Uitspraken

Blijkens de hiervoor onder 2.1 genoemde correspondentie hebben partijen overeenstemming bereikt over de door de man aan de vrouw te betalen kinderalimentatie. Het hof begrijpt dat partijen het hof verzoeken een beslissing te geven conform de inhoud van deze overeenstemming en dat partijen hun verzoek in hoger beroep dienovereenkomstig hebben gewijzigd, zodat grief I in het principaal hoger beroep geen bespreking meer behoeft.

Gelet hierop zal het hof de bestreden beschikking wat betreft de vastgestelde kinderalimentatie vernietigen en beslissen zoals hierna onder 6. zal worden vermeld.

In grief II in het principaal hoger beroep stelt de vrouw dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de vrouw (naast haar eigen inkomen) geen aanvullende behoefte heeft. De vrouw heeft als bijlage bij haar beroepschrift een overzicht van haar kosten in de jaren 2016 tot en met 2018 overgelegd, alsmede haar bankafschriften betreffende deze jaren. Volgens haar blijkt uit deze stukken dat zij een behoefte heeft van € 3.733,- per maand. Ervan uitgaande dat haar netto inkomen € 2.000,- per maand bedraagt, stelt de vrouw in haar beroepschrift dat zij een aanvullende behoefte heeft van € 1.733,- netto per maand. In het verweerschrift in het (voorwaardelijk) incidenteel hoger beroep stelt de vrouw dat de zogenoemde hofnorm (60% van het vroegere netto gezinsinkomen minus de kosten van de kinderen) als uitgangspunt zal worden genomen in de nieuwe wetgeving op het gebied van alimentatie en dat uit recente jurisprudentie ook volgt dat de hofnorm uitgangspunt zou moeten zijn. Ter mondelinge behandeling van het hof heeft de vrouw gesteld dat zij op basis van de hofnorm een aanvullende behoefte heeft.

De man betwist dat de vrouw een aanvullende behoefte heeft. Primair is hij van mening dat de rechtbank de behoefte van de vrouw terecht heeft vastgesteld op € 2.006,- netto per maand. In dat kader heeft hij aangevoerd dat de behoefte van de vrouw niet bepaald dient te worden aan de hand van de hofnorm maar aan de hand van een behoeftelijst, gelet op de hoge salarissen van partijen. Volgens de man heeft de vrouw door louter bankafschriften te overleggen niet voldaan aan de op haar rustende stelplicht en bewijslast, aangezien uit die bankafschriften niet kan worden afgeleid wat er is gekocht en ook niet of die uitgaven ten behoeve van de vrouw zijn gedaan. Voorts heeft de man verscheidene posten op de door de vrouw overgelegde overzichten betwist. Subsidiair is de man van mening dat de behoefte van de vrouw op basis van de hofnorm maximaal € 2.222,40 netto per maand bedraagt.

In het (voorwaardelijk) incidenteel hoger beroep stelt de man dat de rechtbank ten onrechte heeft aangenomen dat de vrouw een verdiencapaciteit heeft conform haar inkomen uit loondienst. De man gaat ervan uit dat de vrouw in staat is om meer te verdienen, door meer uren in loondienst te gaan werken of door met haar eigen onderneming inkomen te genereren. Volgens de man moet er daarom van worden uitgegaan dat de vrouw zelf in haar behoefte kan voorzien, omdat zij geen inzage heeft gegeven in haar actuele financiële positie. Zelfs wanneer van het laatst bekende inkomen van de vrouw wordt uitgegaan, resteert volgens de man geen aanvullende behoefte.

De vrouw betwist dat zij een hogere verdiencapaciteit heeft dan haar huidige inkomen uit loondienst. Volgens haar kan niet van haar worden gevergd dat zij meer uren in loondienst gaat werken of aan de slag gaat met haar eigen onderneming, omdat het momenteel erg slecht gaat met [kind ] , de zorg voor hem volledig op haar neerkomt en zij daarnaast nog de echtscheiding en alle veranderingen die de echtscheiding met zich meebrengt, heeft te verwerken.

Het hof stelt voorop dat de hoogte van de behoefte van de vrouw mede is gerelateerd aan de welstand van partijen tijdens het huwelijk. Bij de bepaling van de hoogte van de behoefte dient rekening te worden gehouden met alle relevante omstandigheden. Dit betekent dat de rechter zowel in aanmerking zal moeten nemen wat de inkomsten tijdens de laatste jaren van het huwelijk zijn geweest, als een globaal inzicht zal moeten hebben in het uitgavenpatroon in dezelfde periode, om daaruit te kunnen afleiden in welke welstand partijen hebben geleefd. De behoefte zal daarnaast zo veel mogelijk aan de hand van concrete gegevens betreffende de reële of de met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten - en gelet op de welstand redelijke - kosten van levensonderhoud door de rechter worden bepaald. Het gezinsinkomen aan het einde van het huwelijk dat door beiden werd verdiend, geeft een aanwijzing voor die welstand. Daarbij heeft als vuistregel te gelden dat de behoefte van ieder van partijen kan worden vastgesteld op 60% van het netto besteedbaar gezinsinkomen aan het einde van het huwelijk, na vermindering met het destijds voor rekening van de ouders komende eigen aandeel in de kosten van de kinderen (de hofnorm). Deze vuistregel kan worden toegepast, tenzij het bedrag dat aan de hand van de vuistregel is berekend voldoende gemotiveerd is betwist.

Het hof is van oordeel dat de man onvoldoende heeft gemotiveerd waarom de behoefte van de vrouw in het onderhavige geval niet volgens de hofnorm zou kunnen worden vastgesteld. De enkele opmerking dat de inkomens van partijen te hoog waren voor de toepassing daarvan, acht het hof te algemeen omdat het geen inzicht geeft in welk opzicht die hogere inkomens hebben geleid tot een afwijkend bestedingspatroon waardoor de vuistregel niet opgaat. Het hof gaat daarom voorbij aan het verweer van de man op dit punt en zal de behoefte van de vrouw vaststellen op basis van de hofnorm.

De rechtbank heeft het netto besteedbaar gezinsinkomen aan het eind van het huwelijk vastgesteld op € 4.366,- en de behoefte van [kind ] in dat jaar op € 662,- (rechtsoverweging 3.7). Hiertegen is niet gegriefd, zodat het hof van die gegevens zal uitgaan. Het hof komt aldus op basis van de hofnorm tot een netto behoefte van de vrouw van 60% x (€ 4.366,- minus € 662,-) = € 2.222,40. Geïndexeerd naar 2018 is dat € 2.333,50 netto per maand en geïndexeerd naar 2019 is dat € 2.379,71 netto per maand.

De aanspraak van de vrouw tot betaling van een bijdrage in haar kosten van levensonderhoud bestaat slechts voor zover zij behoeftig is, dat wil zeggen: redelijkerwijs niet in staat is om in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Naar het oordeel van het hof heeft de vrouw, gezien de gemotiveerde betwisting daarvan door de man, onvoldoende onderbouwd dat zij behoeftig is. De vrouw heeft onvoldoende inzage gegeven in haar inkomen. Zij heeft slechts twee loonstroken in het geding gebracht, waarvan de laatste dateert uit oktober 2017. Het hof zal het verzoek van de vrouw tot het vaststellen van partneralimentatie daarom afwijzen en de bestreden beschikking op dit punt bekrachtigen.

In grief III in het principaal hoger beroep stelt de vrouw dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat partijen ieder de helft van de hypotheekrente zouden moeten betalen. Sinds de vrouw per 1 januari 2018 geen partneralimentatie meer heeft ontvangen van de man, betaalt de man de volledige hypotheekrente. De vrouw wil graag dat de man de volledige hypotheekrente blijft betalen indien het hof haar verzoek tot vaststelling van partneralimentatie afwijst. Zij verzoekt het hof om te bepalen dat de man de volledige hypotheekrente dient te betalen indien er geen partneralimentatie wordt vastgesteld met ingang van 1 januari 2018.

De man heeft hiertegen gemotiveerd verweer gevoerd. Hij voert onder meer aan dat partijen gezamenlijk eigenaar zijn van de woning en dat op grond van artikel 3:172 BW de eigenaarslasten conform ieders eigenaarsdeel (ieder 50%) dienen te worden gedragen. Volgens de man betaalt hij de volledige hypotheekrente louter omdat de vrouw haar deel niet betaalt en de bank bij hem aanklopt als hoofdelijke debiteur.

Het hof is met de man van oordeel dat er geen juridische grondslag is voor dit verzoek van de vrouw. Het hof zal dit verzoek van de vrouw daarom afwijzen.