Uitspraken

Appellant is op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz) met ingang van 19 januari 2016 geïndiceerd voor zorgprofiel 'Wonen met intensieve begeleiding, verzorging en gedragsregulering' (VG 6). Het zorgkantoor heeft jaarlijks een persoonsgebonden budget (pgb) aan appellant verleend voor deze zorg, laatstelijk bij een besluit van 1 december 2020 voor het jaar 2021. Appellant heeft – voor zover hier van belang – een zorgovereenkomst gesloten met zijn broer [naam broer] ( [naam broer] ), waarin zij hebben afgesproken dat [naam broer] 156 uur zorg per maand verleent voor een bedrag van € 3.084,- per maand. [naam broer] is niet alleen een van de zorgverleners van appellant, maar ook zijn curator en zijn gewaarborgde hulp.

Met een brief van 21 mei 2021 heeft het zorgkantoor aan appellant bericht dat appellant volgens informatie van het zorgkantoor – zonder dat aan het zorgkantoor te hebben gemeld – sinds 15 december 2020 in Marokko verblijft. Ook heeft het zorgkantoor laten weten dat het twijfels heeft over de besteding van het pgb van appellant en dat het van plan is om dat pgb stop te zetten. Het zorgkantoor heeft appellant in de gelegenheid gesteld nadere informatie in te dienen. Appellant heeft hierop gereageerd met een brief van 28 mei 2021.

Bij een besluit van 7 juni 2021 heeft het zorgkantoor de verleningsbeschikking van 1 december 2020 gewijzigd in die zin dat het pgb van appellant wordt verleend tot 1 juni 2021. Hieraan heeft het zorgkantoor ten grondslag gelegd dat niet is voldaan aan de aan het pgb verbonden verplichtingen en dat appellant sinds 15 april 2020 niet beschikt over een woonadres als bedoeld in artikel 1.1 van de Wet basisregistratie personen. Nadien heeft het zorgkantoor het pgb over 2021 vastgesteld op hetgeen feitelijk is gedeclareerd en uitbetaald. Er is geen bedrag van appellant teruggevorderd.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 7 juni 2021. Met een besluit van 7 december 2021 (bestreden besluit) heeft het zorgkantoor dit bezwaar ongegrond verklaard. Het zorgkantoor heeft vastgesteld dat appellant per 20 juli 2021 weer een adres heeft in Nederland. Het zorgkantoor is bij het standpunt gebleven dat niet is voldaan aan de bij het pgb behorende verplichtingen. Voor zover hier van belang heeft appellant het zorgkantoor niet uit eigen beweging op de hoogte gebracht van relevante feiten en omstandigheden en is [naam broer] doorbetaald in de periode dat appellant in Marokko verbleef. [naam broer] heeft zijn taken en verantwoordelijkheden geschonden. Mede gezien de ernst van de schending van de verplichtingen heeft het zorgkantoor het belang van handhaving van de niet nagekomen verplichtingen zwaarder laten wegen dan het belang van appellant om zijn zorg met een pgb te kunnen inkopen. Daarbij heeft het zorgkantoor laten meespelen dat de zorg die appellant nodig heeft ook in de vorm van zorg in natura beschikbaar is.

Appellant is het niet eens met de uitspraak van de rechtbank. Wat hij daartegen heeft aangevoerd, wordt hierna besproken.

Het zorgkantoor is het eens met de uitspraak van de rechtbank.

De Raad stelt vast dat niet ter discussie staat dat appellant met zijn moeder in Marokko heeft verbleven tijdens de periode van 15 december 2020 tot 1 juni 2021.

Het zorgkantoor heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat appellant het zorgkantoor niet onverwijld uit eigen beweging op de hoogte heeft gesteld van voor de verstrekking van het pgb relevante feiten en omstandigheden. Dat, zoals appellant heeft aangevoerd, het zorgkantoor in ieder geval medio mei 2021 op de hoogte was geraakt van zijn verblijf in Marokko doet daar niet aan af. Ook zijn de bij de verlening opgelegde verplichtingen om het pgb uitsluitend te gebruiken voor het doen van betalingen van zorg als bedoeld in artikel 3.3.3 van de Wlz en voor de inkoop van kwalitatief verantwoorde zorg geschonden. Terecht is van belang geacht wat de aard en de omvang van de geïndiceerde zorg was, dat [naam broer] de door hem te verlenen intensieve en persoonlijke zorg niet op afstand kon leveren en dat de moeder en zus van appellant niet de hiervoor gecontracteerde zorgverleners waren. Anders dan appellant heeft betoogd, is [naam broer] ten onrechte onverkort doorbetaald. Dit betekent dat de rechtbank met juistheid heeft geoordeeld dat het zorgkantoor op grond van artikel 5:20, tweede lid, aanhef en onder b, van de Regeling langdurige zorg bevoegd was de verleningsbeschikking van 1 december 2020 te wijzigen. Wat appellant verder heeft aangevoerd over het nakomen van de verplichtingen hoeft niet te worden besproken.

Het betoog dat het zorgkantoor bij de belangenafweging onvoldoende rekening heeft gehouden met de omstandigheid dat appellant door de wijziging van de verlening wordt beperkt in zijn keuzevrijheid tussen zorg in natura en een pgb treft alleen al geen doel, omdat deze keuzevrijheid niet onbegrensd is en de beperking een gevolg is van de manier waarop appellant het pgb heeft aangewend. De Raad ziet verder niet in hoe de door appellant genoemde uithuiszetting van 15 april 2021 kan worden gezien als gevolg van de wijziging van de verlening van het pgb. Het zorgkantoor heeft appellant in mei 2021 laten weten dat het voornemen bestond het pgb stop te zetten en heeft dat voornemen per 1 juni 2021 geeffectueerd. Uit het wijzigingsbesluit en het daarop gevolgde – niet aangevochten – vaststellingsbesluit is geen terugvordering voortgevloeid. Appellant heeft nog steeds recht op zorg, zij het in de vorm van zorg in natura. Dat hij daarvan geen gebruik zou kunnen maken is onvoldoende onderbouwd. De conclusie is dat geen sprake is van voor appellant onevenredige gevolgen van de wijziging van het verleningsbesluit van 1 december 2020.

Wat is overwogen in 4.2 en 4.3 brengt mee dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat de wijziging van het verleningsbesluit van 1 december 2020 in stand blijft.