Uitspraken

De rechtbank heeft op juiste gronden aangenomen dat de Nederlandse rechter bevoegd is kennis te nemen van het echtscheidingsverzoek alsmede ten aanzien van het verzochte met betrekking tot het huwelijksvermogensstelsel van partijen. De rechtbank heeft vervolgens het Nederlandse recht toegepast op het huwelijksvermogensregime van partijen. Reeds omdat daartegen geen grief is gericht, zal het hof ook het Nederlandse recht daarop toepassen.

In zijn eerste grief stelt de man dat de rechtbank ten onrechte het huis van de vrouw in Marokko niet bij de verdeling heeft betrokken. Volgens de man heeft de vrouw altijd gezegd dat zij daar een huis had. Als dit na het huwelijk is verkregen, heeft de man recht op de helft van de waarde.

De man stelt in zijn tweede grief dat de rechtbank ten onrechte niet heeft beslist dat de helft van het door de vrouw opgebouwde vermogen, uit waarschijnlijk een deel van de inkomsten van het pgb, aan de man toekomt. Naar het hof begrijpt bedoelt de man dat de vrouw een (spaar)vermogen moet hebben dat zij verzwijgt. De vrouw heeft dit betwist. Nu de man zijn stelling dat de vrouw vermogen heeft niet nader heeft onderbouwd gaat het hof hieraan voorbij.

De derde grief van de man richt zich tegen de beslissing van de rechtbank met betrekking tot de bruidsschat. De rechtbank heeft (in r.o. 2.5.25) overwogen dat op de mondelinge behandeling onweersproken is gesteld dat de bruidsschat aan de vrouw is gegeven voorafgaand aan de huwelijkssluiting. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat dit bedrag niet in de huwelijksgemeenschap valt en niet in aanmerking komt voor verdeling.

1. de huwelijksovereenkomst wordt vernietigd;

2. de huwelijksovereenkomst wordt afgewezen wegens een gebrek bij de echtgenote of als de

afwijzing is ingeroepen door de echtgenote wegens een gebrek bij de echtgenoot;

3. een verstoting plaatsvindt in een huwelijk met machtiging.

Het hof ziet aanleiding grief vier, grief zeven en grief negen gezamenlijk te behandelen. Deze grieven zien op de door de man gestelde huwelijkse schulden. De rechtbank heeft kort samengevat overwogen dat onvoldoende vast is komen te staan dat de door de man gestelde gemeenschappelijke schulden (onder meer aan DWI) bestaan. De rechtbank is eveneens voorbij gegaan aan de door de man gestelde leningen bij familie, omdat deze door de vrouw zijn betwist en door de man niet nader zijn onderbouwd, aldus de rechtbank.

Het hof overweegt als volgt. Op grond van artikel 1:94 lid 7 van het Burgerlijk Wetboek omvat de gemeenschap wat haar lasten betreft alle voor het bestaan van de gemeenschap ontstane gemeenschappelijke schulden, alle schulden betreffende goederen die reeds voor de aanvang van de gemeenschap aan de echtgenoten gezamenlijk toebehoorden en alle tijdens het bestaan van de gemeenschap ontstane schulden van de echtgenoten met uitzondering van de in sub a tot en met c van dit artikel genoemde schulden. De man stelt dat er tijdens het huwelijk schulden zijn ontstaan. Ter onderbouwing van zijn stelling heeft hij in hoger beroep productie 4 overgelegd. Dit betreft een door hemzelf opgesteld overzicht van een aantal schulden. De man heeft in het overzicht bedragen opgenomen, referentienummers en de datum van het laatste contact. In het overzicht is niet opgenomen wanneer de schuld is ontstaan. Of de gestelde schulden zijn ontstaan in de huwelijkse periode is dus niet duidelijk. Daarnaast ontbreken onderliggende stukken van (het ontstaan van) de schulden, zodat het bestaan van de in het overzicht genoemde schulden niet is te verifiëren. Met betrekking tot de leningen bij familie heeft de man in hoger beroep niets overgelegd. In eerste aanleg heeft hij een door hemzelf opgesteld overzicht overgelegd, waarin data en bedragen zijn genoemd, maar niet van wie de bedragen zijn geleend. Ook ten aanzien van deze leningen ontbreken onderliggende stukken, bijvoorbeeld leningsovereenkomsten of afschriften waaruit blijkt dat de bedragen zijn ontvangen. Het hof is van oordeel dat de man zijn stellingen met betrekking tot de schulden en de leningen bij familie, mede gelet op de betwisting door de vrouw, onvoldoende heeft onderbouwd. Uit het voorgaande volgt dat de grieven van de man falen.

Het hof ziet aanleiding grief vijf en zes ook gezamenlijk te behandelen. Deze grieven zien op de beslissing van de rechtbank met betrekking tot de verdeling van de inhoud van de kluis. De rechtbank heeft kort samengevat de sieraden in de kluis toegedeeld aan de vrouw zonder nadere verrekening en heeft daarnaast overwogen dat tussen partijen niet in geschil is dat zich in de kluis drie munten bevonden die eigendom zijn van de man en dat de vrouw deze munten aan de man zal moeten geven.

De man is het niet eens met deze beslissing. Hij stelt dat er veel meer in de kluis aanwezig was. Volgens hem lag er voor € 20.000,- aan munten in de kluis (grief vijf). Hij heeft recht op de helft van de waarde. De man verwijst ter onderbouwing van zijn stelling naar productie 3. De vrouw heeft volgens de man erkend dat zij de kluis heeft leeggehaald zonder zijn instemming en medeweten. Daarmee ligt het risico bij haar dat de man achteraf niet meer kan bewijzen wat er in de kluis lag, zo betoogt de man. Overigens lagen er ook horloges in de kluis, een horloge van € 120.000,- en een horloge dat tot het privévermogen van de man behoorde ter waarde van € 109.000,-. Daarnaast lag er volgens de man (grief zes) een bedrag van € 16.000,- aan contanten in de kluis.

Het hof overweegt als volgt. De man heeft ter onderbouwing van zijn stelling dat er voor € 20.000,- aan munten in de kluis heeft gelegen productie 3 overgelegd. Productie 3 is een e-mail van de man van 10 mei 2022 met als onderwerp “Kluis inhoud”. De e-mail bevat twee foto’s van munten die op een doek liggen. Het hof is van oordeel dat de man zijn stelling dat ook deze munten in de kluis zouden hebben gelegen op de peildatum hiermee onvoldoende heeft onderbouwd, nu niet duidelijk is waar en wanneer deze foto’s zijn gemaakt, zodat uit deze foto’s niet is af te leiden dat deze munten zich op de peildatum (2 juli 2021) in de kluis bevonden, nog daargelaten dat de door de man gestelde waarde van € 20.000,- nergens uit blijkt. De stelling van de man dat er (tot zijn privévermogen behorende) horloges ter waarde van circa € 200.000,- in de kluis lagen is eveneens onvoldoende onderbouwd. De man heeft slechts een e-mail van 7 mei 2019 overgelegd van (kennelijk) een medewerker van Cartier waarin staat dat zij een bepaald horloge beschikbaar hebben, en dat de prijs van het horloge is CHF 109.000. Dat het horloge daadwerkelijk door de man is gekocht volgt hier niet uit, laat staan dat hieruit volgt dat dit horloge op de peildatum in de kluis lag. Ten aanzien van het andere horloge is niets overgelegd. De stelling van de man dat er € 16.000,- in contanten in de kluis lag is door hem in het geheel niet onderbouwd, zodat het hof hieraan voorbij gaat. Het hof merkt hierbij nog op dat ook uit de tijdens de zitting afgespeelde USB-stick niet is gebleken dat de door de man gestelde voorwerpen en contanten in de kluis lagen.

Het hof overweegt als volgt. De producties waar de man naar verwijst zijn verschillende pagina’s waar waardes van bitcoins op staan en een door hemzelf opgesteld overzicht (productie 6) van verschillende cryptovaluta waar boven staat “Crypto platforms OP DE NAAM VAN [naam] INGEKOCHT”. In het overzicht staat niet wanneer de cryptovaluta zijn aangekocht. Dat de cryptovaluta tijdens het huwelijk zijn aangekocht en dat op de peildatum cryptovaluta ter waarde van circa € 37.000,- aanwezig waren volgt niet uit deze stukken. Het hof is dan ook van oordeel dat de man zijn stelling, tegenover de betwisting door de vrouw, hiermee onvoldoende heeft onderbouwd. Het hof ziet daarnaast geen aanleiding om in dit stadium van de procedure de vrouw alsnog te verplichten bewijsstukken over te leggen van de waarde van de cryptovaluta, welke wel in de verdeling zijn betrokken. De man heeft niet gesteld waarom de waarde waar de rechtbank van uit is gegaan onjuist zou zijn. Het hof zal de beschikking van de rechtbank op dit punt dan ook bekrachtigen en het verzoek van de man afwijzen.

Grief 10 van de man richt zich tegen de beslissing van de rechtbank met betrekking tot de bruidsjurken. De rechtbank heeft de bruidsjurken toegedeeld aan de man onder de verplichting om € 550,- aan de vrouw te voldoen. Volgens de man zijn de jurken door hem gemaakt en vallen ze buiten de gemeenschap. De man huurde een deel van een winkel waarbij de door hem gemaakte bruidsjurken werden verkocht. Hij verwijst naar productie 46 (het hof leest: productie 7) een factuur van de huur.

Het hof overweegt als volgt. Ook als de man gevolgd zou worden in zijn stelling dat hij de jurken heeft gemaakt, dan brengt dit (zonder nadere toelichting, die ontbreekt) niet mee dat deze jurken niet in de gemeenschap vallen. De man heeft geen feiten en omstandigheden aangevoerd die tot een ander oordeel kunnen leiden. De grief faalt.

De eerste grief van de vrouw in incidenteel hoger beroep ziet op de Chanel tas. De rechtbank heeft de tas toegedeeld aan de vrouw onder de verplichting om € 4.750,- aan de man te voldoen Partijen hebben ter zitting in hoger beroep overeenstemming bereikt over de Chanel tas, inhoudende dat de tas zal worden verkocht via de winkel “ [winkel] ” (een partijen bekende winkel met tweedehandskleding) en dat partijen de opbrengst bij helfte zullen delen. De man zal de verkoop via de winkel op zich nemen. Gelet op de overeenstemming tussen partijen behoeft de grief van de vrouw geen verdere bespreking meer. Het hof zal de bestreden beschikking op dit punt vernietigen en de afspraak van partijen opnemen in het dictum van deze beschikking. Het oorspronkelijk meer of anders verzochte wordt als ingetrokken beschouwd,

De vrouw stelt in haar tweede grief dat de rechtbank ten onrechte niet heeft vastgesteld dat zij een vordering van € 14.595,- heeft op de man. Volgens de vrouw is deze vordering in de huwelijkse periode van 7 juli 2019 tot en met 18 juni 2021 ontstaan. Onder verwijzing naar haar stuk in eerste aanleg van 25 juli 2022 voert de vrouw aan dat zij in voornoemde periode allerlei geldbedragen heeft geleend aan de man. Zij heeft in eerste aanleg productie 6 overgelegd waaruit de leningen van de vrouw aan de man blijken. Zij merkt verder op dat de door de man in eerste aanleg overgelegde productie 4, waarin opgevoerde leningen bij familieleden zijn opgenomen grotendeels zijn te linken aan de bankrekening van de vrouw omdat zowel bedragen als data overeenkomen. De vrouw ziet in deze productie dan ook een onderbouwing van haar stelling omdat de man erkent dat hij bedragen heeft geleend, hij heeft ze alleen niet geleend van familieleden zoals hij stelt, maar van de vrouw. Subsidiair verzoekt de vrouw te bepalen dat zij een vordering heeft op de man van € 1.270,-. Dit bedrag is de som van bedragen die de vrouw voor de huwelijkssluiting en na de peildatum aan de man heeft geleend en derhalve buiten de huwelijksgemeenschap vallen.

De man heeft de stellingen van de vrouw betwist. De man betwist kort samengevat dat de vrouw hem ooit bedragen heeft geleend. Volgens hem heeft ze hem wel geld geschonken in verband met een medische behandeling van de vader van de man. Ook kocht de man met zijn geld en geld van de vrouw tassen. De afspraak was dat de tassen met winst verkocht zouden worden. Volgens de man heeft de vrouw nog steeds 33 tassen die in de gemeenschap vallen.

Het hof overweegt als volgt. De man heeft betwist dat de vrouw geld aan hem heeft geleend. Een erkenning van de lening door de vrouw aan de man kan, anders dan de vrouw meent, niet worden afgeleid uit productie 4 in eerste aanleg van de man. Het had op de weg van de vrouw gelegen haar stelling voldoende te onderbouwen. Zij heeft dit niet gedaan. De op 1 februari 2023 in eerste aanleg overgelegde productie 6 volstaat hiertoe niet. Productie 6 is goeddeels slecht leesbaar en bevat een groot aantal overboekingen van de rekening van de vrouw naar de man. Deze overboekingen zijn grotendeels zonder omschrijving en het betreft zeer variërende bedragen. Hierom had het op de weg van de vrouw gelegen om duidelijk te maken op welke pagina van productie 6 welke lening terug te vinden is en hoe zij dan tot de conclusie komt dat zij in totaal een bedrag van in totaal € 14.595,- aan de man heeft geleend. Dit heeft zij niet gedaan. Dit klemt te meer daar al op pagina 1 van productie 6 is vermeld dat zij aan de man betalingen heeft gedaan in verband met de energierekening en met de huur. Partijen waren tijdens hun huwelijk verplicht kosten van de huishouding gezamenlijk te dragen. Een deel kwam dus ook voor rekening van de vrouw. Dat het hier om leningen gaat valt dus, zonder nadere toelichting die ontbreekt, niet in te zien. Het is bovendien niet aan het hof om al deze pagina’s door te nemen en na te gaan of uit één of meer ervan toevallig blijkt dat het om een lening gaat. Het hof is dan ook van oordeel dat de vrouw met deze stukken haar primaire en subsidiaire stelling onvoldoende heeft onderbouwd en zal het verzoek van de vrouw afwijzen.

Het hof ziet onvoldoende aanleiding de man in de kosten van het hoger beroep te veroordelen zoals door de vrouw is verzocht. Het hof zal deze kosten compenseren in die zin dat iedere partij de eigen kosten dient te dragen.

Dit leidt tot de volgende beslissing.