Uitspraken

Het gaat in deze zaak om het volgende.

Zowel bij als na het aangaan van de huurovereenkomst is verhuurder verantwoordelijk voor het verkrijgen en het behouden van de vereiste ontheffingen en vergunningen die benodigd zijn voor het gebruik van het gehuurde als bedrijfsruimte zoals genoemd in 1.1 huurovereenkomst, ongeacht de door huurder aan het gehuurde te geven of gegeven bestemming. De aan het verkrijgen van de vergunning of de ontheffing verbonden kosten, alsmede de kosten van aanpassingen van het gehuurde om aan de voorwaarden van de vergunning of ontheffing te voldoen, zijn voor rekening van verhuurder, echter onverminderd het gestelde in 14.1 en 14.4 over de onderhouds, herstel- en vernieuwingsverplichtingen van verhuurder ten aanzien van reeds van het gehuurde deeluitmakende voorzieningen.

Zowel bij als na het aangaan van de huurovereenkomst is huurder verantwoordelijk voor het verkrijgen en het behouden van alle overige vereiste, niet onder 5.1 vallende, ontheffingen en vergunningen, waaronder gebruiksvergunningen, die benodigd zijn voor het bedrijf dat door huurder in het gehuurde wordt uitgeoefend of zal worden uitgeoefend, dan wel in verband met de daaraan gegeven of te geven bestemming benodigd zijn. De aan het verkrijgen van de vergunning of de ontheffing verbonden kosten, alsmede de kosten van aanpassingen van het gehuurde om aan de voorwaarden van de vergunning of ontheffing te voldoen, zijn voor rekening van huurder. Weigering of intrekking van een ontheffing of vergunning levert geen gebrek op.”

De kantonrechter heeft de vorderingen van Deka, strekkende tot – voor zover in beroep van belang – een verklaring voor recht dat de huurovereenkomst tussen partijen is ontbonden en veroordeling van [geïntimeerde] tot (terug)betaling van de aan hem betaalde huurpenningen, afgewezen. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt Deka op met vijf grieven. Het aanvankelijk door [geïntimeerde] in hoger beroep gevoerde niet-ontvankelijkheidsverweer (MvA onder 2) heeft hij bij pleidooi prijsgegeven, zodat dit onbesproken kan blijven.

Het draait in dit geschil om de vraag of Deka zich terecht op het standpunt stelt dat [geïntimeerde] het gehuurde aan haar heeft verhuurd als supermarkt en dat, nu zij dit niet als supermarkt kan gebruiken omdat de gemeente daarmee niet zou instemmen, aan het gehuurde een gebrek kleeft in de zin van artikel 7:204, lid 2 BW dat voor rekening van [geïntimeerde] als verhuurder komt.

Het hof dient derhalve te beoordelen of het gehuurde aan Deka het genot kan verschaffen dat zij bij het aangaan van de huurovereenkomst mocht verwachten. Aldus komt het neer op, zoals Deka in haar toelichting op grief 1 aanvoert, de betekenis die partijen onder de gegeven omstandigheden redelijkerwijs aan de inhoud van de huurovereenkomst mochten toekennen en wat zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

De verplichtingen van [geïntimeerde] met betrekking tot het gehuurde zijn geregeld in artikel 1.1 van de huurovereenkomst en artikel 5.1 van de AB, respectievelijk het verhuren van “bedrijfsruimte” en “het verkrijgen en behouden van de vereiste ontheffingen en vergunningen die benodigd zijn voor het gebruik van het gehuurde als bedrijfsruimte zoals genoemd in 1.1 huurovereenkomst, ongeacht de door huurder aan het gehuurde te geven of gegeven bestemming.” Dat betekent dat de verhuurder is gehouden het gehuurde als bedrijfsruimte ter beschikking te stellen. Dat het gehuurde niet (zonder meer) als supermarkt kan worden geëxploiteerd levert geen tekortkoming van [geïntimeerde] op, nu [geïntimeerde] zich niet heeft verbonden om niet slechts bedrijfsruimte, maar in het bijzonder een supermarkt ter beschikking te stellen. Dat in artikel 1.3 van de huurovereenkomst is bepaald dat de huurder het gehuurde als supermarkt zal gebruiken, leidt niet tot een andere conclusie, omdat dit voorschrift zich richt tot de huurder en niet tot de verhuurder. Ook overigens is niet gebleken dat [geïntimeerde] zich heeft verbonden een supermarkt ter beschikking te stellen.

De stelling van Deka dat op [geïntimeerde] de kernverplichting rust het gehuurde ter beschikking te stellen als supermarkt en ervoor zorg te dragen dat dit gebruik gedurende de looptijd van de huurovereenkomst (ook publiekrechtelijk) mogelijk is, gaat bovendien voorbij aan artikel 9.2 van de huurovereenkomst en artikel 5.2 van de AB, waarin de verplichtingen van Deka als huurder zijn geregeld. Op grond van artikel 9.2 van de huurovereenkomst dient Deka alle benodigde aanpassingen voor eigen rekening te verzorgen en zijn eventuele toestemmingen en vergunningen van (lokale) overheid volledig voor haar rekening en risico, terwijl artikel 5.2 van de AB bepaalt dat Deka verantwoordelijk is voor het verkrijgen en het behouden van alle overige ontheffingen en vergunningen, niet zijnde die voor het gebruik van het gehuurde als bedrijfsruimte, die nodig zijn voor het bedrijf dat zij in het gehuurde uitoefent of zal uitoefenen. Dit betekent dat Deka – en niet [geïntimeerde] – dient zorg te dragen voor de benodigde vergunningen ten behoeve van de exploitatie van de bedrijfsruimte overeenkomstig artikel 1.3 van de huurovereenkomst, derhalve als supermarkt.

Uit het voorgaande volgt dat de stelling van Deka dat aan het gehuurde een gebrek kleeft, op grond waarvan [geïntimeerde] toerekenbaar is tekortgeschoten in de nakoming van zijn verplichtingen uit de huurovereenkomst, onjuist is. Derhalve heeft de rechtbank de vorderingen van Deka terecht afgewezen. Bij deze stand van zaken behoeven de overige grieven geen bespreking meer.

De slotsom is dat de grieven falen, zodat het vonnis zal worden bekrachtigd. Deka zal worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep. Het bewijsaanbod zal worden gepasseerd omdat dit niet is gebaseerd op voldoende geconcretiseerde stellingen die, indien al bewezen, tot een ander oordeel kunnen leiden.