Uitspraken

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als champignonplukker. Op 17 april 2018 heeft zij zich aansluitend aan een zwangerschaps- en bevallingsuitkering (WAZO) ziek gemeld met lichamelijke klachten. Het Uwv heeft appellante in aanmerking gebracht voor ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW).

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsarts appellante op 9 april 2019 gezien. Deze arts heeft appellante belastbaar geacht met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 9 april 2019. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet in staat is haar eigen werk te verrichten, vervolgens vijf functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen berekend dat appellante 100% van haar zogeheten maatmaninkomen zou kunnen verdienen. Het Uwv heeft bij besluit van 21 juni 2019 vastgesteld dat appellante met ingang van 22 juli 2019 geen recht meer heeft op ziekengeld, omdat zij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd.

Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 30 januari 2020 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

In hoger beroep heeft appellante herhaald dat het Uwv onvoldoende rekening heeft gehouden met de psychische beperkingen van appellante. Appellante heeft gewezen op de diagnoses zoals die blijken uit de medische informatie, met name het in bezwaar ingediende rapport van 17 mei 2018 van B. te Boekhorst, psychiater, waaruit blijkt dat bij appellante sprake is van een ernstige depressieve stemming, na de recente vaststelling van een spierziekte bij haar pasgeboren kind. Ter verdere ondersteuning van haar standpunt heeft appellante verwezen naar de in beroep ingediende brief van huisarts P. Hoff van 19 december 2019 dat appellante bekend is met schouderklachten (vooral links), welke uitstralen naar de handen. Er is sprake van hoofdpijnklachten, die in aanvallen komen (om de dag) met braken erbij en buikpijnklachten en rugpijnklachten die uitstralen naar de benen. De huisarts merkt ook nog op dat appellante hem ook vooral heeft bezocht wegens vermoeidheidsklachten. In verband met de recuperatie behoefte had de verzekeringsarts bezwaar en beroep een urenbeperking moeten vaststellen van maximaal 4 uur per dag, 20 uur per week. Appellante heeft tot slot de Raad verzocht een deskundige te benoemen.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Op grond van artikel 19aa, eerste lid, van de ZW heeft een verzekerde zonder werkgever, na 52 weken ongeschiktheid tot werken, recht op ziekengeld als hij nog steeds ongeschikt is tot het verrichten van zijn arbeid en hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur. Op grond van artikel 19aa, vijfde lid, van de ZW wordt onder het maatmaninkomen verstaan hetgeen gezonde personen met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht, of in de omgeving daarvan met arbeid gewoonlijk verdienen. Op grond van artikel 19ab, eerste en derde lid, van de ZW wordt het percentage van het maatmaninkomen dat de verzekerde kan verdienen, bedoeld in artikel 19aa van de ZW, vastgesteld op basis van een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek en wordt onder arbeid als bedoeld in artikel 19aa van de ZW verstaan alle algemeen geaccepteerde arbeid waartoe een verzekerde met zijn krachten en bekwaamheden in staat is. Voor de beoordelingssystematiek waarmee de verdiencapaciteit na het eerste ziektejaar wordt bepaald, wordt zoveel mogelijk aangesloten bij de huidige uitvoeringssystematiek van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen, waarbij aan de hand van geschikte functies wordt vastgesteld of de betrokkene beschikt over resterende verdiencapaciteit (zie de uitspraak van de Raad van 30 december 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4920).

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het onderzoek door het Uwv zorgvuldig is geweest en dat er geen aanleiding bestaat om te twijfelen aan de in de FML van 9 april 2019 vastgelegde belastbaarheid. De overwegingen van de rechtbank die aan dit oordeel ten grondslag liggen worden onderschreven. Appellante heeft haar standpunt in hoger beroep niet nader medisch onderbouwd. De gemachtigde van appellante heeft ter zitting bevestigd dat de psychische klachten van appellante zich voornamelijk concentreren rond de zorgen om haar dochter. Op basis van deze informatie heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep geconcludeerd dat appellante, rekening houdend met haar psychische problematiek, aangewezen is op psychisch licht belastend werk. Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, biedt geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep de ernst van de psychische klachten onvoldoende heeft onderkend.

Appellante wordt evenmin gevolgd in haar standpunt dat onvoldoende rekening is gehouden met haar lichamelijke klachten, zoals beschreven door de huisarts. Het oordeel van de rechtbank op dit punt wordt eveneens gevolgd. De verzekeringsartsen (bezwaar en beroep) kunnen voorts gevolgd worden in hun conclusie dat appellante niet voldoet aan de voorwaarden in de Standaard Duurbelastbaarheid om voor een urenbeperking in aanmerking te komen. Zo is niet gebleken dat er bij appellante sprake is van een stoornis in de energiehuishouding. Ook aan de overige criteria wordt niet voldaan. Zoals de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 4 januari 2020 terecht heeft opgemerkt kan uit de dagbesteding van appellante, dat zich concentreert op de verzorging van haar dochter, niet worden afgeleid dat er een medische noodzaak voor een urenbeperking is. Appellante heeft in hoger beroep verder geen nieuwe medische informatie overgelegd waarmee de door haar gestelde recuperatiebehoefte medisch geobjectiveerd kan worden. Dat appellante fors belast wordt door de zorg voor haar dochter is begrijpelijk, maar dit is volgens vaste rechtspraak geen omstandigheid die een rol kan spelen bij de beoordeling van de vraag of appellante in staat is de in aanmerking komende arbeid te verrichten.

Omdat er geen twijfel is over het standpunt van de verzekeringsartsen bezwaar en beroep, is er geen aanleiding een onafhankelijk deskundige te benoemen, zoals door appellante is verzocht.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de EZWb ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht geschikt zijn voor appellante. De overwegingen die de rechtbank aan haar oordeel ten grondslag heeft gelegd, worden onderschreven.

Overweging 4.2 tot en met 4.5 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.