Uitspraken

Ingevolge artikel 347 lid 1 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) in verbinding met artikel 362 Rv geldt in hoger beroep de zogeheten twee-conclusieregel. Dit betekent dat partijen in één schriftelijk stuk hun standpunt mogen uiteenzetten. Het aanvoeren van standpunten in nadere stukken is in beginsel niet meer mogelijk. De vrouw heeft in dat kader bezwaar gemaakt tegen de onderdelen 3 tot en met 32 van het verweerschrift in het incidenteel hoger beroep van de man.

De man heeft bezwaar gemaakt tegen de door de vrouw bij voormeld journaalbericht van 10 september 2021 overgelegde productie 7: een persoonlijk bericht van de vrouw, onder andere omdat dit stuk is ontvangen na de termijn voor het indienen van stukken.

Het hof constateert - evenals de vrouw - dat de man in zijn verweerschrift in het incidenteel hoger beroep de standpunten die hij heeft ingenomen in het beroepschrift nogmaals heeft onderbouwd. Dat is in strijd met de twee-conclusieregel. De door de vrouw opgestelde productie 7 ziet het hof deels als een reactie op hetgeen de man in zijn tweede termijn heeft gesteld.

Het hof acht het niet zinvol de stukken alsnog buiten beschouwing te laten, nu het hof voorafgaand aan de zitting al kennis genomen heeft van de inhoud van alle stukken. Het is in het belang van een goede beoordeling van deze zaak dat het hof zoveel mogelijk op de hoogte is van alle feiten en omstandigheden. Omdat acht slaan op deze stukken mogelijk procedurele ongelijkheid veroorzaakt heeft het hof tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep beslist om de man geen eerste spreektermijn te gunnen en de vrouw eerst in de gelegenheid te stellen haar standpunten toe te lichten.

Zorgregeling

de woensdag in de basisregeling

De man stelt in zijn eerste grief dat het wisselmoment op woensdag in de reguliere regeling niet 12.30 uur maar 07.00 uur zijn. De rechtbank heeft voor de maandagmorgen in de bestreden beschikking onder meer overwogen dat een wisselmoment om 7.00 uur voorkomt dat de kinderen naar de voorschoolse opvang hoeven. De vrouw werkt niet op woensdagmorgen dan wel kan aan het werk gaan nadat ze de kinderen naar school heeft gebracht. Voor de woensdagmorgen geldt volgens de man hetzelfde argument als voor de maandagmorgen.

De vrouw voert verweer en stelt dat de man niet-ontvankelijk is in zijn verzoek omdat hij het in eerste aanleg eens was met een wisseling op woensdag om 12.30 uur. De man voert nieuwe feiten en omstandigheden aan. Bovendien is zij niet in de gelegenheid om de kinderen op woensdagochtend op te vangen. Zij heeft van haar werkgever toestemming om op donderdag en vrijdag eerder naar te huis te gaan om de kinderen op te vangen en moet deze tijd compenseren op woensdagmorgen.

Goede Vrijdag, Pasen, Pinksteren en Hemelvaart

De tweede grief van de man heeft betrekking op de verdeling van de feestdagen in het voorjaar. Hij heeft toegelicht dat hij in eerste aanleg er mee heeft ingestemd dat de kinderen met Hemelvaart altijd bij de vrouw zijn, maar dat hij daarbij in de veronderstelling was dat de andere feestdagen (Goede Vrijdag, tweede Paasdag en tweede Pinksterdag) dan aan het weekendverblijf conform de reguliere regeling bij de ene dan wel de andere ouder zou worden getrokken. Nu de rechtbank voor deze feestdagen echter een regeling met even en oneven jaren heeft bepaald, ligt dat anders. In dat geval moet Hemelvaart dan ook afwisselend voor de even en de oneven jaren worden vastgesteld.

De vrouw heeft hiertegen verweer gevoerd. Er was overeenstemming om de kinderen met Hemelvaart altijd bij haar te laten verblijven. De man kan in hoger beroep niet terugkomen op gemaakte afspraken. De regeling die de rechtbank heeft vastgesteld, zorgt voor duidelijkheid.

de zomervakanties

De man voert in zijn derde grief aan dat hij het niet eens is met de door de rechtbank vastgestelde verdeling van de zomervakanties op basis van even en oneven jaren, omdat hij dan niet altijd kan realiseren dat hij vrij kan zijn gedurende de drie weken dat de kinderen bij hem zullen verblijven. De afgelopen zomervakantie was dit daadwerkelijk het geval. Hij voert zijn werkzaamheden uit in samenwerking met één andere collega. Zij moeten samen afstemmen dat er altijd één van hun beiden op het werk aanwezig is. De man heeft onderbouwd gesteld dat hij het ene jaar mag aangeven wanneer hij vrij wil zijn in de zomervakantie en dat het andere jaar zijn collega dat mag. De man stelt vanwege deze regeling voor te bepalen dat hij mag kiezen of hij de eerste of de laatste drie weken met de kinderen zal doorbrengen in het jaar dat hij zich moet aanpassen aan de keuze van zijn collega en dat de vrouw het andere jaar mag kiezen, omdat hij in dat jaar in de gelegenheid is zich aan haar aan te passen. Hij is bereid daarbij af te spreken dat de keuze aan het begin van het jaar vóór 1 februari kenbaar moet worden gemaakt.

De vrouw voert verweer en stelt dat de man in hoger beroep met een nieuw voorstel komt. Dat de man zijn vakantie moet afstemmen met een collega is onvoldoende reden om de regeling aan te passen. Ook zij moet - evenals vele andere mensen - haar vakantie ook met collega’s afstemmen.

Kinderalimentatie

Aanhechten berekeningen

Ingangsdatum

Partijen hadden overeenstemming dat als ingangsdatum voor een eventuele onderhoudsverplichting 1 juni 2020 moest worden gehanteerd. De vrouw heeft tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep echter gesteld dat zij kan instemmen met de door de man opgevoerde lijfrentepremie en de premie arbeidsongeschiktheidsverzekering (AO-verzekering), maar dat hiervoor een latere ingangsdatum moet worden gehanteerd. De man heeft deze premies met onderliggende stukken pas in hoger beroep opgevoerd.

De man is het daar niet mee eens, omdat het kosten zijn die hij daadwerkelijk heeft voldaan.

Ook een andere datum is mogelijk, maar de rechter moet in elk geval behoedzaam omgaan met deze beslissingsvrijheid als een wijziging met terugwerkende kracht ingrijpende gevolgen kan hebben voor de onderhoudsgerechtigde, omdat die daardoor zou moeten terugbetalen wat in de daaraan voorafgaande periode teveel is betaald of verhaald. Dat geldt ook voor de rechter in hoger beroep als die een in eerste aanleg vastgestelde of gewijzigde bijdrage verlaagt.

Het hof zal 1 juni 2020 als ingangsdatum hanteren en vanaf die datum al rekening houden met de premies lijfrente en AO-verzekering. De man moest deze premies daadwerkelijk voldoen en daarnaast staat vast dat partijen niet hun volledige draagkracht voor kinderalimentatie hoeven aan te wenden om in de kosten van de kinderen te voorzien. Het hof acht de vrouw in staat om een eventueel teveel ontvangen bedrag ter zake van kinderalimentatie terug te betalen of te verrekenen met komende termijnen.

Behoefte kinderen

Er is overeenstemming tussen partijen dat het gezamenlijk inkomen van partijen meer dan € 6.000,- per maand bedroeg. Partijen zijn echter verdeeld over het peiljaar (voor de te hanteren NIBUD-tabel).

De behoefte moet volgens de man niet op de tabel in 2017 worden gebaseerd, zoals de rechtbank heeft gedaan, omdat partijen tot in 2019 een gemeenschappelijke huishouding zijn blijven voeren.

De vrouw heeft hiertegen verweer gevoerd en stelt dat zij in 2018 al een huis heeft gekocht en in verband daarmee allerlei kosten heeft gemaakt.

draagkracht van de ouders

De man heeft in zijn zesde grief aangevoerd dat de rechtbank de draagkracht van partijen niet op juiste wijze heeft vastgesteld. De rechtbank is uitgegaan van een inkomen aan zijn zijde van € 141.956,- bruto per jaar. Gerekend moet echter worden met een gemiddeld resultaat over 2018, 2019 en 2020 van € 140.091,-. en ook moet rekening worden gehouden met de premies lijfrente en AO-verzekering. De vrouw is akkoord met het door de man berekende NBI wanneer rekening wordt gehouden met de premies.

Tijdens de mondelinge behandeling heeft de advocaat van de man echter aanvullend gesteld dat moet worden gerekend met een lager resultaat, van gemiddeld € 137.160,- bruto per jaar. Hiertegen heeft de vrouw wel verweer gevoerd. Volgens de vrouw moet het resultaat in 2018 niet in aanmerking worden genomen, omdat de man in het jaar dat partijen uit elkaar gingen minder heeft verdiend en onderliggende stukken van dit lagere resultaat ontbreken.

Het hof is van oordeel dat de vrouw gevolgd moet worden in haar stellingen over de draagkracht van de man. De draagkracht van de man moet worden bepaald op basis van het inkomen dat de man in staat moet worden geacht zich te kunnen verwerven. Omdat de alimentatiebijdrage ook voor de toekomst moet gelden, gaat het daarom niet alleen om zijn verdiencapaciteit over de afgelopen jaren maar ook – en vooral – over zijn verdiencapaciteit in de komende jaren. Daarom zal het hof de draagkracht van de man baseren op een resultaat van € 140.091,- bruto per jaar. Het daadwerkelijke resultaat was in 2020 zelfs hoger en de man heeft geen feiten en omstandigheden aangevoerd op basis waarvan te verwachten valt dat een resultaat van € 140.091,- de komende jaren niet meer kan worden behaald.

Verder houdt de rechtbank rekening met de door de man in productie 3 in hoger beroep vermelde premie lijfrente van gemiddeld € 7.054,- per jaar en de gemiddelde premie AO-verzekering van € 3.260,- per jaar. Geen rekening houdt het hof met de oudedagsreserve, nu vast staat dat de man deze oudedagsreserve tot nu toe niet heeft afgedragen.

De man heeft in zijn zesde grief ten aanzien van het inkomen van de vrouw gesteld dat hem uit stukken na de procedure in eerste aanleg is gebleken dat de vrouw een eindejaarsuitkering heeft ontvangen. Daarom moet worden gerekend met een bruto inkomen van € 48.435,-. Tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft de man nader toegelicht dat de eindejaarsuitkering van de vrouw als een netto onkostenvergoeding is uitgekeerd.

De vrouw voert verweer. Partijen hadden in eerste aanleg overeenstemming over een inkomen van de vrouw van 45.869,-.

Het hof zal uitgaan van de door de vrouw in hoger beroep overgelegde jaaropgaaf 2020. Daaruit blijkt dat zij een inkomen heeft genoten van € 45.214 bruto per jaar. Uit de door de vrouw overgelegde salarisstroken blijkt dat zij op dit moment een vergelijkbaar inkomen verwerft. Het hof passeert de stellingen van de man over de eindejaarsuitkering. Indien de vrouw een netto onkostenvergoeding heeft ontvangen, moet het er voor worden gehouden dat daar kosten die de vrouw heeft moeten maken, tegenover staan.

Dit leidt, zoals blijkt uit de aangehechte draagkrachtberekening tot een NBI van de vrouw van € 3.292,- per maand.

de bijdrage in de kosten van de kinderen naar rato

de zorgkorting

De man voert in zijn vierde grief aan dat geen 35% maar 50% zorgkorting moet worden toegepast. Tot 1 oktober 2020 zijn de verblijfsoverstijgende kosten van de kinderen volgens hem gedeeld. Ter onderbouwing van deze stelling heeft de man als productie 34 kopieën van bonnetjes van uitgaven voor de kinderen overgelegd. De vrouw weigert voldoende kleding en sportspullen beschikbaar te stellen voor de tijd dat de kinderen bij hem verblijven, terwijl de zorgkorting 35% is en zij het volledige kindgebonden budget ontvangt. Daar komt nog bij dat de vrouw ook nog de volledige kinderbijslag wil ontvangen.

De vrouw voert verweer. Een percentage van 35% is conform de Trema-normen. Indien de man zonder overleg uitgaven maakt voor de kinderen dan dient dat voor zijn eigen rekening te komen. De ontvangen kinderalimentatie is besteed aan de kinderen.

kinderbijslag

Het hof komt dan toe aan de grief van de vrouw dat de rechtbank had moeten bepalen dat haar het recht toekomt om de volledige kinderbijslag voor de kinderen te ontvangen.

De man heeft hiertegen verweer gevoerd. Ieder ontvangt inmiddels de helft van de kinderbijslag en dat is volgens hem correct, omdat de kinderbijslag ook voor verblijfskosten bedoeld is. De kinderen verblijven evenveel bij iedere ouder en de kinderbijslag wordt rechtstreeks toegekend aan de bij de onderhoudsplichtige verblijvende kinderen voor wie de bedragen bestemd zijn.

Het hof overweegt dat het niet aan het hof is om te bepalen aan wie de SVB de kinderbijslag uitkeert.

In de brief van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) Deventer van 27 januari 2021 wordt vermeld dat uit de bestreden beschikking blijkt dat de kinderen de ene helft van de week bij de vrouw en de andere week bij de man verblijven en dat uit de bestreden beschikking niet blijkt dat er afspraken zijn gemaakt over de verdeling van de kinderbijslag en er geen ouderschapsplan is opgesteld. Daarom krijgen de ouders vanaf het vierde kwartaal van 2020 ieder de helft van de kinderbijslag.

In het licht van de onderhavige beslissing van het hof is die verdeling door de SVB onjuist. Het hof heeft bij de vaststelling van het eigen aandeel van de ouders in de kosten van de kinderen (de behoefte) rekening gehouden met de kosten van de kinderen na aftrek van de kinderbijslag. Die behoefte bestaat voor 70% uit verblijfsgebonden kosten (eten & drinken, energielasten etc.) en voor 30% uit verblijfsoverstijgende kosten. De totale verblijfsoverstijgende kosten bedragen naast de genoemde 30% van het aldus berekende eigen aandeel ook de kinderbijslag. Die totale kosten komen voor rekening van de vrouw en zij dient in verband daarmee te beschikken over het volledige bedrag van de kinderbijslag. Indien de man een deel van de kinderbijslag zou ontvangen, draagt hij minder dan zijn eigen aandeel in de kosten van de kinderen en draagt de vrouw meer dan zij zou moeten dragen.

Indien de vrouw alsnog wil realiseren dat zij de volledige kinderbijslag gaat ontvangen dan zal zij hierover opnieuw in contact met de SVB moeten treden.