Uitspraken

Gerechtsdeurwaarders mogen alleen maatregelen aankondigen die zij op dat moment daadwerkelijk kunnen nemen. De maatregel van gijzeling is een maatregel die enkel door een Officier van Justitie en dus niet door een gerechtsdeurwaarder kan worden genomen. Daar komt bij dat rond 8 september 2017 voor de Officier van Justitie niet eens de mogelijkheid bestond om deze maatregel daadwerkelijk toe te passen. Daarvoor was immers verlof van een kantonrechter nodig, zoals de kamer in duidelijke bewoordingen heeft uiteengezet in de bestreden beslissing onder 4.4. De kantonrechter had in deze zaak geen vordering tot gijzeling toegewezen. Klager maakt de gerechtsdeurwaarders dan ook terecht het verwijt dat zij met de brief van 8 september 2017, meer in het bijzonder de zinsnede over het risico door de politie in gijzeling te kunnen worden genomen, oneigenlijke druk hebben uitgeoefend op [X] . Het hof acht de klacht derhalve, zoals ook de kamer heeft beslist, gegrond.

In hoger beroep is door de gerechtsdeurwaarders voldoende aannemelijk gemaakt dat de standaardbrief die de gerechtsdeurwaarders op kantoor hanteerden in geval van niet-betaling door een debiteur een andere inleiding had en duidelijker is dan de brief die in dit geval naar [X] is gestuurd. Het hof acht ook voldoende aannemelijk dat de desbetreffende alinea per abuis is weggevallen in de brief aan [X] . Hoewel ook de standaardbrief het hiervoor bedoelde onjuiste dreigement bevat, ziet het hof in een en ander toch aanleiding om de gerechtsdeurwaarders een lichtere maatregel op te leggen dan de kamer heeft gedaan. Dit betekent dat het hof niet de maatregel van berisping, maar de maatregel van waarschuwing aan beide gerechtsdeurwaarders zal opleggen.

Gezien het voorgaande zal het hof de beslissing van de kamer bevestigen, met uitzondering van de maatregel.

Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

In verband met de wijziging van de Gerechtsdeurwaarderswet per 1 januari 2018 heeft dit hof per die datum de Tijdelijke richtlijn kostenveroordeling notaris- en gerechtsdeurwaarderskamer Gerechtshof Amsterdam (Staatscourant 2017, nr. 75085; hierna: de richtlijn) vastgesteld. De looptijd van deze richtlijn is verlengd tot in beginsel 1 januari 2021 (Staatscourant 2019, nr. 61782).

Ingevolge het bepaalde in de artikelen 43a lid 1 Gdw jo. 47 Gdw jo. van de richtlijn kan het hof de gerechtsdeurwaarder veroordelen in de kosten van klager en (een deel van) de kosten van de behandeling van de zaak bij het hof, indien een klacht (gedeeltelijk) gegrond wordt verklaard en een maatregel wordt opgelegd.

Op grond van voormelde richtlijn is het uitgangspunt dat een kostenveroordeling wordt opgelegd, tenzij er bijzondere redenen zijn om dat niet te doen. Dat betekent dat als aan de wettelijke voorwaarde is voldaan dat de klacht (gedeeltelijk) gegrond is en aan de gerechtsdeurwaarder een maatregel is opgelegd, het hof in beginsel een kostenveroordeling oplegt, ook in het geval de klager daarom niet heeft gevraagd (dus ook ambtshalve). Het hof kan echter uit eigen beweging en/of op verzoek van de gerechtsdeurwaarder afzien van een kostenveroordeling of een lagere kostenveroordeling opleggen als bijzondere omstandigheden daartoe aanleiding geven.

Het hof ziet in het onderhavige geval aanleiding om af te zien van het opleggen van een kostenveroordeling. Het hof heeft daarbij in aanmerking genomen dat het hoger beroep van de gerechtsdeurwaarders leidt tot het opleggen van een minder zware maatregel. Het hof acht het onder deze omstandigheden niet billijk dat de gerechtsdeurwaarders de kosten van klager en de kosten van het hoger beroep zouden moeten vergoeden.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.