Uitspraken

In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) is appellante onderzocht op het spreekuur van een voor het Uwv werkzame arts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante beperkt is in frequent reiken, tillen en dragen en als gevolg van een verminderde conditie (licht) beperkt is voor lopen en staan. Verder heeft deze arts beperkingen vastgesteld voor werk met deadlines, verhoogd persoonlijk risico en werken in grote groepen. De beperkingen van appellante zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 4 september 2018. Vervolgens heeft een arbeidsdeskundige appellante niet meer geschikt geacht voor eigen werk, vijf functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 0%.

Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 11 april 2019 ongegrond verklaard. Aan dit besluit liggen ten grondslag een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 4 maart 2019, een aangescherpte FML van 4 maart 2019 en een rapport van 8 april 2019 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Het medisch onderzoek is volgens de rechtbank zorgvuldig geweest.

Wat betreft de inhoudelijke medische beoordeling heeft de rechtbank geconstateerd dat de verzekeringsarts(en) op basis van de objectieve medische informatie een veelheid aan beperkingen hebben aangenomen in vrijwel alle rubrieken in de FML. Voor aanvullende beperkingen hebben deze artsen terecht geen aanleiding gezien. Zij waren op de hoogte van de whiplashklachten van appellante en appellante heeft niet onderbouwd dat daarmee onvoldoende rekening is gehouden. Ook hebben de artsen afdoende gemotiveerd dat geen sprake is van een urenbeperking. Daar doet de in bezwaar overgelegde informatie van de fysiotherapeut niet aan af. Immers is het de taak, bevoegdheid en specifieke deskundigheid van de verzekeringsarts om de belastbaarheid en de beperkingen vast te stellen en vervolgens in een FML neer te leggen. Een fysiotherapeut heeft die taak, bevoegdheid en specifieke deskundigheid niet.

Wat betreft de arbeidskundige beoordeling heeft de rechtbank geoordeeld dat appellante haar standpunt dat zij de werkzaamheden in de geselecteerde functies niet kan verrichten, niet nader heeft toegelicht. Nu appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat de FML te geringe beperkingen bevat, moet zij in staat worden geacht deze functies te kunnen verrichten.

In hoger beroep heeft appellante herhaald dat haar beperkingen zijn onderschat en een urenbeperking aan de orde is. Verder heeft zij zich in haar aanvullend hoger beroepschrift van 11 oktober 2021 – onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 23 juni 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1491 – op het standpunt gesteld dat het medisch onderzoek onzorgvuldig is. Noch in de primaire fase noch in de bezwaarfase is zij onderzocht door een verzekeringsarts en bij de hoorzitting was evenmin een verzekeringsarts aanwezig.

Het Uwv heeft onder verwijzing naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 4 maart 2019 een bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Appellante heeft haar standpunt dat de medische beperkingen onjuist zijn vastgesteld, niet met (nieuwe) medische gegevens onderbouwd. Op de zitting van de Raad heeft het Uwv naar voren gebracht dat het niet gelukt is met de verzekeringsarts bezwaar en beroep te overleggen over het kort voor de zitting van de Raad ingenomen standpunt van appellante dat zij ten onrechte niet is gezien en onderzocht door een verzekeringsarts van het Uwv. Een dergelijk onderzoek is niet nodig omdat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 4 maart 2019 op basis van alle medische gegevens een volledige en juiste afweging heeft gemaakt. Daarbij komt dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in die genoemde afweging al impliciet heeft aangegeven dat een spreekuurcontact materieel gezien geen toegevoegde waarde zou hebben gehad.

Onder verwijzing naar vaste rechtspraak van de Raad en in het bijzonder de uitspraak van de Raad van 23 juni 2021 (ECLI:NL:CRVB:2021:1491) wordt het volgende overwogen.

In situaties als de onderhavige, waarin de medische grondslag van het primaire besluit gemotiveerd wordt betwist en waarin in de primaire fase geen spreekuurcontact is geweest met een geregistreerde verzekeringsarts, geldt het volgende uitgangspunt. In de bezwaarfase moet een betrokkene tijdens een spreekuurcontact door een verzekeringsarts bezwaar en beroep worden gezien en moet feitelijk sprake zijn van een contact met een verzekeringsarts. Van een spreekuurcontact kan in zo’n situatie in beginsel slechts worden afgezien indien de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende kan motiveren dat in het licht van de aard van de klachten en de medische informatie, een spreekuurcontact geen toegevoegde waarde heeft.

Toepassing van dit uitgangspunt leidt tot het oordeel dat het medisch onderzoek in de bezwaarfase niet zorgvuldig is geweest. Er is in de bezwaarfase geen spreekuurcontact geweest met de verzekeringsarts bezwaar en beroep.