Uitspraken

[appellant] heeft in eerste aanleg hetzelfde als in hoger beroep gevorderd: rectificatie van bovengenoemd artikel en een voorschot op schadevergoeding. De voorzieningenrechter heeft zijn vorderingen afgewezen. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellant] met zes grieven op.

Grief I houdt in dat de voorzieningenrechter het Duitse vonnis in de strafzaak van [appellant] van 6 maart 2014 verkeerd heeft weergegeven door te stellen dat daarin is overwogen dat voor de oplegging van een voorwaardelijke gevangenisstraf beslissend is geweest dat [appellant] een bekentenis had afgelegd en daarbij een aantal tot dan toe onbekende mededaders had genoemd. Volgens [appellant] moet een onderscheid worden gemaakt tussen de hoogte van de straf en de voorwaardelijkheid ervan en valt uit het Duitse vonnis niet af te leiden dat zijn bekentenis beslissend is geweest voor de voorwaardelijkheid van de opgelegde gevangenisstraf. Daarmee vindt het artikel in De Telegraaf, nog steeds volgens [appellant], geen steun in de feiten.

Het hof is met de voorzieningenrechter van oordeel dat in de in het vonnis onder 3.4 weergegeven overwegingen van de Duitse strafrechter een onmiskenbaar verband wordt gelegd tussen de bekennende verklaring van [appellant] en zijn mededelingen over mededaders, en de beslissing om de gevangenisstraf voorwaardelijk op te leggen.

Met grief II klaagt [appellant] over de overweging van de voorzieningenrechter dat de Duitse officier van justitie aan De Telegraaf heeft bevestigd dat door de verklaring van [appellant] een aantal mededaders kon worden vervolgd en dat [appellant] voor zijn getuigenis een strafvermindering in de vorm van een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee jaar heeft gehad en dat ook daarmee het artikel voldoende steun vindt in de feiten. Hier komt [appellant] tot soortgelijke conclusies als hierboven. Volgens hem slaat de mededeling van de Duitse officier van justitie dat de medewerking van [appellant] tot strafvermindering heeft geleid, op de hoogte van de straf maar niet op het voorwaardelijk karakter ervan.

Op grond van de mededelingen van de Duitse officier van justitie, onder meer inhoudend: “Diese Aufklärungshilfe des Verurteilten had bei diesem zu einer Strafmilderung geführt.” in samenhang met de hiervoor bedoelde strafmotivering van de Duitse rechter, mocht De Telegraaf naar het oordeel van het hof terecht de conclusie trekken dat de bekentenis van [appellant] tot de keuze voor een voorwaardelijke gevangenisstraf hebben geleid.

Hierbij wordt nog opgemerkt dat deze semantische discussie voor de beoordeling van de rechtmatigheid van de publicatie en de vraag in dat verband of deze voldoende steun vond in de feiten, maar een marginale en zeker geen doorslaggevende rol speelt. Onmiskenbaar spreekt uit het Duitse vonnis en de mededelingen van de Duitse officier van justitie immers dat [appellant] (mede) op grond van zijn bekentenis en verdere inhoud van zijn verklaring een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twee jaar opgelegd heeft gekregen. Dit is ook in het artikel in De Telegraaf tot uitdrukking gebracht. De grieven I en II falen.

Met grief III klaagt [appellant] over het oordeel van de voorzieningenrechter over het gebruik van de term ‘kroongetuige’ en met grief IV over zijn oordeel dat door het artikel niet de suggestie wordt gewekt dat hij een deal met justitie zou hebben gesloten. Volgens [appellant] wordt die suggestie namelijk wel gewekt, door het in één adem gebruiken van de term ‘kroongetuige’ en de opmerking dat hij door zijn getuigenis twee jaar voorwaardelijke celstraf heeft gekregen.

Deze grieven falen ook. [appellant] kan worden toegegeven dat de term ‘kroongetuige’ in het algemeen spraakgebruik ook - zij het niet uitsluitend - gebruikt wordt voor verdachten die tegen medeverdachten getuigen en daarvoor strafvermindering in het vooruitzicht gesteld krijgen. De term wordt echter eveneens gebruikt om personen aan te duiden die als voornaamste getuige van een strafbaar feit zijn aan te merken. In zoverre valt deze aanduiding niet te vereenzelvigen met verdachten met wie de officier van justitie een afspraak als bedoeld in artikel 226g Wetboek van Strafvordering heeft gemaakt omtrent strafvermindering in ruil voor een getuigenverklaring. Dat sprake zou zijn van een dergelijke afspraak, is in elk geval uit het artikel van De Telegraaf niet af te leiden en van de suggestie dat dit zo zou zijn door benoemen van op zichzelf juiste feiten evenmin.

In grief V wordt aan de orde gesteld dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat De Telegraaf contact heeft gezocht met de Duitse advocaat van [appellant]. [appellant] betwist dat echter onvoldoende. Gelet op de onderbouwde stellingen van De Telegraaf had het op zijn weg gelegen gegevens, zoals een verklaring van die advocaat, in te brengen om zijn betwisting te onderbouwen. Het hof gaat er daarom van uit dat dit contact is gezocht, maar niet tot een antwoord heeft geleid. Overigens heeft [appellant] nagelaten aan te duiden dat en waarom, als dit contact al niet zou zijn gelegd, dit consequenties zou moeten hebben.

Met grief VI ten slotte betoogt [appellant] dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat De Telegraaf pas tot publicatie van het artikel is overgegaan nadat in de Duitse media veelvuldig was bericht over creditcardfraude en de betrokkenheid van [appellant] daarbij. Volgens [appellant] hebben die Duitse publicaties immers in Nederland niet geleid tot bedreiging van hem en komen de aanduidingen in de Duitse artikelen van personen niet overeen met die gebruikt in De Telegraaf.

De grief faalt. Vast staat dat in de Duitse media wel degelijk uitvoerig was bericht over de strafbare feiten waarbij [appellant] betrokken was. [appellant] heeft dat op zichzelf niet betwist en De Telegraaf heeft diverse voorbeelden daarvan overgelegd. Dat dit niet tot bedreiging van [appellant] heeft geleid, doet voor de beoordeling van de rechtmatigheid van de publicatie niet ter zake. Het stond De Telegraaf vrij te publiceren als zij heeft gedaan met de daarbij gebezigde aanduidingen, ook al verschilden die van aanduidingen in de Duitse pers. Daarbij wordt opgemerkt dat [appellant], net als de andere verdachten, in het Telegraafartikel alleen met de voornaam en eerste letter van de achternaam is aangeduid.

De grieven in principaal appel falen. Bij haar grief in incidenteel appel heeft De Telegraaf geen belang. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellant] zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in hoger beroep in principaal appel en in incidenteel appel. In incidenteel appel zullen de kosten begroot worden op nihil.