Uitspraken

Appellante, geboren in 1965, is blind en heeft een aandoening aan het centrale zenuwstelsel, waardoor zij evenwichts- en balansstoornissen heeft. Daarnaast kampt zij met verkrampingen in de spieren, aanvallen van spasmen en tremoren.

Appellante heeft zich op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) bij het college gemeld en vervolgens een aanvraag ingediend voor diverse maatwerkvoorzieningen, waaronder een traplift aan de spilzijde van de trap.

Het college heeft bij besluit van 7 juni 2019 aan appellante een maatwerkvoorziening voor een traplift verstrekt in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb) ter hoogte van € 3.118,80. Volgens het college kan appellante met een traplift aan de buitenzijde van de trap de eerste verdieping van de woning bereiken en is een duurdere traplift aan de spilzijde niet nodig.

Het college heeft bij besluit van 3 mei 2021 (bestreden besluit), voor zover hier van belang, het bezwaar tegen het besluit van 7 juni 2019 ongegrond verklaard en daarbij verwezen naar een (medisch) advies van ScioPeng en een door appellante ingebracht (medisch) advies van Trompetter & Partners (Trompetter).

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. Voor zover hier van belang heeft de rechtbank geoordeeld dat het college mocht volstaan met het verstrekken van een (gereviseerde) traplift aan de buitenzijde van de trap en dat het verstrekte pgb hiervoor toereikend is. Het college heeft zich volgens de rechtbank mogen baseren op het (medisch) advies van ScioPeng dat zorgvuldig tot stand gekomen is. Daarin is onder meer geconcludeerd dat appellante niet in staat is om veilig en adequaat gebruik te maken van de trap. Deze conclusie wordt ondersteund door Trompetter. Dat in het onderzoek geen rekening is gehouden met het gebruik van een balancebelt en dat de fysiotherapeut en de ergotherapeut van appellante de meerwaarde ervan zien als zij gebruik kan blijven maken van de trap, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Verder volgt de rechtbank het college in het standpunt dat met een opklapbare stoel voldoende ruimte op de trap overblijft voor derden en voor de hond van appellante. Tot slot heeft de rechtbank het college en de Staat der Nederlanden (Staat) veroordeeld tot betaling van een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

3. Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellante heeft tegen die uitspraak, kort samengevat, aangevoerd dat met een traplift aan de buitenzijde van de trap geen passende bijdrage in haar zelfredzaamheid en participatie wordt geleverd. Zij kan zich niet vinden in het medisch advies van ScioPeng en wijst er op dat zij vanwege haar beperkingen en het belang om lopend van de trap gebruik te kunnen blijven maken een traplift aan de spilzijde nodig heeft. Bovendien voldoet een traplift aan de buitenzijde van de trap volgens haar niet aan de geldende bouwvoorschriften. Zonder onderzoek hiernaar kon het college de traplift niet verstrekken. Verder is volgens appellante het verstrekte pgb ontoereikend. Tot slot heeft appellante betoogd dat de rechtbank ten onrechte geen aanleiding heeft gezien voor een proceskostenveroordeling en vergoeding van het griffierecht vanwege de veroordeling tot betaling van schadevergoeding wegens de overschrijding van de redelijke termijn.

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat het college het bestreden besluit mocht baseren op het (medisch) advies van ScioPeng. Ook wat appellante in hoger beroep naar voren heeft gebracht geeft geen aanleiding voor het oordeel dat dit (medisch) advies niet zorgvuldig tot stand is gekomen of dat dit niet concludent of anderszins onjuist zou zijn. Uit de verklaringen van de ergotherapeut en de fysiotherapeut van appellante van 18 september 2020 en 23 augustus 2021 volgt ook niet dat appellante veilig kan traplopen. De hierop gerichte beroepsgrond van appellante slaagt daarom niet.

De beroepsgrond van appellante dat het college onvolledig onderzoek heeft verricht, omdat niet is onderzocht of een traplift aan de buitenzijde van de trap een met de bouwvoorschriften strijdige situatie oplevert, slaagt wel.

Of met een maatwerkvoorziening een passende bijdrage wordt geleverd aan de zelfredzaamheid en participatie als bedoeld in artikel 2.3.5, derde lid, van de Wmo 2015 hangt namelijk ook af van de vraag of deze voorziening feitelijk gerealiseerd kan worden. Hierbij speelt ook een rol of de voorziening niet in strijd is met andere wet- en regelgeving.1

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep slaagt. Wat appellante over het bestreden besluit verder nog naar voren heeft gebracht, behoeft daarom geen bespreking.

Ook slaagt de beroepsgrond van appellante dat de rechtbank ten onrechte geen aanleiding heeft gezien voor een proceskostenveroordeling. Verwezen wordt naar het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, in het bijzonder rechtsoverwegingen 3.14.1 en 3.14.2, waaruit volgt dat bij toekenning van schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn door de rechter een veroordeling in de proceskosten van de belanghebbende aangewezen is.2

De rechtbank heeft wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.6 niet onderkend. Dit betekent dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd voor zover aangevochten. De Raad zal het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen voor zover dat betrekking heeft op de verstrekte traplift in de vorm van een pgb. Met de gegevens die voorhanden zijn, ziet de Raad geen mogelijkheid om zelf in de zaak te voorzien. De Raad zal het college daarom opdragen een nieuwe beslissing op het bezwaar van appellante tegen het besluit van 7 juni 2019 te nemen. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het college te nemen nieuwe beslissing op bezwaar alleen bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

Aanleiding bestaat om het college te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.750,- in beroep (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting) en op € 1.750,- in hoger beroep (1 punt voor het indienen van het hoger beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting). Hiernaast bestaat aanleiding het college en de Staat te veroordelen in de proceskosten in verband met de procedure die ziet op het verzoek om schadevergoeding wegens schending van de redelijke termijn. Deze kosten worden begroot op € 875,- (1 punt voor het indienen van het verzoek en 1 punt voor de behandeling van het hoger beroep, met wegingsfactor 0,5) waarbij het college en de Staat ieder € 437,50 dragen. Voor toekenning van een afzonderlijk punt voor de behandeling van het verzoek tijdens de zittingen bestaat in dit geval geen aanleiding.

Verder wordt bepaald dat het college het door appellante in beroep en in hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal € 185,- vergoedt.