Uitspraken

Met grief I tot en met grief IV in principaal appel komt [appellant] op tegen het oordeel van de kantonrechter dat geen sprake is van een arbeidsovereenkomst, maar van een opdrachtovereenkomst. [appellant] heeft daartoe – samengevat weergegeven – aangevoerd dat partijen een proeftijd van twaalf maanden hadden afgesproken en dat binnen deze periode duidelijk zou zijn of partijen de samenwerking (minstens vier jaar) zouden voortzetten. Als de samenwerking binnen twaalf maanden zou eindigen zou [appellant] recht hebben op een vergoeding van € 100.000,00 bruto. Op 8 december 2020 heeft de CEO van inBiome, [X] (hierna: [X] ) [appellant] laten weten dat hij wilde dat [appellant] zou doorgaan bij inBiome. Vervolgens heeft inBiome de samenwerking op 8 maart 2021 stopgezet. Partijen hebben wel degelijk afspraken gemaakt op basis waarvan [appellant] van inBiome mocht verwachten dat hij voor zijn meer dan fulltime werkzaamheden zou worden beloond met € 100.000,00 bruto na het eerste jaar en de daarbij behorende opbouw van aandelen. Er is voldaan aan de criteria van artikel 7:610 BW. De werkzaamheden die [appellant] van 17 december 2019 tot 8 maart 2021 heeft verricht vallen onder het begrip arbeid. Van loon is sprake nu partijen hadden afgesproken dat [appellant] over het eerste jaar € 100.000,00 bruto zou ontvangen, ofwel een percentage van de aandelen en nadien zou hij beide krijgen. Aan het vereiste dat sprake moet zijn van een gezagsverhouding is voldaan omdat [appellant] was ingebed in de organisatie, reguliere bedrijfsactiviteiten verrichtte, zich nooit heeft laten vervangen, zijn vakantie vooraf heeft afgestemd met [X] , instructies ontving van [X] en sprake was van afhankelijkheid (en geen zelfstandig ondernemerschap). Het is altijd de bedoeling en veronderstelling van [appellant] geweest dat hij een gewone werknemer zou zijn.

Om met het laatste te beginnen: de Hoge Raad heeft in de zaak X/Gemeente Amsterdam (ECLI:NL:HR:2020:1746) geoordeeld dat niet van belang is of partijen daadwerkelijk de bedoeling hadden de overeenkomst onder de regeling van de arbeidsovereenkomst te laten vallen, maar of de overeengekomen rechten en verplichtingen voldoen aan de wettelijke omschrijving van de arbeidsovereenkomst van artikel 7:610 BW. Die omschrijving houdt in dat de werknemer zich verbindt om in dienst van de werkgever tegen loon (gedurende zekere tijd) arbeid te verrichten. Indien dat het geval is moet de overeenkomst worden aangemerkt als arbeidsovereenkomst.

In zijn curriculum vitae heeft [appellant] zichzelf omschreven als een:

Tussen partijen staat vast dat [appellant] met inBiome in contact is gekomen door tussenkomst van [Y] (hierna: [Y] ). [Y] heeft daarover in een e-mail van 22 april 2022 onder meer het volgende verklaard:

Tussen partijen staat eveneens vast dat [appellant] uitgesteld loon ontving, maar de vorm waarin dat geschiedde is tussen hen in geschil. [appellant] stelt dat de beloning bestond uit een mix van een betaling achteraf en een uitbetaling in aandelen, terwijl inBiome stelt dat [appellant] alleen recht had op een beloning als hij investeringen had binnengehaald. Vaststaat evenwel dat het uitgestelde loon onder het begrip ‘loon’ van artikel 7:610 BW valt.

Resteert de vraag of sprake was van een gezagsverhouding. [appellant] heeft uitgebreid betoogd dat hij was ingebed in de organisatie van inBiome. Nog daargelaten dat in de rechtspraak van de Hoge Raad niet wordt aangesloten bij het criterium ‘organisatorische inbedding’, volgt uit het betoog van [appellant] niet dat van een dergelijke organisatorische inbedding sprake was. Immers, niet de vraag of [appellant] zich moest houden aan de werkdiscipline binnen inBiome, maar de bredere vraag of de werkzaamheden een wezenlijk onderdeel uitmaakten van de bedrijfsvoering is daartoe relevant. Anders gezegd: ging het bij de werkzaamheden van [appellant] om core business van inBiome? Partijen verschillen van mening over de werkzaamheden die [appellant] is gaan verrichten, maar vaststaat dat inBiome een ‘medical technology’-bedrijf is, terwijl [appellant] gespecialiseerd is in ‘business transformation and development’. Bij de werkzaamheden van [appellant] ging het dus niet om de core business van inBiome, maar om werkzaamheden waarvoor inBiome de specifieke deskundigheid van [appellant] inhuurde. Het feit dat [appellant] zich niet liet vervangen en zijn vakantieweek vooraf heeft afgestemd met [X] maakt het voorgaande niet anders. [appellant] heeft een aantal WhatsApp-berichten en e-mails van [X] overgelegd waaruit zou blijken dat [X] een instructiebevoegdheid had, maar inBiome heeft gemotiveerd weersproken dat het hier werkinhoudelijke instructies betrof. Volgens inBiome betrof het op aanbod van [appellant] gedane kleine klusjes om [X] , die de kar van de COVID-19 diagnostiek trok, te ontlasten. [appellant] heeft dit niet weersproken, zodat het hof ervan uit gaat dat door de WhatsApp-berichten en e-mails niet is komen vast te staan dat [X] een instructiebevoegdheid had. Dat [appellant] afhankelijk was van zijn werkzaamheden bij inBiome en er volgens hem dus geen sprake is van zelfstandig ondernemerschap maakt het voorgaande niet anders.

[echtgenote] , echtgenote van [X] en arbeidsjuriste bij een bank, heeft op 9 juni 2021 over een gesprek met [appellant] eind juni/begin juli 2020 het volgende verklaard:

Ten slotte heeft [appellant] verwezen naar een verklaring van inBiome ten behoeve van de gemeente Amsterdam van 28 december 2020, waaruit zou blijken dat sprake was van een arbeidsovereenkomst met inBiome vanaf 1 januari 2021. Voornoemde brief aan de gemeente Amsterdam leidt evenwel niet tot een ander oordeel, omdat deze louter is opgesteld in het kader van de Brexit, hetgeen door [appellant] ook is erkend.

Het hof concludeert, gelet op het voorgaande, dat niet is komen vast te staan dat [appellant] bij inBiome werkzaam was op basis van een arbeidsovereenkomst, zodat grief I tot en met grief IV in principaal appel faalt. Nu inBiome stelt dat sprake was van een opdrachtovereenkomst zal ook het hof daar in het hiernavolgende van uit gaan.

Met grief V en grief VI in principaal appel komt [appellant] op tegen het oordeel van de kantonrechter om zijn subsidiaire verzoek tot levering van 6% van de aandelen in Biomiris af te wijzen. [appellant] heeft daartoe – samengevat weergegeven – aangevoerd (en voor zover nog relevant) dat partijen in november 2020 zijn overeengekomen met elkaar te willen doorwerken en dat inBiome heeft erkend dat [appellant] hierbij recht zou hebben op toekenning van 1% van de aandelen.

[XX] heeft [X] op 24 juni 2021 omtrent de gemaakte afspraken als volgt gemaild:

• -

  ‘Indien we verder zouden willen met de [appellant] dan zou hij een vergoeding van 1% aandelen krijgen voor zijn bijdrage

• -

  Als we niet verder zouden willen dan zouden we afscheid nemen, en zou hij een vergoeding van EUR 100.000 krijgen.’

Met grief VII in principaal appel en grief II in incidenteel appel komt zowel [appellant] als inBiome op tegen het oordeel van de kantonrechter dat een opzegtermijn voor de opdrachtovereenkomst van een maand passend was geweest. [appellant] heeft daartoe – voor zover nog van belang en samengevat weergegeven – aangevoerd dat de kantonrechter tijdens de zitting in eerste aanleg heeft opgemerkt nog niet te weten hoe lang de opzegtermijn moet zijn, maar minimaal een paar maanden en misschien een half jaar. Gelet hierop en de omstandigheden van deze zaak acht [appellant] een opzegtermijn van een maand onbegrijpelijk. InBiome heeft daartoe – eveneens samengevat weergegeven – aangevoerd dat het voor een opdrachtgever op grond van artikel 7:408 lid 1 BW te allen tijde mogelijk is een opdrachtovereenkomst op te zeggen, tenzij de opzegging naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, waarvan in het onderhavige geval geen sprake is.

Het hof acht een opzegging van de opdrachtovereenkomst met onmiddellijke ingang niet redelijk, gelet op de lengte van de samenwerking van ruim veertien maanden. Uit het proces-verbaal van de zitting in eerste aanleg blijkt dat de kantonrechter in het kader van een voorlopig oordeel heeft gezegd:

Met grief VIII in principaal appel komt [appellant] op tegen het oordeel van de kantonrechter dat hij zijn stelling dat het de bedoeling was dat hij tot januari 2023 bij inBiome werkzaamheden zou verrichten – anders dan zijn eigen gespreksaantekeningen die door inBiome worden betwist – niet nader heeft onderbouwd. [appellant] heeft in dit verband verwezen naar de brief aan de gemeente Amsterdam en de afspraken die partijen maakten voor aanvang van hun samenwerking, waarbij werd gesproken over een periode van minimaal vier jaar.

Het hof heeft omtrent de verklaring van inBiome ten behoeve van de gemeente Amsterdam van 28 december 2020 onder 3.3.8 geoordeeld dat deze brief louter is opgesteld in het kader van de Brexit, hetgeen door [appellant] is erkend. Derhalve volgt uit de inhoud van deze brief niet zonder meer dat het de bedoeling was dat [appellant] tot januari 2023 bij inBiome werkzaamheden zou verrichten. InBiome heeft betwist dat partijen voor aanvang van hun samenwerking afspraken hebben gemaakt waarbij werd gesproken over een periode van minimaal vier jaar en [appellant] heeft daartegenover onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld waaruit volgt dat het de bedoeling van partijen was dat hij tot januari 2023 bij inBiome werkzaamheden zou verrichten. Grief VIII in principaal appel faalt.

Met grief X in principaal appel en grief III in incidenteel appel komen [appellant] respectievelijk inBiome op tegen het oordeel van de kantonrechter dat, gelet op de uitkomst van de zaak, het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen. [appellant] meent dat zijn vorderingen ten onrechte gedeeltelijk zijn afgewezen en dat hij ten onrechte zijn eigen proceskosten dient te dragen. InBiome heeft haar grief niet nader onderbouwd.

Gelet op het hiervoor overwogene zijn de vorderingen van [appellant] niet ten onrechte gedeeltelijk afgewezen en is terecht bepaald dat ieder der partijen de eigen proceskosten draagt. Grief X in principaal appel en grief III in incidenteel appel falen.