Uitspraken

Betrokkene heeft op 16 december 2019 bij het college een aanvraag ingediend voor een Europese gehandicaptenparkeerkaart voor een bestuurder.

Het college heeft bij besluit van 24 februari 2020, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 19 augustus 2020 (bestreden besluit 1), de aanvraag afgewezen. Het college heeft zich hierbij gebaseerd op de medische adviezen van de GGD van 30 december 2019 en 12 juni 2020. In deze adviezen is vermeld dat betrokkene niet voldoet aan de criteria voor de gehandicaptenparkeerkaart voor een bestuurder. Betrokkene kan zich zonder hulp van een ander met de gebruikelijke loophulpmiddelen, redelijkerwijs over een langere afstand dan 100 meter aaneengesloten voortbewegen.

Op 19 oktober 2020 heeft de arts van de GGD opnieuw een medisch advies uitgebracht en haar eerdere conclusie gehandhaafd.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, bestreden besluit 1 vernietigd en het college opdracht gegeven een nieuwe beslissing op het bezwaar van betrokkene te nemen. De rechtbank heeft hierbij overwogen dat het college bestreden besluit 1 niet op de adviezen van de GGD had mogen baseren, omdat deze adviezen niet op objectieve en inzichtelijke wijze zijn opgesteld. Uit de adviezen van de GGD valt niet op te maken wat de onderzoeken, zowel het onderzoek naar het loop- en beweegpatroon van betrokkene als het gericht medisch onderzoek, hebben ingehouden en hoe deze onderzoeken hebben geleid tot de conclusie dat betrokkene meer dan 100 meter zelfstandig kan lopen. In de adviezen is bovendien niet opgenomen welk ziektebeeld door de keuringsarts bij betrokkene is geconstateerd, tot welke loopbeperking dit ziektebeeld leidt en waarom dit ziektebeeld niet maakt dat betrokkene minder dan 100 meter zelfstandig kan lopen. De overwegingen die summier zijn opgesomd in de rapportages van de GGD maken (de conclusies van) de adviezen niet inzichtelijk of objectiveerbaar. De omstandigheid dat het in deze procedure gaat om vertrouwelijke medische gegevens van betrokkene, ontslaat het college niet van zijn vergewisplicht. Het college mag niet blind afgaan op de conclusies die door de keuringsarts zijn getrokken en moet zelf toetsten of de redenering die tot deze conclusie leidt inzichtelijk en te volgen is. Het college heeft dat in deze zaak niet gedaan.

3. Het college is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Het college heeft tegen die uitspraak – kort samengevat – aangevoerd dat de toetsing van medische dossiers dient te worden overgelaten aan artsen omdat zij deskundig zijn om de medische dossiers te beoordelen. Volgens het college valt uit de adviezen van de GGD op te maken wat de onderzoeken hebben ingehouden. De adviezen van de GGD zijn duidelijk en inzichtelijk.

4. Het college heeft bij besluit van 30 november 2022 (bestreden besluit 2) het bezwaar tegen het besluit van 24 februari 2020 opnieuw ongegrond verklaard, onder verwijzing naar een nieuw advies van de GGD van 18 oktober 2022.

5. Betrokkene heeft gemotiveerd gesteld dat hij het niet eens is met bestreden besluit 2.

Een bestuursorgaan mag eerst op het advies van een deskundige afgaan, nadat is nagegaan of dit advies op een zorgvuldige wijze tot stand is gekomen, de redenering daarin begrijpelijk is en de getrokken conclusies daarop aansluiten (hierna: de vergewisplicht). Deze verplichting is neergelegd in artikel 3:9 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) voor de wettelijke adviseur en volgt uit artikel 3:2 van de Awb voor andere adviseurs.

Het college heeft bestreden besluit 1 gebaseerd op de adviezen van de GGD van 30 december 2019 en 12 juni 2020. Deze adviezen zijn zo geformuleerd dat onduidelijk is op welke wijze de arts tot haar conclusie is gekomen dat betrokkene in redelijkheid in staat is zelfstandig een afstand van meer dan 100 meter aan één stuk te voet te overbruggen. Uit de adviezen is niet op te maken wat er aan de hand is met betrokkene, wat er precies is onderzocht en op basis van welke gegevens de arts heeft geconcludeerd dat betrokkene niet voldoet aan de voorwaarden voor een gehandicaptenparkeerkaart. Verder is niet duidelijk welke inlichtingen de behandelend sector aan de GGD heeft verstrekt, wat de arts van de GGD hierover heeft overwogen en of aan de gestelde medische klachten van betrokkene aandacht is besteed. Het in beroep ingebrachte advies van de GGD van 18 oktober 2022 biedt hierover ook geen duidelijkheid.

Uit wat onder 7.2 is overwogen vloeit voort dat de adviezen dermate summier waren dat zij het college geen aanknopingspunt boden om invulling te geven aan de vergewisplicht. Het had dan ook op de weg van het college gelegen om een nadere toelichting op de adviezen te vragen. Nu het college dit heeft nagelaten en de adviezen zonder meer aan de besluitvorming ten grondslag heeft gelegd, heeft het college gehandeld in strijd met de op hem rustende vergewisplicht. Het college had het bestreden besluit 1 niet mogen baseren op deze medische adviezen.

Bestreden besluit 2 wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Awb, mede in de beoordeling betrokken.

Het college heeft in dit besluit, onder verwijzing naar het advies van de GGD van 18 oktober 2022, zijn standpunt gehandhaafd dat betrokkene niet voldoet aan de voorwaarden voor een gehandicaptenparkeerkaart voor een bestuurder. Naar het oordeel van de Raad is ook uit dit advies niet op te maken wat is onderzocht en hoe tot de conclusie is gekomen dat betrokkene niet aan de voorwaarde voor een gehandicaptenparkeerkaart voldoet. Daarmee heeft het college ook aan bestreden besluit 2 geen volledig en zorgvuldig onderzoek ten grondslag gelegd.

Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Het beroep van betrokkene tegen bestreden besluit 2 is gegrond en dit besluit komt voor vernietiging in aanmerking. Het is niet mogelijk het geschil definitief te beslechten omdat het college alsnog een advies zal moeten inwinnen dat voldoende gegevens bevat om het college in staat te stellen te voldoen aan de vergewisplicht. Op basis van de resultaten van dit advies dient het college een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen. De Raad ziet aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het college te nemen nieuwe beslissing op bezwaar alleen bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

Betrokkene krijgt een vergoeding voor zijn proceskosten in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.750,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het bijwonen van de zitting bij de Raad, € 875,- per punt).

Van het college wordt op grond van artikel 8:109, tweede lid, van de Awb griffierecht geheven.