Uitspraken

FNV c.s. hebben in hoger beroep – bij memorie van grieven – hun eis op een aantal onderdelen gewijzigd. Helpling heeft bij akte bezwaar gemaakt tegen de volgende vier eiswijzigingen (verder ook: de gewijzigde vorderingen):

A (subsidiair): te verklaren voor recht dat het beding zoals opgenomen in paragraaf 4 lid 1 van de algemene voorwaarden van Helpling (verbod om gedurende 24 maanden na laatste contact met Helpling, zonder Helpling, schoonmaakdiensten overeen te komen) nietig is wegens strijd met het belemmeringenverbod in artikel 9a van de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (verder: Waadi);

B (subsidiair): Helpling te gebieden met onmiddellijke ingang te stoppen met het op welke wijze dan ook belemmeringen hanteren in de zin van art. 9a Waadi, op straffe van de verbeurte van een dwangsom van € 10.000,00 voor elke dag dat Helpling dit gebod overtreedt;

C (meer subsidiair): te verklaren voor recht dat het gebruik van algemene voorwaarden om een arbeidsovereenkomst tot stand te brengen in strijd is met het dwingende karakter van het arbeidsrecht en/of met art. 6:245 van het Burgerlijk Wetboek (verder: BW) dan wel met art. 6:233 onder a BW (onbevoegde vertegenwoordiging) en/of onrechtmatig is jegens de schoonmakers op grond van (het hof leest:) art. 6:193b lid 1 BW wegens oneerlijke handelspraktijk of op grond van art. 6:193c lid 1 aanhef en onder g BW en/of art. 6:193d BW beide wegens misleidende handelspraktijk;

D (meer subsidiair): Helpling te gebieden met onmiddellijke ingang te stoppen met het gebruik van algemene voorwaarden om een arbeidsovereenkomst tot stand te brengen tussen de schoonmakers en de particuliere huishoudens, op straffe van de verbeurte van een dwangsom van € 10.000,00 per dag.

De gewijzigde vorderingen A en B zullen hierna als de gewijzigde vorderingen inzake het belemmeringenverbod, de gewijzigde vorderingen C en D als de gewijzigde vorderingen met betrekking tot het consumentenrecht worden aangeduid.

Voorts stelt Helpling dat FNV met de gewijzigde vorderingen veel bepalingen van de per 1 januari 2020 inwerking getreden Wet afwikkeling massaschade in collectieve actie (hierna: WAMCA) omzeilt en schendt.

Uitgangspunt is echter dat FNV reeds in eerste aanleg een vordering in de zin van art. 3:305a BW (oud) tegen Helpling heeft ingesteld en dat het haar in hoger beroep in beginsel vrij staat haar vorderingen te wijzigen en/of te vermeerderen. Om die reden zijn, mede gezien artikel 119a lid 1 van de Overgangswet nieuw Burgerlijk Wetboek, de in art. 3:305a BW (nieuw) vermelde voorwaarden in deze zaak niet van toepassing. Waar Helpling betoogt dat de gewijzigde vorderingen dienen te voldoen aan de bij de WAMCA ingevoerde artikelen 1018b tot en met 1018m van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (verder: Rv), ziet zij over het hoofd dat artikel III lid 2 van de WAMCA inhoudt dat artikel II van deze wet (welke bepaling ziet op voormelde nieuwe artikelen in Rv) van toepassing is “op gedingen die aanhangig zijn gemaakt op of na het tijdstip van het in werking treden van de wet (…)”, hetgeen in deze zaak niet het geval is omdat de inleidende dagvaarding op 16 oktober 2018 is uitgebracht. Het hof merkt volledigheidshalve nog op dat, zelfs als ervan zou moeten worden uitgegaan dat in art. III lid 2 WAMCA met het woord ‘geding’ ook wordt gedoeld op het geding in hoger beroep, heeft te gelden dat de appeldagvaarding is uitgebracht op 30 september 2019 en de (appel)zaak dus voor 1 januari 2020 aanhangig was (vgl. art. 125 leden 1 en 5 Rv). De stelling van Helpling dat het geding onredelijk zal worden vertraagd als gevolg van de toepasselijkheid van de in de WAMCA genoemde bepalingen mist, nu die bepalingen niet van toepassing zijn, feitelijke grondslag.