Uitspraken

In eerste aanleg heeft de kantonrechter – samengevat weergegeven en voor zover in hoger beroep nog relevant – geoordeeld dat uit de inhoud van de WhatsApp-berichten in combinatie met de informatie die is vermeld op de bankafschriften van [appellante] en [geïntimeerde] met voldoende mate van zekerheid valt af te leiden dat deze zijn gewisseld tussen [appellante] en [geïntimeerde] . Tevens is met voldoende mate van zekerheid komen vast te staan dat [appellante] een bedrag van € 2.500,00 van [geïntimeerde] heeft geleend en dat zij uiterlijk 31 juli 2014 een bedrag van € 3.300,00 had moeten terugbetalen. Uit een bankafschrift van [geïntimeerde] blijkt dat [appellante] [geïntimeerde] op 31 maart 2014 een bedrag van € 550,00 als aflossing heeft betaald, zodat de kantonrechter [appellante] heeft veroordeeld tot betaling aan [geïntimeerde] van € 2.750,00 aan hoofdsom, te vermeerderen met wettelijke rente en € 455,00 aan buitengerechtelijke incassokosten, met veroordeling van [appellante] in de kosten van de (verzet)procedure met nasalaris. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellante] met haar grieven op.

Met grief I komt [appellante] op tegen het oordeel van de kantonrechter dat uit de inhoud van de WhatsApp-berichten in combinatie met de informatie die is vermeld op de bankafschriften van [appellante] en [geïntimeerde] met voldoende mate van zekerheid kan worden afgeleid dat deze zijn gewisseld tussen [appellante] en [geïntimeerde] . [appellante] heeft daartoe – samengevat weergegeven – aangevoerd dat de door [geïntimeerde] in eerste aanleg overgelegde WhatsApp-gesprekken een afdruk is van een txt-bestand, dat eenvoudig bewerkt kan worden. Volgens [appellante] kan uit de overgelegde gesprekken niet worden opgemaakt dat het volledige bestand een authentieke uitdraai van WhatsApp-gesprekken betreft. Uit de gesprekken kan geen telefoonnummer worden afgeleid dat is gekoppeld aan [appellante] noch [geïntimeerde] . Tevens zou een zekere ‘ [naam 2] ’ hebben deelgenomen aan het gesprek, terwijl [geïntimeerde] ‘ [naam 3] ’ heet. [appellante] is daarom van oordeel dat de overgelegde gesprekken geen bewijs opleveren om de stellingen van [geïntimeerde] te ondersteunen. [appellante] heeft ontkend en betwist dat zij zou hebben aangegeven dat op haar een betalingsverplichting rustte, ingaande in februari 2014 met zes maandelijkse termijnen van € 550,00.

Het hof oordeelt als volgt. [appellante] stelt in grief I dat het door [geïntimeerde] overgelegde txt-bestand met de WhatsApp-gesprekken ‘eenvoudig bewerkt kan worden’, maar [appellante] stelt niet dat het txt-bestand ook daadwerkelijk bewerkt is en zo ja, op welke onderdelen en in welke zin. Dat uit de WhatsApp-gesprekken geen telefoonnummer kan worden afgeleid dat gekoppeld is aan [appellante] of [geïntimeerde] en dat een zekere ‘ [naam 2] ’ heeft deelgenomen aan het gesprek terwijl [geïntimeerde] ‘ [naam 3] ’ heet maakt naar het oordeel van het hof niet dat aan de authenticiteit van de gesprekken moet worden getwijfeld. [appellante] heeft dit onderdeel van het bestreden vonnis van 22 september 2020 derhalve onvoldoende gemotiveerd betwist. Daar komt bij dat [appellante] niet gemotiveerd heeft bestreden dat, zoals ook door de kantonrechter is overwogen, meerdere malen in de Whatsapp-berichten wordt gesproken over een door [appellante] aan [geïntimeerde] over te maken bedrag of vice versa, waarna volgens bankafschriften ook een daarmee overeenkomend bedrag werd overgemaakt, hetgeen er een bevestiging van vormt dat de Whatsapp-berichten tussen [appellante] en [geïntimeerde] zijn uitgewisseld. De ontkenning en betwisting van [appellante] dat zij zou hebben aangegeven dat op haar een betalingsverplichting rustte, ingaande in februari 2014 met zes maandelijkse termijnen van € 550,00 faalt omdat uit het WhatsApp-gesprek van 27 november 2013 (zie onder 2.7) volgt dat partijen zijn overeengekomen dat [appellante] het totaalbedrag van € 3.300,00 vanaf eind februari 2014 tot 31 juli 2014 in zes maandelijkse termijnen van € 550,00 aan [geïntimeerde] zou terugbetalen. Grief I faalt derhalve.

Met grief II komt [appellante] op tegen het oordeel van de kantonrechter dat uit het WhatsApp-gesprek van 27 november 2013 blijkt dat partijen een langere looptijd overeengekomen zijn voor de geldlening van € 2.500,00 die op 4 juli 2013 door [geïntimeerde] naar de bankrekening van [appellante] is overgemaakt. [appellante] heeft daartoe aangevoerd dat zij de lening reeds had terugbetaald. [appellante] heeft een betalingsschema overgelegd, met onderliggende bankafschriften en verwijzing naar de Whatsapp-correspondentie teneinde aan te tonen dat zij aan haar betalingsverplichtingen heeft voldaan. [appellante] heeft gesteld dat het niet ondenkbaar is dat de WhatsApp-gesprekken gingen over bedragen die anderen verschuldigd zijn aan [geïntimeerde] , maar daarvoor kan [appellante] niet worden aangesproken. De bankrekening van [appellante] werd gebruikt als tussenrekening en [appellante] fungeerde als intermediair, zonder dat [geïntimeerde] haar heeft gecompenseerd voor haar werkzaamheden, aldus nog steeds [appellante] .

Het hof oordeelt dat uit het betalingsschema van [appellante] in combinatie met de onderliggende bankafschriften en de verwijzing naar de WhatsApp-gesprekken geenszins blijkt dat [appellante] de lening van [geïntimeerde] reeds had terugbetaald. [appellante] verwijst allereerst naar betalingen die zijn verricht voordat [geïntimeerde] het geleende bedrag op 4 juli 2013 aan haar had overgemaakt, maar deze betalingen kunnen natuurlijk nooit in mindering strekken op die lening. Daar komt bij dat [appellante] zelf nog twee leningen had lopen die moesten worden afgelost en tevens als intermediair optrad voor aflossingen op leningen tussen [geïntimeerde] en [naam 1] , [naam 4] en [naam 5] . [geïntimeerde] heeft per bankafschrift en met verwijzing naar de WhatsApp-correspondentie gemotiveerd aangegeven op welke lening welke betaling ziet. Hieruit volgt dat [appellante] op de lening van [geïntimeerde] van € 3.300,00 alleen op 31 maart 2014 (zie onder 2.8) een bedrag van € 550,00 heeft afgelost, zodat een bedrag resteert van € 2.750,00. De stelling van [appellante] dat het ‘niet ondenkbaar’ is dat de WhatsApp-gesprekken gingen over bedragen die anderen verschuldigd waren aan [geïntimeerde] is een onvoldoende gemotiveerde betwisting, zodat het hof daaraan voorbij gaat. Aan de suggestie van [appellante] , dat zij nog gecompenseerd zou moeten worden voor haar werkzaamheden als intermediair, verbindt zij geen rechtsgevolgen zodat ook het hof daaraan voorbij gaat. Grief II slaagt niet.

Met grief III komt [appellante] op tegen de toewijzing van de buitengerechtelijke incassokosten. [appellante] heeft ontkend dat zij de aanmaning van 14 januari 2019 (hierna: de veertiendagenbrief) heeft ontvangen. Op [geïntimeerde] rust de stelplicht en bewijslast dat aan de eisen van artikel 6:96 lid 6 BW is voldaan, zodat [geïntimeerde] moet stellen en bewijzen dat de veertiendagenbrief door hem is verzonden naar een adres waarvan hij redelijkerwijs mocht aannemen dat [appellante] aldaar door hem kon worden bereikt en dat en op welke dag de brief aldaar is aangekomen. [geïntimeerde] heeft op geen enkele wijze aangetoond dat hij de veertiendagenbrief daadwerkelijk heeft verstuurd, noch dat [appellante] de brief heeft ontvangen, aldus [appellante] .

Het hof oordeelt dat, nu de tot de schuldenaar gerichte aanmaning in de zin van artikel 6:96 lid 6 BW een verklaring is als bedoeld in artikel 3:37 lid 3 BW, zij pas haar werking heeft als zij de schuldenaar heeft bereikt. De bewijslast daarvan rust op degene die zich op (de gevolgen van) de verklaring beroept. Aangezien [appellante] de ontvangst van de veertiendagenbrief heeft betwist dient [geïntimeerde] feiten en omstandigheden te stellen (en zo nodig te bewijzen) waaruit volgt dat de veertiendagenbrief door hem is verzonden naar een adres waarvan hij redelijkerwijs mocht aannemen dat de geadresseerde daar door hem kon worden bereikt, en dat de verklaring daar is aangekomen. [geïntimeerde] heeft in dat kader gesteld dat hij de veertiendagenbrief op 14 januari 2019 heeft laten verzenden door een deurwaarder naar het adres waar [appellante] op dat moment woonde en volgens de Basisregistratie Personen ingeschreven stond. [appellante] heeft niet betwist dat zij op 14 januari 2019 ingeschreven stond op het adres [adres] te [plaats] , aan welk adres die brief gericht is. De blote ontkenning van de ontvangst van de veertiendagenbrief door [appellante] volstaat niet. Het had op de weg van [appellante] gelegen te onderbouwen waarom de veertiendagenbrief haar niet heeft kunnen bereiken, bijvoorbeeld door aan de hand van concrete feiten en omstandigheden aannemelijk te maken dat zij al eerder problemen heeft ondervonden met de postbezorging en zij daarover ook heeft geklaagd bij PostNL. Daarbij weegt tevens mee dat [appellante] in eerste aanleg de ontvangst van de veertiendagenbrief niet heeft betwist. Het hof gaat er daarom van uit dat de veertiendagenbrief [appellante] heeft bereikt in de zin van 3:37 lid 3 BW. [appellante] is derhalve buitengerechtelijke incassokosten verschuldigd. Grief III slaagt niet.

Slotsom is dat de grieven niet slagen. De bestreden vonnissen zullen worden bekrachtigd. [appellante] is in eerste aanleg terecht in de proceskosten veroordeeld, reden waarom ook grief IV niet slaagt. [appellante] zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in hoger beroep. Partijen hebben geen bewijs aangeboden van feiten en omstandigheden die, indien bewezen, tot een andere uitkomst kunnen leiden, zodat hun bewijsaanbiedingen worden gepasseerd.