Uitspraken

Appellant heeft in hoger beroep naar voren gebracht dat zijn psychische en lichamelijke beperkingen zijn onderschat. Ten onrechte zijn de werkzaamheden die appellant heeft verricht voor [team] als maatgevende arbeid bij de beoordeling betrokken.

Met betrekking tot de medische grondslag van het bestreden besluit heeft de rechtbank terecht en op basis van een juiste motivering geconcludeerd dat er op grond van de beschikbare gegevens niet is gebleken dat bij appellant sprake is van meer of ernstiger beperkingen dan door het Uwv is aangenomen. Het oordeel van de rechtbank en de overwegingen waarop dit oordeel is gebaseerd worden volledig onderschreven. Het in hoger beroep door appellant ingenomen standpunt is niet onderbouwd met nadere gegevens en biedt onvoldoende aanknopingspunten om tot een ander oordeel te komen of tot het instellen van een nader medisch onderzoek.

Als maatman moet in beginsel worden aangemerkt degene die dezelfde arbeid verricht als de verzekerde laatstelijk voor zijn uitval heeft verricht, dit lijdt uitzondering als de (omvang van de) laatstelijk verrichte arbeid of het daarmee verdiende loon geen juiste maatstaf (meer) oplevert bij de bepaling van de mate van arbeidsongeschiktheid. De arbeidsdeskundige heeft, zoals blijkt uit zijn rapport 20 juli 2011, uiteengezet dat uitgaande van de door appellant verloonde uren het geïndexeerde maatmanloon € 8,83 per uur zou bedragen. De arbeidsdeskundige heeft aanleiding gezien van het maatmanloon van € 8,83 af te wijken en het maatmanloon te stellen op € 11,29 per uur, het gemiddelde aanvangssalaris van een conciërge. Tot deze aanname is de arbeidsdeskundige gekomen, omdat appellant na het voltooien van zijn opleiding als conciërge aan de slag zou kunnen gaan. De bezwaararbeidsdeskundige heeft zich achter deze keus gesteld en zoals door het Uwv in het verweerschrift in hoger beroep terecht uiteen is gezet, valt niet in te zien wat appellant precies voor ogen staat met zijn stelling dat van een onjuist maatmanloon is uitgegaan. Zou appellant betogen dat zijn inkomen als zelfstandig café-uitbater (deels) meegenomen zou moeten worden, dan biedt de Wet WIA daarvoor geen steun, omdat het gaat om niet verzekeringsplichtige werkzaamheden.

Uitgaande van de juistheid van de vastgestelde medische beperkingen moet worden vastgesteld dat de functies die aan de schatting ten grondslag zijn gelegd, gelet op de daaraan verbonden belastende aspecten, terecht als voor appellant in medisch opzicht passend zijn aangemerkt. Zoals de rechtbank heeft overwogen, zijn de bij die functies voorkomende signaleringen door de bezwaararbeidsdeskundige afdoende toegelicht.

De overwegingen 4.1 tot en met 4.3 leiden tot het oordeel dat Uwv terecht heeft vastgesteld dat voor appellant per 1 juli 2010 geen recht is ontstaan op een WIA-uitkering. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.