Uitspraken

Bij de bestreden beschikking heeft de kantonrechter de verzoeken van [appellante] afgewezen, met compensatie van de proceskosten tussen partijen. [appellante] komt met negen grieven op tegen deze beslissing en de gronden waarop zij berust. Nu deze grieven zich niet richten tegen het oordeel van de kantonrechter over de deurmat, is in hoger beroep alleen het kattennet nog aan de orde.

Artikel 7 van het huishoudelijk reglement bevat een aantal regels met betrekking tot het gebruik van de balkons en is een nadere uitwerking van het bepaalde in lid 2 van artikel 13 van de splitsingsakte. Het hof is, evenals de kantonrechter, van oordeel dat uit de bewoordingen van deze bepalingen volgt dat de strekking daarvan is dat zich op de balkons (behorend tot de privé-gedeelten) geen zaken mogen bevinden die zichtbaar zijn van buitenaf. [appellante] heeft dat op zichzelf ook niet betwist, maar heeft aangevoerd dat het kattennet dat zij op haar balkon wenst op te hangen in ieder geval niet zichtbaar is vanuit de tuin of vanaf het omliggende fietspad of de weg. Het hof is echter van oordeel dat artikel 7 van het huishoudelijk reglement, ook bezien in het licht van de rest van dat reglement en (artikel 13 van) de splitsingsakte, onvoldoende aanwijzingen bevat dat met de daarin gebruikte woorden “van buitenaf zichtbaar” enkel zichtbaarheid vanaf straatniveau en voor derden wordt bedoeld. Daaronder kan ook vallen het voor de buren (mede VvE-leden) vanaf hun balkon(s) op het andere balkon – dus van privé-gedeelte naar privé-gedeelte – zichtbare. In dit geval blijkt uit de eerste foto van de als productie 1 bij het verweerschrift in eerste aanleg overgelegde foto’s, welke foto is genomen vanaf het balkon van haar buren, dat het op het balkon van [appellante] hangende – door haar gewenste – kattennet vanaf dat naastgelegen balkon wel degelijk zichtbaar is. Dit betekent dat dat kattennet onder de reikwijdte van artikel 7 van het huishoudelijk reglement valt, zodat [appellante] voor het op haar balkon ophangen daarvan toestemming van de vergadering van eigenaars nodig heeft. De grieven falen.

Met de grieven 4 en 5 klaagt [appellante] erover dat de kantonrechter aan haar geen vervangende machtiging ex artikel 5:121 BW heeft verleend voor het op haar balkon ophangen van het gewenste kattennet. In dit verband heeft zij betoogd dat de kantonrechter weliswaar terecht heeft geoordeeld dat de vergadering toestemming voor het ophangen van het kattennet kan geven zonder dat daarvoor het huishoudelijk reglement hoeft te worden gewijzigd en dat er tijdens de vergadering van 25 november 2020 geen besluit over (het verlenen van toestemming voor) het kattennet is genomen, maar dat zijn oordeel dat een vervangende machtiging op dit moment niet aan de orde zou zijn onjuist is. Daartoe heeft zij aangevoerd dat zij in de aanloop naar die vergadering heeft verzocht om haar toestemming te verlenen voor het ophangen van het kattennet, dat het alleen mogelijk is geweest om een “aangepast voorstel” op de agenda te zetten en dat er tijdens de vergadering is geweigerd om te stemmen: er is volstaan met een peiling. Hiermee is volgens [appellante] voldaan aan het vereiste van artikel 5:121 BW dat degene die toestemming moet verlenen zich niet verklaart.

Het hof volgt [appellante] hierin niet. De enkele omstandigheid dat in de vergadering van 25 november 2020, nadat [appellante] haar presentatie over het kattennet had gegeven en er een discussie had plaatsgevonden, uiteindelijk niet is gestemd maar slechts een peiling onder de aanwezige leden is gehouden, maakt nog niet dat de (vergadering van eigenaars van de) VvE zich niet over dit onderwerp heeft willen uitspreken of heeft geweigerd om daarover een besluit te nemen. Het hof is dus met de kantonrechter van oordeel dat zich hier thans (nog) niet de situatie voordoet waarin een vervangende machtiging op grond van artikel 5:121 BW kan worden gegeven. De grieven falen dan ook. Wel hecht het hof eraan op te merken, zoals ook de kantonrechter heeft gedaan, dat het op de weg van de VvE ligt om – voor zover dat nog niet is gebeurd – alsnog een besluit over (het verlenen van toestemming voor) het kattennet te nemen en daartoe uit zichzelf een vergadering uit te schrijven. Daarbij is het van belang dat het bestuur van de VvE dit onderwerp vooraf, in de (stukken bij de) agenda, en tijdens de vergadering op neutrale wijze aan de leden presenteert én duidelijk aan hen communiceert dat voor het verlenen van toestemming aan [appellante] om op haar balkon het door haar gewenste kattennet op te hangen géén wijziging van het huishoudelijk reglement nodig is.

Grief 6 richt zich tegen overweging 10 van de bestreden beschikking. Daarin overweegt de kantonrechter kennelijk ten overvloede – hij heeft immers daarvoor al geoordeeld dat er geen besluit was genomen – wat de maatstaf is die moet worden gehanteerd bij de beoordeling van de vernietigbaarheid van een besluit wegens strijd met de redelijkheid en billijkheid. Deze grief leidt, ook in het geval dat deze zou slagen, niet tot een andere uitkomst van het hoger beroep en behoeft om die reden geen bespreking.

Grief 8 betreft de boetes die door de VvE aan [appellante] zijn opgelegd. Volgens [appellante] heeft de kantonrechter ten onrechte geoordeeld dat het bestuur van de VvE haar een boete kan opleggen met betrekking tot het kattennet dat zij zonder toestemming van de VvE op haar balkon heeft opgehangen. Tussen partijen is niet in geschil dat de opgelegde boetes zijn gebaseerd op artikel 10 sub c, onder 5, van het huishoudelijk reglement en dat dit artikel een uitwerking is van artikel 29 van de splitsingsakte. Zowel in artikel 29 lid 1 van de splitsingsakte als in artikel 10 sub a van het huishoudelijk reglement is bepaald dat het bestuur de betrokkene een schriftelijke waarschuwing zal doen toekomen per aangetekende brief en hem zal wijzen op de overtreding. Dat [appellante] nimmer een aangetekende waarschuwingsbrief van het bestuur heeft ontvangen, staat tussen partijen niet ter discussie. [appellante] heeft aangevoerd dat de boetes daarmee niet op de juiste wijze zijn aangezegd. Volgens de VvE staat dit de verschuldigdheid van de boetes evenwel niet in de weg, omdat het voorschrift dat per aangetekende brief moet worden gewaarschuwd enkel tot doel heeft zekerheid te scheppen over de vraag of de waarschuwing de betrokkene daadwerkelijk heeft bereikt, en daarover bestaat hier geen onzekerheid.

Het hof gaat aan dit betoog van de VvE voorbij. Het vanwege een overtreding aan een individuele eigenaar opleggen van een sanctie, zoals een boete, door het bestuur van de VvE is (voor de eigenaar in kwestie) een ingrijpende maatregel. Dit brengt mee dat, voordat tot het opleggen van een sancties kan worden overgegaan, moet worden voldaan aan alle vereisten uit de bepalingen van de splitsingsakte en/of het huishoudelijk reglement waarop die sanctie is gebaseerd. Dat geldt onverminderd voor het in genoemde bepalingen opgenomen vereiste dat het bestuur de betrokkene per aangetekende brief moet waarschuwen en hem moet wijzen op de overtreding, ook als zou vaststaan dat de betrokkene op andere wijze(n), zoals per gewone brief, door het bestuur is gewaarschuwd. In die bepalingen staat immers ook dat door het bestuur pas tot het daadwerkelijk opleggen van een boete kan worden overgegaan, indien de betrokkene binnen één maand na die waarschuwing daaraan geen gevolg geeft. [appellante] had dus, ondanks (eventueel) door haar ontvangen andersoortige waarschuwing(en), kunnen denken dat de op basis van de toepasselijke artikelen vereiste aangetekende brief nog zou komen en dat het vooralsnog niet nodig was om het kattennet te verwijderen teneinde een boete te voorkomen. Nu hier in ieder geval niet is voldaan aan het vereiste van het versturen van een aangetekende waarschuwingsbrief, is [appellante] reeds daarom niet gehouden om de door het bestuur aan haar opgelegde boetes met betrekking tot het kattennet te betalen en kan haar hiervoor in 3.1 onder II weergegeven verzoek in die zin worden toegewezen. De grief slaagt dus.

In grief 7 heeft [appellante] het oordeel van de kantonrechter dat niet aannemelijk is geworden dat sprake is van willekeur aan de orde gesteld. Zij doelt daarbij op diverse zichtbare wijzigingen aan het gebouw die door individuele eigenaren zijn aangebracht, waartegen volgens haar door het bestuur van de VvE niet (aantoonbaar) wordt opgetreden. Gezien hetgeen hiervoor met betrekking tot een vervangende machtiging (3.6) en de opgelegde boetes (3.9) is geoordeeld, in welk verband haar betoog over willekeur een rol had kunnen spelen, kan deze grief onbesproken blijven.

Met grief 9 betoogt [appellante] ten slotte dat haar verzoeken bij de bestreden beschikking ten onrechte zijn afgewezen. Deze grief heeft geen zelfstandige betekenis en behoeft geen bespreking.

Omdat geen stellingen zijn ingenomen en voldoende concreet te bewijzen zijn aangeboden die kunnen leiden tot een andere uitkomst van de zaak, wordt niet aan bewijslevering toegekomen.

De conclusie is dat het hoger beroep gedeeltelijk, namelijk wat betreft de opgelegde boetes, slaagt. Het hof zal het hiervoor in 3.1 onder II weergegeven verzoek van [appellante] alsnog toewijzen als hierna in het dictum te melden. De bestreden beschikking zal in zoverre worden vernietigd en voor het overige worden bekrachtigd.

Het hof ziet in deze uitkomst aanleiding om ook de kosten van het geding in hoger beroep aldus te compenseren dat iedere partij de eigen kosten draagt.