Uitspraken

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit omdat uit is gegaan van een onjuiste eerste arbeidsongeschiktheidsdag. Appellant moet aangemerkt worden als medische afzakker omdat hij per 1 januari 2013 en 1 december 2013 om medische redenen minder is gaan werken. Bij besluit van 24 november 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 15 augustus 2016 ongegrond verklaard.

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt herhaald dat het Uwv is uitgegaan van een onjuiste eerste arbeidsongeschiktheidsdag en dat hij moet worden beschouwd als een medische afzakker. Zowel de urenvermindering per 1 januari 2013 als de urenvermindering per 1 december 2013 heeft op medische gronden plaatsgevonden. Ook de primaire verzekeringsarts heeft in zijn rapport aangegeven dat appellant aangemerkt moet worden als medische afzakker.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank en de overwegingen die daaraan ten grondslag liggen. Voor het aannemen van een eerdere eerste arbeidsongeschiktheidsdag is niet bepalend wanneer de met de ziekte van Parkinson samenhangende klachten zich voor het eerst bij appellant openbaarden, maar sinds wanneer appellant ten gevolge van die klachten niet meer in staat was tot het verrichten van zijn werkzaamheden in de voor hem normale omvang. Appellant heeft geen gegevens overgelegd waaruit blijkt dat hij vanaf 1 januari 2013, dan wel 1 december 2013, in verband met zijn klachten om medische redenen genoodzaakt was minder uren te gaan werken. De verzekeringsarts vermeldt in zijn rapport van 7 november 2016 weliswaar dat sprake is van een medische afzakker, maar hiervoor wordt door de verzekeringsarts in zijn rapport geen (medische) onderbouwing gegeven. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 26 april 2017 voldoende gemotiveerd waarom de primaire verzekeringsarts niet in dit standpunt kan worden gevolgd. Vastgesteld is dat eind 2012 bij appellant sprake was van intermitterende schouderklachten op grond van een bursitis, die door een injectie verbeterden en die slechts aanleiding gaven tot kortdurend ziekteverzuim. In de loop van 2013 is bij appellant een lichte motorische stoornis in de linker lichaamshelft opgetreden, die op dat moment nog geen invaliderend karakter had, echter aanleiding gaf tot nader onderzoek, waarbij later de diagnose ziekte van Parkinson is vastgesteld. Uit de voorhanden zijnde medische informatie blijkt niet dat deze lichte motorische stoornis noodzaakte tot een vermindering van arbeidsduur per 1 januari 2013 dan wel 1 december 2013.

De overwegingen in 4.1 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.