Uitspraken

Het College stelt voorop dat het Handvest niet van toepassing is in deze zaak. Op grond van artikel 51, eerste lid, van het Handvest zijn de bepalingen van het Handvest alleen gericht tot de lidstaten wanneer zij het recht van de Unie ten uitvoer brengen. Met de beoordeling van een verzoek om herziening van een uitspraak van het College wordt niet het recht van de Unie ten uitvoer gebracht. Deze zaak valt daarom niet binnen de werkingssfeer van het Handvest, zodat alleen al daarom geen aanleiding bestaat te oordelen dat de uitspraak van de accountantskamer in strijd is met de artikelen 21 en 47 van het Handvest.

Het College overweegt dat het in artikel 6 van het EVRM beschermde recht op een eerlijk proces een ieder toekomt voor zover het gaat om vaststelling van zijn burgerlijke rechten en verplichtingen of om het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem ingestelde vervolging. Volgens de rechtspraak van het EHRM (zie onder meer de arresten van het EHRM van 28 juni 1978, no. 6232/73, König/Duitsland, van 10 februari 1983, no. 7299/75 en 7496/76, Albert en Le Compte/België en van 9 juli 2013, no. 51160/06, Di Giovanni/Italië, https://hudoc.echr.coe.int), valt niet iedere tuchtprocedure per definitie onder de bescherming van artikel 6 EVRM, maar kan een tuchtprocedure leiden tot de vaststelling van burgerlijke rechten en verplichtingen in de zin van artikel 6, eerste lid, EVRM, indien de tuchtrechtelijk aangeklaagde persoon hierin gesanctioneerd kan worden met een verbod of een schorsing van het recht zijn beroep uit te oefenen. In het door [naam 1] genoemde arrest van het EHRM van 22 juli 2021, no. 43447/19, Reczkowicz/Polen, heeft het EHRM herhaald dat artikel 6 EVRM toepasbaar is op tuchtprocedures waarin het recht om een beroep te blijven uitoefenen in het geding is. In deze zaak ging het om een advocaat die door een in Polen opgerichte disciplinaire tuchtkamer van het Hooggerechtshof tijdelijk van haar functie was ontheven. Uit deze rechtspraak van het EHRM valt naar het oordeel van het College niet af te leiden dat artikel 6 EVRM van toepassing zou zijn op de klagende partij die de tuchtklacht aanhangig maakt. De accountantstuchtrechtelijke procedure ziet immers niet op de vaststelling van de burgerlijke rechten en verplichtingen van de klagende partij en ook van een ingestelde vervolging jegens de klager is geen sprake. Diens recht om een beroep uit te oefenen staat niet op het spel en ook eventuele op te leggen tuchtmaatregelen richten zich niet tegen hem. Het gaat in zo’n tuchtprocedure om het gestelde tuchtrechtelijk verwijtbare handelen van de accountant tegen wie een klacht is ingediend. Voor zover [naam 1] – onder verwijzing naar het arrest van het EHRM van 16 juli 1971, no. 2614/65, Ringeisen vs. Oostenrijk - een beroep doet op de artikelen 6 en 13 EVRM, omdat een oordeel over zijn herzieningsverzoek onontbeerlijk is voor een eventuele civiele schadevergoedingsprocedure tegen de betrokken accountants op grond van onrechtmatige daad, wijst het College erop dat hiervoor een oordeel van de tuchtrechter niet vereist is en voor [naam 1] hoe dan ook de civiele procedure openstaat. Het College is verder van oordeel dat niet valt in te zien dat deze tuchtrechtelijke procedure niet zou voldoen aan uit artikel 6 van het EVRM voortvloeiende vereisten, indien niet ook aan [naam 1] de gelegenheid zou worden geboden om een reeds in twee rechterlijke instanties als ongegrond beoordeelde klacht voor een derde maal aan een rechter voor te leggen. [naam 1] heeft de mogelijkheid gehad om een tuchtklacht in te dienen en tegen de beslissing daarop een rechtsmiddel aan te wenden. Daarnaast geldt dat het voor de betrokken accountants met het oog op de rechtszekerheid van belang is dat een tuchtprocedure op enig moment als beëindigd beschouwd kan worden.

Over het beroep van [naam 1] op het discriminatieverbod van artikel 14 van het EVRM overweegt het College dat van belang is of de in dat verband genoemde andere gevallen in relevante opzichten voldoende vergelijkbaar zijn (vergelijk het arrest van het EHRM van 13 december 2011, nr. 31827/02, Laduna tegen Slowakije, § 56 (https://hudoc.echr.coe.int)). Of sprake is van vergelijkbare gevallen wordt vastgesteld op basis van de feitelijke omstandigheden van het voorliggende geval. [naam 1] heeft er op gewezen dat in andere tuchtrechtelijke rechtssystemen (zoals de Wet BIG en Rijksoctrooiwet 1995) herzieningsprocedures bestaan, maar in het tuchtrechtelijk procesrechtssysteem voor accountants niet. [naam 1] heeft hiermee niet onderbouwd dat zijn situatie in relevante opzichten lijkt op die van een accountant aan wie een maatregel is opgelegd. Nu niet is gebleken dat sprake is van vergelijkbare gevallen bestaat reeds daarom geen aanleiding voor het oordeel dat niet-ontvankelijkverklaring van het herzieningsverzoek van [naam 1] als oorspronkelijke klager, zich niet verdraagt met artikel 14 van het EVRM, gelezen in verbinding met artikel 6 van het EVRM.

3 Gezien het vorenstaande dient het verzoek om herziening niet-ontvankelijk te worden verklaard.

4 De beslissing op dit hoger beroep berust mede op hoofdstuk V van de Wet tuchtrechtspraak accountants.