Uitspraken

De kamer heeft overwogen dat er ten aanzien van de jaren 2019 en 2020 geen wettelijke verplichting op appellant rustte om uit eigen beweging de beslagvrije voet te berekenen. In eerste instantie hebben klagers daartoe ook geen verzoek gedaan. Pas sinds 1 januari 2021 is een gerechtsdeurwaarder verplicht de beslagvrije voet jaarlijks te toetsen en eventueel aan te passen. In oktober 2022 heeft wel een aanpassing van de beslagvrije voet plaatsgevonden. Op het verzoek nadien om een correctie op de restitutie over het jaar 2022 en een herberekening van de beslagvrije voet over de jaren 2019 tot en met 2021 heeft appellant naar het oordeel van de kamer, kort samengevat, onvoldoende adequaat gereageerd zodat de kamer deze klacht gegrond heeft verklaard.

In zijn beroepschrift heeft appellant als eerste aangevoerd dat dit verwijt ziet op de periode 2019-2021. Klager was gedurende deze periode niet aan het tuchtrecht onderworpen, omdat hij pas op 21 juli 2022 bij ministerieel besluit als kandidaat-gerechtsdeurwaarder is toegevoegd aan gerechtsdeurwaarder [naam] . Op 27 juli 2022 is hij als zodanig beëdigd. Ter onderbouwing van zijn verweer heeft appellant het ministeriële besluit en het proces-verbaal van beëdiging overgelegd. Op grond hiervan dient, aldus appellant, de klacht van klagers niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Het hof overweegt als volgt. Uit de door appellant overgelegde stukken blijkt dat hij gedurende de relevante periode 2019-2021 niet als (kandidaat- of toegevoegd) gerechtsdeurwaarder werkzaam was. Op grond van het bepaalde in artikel 34, eerste lid, en artikel 49 Gerechtsdeurwaarderswet zijn slechts gerechtsdeurwaarders, waarnemend gerechtsdeurwaarders, toegevoegd gerechtsdeurwaarders en kandidaat-gerechtsdeurwaarders aan tuchtrechtspraak onderworpen. Op het moment van de verweten gedragingen was appellant niet als (kandidaat- of toegevoegd) gerechtsdeurwaarder werkzaam, zodat hij voor deze gedragingen niet aan tuchtrechtspraak is onderworpen. Het hof is daarom van oordeel dat de klacht van klagers niet-ontvankelijk is voor zover betrekking hebbende op de periode 2019-2021. Hetgeen appellant voor het overige nog heeft aangevoerd behoeft geen verdere bespreking meer omdat dit niet relevant is voor de beslissing in deze zaak.

In zijn beroepschrift brengt appellant naar voren dat gerechtsdeurwaarder [naam] in zijn verweerschrift in eerste aanleg de verantwoordelijkheid voor deze klacht op zich heeft genomen. In dit geval ligt niet het specifieke handelen of nalaten van appellant aan de klacht ten grondslag, maar gaat het om handelen of nalaten van de kantoororganisatie. De klacht dient daarom, aldus appellant, ten aanzien van hem ongegrond te worden verklaard.

Dit beroep slaagt. Het dossier van klagers is in behandeling (geweest) bij het kantoor waaraan appellant was verbonden. Uit het procesdossier blijkt dat diverse medewerkers van het kantoor hebben gecorrespondeerd met geïntimeerden. In het oorspronkelijke klaagschrift is de klacht weliswaar gericht tegen appellant, maar gerechtsdeurwaarder [naam] heeft in zijn verweerschrift in eerste aanleg uitdrukkelijk verklaard dat de gebeurtenissen waarover wordt geklaagd, tot zijn verantwoordelijkheid behoren. Appellant is daarvoor dus niet aan te spreken. De verweten gedragingen zijn ook niet direct tot appellant te herleiden. Klachtonderdeel b is ongegrond.

Wat partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Gelet op het vorenstaande zal het hof de bestreden beslissing vernietigen. Voor de in eerste aanleg uitgesproken maatregel en kostenveroordeling bestaat geen grond.