Uitspraken

[naam werknemer] (werknemer), destijds als medewerker [naam afdeling] voor 30 uur per week in dienst bij appellante, heeft zich op 18 september 2012 ziek gemeld wegens overbelasting. Hij heeft een uitkering aangevraagd op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Werknemer heeft op 14 juli 2014 het spreekuur van een verzekeringsarts van het Uwv bezocht. Deze arts heeft vastgesteld dat bij werknemer sprake is van verminderde benutbare mogelijkheden en heeft die mogelijkheden neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML). Op basis van die FML heeft een arbeidsdeskundige vastgesteld dat werknemer niet met gangbare arbeid is te belasten en dat hij daarom 100% arbeidsongeschikt is. Het Uwv heeft werknemer vervolgens bij besluit van 26 september 2014 met ingang van 16 september 2014 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde

WGA-uitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100% en waarbij is bepaald dat deze uitkering loopt tot en met 16 februari 2016.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 14 december 2015. Zij heeft aangevoerd dat werknemer volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is en daarom recht heeft op een IVA-uitkering. Het Uwv heeft dit bezwaar bij beslissing op bezwaar van 27 mei 2016 ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag, waarin is gemotiveerd dat volgens die arts behandelmogelijkheden aanwezig zijn, die na het eerste jaar een duidelijke verbetering van de belastbaarheid van werknemer zullen opleveren.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellante tegen het bestreden besluit bij de aangevallen uitspraak ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geen reden gezien om de door het Uwv overgenomen conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet te volgen.

Appellante heeft in hoger beroep wederom naar voren gebracht dat werknemer op

16 februari 2016 volledig en duurzaam arbeidsongeschikt was. Ter toelichting heeft zij erop gewezen dat de behandeling waarvan op genoemd tijdstip sprake was slechts op stabilisatie van werknemers toestand was gericht, terwijl verdere diagnostiek en/of behandeling van diens problematiek eerst daarna zou kunnen aanvangen. Verder is volgens appellante niet gemotiveerd of het hypothetische herstel, dan wel de verbetering van de belastbaarheid ook zal leiden tot een toename van de functionele arbeidsmogelijkheden van werknemer die leiden tot een resterende verdiencapaciteit van ten minste 20% van het maatmaninkomen per uur. Appellante heeft erop gewezen dat sprake is van ernstige psychische problematiek die al vanaf 2012 aanwezig is en ondanks behandeling is toegenomen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep had om die reden op zijn minst contact moeten opnemen met de behandelend arts van werknemer alvorens uitspraak te doen over de herstelkansen in het eerstvolgende jaar en de jaren daarna.

Het Uwv heeft zijn standpunt gehandhaafd dat uit de informatie van de behandelend specialist blijkt dat er behandelmogelijkheden zijn en dat daarom verwacht kan worden dat de belastbaarheid op een aantal onderdelen van het persoonlijk functioneren zal verbeteren. Om die reden zag de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen toegevoegde waarde in contact met de behandelaar. Het Uwv heeft verder benadrukt dat werknemer zelf een actieve instelling heeft en hoopt op enig moment weer te kunnen deelnemen aan het arbeidsproces. Het heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Niet in geschil is dat werknemer op 16 februari 2016 volledig arbeidsongeschikt was. Aan de orde is uitsluitend of die volledige arbeidsongeschiktheid ook duurzaam was. Bij het vaststellen hiervan hanteren de verzekeringsartsen van het Uwv het volgende beoordelingskader (MvT, Kamerstukken Tweede Kamer, 2004-2005, 30034, nr. 3, p. 29):

Stap 1 - voor de verzekeringsarts

De verzekeringsarts stelt vast of er sprake is van een progressief ziektebeeld. Als het antwoord bevestigend is, ontbreekt het arbeidsvermogen duurzaam. De beoordeling is afgerond.

Stap 2 - voor de verzekeringsarts

De verzekeringsarts stelt vast of de situatie van cliënt aan beide volgende voorwaarden voldoet:

er is sprake van een stabiel ziektebeeld zonder behandelmogelijkheden;

de aandoening is zodanig ernstig dat geen enkele toename van bekwaamheden mag worden verwacht.

Als aan deze beide voorwaarden wordt voldaan, ontbreekt het arbeidsvermogen duurzaam.

De beoordeling is afgerond.

Stap 3 - voor de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige samen:

De verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige stellen in gezamenlijk overleg vast of het ontbreken van arbeidsvermogen van de cliënt duurzaam is. Zij betrekken daarbij ten minste de volgende aspecten in onderlinge samenhang:

het al dan niet ontbreken van mogelijkheden ter verbetering van de belastbaarheid;

het al dan niet ontbreken van mogelijkheden tot verdere ontwikkeling;

het al dan niet ontbreken van mogelijkheden tot toename van bekwaamheden.

Op grond van hun gezamenlijk overleg concluderen de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige of het arbeidsvermogen al dan niet duurzaam ontbreekt. De beoordeling is afgerond.

5. Nu het hoger beroep slaagt is er aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en hoger beroep. De proceskosten, bestaande uit kosten van rechtsbijstand en de kosten van het optreden van een arts-gemachtigde, worden begroot op

€ 1.024,- in beroep en op € 1.536,- in hoger beroep, wat een totaal oplevert van € 2.560,-.