Uitspraken

Appellante heeft diverse lichamelijke aandoeningen waardoor zij beperkingen ondervindt bij het zich verplaatsen en bij het uitvoeren van huishoudelijke taken.

Op 8 december 2008 heeft appellante een aanvraag ingediend voor een woonvoorziening op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) in de vorm van een extra deur in de buitenberging (eerste aanvraag). Bij besluit van 9 januari 2009, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 9 april 2009, heeft het college deze aanvraag afgewezen.

Op 8 november 2012 heeft appellante opnieuw een aanvraag gedaan voor een extra deur in de buitenberging (tweede aanvraag).

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat geen sprake is van een herhaalde aanvraag als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb. Dit betekent echter niet dat het bestreden besluit niet in stand kan blijven. Appellante heeft namelijk niet aannemelijk gemaakt dat zich relevante wijzigingen in de omstandigheden hebben voorgedaan sinds de afwijzing van de eerste aanvraag.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep gemotiveerd tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Uit 4.1 volgt dat de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt. Doende hetgeen de rechtbank had behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen. Met het oog op de definitieve beslechting van het geschil zal worden bezien of de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand kunnen blijven. Daartoe zal de Raad beoordelen of het college de tweede aanvraag van appellante terecht heeft afgewezen.

Appellante heeft aangevoerd dat zij de buitenberging wil gebruiken voor de opslag van groente en fruit en van andere levensmiddelen in blikken en potten, omdat hiervoor niet genoeg ruimte is in de binnenberging. Ook heeft zij gewezen op artikel 6.6 van de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Apeldoorn 2012 (Verordening), waarin appellante leest dat de berging bereikbaar moet zijn.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellante door haar beperkingen geen gebruik kan maken van de buitenberging en dat zij de buitenberging al jaren niet meer gebruikt.

De Raad is van oordeel dat van appellante gevergd mag worden dat zij door een herinrichting van de woning ruimte creëert voor de opslag van levensmiddelen binnenshuis, bijvoorbeeld in de binnenberging of in de tweede slaapkamer. Het is de Raad niet gebleken dat dit niet mogelijk zou zijn of dat appellante vanwege een verslechterde gezondheidssituatie geen gebruik zou kunnen maken van deze ruimten. Voor zover appellante de voorkeur geeft aan het gebruik van de buitenberging omdat deze koeler is, komt hieraan geen doorslaggevende betekenis toe nu appellante de levensmiddelen tot dusverre altijd heeft bewaard in de binnenberging en alleen het gestelde ontbreken van voldoende ruimte maakt dat zij de buitenberging wil gaan gebruiken. Ten slotte kan ook het beroep op artikel 6.6 van de Verordening appellante niet baten. Deze bepaling heeft immers betrekking op het te bereiken resultaat ten aanzien van het zich verplaatsen in en om de woning en ziet niet op de door appellante verzochte woningaanpassing.

Uit hetgeen in 4.5 is overwogen volgt dat het college de aanvraag van 8 november 2012 terecht heeft afgewezen en dat de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand kunnen blijven.