Uitspraken

Appellant, geboren in 2005, heeft een autisme spectrum stoornis met spraak- taalproblematiek en een verstandelijke beperking. In verband hiermee is namens appellant op 17 september 2020 een aanvraag ingediend voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz).

Met een besluit van 3 november 2020 – gehandhaafd met een besluit van 20 april 2021 (bestreden besluit) – heeft het CIZ de aanvraag afgewezen. Op basis van een medisch advies heeft het CIZ zich op het standpunt gesteld dat de grondslagen psychische stoornis en verstandelijke handicap aan de orde zijn, maar dat nog geen sprake is van een medisch objectief vast te stellen blijvende behoefte aan 24 uur per dag zorg in de nabijheid in de zin van de Wlz. Het meest recente intelligentieonderzoek is verouderd en er is geen inzicht in de diagnostiek rondom de adaptieve vermogens van appellant, waardoor noodzakelijk inzicht in de zorgbehoefte en het noodzakelijke aansturingsniveau van appellant ontbreekt. Gezien de leeftijd van appellant is het aannemelijk dat hij zich nog op verschillende gebieden zal ontwikkelen.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft daartoe – samengevat – overwogen dat het CIZ terecht heeft gesteld dat niet is komen vast te staan dat appellant een blijvende behoefte heeft aan 24 uur per dag zorg in de nabijheid. Voor deze conclusie mocht het CIZ zich baseren op het advies van de medisch adviseur. Anders dan appellant heeft aangevoerd kan uit de mate van zorg die de moeder aan appellant verleent niet worden afgeleid dat die zorg medisch objectief gezien 24 uur per dag nodig is en dat die zorgbehoefte blijvend is.

3. Appellant is het niet eens met de uitspraak van de rechtbank. Hij heeft – samengevat – aangevoerd dat wel degelijk sprake is van een blijvende behoefte aan 24 uur per dag zorg in de nabijheid.

Wat appellant in hoger beroep over de mate van zorg die de moeder verleent heeft aangevoerd is een herhaling van wat hij bij de rechtbank heeft aangevoerd. De rechtbank heeft deze beroepsgrond in de aangevallen uitspraak besproken en gemotiveerd waarom deze niet leidt tot vernietiging van het bestreden besluit. De Raad verenigt zich met het oordeel van de rechtbank over deze beroepsgrond en onderschrijft de overweging waarop dat oordeel berust.

In de medische informatie van Stichting MEE die appellant in hoger beroep heeft overgelegd heeft de Raad geen steun gevonden om tot een ander oordeel te komen dan de rechtbank. Het CIZ heeft zich onder verwijzing naar een medisch advies van 7 mei 2024 op het standpunt kunnen stellen dat uit de gegevens van MEE niet blijkt dat het CIZ zich in het bestreden besluit ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat niet is komen vast te staan dat appellant een blijvende behoefte heeft aan 24 uur per dag zorg in de nabijheid. De informatie van MEE dateert van een aanzienlijk latere datum dan het bestreden besluit en onderbouwt onvoldoende dat appellant zich niet verder zou (hebben) kunnen ontwikkelen.

Uit wat onder 4.1 en 4.2 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat het bestreden besluit in stand blijft.