Uitspraken

Bij het primaire besluit heeft verweerder de aanvraag voor de derogatievergunning buiten behandeling gesteld omdat appellante de verschuldigde leges nog niet had betaald.

2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de aanvraag terecht buiten behandeling is gesteld. Het is de eigen verantwoordelijkheid van appellante om de leges tijdig te betalen. Verweerder heeft meermalen erop gewezen dat de leges nog niet betaald waren.

3. Appellante voert aan dat haar bij besluit van 30 januari 2019 is meegedeeld dat aan haar een derogatievergunning is verleend. Hierbij heeft verweerder niet vermeld dat bij niet-betaling van de leges de derogatievergunning zou worden ingetrokken. Appellante heeft niet per post of per e-mail een factuur voor de leges ontvangen. Appellante heeft de e-mail van
25 juli 2019, waarbij verweerder haar een laatste termijn gaf voor betaling van de leges, als phishing mail of spam aangemerkt. Dit omdat zij niet op de hoogte was van een legesfactuur en verweerder nooit facturen of herinneringen per e-mail verstuurt. De kosten voor de derogatievergunning worden middels automatische incasso betaald. Het schept verwarring dat verweerder voor de leges een andere inningswijze hanteert. Verweerder moet duidelijk maken via welke kanalen zij communiceert, zeker bij de afwijkende werkwijze om facturen in het archiefdossier te voegen. Belangenorganisaties hebben er al op gewezen dat het achteraf een legesfactuur plaatsen in “Mijn dossier” het risico met zich brengt dat deze niet gezien zou worden. De informatievoorziening was onvoldoende en voor 2020 heeft verweerder deze aangepast, zodat duidelijk is dat de leges apart betaald moeten worden. Appellante heeft nu pas in november 2019 het bericht gekregen dat de derogatievergunning niet verleend werd. Het hele jaar 2019 heeft zij schapen geweid in de veronderstelling dat de derogatie gold. Zij kan de beweiding niet met terugwerkende kracht ongedaan maken. Appellante heeft de leges voldaan en verweerder heeft deze niet terugbetaald. Appellante ziet hierin een erkenning dat aan de betalingsvoorwaarden is voldaan.

4. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de brief van 30 januari 2019 geen toekenning van de derogatievergunning inhoudt. De brief is weliswaar ongelukkig geformuleerd, maar ook gelet op de verdere berichtgeving van verweerder kon appellante duidelijk zijn hoe de brief geïnterpreteerd moest worden. Appellante is erop gewezen dat eerst de leges moesten worden betaald. Verder handhaaft verweerder in beroep zijn standpunt dat de informatievoorziening duidelijk was, dat appellante voldoende is gewezen op haar verplichting tijdig de leges te voldoen en dat het haar verantwoordelijkheid is om zich op de hoogte te stellen van de geldende regels. Op grond van artikel 25 van de Uitvoeringsregeling zoals dat per 6 juni 2018 luidt, wordt de aanvraag om een derogatievergunning in behandeling genomen nadat de landbouwer een bedrag van € 50,- heeft voldaan. Verweerder heeft hierover berichten geplaatst op zijn website en hiervan melding gemaakt op “mijn rvo.nl”. Bij brief van 9 januari 2019 heeft verweerder appellante ook erop gewezen dat zij voor de aanvraag € 50,- moest betalen en dat zij hiervoor na de aanvraag een factuur zou krijgen, die te vinden zou zijn in “Mijn dossier”. In het aanvraagformulier staat dat appellante over de aanvraag digitaal bericht krijgt en dat zij regelmatig haar e-mailberichten en berichten in “Mijn dossier” moet controleren. Ook wordt op het aanvraagformulier melding gemaakt van de verschuldigdheid van leges en de wijze waarop deze betaald kunnen worden. Als het appellante niet duidelijk was op welke wijze zij de leges diende te voldoen, had zij hierover contact moeten opnemen met verweerder. De stelling van appellante dat zij een brief van verweerder van 12 april 2019, met een herinnering aan de legesbetaling, niet heeft ontvangen, maakt niet dat verweerder appellante onvoldoende heeft geïnformeerd. Het komt voor rekening van appellante dat zij de e-mail van 25 juli 2019 heeft aangezien voor phishing mail of spam. De leges zijn verschuldigd vanwege de kosten die verweerder maakt voor administratieve vastlegging en dergelijke. Hierbij verwijst verweerder naar de toelichting bij de wijziging van de Uitvoeringsregeling in verband met de uitvoering van de derogatiebeschikking (Stcrt. 2018, nr. 29267).

Artikel 4:5, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) luidt als volgt:

6. Het College is met appellante van oordeel dat de brief van 30 januari 2019 niet alleen een bevestiging van de aanvraag om een derogatievergunning inhoudt maar ook een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb. Het is een schriftelijk stuk, afkomstig van een bestuursorgaan en - gelet op de bewoordingen - gericht op rechtsgevolg, want de aangevraagde vergunning wordt verleend. Verweerder vermeldt naast de bevestiging van de ontvangst immers expliciet dat de brief ook de beslissing op de aanvraag bevat. De voorwaarde dat de leges nog moeten worden betaald is niet verbonden aan de verlening, maar aan de afgifte van de vergunning. Dat is een feitelijke handeling. Nu verweerder de vergunning bij besluit van 30 januari 2019 heeft verleend, was hij niet meer bevoegd tot buitenbehandelingstelling bij het primaire besluit, want er was al beslist op de aanvraag en die beslissing is in beginsel onherroepelijk. Dit leidt tot het oordeel dat het beroep gegrond is en dat het bestreden besluit moet worden vernietigd. Het primaire besluit zal worden herroepen. De verleende vergunning blijft in stand. Wat appellante voor het overige aanvoert, behoeft daarom geen bespreking meer.

De redelijke termijn neemt een aanvang met de ontvangst van het bezwaarschrift door verweerder. Op 18 december 2019 heeft verweerder het bezwaarschrift ontvangen dat appellante tegen het primaire besluit heeft ingediend. Op die datum is de redelijke termijn aangevangen. Het College stelt vast dat ten tijde van deze uitspraak de hiervoor bedoelde termijn van twee jaar met ongeveer twee maanden is overschreden. Van factoren die onder omstandigheden aanleiding kunnen geven overschrijding van de behandelingsduur gerechtvaardigd te achten is geen sprake. Uitgaande van een tarief van € 500,- per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond, brengt dit mee dat appellante recht heeft op € 500,- schadevergoeding. Het College stelt vast dat de overschrijding is toe te rekenen aan verweerder, nu de behandeling van het bezwaar acht maanden in beslag heeft genomen en de behandeling van het beroep minder dan anderhalf jaar heeft geduurd. Het College zal daarom op de voet van artikel 8:88 van de Awb verweerder veroordelen tot betaling van een bedrag van € 500,- aan appellante.

Het College ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten van appellante in bezwaar en beroep. Deze kosten worden op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.082,- voor de kosten in bezwaar (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en
1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 541,- en een wegingsfactor 1) en € 1.518,- voor de proceskosten in beroep (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 759,- en een wegingsfactor 1).