te onderkennen dat dit recht met voeten is getreden door [naam 2] handelt de accountantskamer in strijd met de beginselen van een behoorlijke rechtsstaat en het EVRM.

[naam 2] heeft naar voren gebracht dat [naam 1] zich ten onrechte heeft gepositioneerd in het domein van de advocatuur.

Het College volgt het betoog van [naam 1] niet. Aangezien [naam 1] geen advocaat is, maar accountant, is haar positie niet op een lijn te stellen met de positie van een advocaat. Zij doet dan ook ten onrechte een beroep op de Advocatenwet. Als in deze zaak al sprake is van handelen in strijd met de Advocatenwet, dan was het aan de betreffende advocaat om daar een punt van te maken en niet aan [naam 1] . De positie van [naam 2] kan ook niet op een lijn worden gesteld met die van een Officier van Justitie in een strafzaak, alleen al omdat zij niet het beroep van Officier van Justitie uitoefent. Dat is gehandeld in strijd met de beginselen van een behoorlijke rechtsstaat dan wel het EVRM is dan ook niet gebleken. De grond slaagt daarom niet.

De gronden 1 en 2 richten zich op het oordeel van de accountantskamer in punt 4.5 van de bestreden uitspraak, waarin is geoordeeld dat sprake is van een professionele dienst.

[naam 2] kan zich vinden in het oordeel van de accountantskamer. [naam 1] is te betrokken geraakt bij de echtscheiding waardoor zij haar objectiviteit volledig uit het oog heeft verloren. Herregodts stelt in haar proefschrift terecht dat als de accountant voor de werkzaamheden de vakbekwaamheid aanwendt of kan aanwenden, de accountant een professionele dienst verleent en zich dient te houden aan alle fundamentele beginselen. Daarvoor is niet van belang of de professionele dienst in het kader van zakelijk handelen of in privé is verricht. Dat de financiële werkzaamheden die [naam 1] heeft verricht allemaal erg eenvoudig zouden zijn, klopt niet met haar e-mails van 23 mei 2016, waarin zij de financiële situatie van het gezin als complex typeert. [naam 2] betwist ook dat zij zelf ter zake kundig zou zijn, zij had geen enkele kennis van de financiële dan wel juridische aspecten van een echtscheidingsprocedure. [naam 1] maakte gebruik van softwareprogramma’s, gebruikte draaitabellen, heeft uitgezocht hoe het zit met beleggingen en de financiële administratie. Ze had kennis van alimentatieberekeningen, draagkracht, tremanormen, etc. Zij heeft bovendien een vast team gevormd met haar echtgenoot [naam 3] , [naam 5] en de nieuwe vriendin van [naam 5] , [naam 9] . De vele beroepsgerelateerde werkzaamheden blijken uit de in eerste aanleg overgelegde productie 9. In haar e-mail van 14 juni 2016 om 22:54 uur aan de advocaat van [naam 5] omschrijft [naam 1] zichzelf als financieel adviseur van [naam 5] .

Op grond van artikel 42 van de Wet op het accountantsberoep (Wab) is de accountant ten aanzien van de uitoefening van zijn beroep onderworpen aan tuchtrechtspraak ter zake van enig handelen of nalaten in strijd met het bij of krachtens de Wab bepaalde en ter zake van enig ander handelen of nalaten in strijd met het belang van een goede uitoefening van het accountantsberoep. Het handelen en/of nalaten waarop de klacht betrekking heeft moet worden getoetst aan de (op grond van artikel 19, tweede lid, aanhef en onder a, van de Wab vastgestelde) Verordening gedrags- en beroepsregels accountants (VGBA).

a. professionaliteit;

b. integriteit;

c. objectiviteit;

d. vakbekwaamheid en zorgvuldigheid; en

e. vertrouwelijkheid.

Uit de artikelen 1 tot en met 3 van de VGBA en de toelichting bij die artikelen, blijkt dat het voor de beoordeling van het handelen van [naam 1] verschil maakt of al dan niet sprake is van een professionele dienst. Als de door [naam 1] verrichte werkzaamheden niet vallen onder dat begrip, dan diende [naam 1] zich bij de uitoefening van haar werkzaamheden alleen te houden aan het fundamentele beginsel van professionaliteit. Als wel sprake is van een professionele dienst, dan zijn alle in artikel 2 van de VGBA genoemde fundamentele beginselen van toepassing.

Het College stelt voorop dat het gegeven dat [naam 1] haar werkzaamheden heeft verricht in een privégeschil tussen twee echtgenoten niet van belang is voor de beoordeling of sprake is van een professionele dienst. Uit het wettelijk kader, dat hiervoor is weergegeven onder punt 7.4, blijkt dat wanneer vakbekwaamheid wordt of kan worden aangewend, sprake is van een professionele dienst. Tussen partijen is dit ook niet in geschil.

Verder stelt het College vast dat uit de door [naam 1] aangehaalde wetteksten niet blijkt dat voor het aanwenden van vakbekwaamheid de betrokkenheid van een onderneming een vereiste is. Wat zij daarover heeft aangevoerd slaagt dus niet.

Het College volgt [naam 1] ook niet in het betoog dat het begrip vakbekwaamheid onduidelijk is. De definitie in de VGBA, in combinatie met de overige bepalingen in de VGBA en de toelichting daarop geeft de tuchtrechter voldoende houvast om te beoordelen of een accountant in een specifiek geval vakbekwaamheid heeft aangewend. Het oordeel van de accountantskamer schiet op dit punt niet tekort.

De kern van het betoog in hoger beroep is dat [naam 1] een vriendendienst heeft verricht die zo eenvoudig van aard was, dat zij daarvoor geen vakbekwaamheid nodig had. Daarom zou volgens [naam 1] geen sprake zijn van een professionele dienst. Op andere momenten heeft [naam 1] zich echter gepresenteerd als financieel adviseur. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de e-mail van 14 juni 2016 (zie de feitenweergave onder punt 1.11) en de email van 17 juni 2016 (zie de feitenweergave onder 1.13). Het College is van oordeel dat uit het dossier duidelijk is dat zij voor haar werkzaamheden rondom de echtscheiding haar vakbekwaamheid als accountant heeft ingezet. Zo heeft zij met haar financiële expertise onder meer gedetailleerde financiële overzichten gemaakt en daartussen verbanden gelegd. Dan doelt het College bijvoorbeeld op haar anonieme brief aan [naam 2] van 4 juni 2016, haar e-mails van 7 juni 2016 om 23:58, 17 juni 2016 om 12:14 en 21 juni 2016 om 12:12 uur aan de advocaat van [naam 5] . Voor deze werkzaamheden zijn naar het oordeel van het College vaardigheden vereist die vallen onder de vakbekwaamheid van een accountant. Het College ziet ook niet in waarom deze werkzaamheden niet kunnen worden geschaard onder artikel 8, eerste lid, aanhef en onder d, van de Richtlijn 2006/43, nu de door [naam 1] verrichte werkzaamheden in ieder geval vallen onder het begrip ‘financiële analyse’. Daarbij komt dat de in artikel 8, eerste lid, gegeven opsomming niet limitatief van aard is Verder overweegt het College dat uit het dossier en tijdens de zitting bij het College is gebleken dat [naam 1] zichzelf, samen met [naam 5] , zijn nieuwe partner en de advocaat, ziet als lid van een team, dat er gezamenlijk alles aan doet om [naam 5] met een zo goed mogelijk resultaat door de echtscheiding heen te helpen. Daarmee overstijgen haar werkzaamheden het niveau van een vriendendienst. Dat [naam 1] niet de nadruk heeft gelegd op haar accountantstitel vindt het College in deze afweging geen zwaarwegende factor. De bij de echtscheiding betrokken personen waren er allemaal van op de hoogte dat [naam 1] (primair) betrokken was vanwege haar financiële kennis. De accountantskamer heeft dan ook terecht geoordeeld dat sprake is van een professionele dienst en het handelen van [naam 1] aan alle in artikel 2 van de VGBA genoemde fundamentele beginselen getoetst. Beroepsgrond 1 slaagt niet.

Als tweede beroepsgrond voert [naam 1] aan dat inzichten uit 2020 ten onrechte worden toegepast op het handelen in 2016. De casus dient beoordeeld te worden vanuit het perspectief van 2016. Daartoe verwijst zij naar het proefschrift van Herregodts, waarin zij betoogt dat de regels anno 2019 niet duidelijk zijn en stelt dat dit wel een vereiste is voor tuchtrechtelijke toetsing van privégedragingen. Verder heeft [naam 1] opgemerkt dat zij zowel in juni 2016 als in oktober 2019 het Bureau Vaktechniek van de NBA heeft gebeld. Beide keren werd te kennen gegeven dat haar handelen waarschijnlijk niet valt onder het begrip professionele dienst.

Volgens [naam 2] heeft de accountantskamer haar oordeel goed gemotiveerd en aan de hand van de juiste wet- en regelgeving. De VGBA geldt vanaf 2014 en dus ook voor het handelen van [naam 1] .

Het College vindt in de bestreden uitspraak geen aanknopingspunten voor het oordeel dat daarin inzichten over het begrip professionele dienst uit 2020 zijn toegepast. Het College volgt appellante ook niet in de veronderstelling dat de inzichten tussen 2016 en 2020 op dit punt (wezenlijk) van elkaar verschillen. De tekst van de wet, de VGBA en de wijze waarop aan de fundamentele beginselen wordt getoetst zijn sinds 2016 niet wezenlijk veranderd. Dat de NBA tijdens telefonisch contact in juni 2016 en oktober 2019 heeft gezegd dat de werkzaamheden waarschijnlijk niet onder het begrip professionele dienst valt, doet daar niet aan af. Nog daargelaten dat niet duidelijk is welke casus [naam 1] precies aan de NBA heeft voorgelegd, geldt dat het niet aan de NBA is om hierover een tuchtrechtelijk bindend oordeel te geven. Ook de tweede beroepsgrond slaagt niet.

De gronden 4 tot en met 7, 13, 16 en 17 zien op onderdelen in de bestreden uitspraak, waarin de accountantskamer een oordeel geeft over de klachtonderdelen a en b. In klachtonderdeel a wordt [naam 1] verweten haar betrokkenheid bij de echtscheiding lang bewust geheim te houden en te proberen [naam 2] te misleiden door haar diensten ook aan haar aan te bieden. In klachtonderdeel b wordt haar verweten dat zij heeft getracht de procedure zo te manipuleren dat [naam 5] er financieel zo gunstig mogelijk uit zou komen en de zorg voor de jongste dochter kreeg. Beide klachtonderdelen zijn gegrond verklaard. De overwegingen over deze klachtonderdelen staan in de punten 4.6 tot en met 4.7.3 van de bestreden uitspraak. Gelet op de onderlinge verwevenheid tussen de beroepsgronden zal het College eerst de gronden 4 en 13 bespreken en daarna de gronden 5 tot en met 7, 16 en 17.

De beroepsgronden 5 tot en met 7, 16 en 17 richten zich als volgt tegen rechtsoverweging 4.7.3.

In die beroepsgronden voert [naam 1] het volgende aan. De accountantskamer overweegt ten onrechte dat [naam 1] "ondanks verzoeken van [naam 2] (stiekem) [naam 5] is blijven adviseren". [naam 2] heeft [naam 1] nooit verzocht om [naam 5] niet te adviseren. Zij heeft [naam 1] alleen verzocht om niet meer te bemiddelen tussen hen beiden. Verder voert zij aan dat de accountantskamer ten onrechte overweegt dat het verwijtbaar is dat [naam 1] de procedure probeerde te beïnvloeden. Bij de motivering spelen de verklaring van [naam 6] en het gedrag tijdens de mediation een hoofdrol. Dit speelde echter in juni en juli, het aanbod van eind juli was nog niet gedaan. Alleen [naam 5] had dus de hulp van [naam 1] gevraagd en een accountant in business mag een partijdig standpunt innemen. Ook veronderstelt de accountantskamer ten onrechte dat [naam 2] niet op de hoogte was van de hulp van [naam 1] aan [naam 5] . Uit meerdere feiten blijkt dat zij al vanaf juni 2016 de mail van haar echtgenoot is blijven meelezen. Verder voert [naam 1] aan dat haar wordt verweten dat ze [naam 2] geen openheid van zaken heeft gegeven, maar daarbij heeft de accountantskamer niet betrokken dat [naam 1] daarover open was. Expliciet en schriftelijk heeft [naam 1] de werkwijze van correcte zakelijke openheid afgewezen. Mondeling heeft zij duidelijk gemaakt dat zij haar terugkoppeling wil extraheren naar sec de zakelijke essentie, om een vechtscheiding te voorkomen. [naam 2] wist dit en heeft willens en wetens ingestemd met de rol van [naam 1] en de wijze waarop [naam 1] haar rol wilde invullen. Dit betreft weliswaar een zakelijk ongebruikelijke aanpak, maar van misleiding is geen sprake. De accountantskamer heeft ook ten onrechte overwogen dat zij alleen maar oog had voor de belangen van [naam 5] . [naam 1] heeft een vechtscheiding willen voorkomen. Zij heeft op vele momenten het gedrag van [naam 5] bijgestuurd, om verdere escalatie door diens onhandigheid te voorkomen.

[naam 2] heeft over deze beroepsgronden aangevoerd dat zij [naam 1] niet kon vragen om te stoppen, aangezien zij niet wist dat het [naam 1] was die [naam 5] (heimelijk) hielp. Toen [naam 1] haar aanbod aan [naam 2] deed, dacht [naam 2] dat [naam 1] ook haar zou bijstaan. [naam 1] heeft bewust haar eerdere en dubbele rol verzwegen. [naam 2] betwist dat er op 14 september 2016 een gesprek heeft plaatsgevonden. Over beroepsgrond 6 heeft zij opgemerkt dat [naam 1] de overweging van de accountantskamer uit zijn verband trekt. Waar het om gaat is dat objectiviteit bij accountants te allen tijde van belang is. Zij betwist verder dat zij in juni 2016 al op de hoogte was van de mailwisseling tussen [naam 1] en [naam 5] . Over beroepsgrond 16 merkt [naam 2] op dat uit verschillende e-mailberichten is gebleken dat [naam 1] juist doelbewust geen openheid van zaken heeft gegeven richting [naam 2] . Tot slot merkt [naam 2] op dat uit diens handelen op geen enkele wijze is gebleken dat [naam 1] ook oog had voor haar belangen. De opmerking van de accountantskamer dat zij alleen oog had voor de belangen van [naam 5] is juist.

In artikel 2, aanhef en onder c, van de VGBA is vermeld dat de accountant zich dient te houden aan het fundamentele beginsel van objectiviteit. In artikel 11 van de VGBA staat dat de accountant zich bij zijn afwegingen niet ongepast laat beïnvloeden. In de toelichting bij artikel 11 van de VGBA is daarover, voor zover van belang, het volgende vermeld:

Het College stelt allereerst vast dat inderdaad niet uit het dossier blijkt dat [naam 2] [naam 1] heeft gevraagd om te stoppen met het adviseren van [naam 5] . Tijdens de zitting bij het College is gebleken dat dit tussen partijen ook niet in geschil is. De accountantskamer heeft dit in overweging 4.7.3 niet correct weergegeven. Op zichzelf is dit echter een ondergeschikt punt, dat niet maakt dat de klachtonderdelen a en b ten onrechte gegrond zijn verklaard. Deze constatering heeft daarom geen gevolgen voor de uitkomst van het hoger beroep.

In beroepsgrond 8 voert [naam 1] aan dat ten onrechte wordt gesteld dat [naam 1] de beroepsregels tijdens de mediation geschonden heeft. In subgrond 8.1 voert zij aan dat er, anders dan de accountantskamer stelt, geen schending van de geheimhouding was. De accountantskamer gaat ten onrechte voorbij aan artikel 7 van het MfN-mediationreglement, waaruit blijkt dat [naam 5] het volste recht had om gegevens over zijn financiële situatie, die buiten de mediation om beschikbaar waren, te delen met derden. Dit is ook bevestigd door de betreffende mediator. Alles wat [naam 1] tijdens de mediation heeft gedaan, ging over de financiële situatie van [naam 5] zelf. Dit past geheel binnen de interpretatie van de geheimhouding. In subgrond 8.2 voert [naam 1] aan dat de accountantskamer ten onrechte stelt dat de advocaat de informatievoorziening ziet als schending van geheimhouding. De overwegingen in 4.8 impliceren dat [naam 1] informatie van de advocaat zou willen krijgen en dat zij een reprimande van de advocaat krijgt. Beide aannames zijn onjuist. De accountantskamer heeft ook ten onrechte gesteld dat de ondersteuning van [naam 1] gezien moet worden als “zich met de zaak blijven bemoeien” (subgrond 8.3). Geen enkele regel verbiedt dat [naam 1] zich in de zaak mengt, en ook de mediator benadrukt dat partijen hulp van deskundigen mogen inschakelen. Er is ook geen enkele reden waarom [naam 1] niet partijdig zou mogen zijn. Het e-mailbericht waarin [naam 1] voorstelt om als stagiaire op te kunnen treden, is geschreven vanuit de veronderstelling dat [naam 2] had voorgesteld om de mediation onder geheimhouding plaats te laten vinden. Pas na de reactie van de advocaat van [naam 5] heeft [naam 1] begrepen dat dit een standaard onderdeel is van een mediation. Had zij dat geweten, dan had ze het voorstel niet gedaan. [naam 1] mag niet worden veroordeeld op dit punt, omdat zij daarin niet deskundig was. Volgens [naam 1] doet de accountantskamer aan stemmingmakerij door haar woorden in de mond te leggen, namelijk: ‘Het doel heiligt alle middelen’ (subgrond 8.4). De vraag van mr. [naam 10] of zij het standpunt deelde dat het doel alle middelen heiligt werd haar in de mond gelegd. Dit is bevestigd in de uitspraak van de wrakingskamer. [naam 1] was geschokt over de gang van zaken tijdens de zitting en met name over de wijze van ondervraging door mr. [naam 10] . [naam 1] heeft zich niet adequaat kunnen verdedigen en bevroor volledig. [naam 1] heeft zich volledig gehouden aan de wet. In de uitspraak van de accountantskamer wordt geen enkel concreet feit vermeld waaruit blijkt dat [naam 1] [naam 5] oneigenlijk heeft willen bevoordelen. In interne mails heeft [naam 1] zich soms wat onhandig uitgedrukt. Had zij geweten dat alle mail bij [naam 2] terecht zou komen dan zou zij soms een andere woordkeuze hebben gekozen. Als het een zakelijke opdracht was geweest, dan had [naam 1] die allang terug moeten geven, want hij vergde veel van [naam 1] . Ze heeft het vol gehouden vanwege haar rechtvaardigheidsgevoel, dat door [naam 2] met voeten wordt getreden. In subgrond 8.5 voert [naam 1] aan dat de accountantskamer ten onrechte stelt dat [naam 1] contact heeft gehad met de mediator. Dit contact heeft niet plaatsgevonden.

[naam 2] voert aan dat [naam 1] miskent dat alles wat tijdens de mediation aan de orde kwam geheim moest blijven, dit blijkt uit de geheimhoudingsovereenkomst. De advocaat van [naam 5] laat dit duidelijk weten aan [naam 1] . [naam 1] heeft op alle manieren geprobeerd de geheimhouding te doorkruisen. Door de bemoeienis van [naam 1] heeft de mediation geen eerlijke kans gekregen. Dat [naam 1] op allerlei manieren de geheimhouding heeft geschonden, blijkt duidelijk uit het mailbericht van 21 juni 2016 om 12:12 uur. aan de advocaat. [naam 1] heeft vervolgens [naam 11] , die als neutrale partij mee zou gaan naar de financieel planner, buiten partijen om benaderd en beïnvloed, onder meer door hem allerlei vertrouwelijke financiële stukken toe te zenden. Ook uit de door [naam 1] overgelegde e-mail van de mediator van 8 februari 2020 om 17:15 uur (productie 13 bij het hogerberoepschrift) blijkt weer dat zij zonder medeweten van partijen de mediator heeft benaderd, onder meer met zaakspecifieke vragen, hetgeen niet aan haar is. Verderop in het mediationtraject heeft [naam 1] nog allerlei financiële adviezen gegeven die volledig en geheel in het voordeel van [naam 5] waren. Zo probeert ze op alle mogelijke manieren de draagkracht van [naam 5] zo laag mogelijk voor te spiegelen, zodat hij vooral niet veel alimentatie hoeft te betalen. Tijdens de mediation heeft [naam 1] zich ook ten onrechte bemoeid met het ouderschapsplan.

Het College stelt allereerst vast dat niet is gebleken van rechtstreeks contact tussen de mediator en [naam 1] ten tijde van de mediationprocedure. Wel kan uit het dossier worden opgemaakt dat [naam 1] heeft geprobeerd degenen die contact hadden met de mediator, indirect te beïnvloeden. Op 14 juni 2016 stelde de advocaat van [naam 5] [naam 1] ervan op de hoogte dat partijen in mediation waren en dat alleen met de advocaten mag worden overlegd. Daarin staat dat ook [naam 5] haar eigenlijk niet mocht benaderen, omdat dat was afgesproken. Die zelfde dag heeft [naam 1] de advocaat per e-mail gevraagd om telefonisch contact om af te stemmen welke ondersteuning zij kon bieden. Zij geeft hierin aan dat [naam 5] heeft gevraagd contact op te nemen met zijn advocaat in verband met de berekening van zijn toekomstige hypotheeklasten. In deze e-mail geeft zij haar visie op die berekening, afgezet tegen die van [naam 2] . De advocaat heeft [naam 1] per e-mail van 15 juni 2016 bericht dat zij vanwege de geheimhouding niets over de mediation kon vertellen. Vervolgens heeft [naam 1] op 17 juni 2016 nogmaals een mail geschreven aan de advocaat, waarin zij schrijft dat zij zich er zorgen over maakt of de afgesproken geheimhouding in het nadeel van [naam 5] is. In die mail stelt ze voor om bij de advocaat te komen werken als stagiaire. In een e-mail wijst de advocaat haar op diezelfde dag opnieuw op de afgesproken geheimhouding. Op basis van deze mailwisseling verwijt de accountantskamer [naam 1] dat zij een mediationprocedure, waarvan ze wist die dat vertrouwelijk was, heeft geprobeerd te doorbreken en haar invloed heeft proberen aan te wenden ondanks de tussen [naam 5] en [naam 2] afgesproken geheimhouding. Het verwijt is niet dat [naam 1] de geheimhoudingsovereenkomst heeft geschonden. Daar was zij immers geen partij in. Waar het om gaat is dat een mediationproces, om de slagingskans te vergroten, niet moet worden verstoord. Of de advocaat het contact dat [naam 1] met haar zocht tijdens de mediation als storend heeft ervaren of niet, is voor de beoordeling van dit klachtonderdeel niet relevant. Ook gaat het er niet om dat [naam 1] niet partijdig zou mogen zijn. Tijdens een mediationprocedure waarin geheimhouding is afgesproken mag echter wel van haar worden verwacht om een stap terug te doen en het resultaat af te wachten. Dat [naam 1] niet wist dat de geheimhouding standaard onderdeel was van de mediation, maakt niet dat haar niet kan worden verweten dat zij heeft voorgesteld om te komen werken als stagiaire. Op het moment dat [naam 1] haar aanbod deed, had de advocaat haar namelijk al meermalen op de afgesproken geheimhouding gewezen. [naam 1] bleef, onder meer in haar e-mails van 17 juni 2016 en 21 juni 2016, met betrekking tot de hypoheeklasten input leveren die in haar visie betrokken moest worden in de mediationprocedure, terwijl de advocaat duidelijk had gemaakt daar niets mee te kunnen doen. Daarmee handelde zij in strijd met de beginselen van integriteit en professionaliteit. Mede gezien de uit vorengenoemde mailwisseling blijkende vasthoudendheid van [naam 1] , heeft de accountantskamer haar in 4.8 van de bestreden uitspraak bedoelde verweer terecht niet gevolgd. Of sprake is van stemmingmakerij doet niet ter zake. De beroepsgrond slaagt niet.

Als tiende beroepsgrond voert [naam 1] aan dat uit feitelijke onjuistheden en veronderstellingen in de uitspraak blijkt dat de accountantskamer zich onvoldoende heeft verdiept in het verweer van [naam 1] en daardoor een onjuiste beslissing heeft genomen. Zo had [naam 1] bijvoorbeeld, anders dan in 2.3 wordt gesuggereerd, geen contact met de mediator, heeft [naam 1] geen overzichten gemaakt van lijfrentepolissen en pensioenen, zoals in 4.5 staat, maar enkel van banksaldi, en heeft [naam 2] , anders dan in 4.7.1 staat, wel degelijk de hulp van [naam 1] aanvaard.

Het merendeel van de door [naam 1] gestelde feitelijke onjuistheden en veronderstellingen is al besproken bij andere gronden, waarbij opmerking verdient dat [naam 1] bij een aantal van de door haar genoemde feitelijke onjuistheden en veronderstellingen voor de nadere onderbouwing zelf ook verwijst naar haar uitwerking bij andere beroepsgronden. Uit die bespreking blijkt dat de accountantskamer op een aantal ondergeschikte punten onjuistheden heeft opgenomen in de bestreden uitspraak. Dan bedoelt het College bijvoorbeeld dat [naam 1] rechtstreeks contact zou hebben gehad met de mediator en dat de verklaring van [naam 6] bij een gerechtelijke instantie is ingediend. Dat rechtvaardigt echter niet de conclusie dat de accountantskamer zich onvoldoende heeft verdiept in het verweer van [naam 1] . Evenmin blijkt dat uit de overige door [naam 1] opgesomde losse voorbeelden. Uit de bestreden uitspraak blijkt dat de accountantskamer een goed beeld had van de werkzaamheden van [naam 1] en haar verantwoordelijkheden als accountant. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

In beroepsgrond 11 brengt [naam 1] naar voren dat de leugens van [naam 2] voor een deel de basis vormen voor de bestraffing van [naam 1] . [naam 1] is in haar verweerschrift uitgebreid ingegaan op de volgens haar in de klacht vermelde leugens en de bewijzen van de leugens van [naam 2] . Dat was ook de reden om de accountantskamer te verzoeken om de klacht nietontvankelijk te verklaren. Ten onrechte opende de accountantskamer de zitting met de mededeling dat artikel 21 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (RV) niet van toepassing is. Die mededeling is onaanvaardbaar wanneer met harde bewijzen is aangetoond dat [naam 2] bewust een fout beeld heeft geschetst over de gang van zaken. De accountantskamer heeft ook op dit punt het verweerschrift van [naam 1] niet serieus genomen.

Ook dit betoog slaagt niet. Op basis van de klacht, het daarbij meegestuurde bewijs (met name de mailwisselingen), het verweerschrift en hetgeen ter zitting is besproken is de accountantskamer tot haar beoordeling van de klacht gekomen. Beide partijen betogen dat de andere partij niet de waarheid spreekt. De accountantskamer heeft daar in haar uitspraak geen oordeel over gegeven. Zij heeft de werkzaamheden die [naam 1] voor [naam 5] heeft verricht beoordeeld in het licht van de geldende gedrags- en beroepsregels. Dat de accountantskamer bij de beoordeling van de klacht te veel beïnvloed is door het emotionele betoog van [naam 2] is het College niet gebleken. In overweging 4.5 schrijft de accountantskamer juist dat zij zich bij de beoordeling van de klacht niet heeft gebaseerd op feitelijke gegevens waarvan [naam 1] (onderbouwd) heeft gesteld dat ze onwaar zijn. Daaruit blijkt dat de accountantskamer oog had voor de gespannen verhouding tussen partijen. Los van een aantal ondergeschikte feitelijke onjuistheden, zoals in overweging 11.2 ook benoemd, is het College niet gebleken dat de accountantskamer haar oordeel heeft gebaseerd op onjuistheden dan wel op leugens van [naam 2] .

Als beroepsgrond 14 voert [naam 1] aan dat de accountantskamer in punt 2.12 van de bestreden uitspraak ten onrechte stelt dat de werkgever van [naam 1] een maatregel tegen haar genomen heeft. Er is slechts een afspraak gemaakt dat zij niet meer over deze zaak communiceert vanuit het zakelijke e-mailaccountant, waar dat normaliter gewoon is toegestaan.

[naam 2] verwijst naar hoofdstuk 3.10 van de klacht, waarin uiteen is gezet dat [naam 2] contact heeft gezocht met de leidinggevende van [naam 1] . Vervolgens heeft de werkgever wel degelijk een maatregel getroffen ten aanzien van [naam 1] .

In punt 2.12 van de bestreden uitspraak staat vermeld:

Uit het betoog van [naam 1] begrijpt het College dat zij het begrip maatregel zoals de accountantskamer dat hanteert heeft uitgelegd als sanctie. Het begrip maatregel kan echter op meerdere manieren worden geïnterpreteerd. Dat een maatregel is getroffen hoeft niet te betekenen dat er een sanctie is opgelegd. Wat vaststaat, is dat er naar aanleiding van gedragingen van [naam 1] een gesprek heeft plaatsgevonden tussen haar en haar werkgever en dat de afspraak is gemaakt om over deze kwestie niet meer te communiceren vanuit het zakelijke mailaccount. Partijen verschillen daarover niet van mening. Gelet daarop behoeft deze grond geen verdere bespreking.

In beroepsgrond 15 stelt [naam 1] dat de accountantskamer in haar uitspraak een niet-objectief beeld van de situatie heeft geschetst en gehanteerd. De daden van [naam 1] worden consequent vergroot, uit hun context getrokken en uiterst negatief bestempeld, zonder de context waarin de hele vechtscheiding heeft plaatsgevonden. [naam 1] noemt een drietal voorbeelden ter onderbouwing van haar stelling: de manier waarop de accountantskamer het briefje van [naam 6] interpreteert, de interpretatie van het aanbod om te bemiddelen en de wijze waarop de accountantskamer de stelling van [naam 1] over het opzoeken door [naam 2] van de grijze randen van het PGB benadert.

[naam 2] voert aan dat het met de vele documenten in het dossier volstrekt niet geloofwaardig is wat [naam 1] stelt. De schending van de financiële integriteit is overtuigend consistent en heeft aantoonbaar veel conflict/strijd ontlokt.

Dat de accountantskamer tot ernstige conclusies is gekomen is juist. Dat deze conclusies voortkomen uit een niet objectieve beoordeling van de relevante feiten en omstandigheden kan het College uit de uitspraak van de accountantskamer echter niet afleiden. De genoemde voorbeelden rondom het briefje van [naam 6] en het aanbod aan [naam 2] om te bemiddelen zijn naar het oordeel van het College voldoende besproken in de punten 8.2.4 en 9.6 van deze uitspraak. Het voorbeeld over de PGB-fraude slaagt al niet omdat de accountantskamer klachtonderdeel d, waarin de PGB-fraude ter sprake komt, ongegrond heeft verklaard. Aangezien [naam 2] tegen de ongegrondverklaring van dit klachtonderdeel geen hoger beroep heeft ingesteld, kan dit klachtonderdeel in hoger beroep niet meer aan de orde komen. Het betoog slaagt niet.

Als beroepsgrond 9 voert [naam 1] aan dat aan haar, in vergelijking met andere tuchtzaken, een onredelijk hoge straf is opgelegd. [naam 1] noemt ter onderbouwing van haar betoog vier uitspraken van het College en vier uitspraken van de accountantskamer. Uit die uitspraken blijkt volgens [naam 1] dat er consequent lichtere straffen worden opgelegd voor zwaardere vergrijpen dan die van [naam 1] . Het betreffen zaken waarin voor het accountantsberoep enorme financiële schade voor derden is ontstaan dan wel zaken waarin de accountant zichzelf onrechtmatig bevoordeelde. Van geen van beide aspecten is hier sprake.

Volgens [naam 2] doet niet ter zake of aantoonbaar schade is veroorzaakt. Het drama dat [naam 1] heeft veroorzaakt is niet gering en de accountantskamer merkt terecht op dat het handelen met betrekking tot [naam 6] zeer kwalijk was. [naam 2] merkt verder op dat [naam 1] op geen enkele manier schuldbewust is dan wel erkent dat zij schade heeft aangericht. Extra kwalijk is dat [naam 1] haar vakkennis en vaardigheden gebruikt om daarmee schade aan te richten aan derden en daarmee aan het algemeen belang. Van een accountant zou mogen worden verwacht dat hij frauduleus handelen signaleert. [naam 1] doet er echter alles aan om maar heimelijk te kunnen handelen. Dat is in strijd met wat de beroepsgroep van haar vraagt. [naam 1] heeft veelvuldig en stelselmatig frauduleus gehandeld. Een definitieve doorhaling is volgens [naam 2] op zijn plaats.

Volgens de accountantskamer past bij het handelen van [naam 1] in beginsel een zeer zware maatregel. De accountantskamer heeft daar tegenover gezet dat hetgeen is voorgevallen zich vooral in de privésfeer heeft afgespeeld en dat [naam 1] niet eerder tuchtrechtelijk is veroordeeld. De accountantskamer komt vervolgens tot een tijdelijke doorhaling van drie maanden.

Op grond van het vorenstaande volgt het College het oordeel van de accountantskamer dat [naam 1] heeft gehandeld in strijd met de fundamentele beginselen van integriteit, objectiviteit, vakbekwaamheid en zorgvuldigheid en professionaliteit. Het College acht de gedragingen van [naam 1] zeer kwalijk. Hoewel die gedragingen zich hebben afgespeeld in de privésfeer, hebben ze wel een belangrijke rol gespeeld in de echtscheidingsprocedure en de daarin te maken afspraken rondom de dochters van [naam 2] en [naam 5] . Dit alles valt [naam 1] zwaar aan te rekenen. Verder heeft [naam 1] er tijdens de zitting bij het College opnieuw blijk van gegeven geen inzicht te hebben in het eigen handelen, onder meer door te verklaren dat ze, mocht dezelfde situatie zich nogmaals voordoen, weer zou handelen zoals ze heeft gedaan. Het College is het gelet op deze omstandigheden op zichzelf eens met de keuze van de accountantskamer om [naam 1] de maatregel van tijdelijke doorhaling op te leggen, maar acht – ambtshalve oordelend – de duur van die maatregel te kort. Het College is van oordeel dat een tijdelijke doorhaling voor de duur van zes maanden hier passend en geboden is. De omstandigheid dat de inschrijving van [naam 1] in het accountantsregister per 31 oktober 2019 op haar eigen verzoek is doorgehaald doet hier niet aan af. De maatregel, waarin de ernst van de gedragingen en de mate waarin die aan [naam 1] worden verweten tot uitdrukking komen, kan nog steeds in het register worden ingeschreven.

16. De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is, voor zover het betreft de duur van de opgelegde maatregel van tijdelijke doorhaling. De uitspraak van de accountantskamer zal in zoverre worden vernietigd. Het College zal de zaak zelf afdoen en aan [naam 1] de maatregel opleggen van tijdelijke doorhaling voor de duur van zes maanden. Wat betreft de ingang en het einde van de tijdelijke doorhaling verwijst het College naar de uitspraak van de accountantskamer. Op dat punt blijft de bestreden uitspraak in stand.

17. De beslissing op dit hoger beroep berust mede op hoofdstuk V van de Wtra.