Uitspraken

Appellante, geboren in 1956, is beperkt in haar zelfzorg en mobiliteit. In verband hiermee heeft zij op 26 augustus 2020 een aanvraag ingediend voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz).

Met een besluit van 29 september 2020, gehandhaafd bij beslissing op bezwaar van 14 april 2021 (bestreden besluit), heeft het CIZ de aanvraag van appellante afgewezen. Het CIZ heeft zich op het standpunt gesteld dat bij appellante sprake is van de grondslagen lichamelijke handicap en somatische aandoening. Deze grondslagen bieden echter geen toegang tot de Wlz, omdat bij appellante geen sprake is van een noodzaak tot 24 uur per dag zorg in de nabijheid. Hieraan liggen medische adviezen van het CIZ ten grondslag.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft geoordeeld dat het CIZ op zorgvuldige en toereikende wijze heeft gemotiveerd dat geen 24 uur per dag zorg in de nabijheid noodzakelijk is. Het CIZ heeft zich hierbij mogen baseren op de adviezen van de medisch adviseurs van 21 september 2020 en 10 maart 2021. Uit deze adviezen blijkt niet dat appellante – door gebruikmaking van persoonsalarmering – niet in staat is om op relevante momenten hulp in te roepen om ernstig nadeel voor zichzelf te voorkomen. Appellante heeft geen (medische) stukken ingediend waardoor moet worden getwijfeld aan de medische adviezen van het CIZ. De informatie van de huisarts (waaronder ook de bijgevoegde informatie van specialisten) en van de thuiszorgorganisatie zijn door de medisch adviseurs van het CIZ beoordeeld en in hun adviezen betrokken. Het CIZ heeft uit deze informatie kunnen concluderen dat de beperkingen in het regie- en cognitief vermogen van appellante niet op basis van bekende medische diagnoses zijn vast te stellen. Het enkele feit dat daartoe geen neurologisch onderzoek heeft plaatsgevonden betekent niet dat (de medisch adviseur van) het CIZ dat vervolgens alsnog had moeten laten uitvoeren. Het ligt op de weg van appellante om zelf (via een doorverwijzing van de huisarts) nader onderzoek te laten doen en die informatie vervolgens aan te leveren. Omdat geen twijfel bestaat over het standpunt van de medisch adviseurs, heeft de rechtbank geen reden gezien om een deskundige in te schakelen.

3. Appellante is het niet eens met de uitspraak van de rechtbank en heeft aangevoerd dat zij is aangewezen op 24 uur per dag zorg in de nabijheid. Het CIZ heeft miskend dat zij cognitief steeds verder achteruit gaat, haar zelfredzaamheid zeer beperkt is en dat zij afhankelijk is van anderen voor haar functioneren en mobiliteit, wat leidt tot gevaarlijke situaties in huis. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft appellante verwezen naar informatie van haar huisarts en naar hetgeen zij in het dagelijks leven meemaakt. De rechtbank heeft niet onderkend dat appellante op die momenten direct hulp nodig heeft en persoonsalarmering op dat moment geen oplossing biedt. Appellante heeft de Raad verzocht een deskundige te benoemen.

De wettelijke regels die voor de beoordeling van het hoger beroep belangrijk zijn, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd is in essentie een herhaling van wat zij in beroep bij de rechtbank heeft aangevoerd. In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank over deze gronden geoordeeld. De Raad onderschrijft de onder 2 weergegeven overwegingen van de rechtbank en voegt daaraan het volgende toe.

De rechtbank heeft met juistheid geoordeeld dat de medische adviezen van het CIZ op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen. De medisch adviseurs hebben de informatie van onder meer de huisarts van appellante kenbaar bij de beoordeling betrokken en op inzichtelijke wijze toegelicht dat appellante haar zorgbehoefte voldoende kan overzien en inschatten. Niet gebleken is dat appellante door ernstige cognitieve problemen geen regie kan voeren en daardoor niet in staat is om adequaat te alarmeren wanneer dat nodig is. Appellante is in staat om op relevante momenten hulp in te roepen en om deze hulp zonder ernstig nadeel af te wachten. In dit verband is van belang dat het CIZ tijdens de zitting bij de Raad afdoende heeft gemotiveerd dat er meerdere alarmeringssystemen bestaan waarvan appellante gebruik kan maken. Dit betekent dat appellante niet is aangewezen op 24 uur per dag zorg in de nabijheid, waardoor niet wordt voldaan aan het bepaalde in artikel 3.2.1, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wlz.

Omdat de daarvoor noodzakelijke twijfel ontbreekt, ziet de Raad net als de rechtbank geen aanleiding om een onafhankelijke deskundige te benoemen.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat het bestreden besluit in stand blijft en appellante geen aanspraak heeft op Wlz-zorg.