Uitspraken

Volgens de man ontbreekt een rechtsgrond voor de verzoeken van de vrouw.

De man erkent dat de vrouw aan hem € 5.000,- heeft gegeven om op haar Marokkaanse bankrekening te storten, maar hij heeft het bedrag in huis achtergelaten voor haar op het moment dat hij de woning verliet na een ruzie. Dit heeft de man ook aan de vrouw geappt. Tussen partijen is sprake van gemeenschap van goederen, en daarom valt het bedrag binnen de huwelijkse gemeenschap van partijen, aldus de man.

Het hof overweegt als volgt.

Nu de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft met betrekking tot het echtscheidingsverzoek omdat partijen hun gewone verblijfplaats in Nederland hebben, heeft hij op grond van artikel 5 lid 1 van de Verordening (EU) 2016/1103 van de Raad van 24 juni 2016 (Verordening huwelijksvermogensstelsels) tevens rechtsmacht met betrekking tot het verzoek tot verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap.

Partijen verschillen van mening omtrent het toepasselijke recht op het huwelijksvermogensregime op het moment van de indiening van het verzoek tot echtscheiding.

Nu partijen [in] 2010 in het huwelijk zijn getreden, wordt het recht dat van toepassing is op hun huwelijksvermogen aangewezen door de verwijzingsregels van het Haags Huwelijksvermogensverdrag van 14 maart 1978, Trb. 1988, 130, (hierna: het Verdrag). Artikel 4 lid 1 van het Verdrag bepaalt - voor zover van belang - dat indien de echtgenoten vóór het huwelijk het toepasselijke recht niet hebben aangewezen, hun huwelijksvermogensregime wordt beheerst door het interne recht van de Staat op welk grondgebied zij hun eerste gewone verblijfplaats na het huwelijk vestigen. Het huwelijksvermogensregime van de echtgenoten wordt evenwel beheerst door het interne recht van de Staat van hun gemeenschappelijke nationaliteit indien de echtgenoten hun eerste gewone verblijfplaats na het huwelijk niet op het grondgebied van dezelfde Staat vestigen (artikel 4 lid 2 onder 3 van het Verdrag).

Vast staat dat partijen voor het huwelijk niet het op hun huwelijksvermogensregime toepasselijke recht hebben aangewezen. Na hun huwelijk woonde de man in Marokko en de vrouw in Nederland. Eerst vanaf februari 2011, bijna een jaar na de huwelijksvoltrekking, woonden partijen samen in Nederland. Dit betekent dat partijen geen eerste huwelijksdomicilie hebben gevestigd in de zin van artikel 4 lid 1 (respectievelijke artikel 4 lid 2) van het Verdrag, nu volgens vaste rechtspraak dit als uitgangspunt binnen zes maanden na de huwelijkssluiting diende te geschieden. Gelet hierop werd aanvankelijk op grond van artikel 4 lid 2 onder 3 van het Verdrag het huwelijksvermogen van partijen beheerst door Marokkaanse recht als het recht van de gemeenschappelijke nationaliteit van partijen.

Anders dan de vrouw betoogt, is op grond van het bepaalde in artikel 7, tweede lid, onder 3 van het Verdrag, het huwelijksvermogensregime van partijen onderworpen aan het Nederlandse recht reeds vanaf het moment dat partijen zich beiden in Nederland hebben gevestigd, te weten vanaf februari 2011. Het Nederlandse stelsel kende op dat moment een algehele gemeenschap van goederen. Hieruit volgt dat partijen met ingang van februari 2011 in algehele gemeenschap van goederen met elkaar zijn getrouwd. Het verzoek van de vrouw te verklaren voor recht dat partijen niet in gemeenschap van goederen waren gehuwd wordt dan ook afgewezen.

De vrouw heeft niet gesteld dat zij, gezien het op partijen toepasselijke rechtsstelsel, vermogen heeft dat met uitsluiting van de man aan haar toekomt en het moet er dus voor gehouden worden dat partijen alles in gezamenlijke eigendom hadden. Dat de vrouw wel van gescheiden vermogens is uitgegaan maakt dit oordeel niet anders. Het door de vrouw aan de man overhandigde bedrag van € 5.000,- valt dan ook binnen de huwelijkse gemeenschap van partijen. Bij die stand van zaken ontbreekt aan het verzoek van de vrouw tot teruggave van het bedrag van € 5.000,- een juridische grondslag.

Bij deze stand van zaken kan in het midden blijven wat er feitelijk met dat bedrag is gebeurd. Het hof zal ook dit verzoek van de vrouw afwijzen en de beschikking in zoverre bekrachtigen.

In de zaak met zaaknummer 200.296.466/01

Zorgregeling

Beide partijen hebben ter zitting in hoger beroep verklaard dat de door de vrouw in haar beroepschrift verzochte zorgregeling niet ter discussie staat tussen hen. Partijen hebben het hof verzocht deze zorgregeling vast te leggen in een beschikking. Het hof zal dan ook dienovereenkomstig beslissen en de bestreden beschikking op dit onderdeel vernietigen.

Het hof heeft echter geconstateerd dat er thans geen uitvoering wordt gegeven aan de zorgregeling.

De man heeft ter zitting in hoger beroep naar voren gebracht dat de kinderen niet meer met hem mee willen gaan, waardoor de man hen reeds drie maanden niet heeft gezien. Dit is onderschreven door de vrouw, al stimuleert zij naar eigen zeggen wel het contact tussen de man en de kinderen, nu het in het belang van de kinderen is om hun vader in hun leven te hebben. Daarnaast is het voor de man momenteel niet mogelijk om uitvoering te geven aan de zorgreling nu hij nog steeds niet beschikt over een eigen woonruimte en het niet goed gaat met zijn gezondheid. Bovendien is hij door alle negatieve ontwikkelingen met betrekking tot zijn gezondheid, zijn ontslag en de kinderen, depressief geraakt. Hij is hiervoor in behandeling en dit vergt veel van hem.

Het hof acht deze ontwikkeling zorgelijk. De man ziet dat ook in en heeft toegezegd dat zodra zijn gezondheid stabiel is, hij hulp gaat zoeken met betrekking tot de omgang met de kinderen, zoals het starten van een traject bij het Ouder- en Kindteam (OKT). Het hof spreekt de hoop uit dat de man hier zo spoedig mogelijk navolging aan zal geven, omdat het voor de kinderen belangrijk is omgang te hebben met hun vader en contactherstel lastiger kan worden naarmate de tijd verstrijkt waarin zij elkaar niet zien.

Kinderbijdrage

Ingangsdatum

Draagkracht van de man

Door de vrouw is aangevoerd dat de rechtbank ten aanzien van de man ten onrechte is uitgegaan van een minimale draagkracht. De man heeft een inkomen boven de bijstandsnorm en op dit moment geen woonlasten. Met de forfaitaire woonlasten dient derhalve pas rekening te worden gehouden als de man een woning heeft. Bovendien heeft de man wekelijks € 250,- aan inkomsten door het geven van Arabische les aan kinderen.

De man is in staat om een kinderbijdrage van € 59,- per kind per maand te betalen, aldus de vrouw.

Het hof overweegt als volgt. Uit de stukken volgt dat de man voorheen in dienst was bij Hago Nederland B.V. en in 2020 via zijn werkgever een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontving van € 1.826,- bruto per maand exclusief vakantietoeslag. Uitgaande van dit inkomen heeft de rechtbank berekend dat de man geen draagkracht heeft voor een bijdrage aan de kinderen, en een bijdrage van € 25,- per maand per kind opgelegd.

In hoger beroep is gebleken dat inmiddels een wijziging is opgetreden in de inkomenssituatie van de man. Het hof is van oordeel dat de man met de door hem overgelegde financiële gegevens en het gestelde op de mondelinge behandeling in hoger beroep voldoende heeft onderbouwd dat hij sinds begin 2021 een WW-uitkering van € 1.094,- netto per maand ontving en vanaf medio 2021 een Ziektewet-uitkering van € 1.177,73 netto per maand. Hiervan uitgaande ziet het hof in het door de vrouw aangevoerde geen aanleiding om aan te nemen dat de man een hogere draagkracht heeft dan € 25,- per maand per kind. Het is voldoende aannemelijk dat de man enige bijdrage is verschuldigd voor zijn inwoning bij anderen en bovendien is zijn huidige woonsituatie niet erop gericht duurzaam voortgezet te worden. Van het uitgangspunt om forfaitaire woonlasten in aanmerking te nemen zal het hof daarom niet afwijken. De stelling van de vrouw dat de man € 250,- per week aan extra inkomsten zou hebben, wordt door het hof gepasseerd, nu dit door de man is betwist en de vrouw deze stelling niet nader heeft onderbouwd.

Op grond van het voorgaande laat het hof de hoogte van de door de rechtbank vastgestelde kinderbijdrage van € 25,- per maand per kind in stand, maar zal het de bestreden beschikking vernietigen en bepalen dat de man deze kinderbijdrage met ingang van 4 augustus 2020 dient te voldoen.