Uitspraken

De man heeft tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep verklaard dat hij de wens van [de minderjarige1] om geen contact meer met hem te hebben respecteert. Hij hoopt dat contact in de toekomst weer tot de mogelijkheden behoort.

Nu de man zich ten aanzien van de zorgregeling heeft gerefereerd aan het oordeel van het hof, gaat het hof ervan uit dat partijen de door de vrouw in haar petitum onder A genoemde zorgregeling uitvoeren. Deze regeling zal het hof vaststellen.

Kinder- en partneralimentatie

Behoefte van de kinderen (grief 1 van de man)

Bij de bepaling van het eigen aandeel van de ouders in de kosten van de kinderen (verder: de behoefte) gaat het hof uit van het netto besteedbaar gezinsinkomen op of rondom het einde van het gezinsverband waarin partijen leefden. Vaststaat dat partijen eind 2019 uit elkaar zijn gegaan.

Het hof acht aannemelijk dat het werk van de man als internationaal vrachtwagenchauffeur, waarbij hij doordeweeks niet thuis verblijft, extra onkosten met zich brengt, waarvoor hij een vergoeding ontvangt. Voor zover die vergoeding meer bedraagt dan de werkelijke kosten, staat die vergoeding de man netto ter beschikking en verhoogt deze dus het beschikbare (gezins)inkomen. Partijen zijn het erover eens dat de vrouw totdat zij uiteengingen maaltijden voor de man bereidde, waardoor de kosten aanzienlijk werden beperkt. Dat dit na het uiteengaan van partijen is veranderd, speelt bij de bepaling van de behoefte van de kinderen geen rol. Voor zover de man bedoelt te betogen dat hij meer kosten maakte dan waar de rechtbank rekening mee hield, lag het op zijn weg om inzicht te verschaffen in de hoogte van die kosten. Dat heeft hij - ook in hoger beroep - niet gedaan. Derhalve volgt het hof het oordeel van de rechtbank op dit onderdeel. De behoefte van de kinderen bedroeg in 2019 € 420,- per maand. In 2021 was dat € 443,- per kind per maand en in 2022 € 452,- per kind per maand.

Draagkracht van de man (grief 2 van de man)

Uit de door de man overgelegde jaaropgaven van 2020 en 2021 blijkt dat zijn jaarinkomen is gedaald. Volgens de verklaring van de werkgever van de man, productie 3 bij het beroepschrift, is als gevolg van de coronapandemie het autovervoersaanbod op internationale trajecten verminderd hetgeen van invloed is op de onkostenvergoedingen (waar onder overuren en toeslagen) van de man. Het hof acht het aannemelijk dat de man in 2021 niet in staat was om een hoger inkomen te verwerven en gaat derhalve uit van het bedrag op de jaaropgave 2021: € 40.528,-. Uit de overgelegde inkomensgegevens is gebleken dat het inkomen van de man in verband met voormelde omstandigheden de laatste twee jaar is afgenomen. Dat dat inkomen in de toekomst weer zal stijgen, zoals de vrouw stelt, heeft zij niet onderbouwd. Het hof gaat aan deze stelling dan ook voorbij.

Aannemelijk is dat de man, anders dan voorheen, kosten moet maken voor eten & drinken en daarop niet meer op dezelfde wijze kan besparen als voorheen, toen partijen nog bij elkaar waren. Het lag echter - zoals hiervoor onder 5.5 overwogen - op zijn weg om inzicht te verschaffen in de hoogte van die kosten. Dat heeft hij - ook in hoger beroep - niet gedaan.

Het hof moet de hoogte van die kosten derhalve schatten en bepaalt deze - in redelijkheid - op de helft van de cumulatieve verblijfskostenvergoeding, zoals die blijkt uit de salarisstrook van december 2021 (productie 5 van de man): ½ x € 7.252,- = € 3.626,- per jaar.

Aldus bedraagt de draagkracht van de man 70% [€ 2.892,- min (0,3 x € 2.892,- + € 1.000,-)] = € 717,- per maand.

Draagkracht vrouw (grief 3 van de man)

Het hof overweegt als volgt.

In het algemeen moet terughoudend worden omgegaan met het aannemen van een ruime(re) verdiencapaciteit bij de verzorgende ouder. Slaagt deze ouder er namelijk niet in deze verdiencapaciteit te realiseren, dan wordt niet volledig in de behoefte van de kinderen voorzien. Dat staat op gespannen voet met het wettelijk uitgangspunt dat kinderen behoeftig zijn en dat hun ouders in hun behoefte moeten voorzien. Derhalve hanteert het hof de door de vrouw zelf geprognotiseerde winst van € 20.000,- (die overigens 33% - dus meer dan de door de man gestelde 25% - hoger is).

Het hof berekent het NBI van de vrouw op € 2.185,- per maand en haar draagkracht op € 370,- per maand. In deze berekening is rekening gehouden met de zelfstandigenaftrek, de MKB-winst vrijstelling en het kindgebonden budget (KGB).

Draagkracht van partijen, forfaitaire woonlast (incidentele grief 3 van de vrouw)

De totale draagkracht van partijen bedraagt (€ 717,- + € 370,- =) € 1.087,- per maand. Deze draagkracht is lager dan de totale behoefte van de kinderen van € 1.329,- per maand in 2021, zodat het hof toekomt aan de bespreking van de te hanteren woonlast.

De vrouw voert aan dat rekening moet worden gehouden met werkelijke woonlasten van de man, die lager zijn dan 30% van zijn NBI.

Het hof oordeelt als volgt.

De werkelijke woonlasten van de man bedragen € 625,- per maand en dat is 28% lager dan de forfaitare woonlast van – afgerond – € 868,- per maand, een aanmerkelijk verschil. Hoewel permanente bewoning van het chalet niet is toegestaan, woont de man al sedert 2019 in het chalet, zodat de feitelijke woonlast ook duurzaam lager is gebleken. Derhalve houdt het hof bij de berekening van de draagkracht van de man rekening met zijn werkelijke woonlast.

De aangepaste draagkracht van de man is 70% [€ 2.892,- min (€ 625,- + € 1.000,-)] = € 887,- per maand, dat is € 296,- per kind. Daarmee is de totale draagkracht van partijen € 1.257,- en dat is niet voldoende om volledig in de behoefte van de kinderen te voorzien. Het tekort bedraagt € 72,- per maand.

Zorgkorting

Als de kinderen bij de man verblijven, maakt hij kosten voor eten, drinken etc. (verblijfskosten), waartegenover een besparing voor de vrouw staat. Aldus voldoet de man al – deels – aan zijn onderhoudsverplichting voor de kinderen. Van deze verblijfskosten strekt een deel, de zorgkorting, in mindering op de vast te stellen bijdrage. Nu de man geen contact meer heeft met [de minderjarige1] , wordt voor haar geen rekening gehouden met de zorgkorting. Voor [de minderjarige2] en [de minderjarige3] bedraagt de zorgkorting 15%, de vrouw stemt in met dat percentage. Het hof berekent de zorgkorting op 15% van de behoefte van € 443,- = € 66,- per maand. Voor [de minderjarige2] en [de minderjarige3] samen is dat € 132,- per maand.

De man dient de helft van het gezamenlijk tekort aan draagkracht voor zijn rekening te nemen: € 36,- per maand. Derhalve wordt zijn bijdrage voor [de minderjarige1] € 296,- per maand (geen zorgkorting) en voor [de minderjarige2] en [de minderjarige3] elk € 266,- per maand. Daarmee wordt de man - net als de vrouw - boven zijn draagkracht belast.

Partneralimentatie (grief 5 van de man)

De vrouw verwerft met haar onderneming een netto maandinkomen van € 1.612,-. Op dat inkomen drukt haar aandeel in de behoefte van de kinderen, voor zover dat meer zou zijn dan het door haar ontvangen KGB: € 6.881 per jaar, € 574,- per maand. Dat laatste is niet het geval: voor rekening van de vrouw komt € 370,- + € 36,- = € 406,-.

Haar resterende netto behoefte is derhalve € 777,- per maand, dat is € 1.118,- bruto per maand.

Zoals hiervoor onder 5.8 overwogen heeft de vrouw haar winst reeds met 33% verhoogd. In dit licht is onaannemelijk dat zij in de nabije toekomst in staat is om volledig in haar resterende behoefte te voorzien.

Ingangsdatum (incidentele grief 4 van de vrouw)

Het hof oordeelt als volgt.

Enerzijds kon de man vanaf de datum van indiening van het verzoek rekening houden met het feit dat van hem een bijdrage in de kosten van kinderen werd verwacht, anderzijds kon hij de hoogte daarvan pas werkelijk inschatten toen ook de inkomensgegevens van de vrouw beschikbaar waren. Dat was op of kort voor de eerste mondelinge behandeling van de alimentatieprocedure in mei 2021.

Nu het op de weg van de vrouw lag om die gegevens te verstrekken en de man in staat te stellen zich op basis van alle gegevens een zelfstandig oordeel te vormen welke bijdrage van hem kon worden verwacht, acht het hof de datum van de bestreden beschikking, 1 juni 2021, als ingangsdatum redelijk.

Het hof stelt – ten aanzien van [de minderjarige1] – een andere zorgregeling vast dan de rechtbank (onderdeel 4.3). Verder stelt het hof de door de man te betalen kinderalimentatie vast op een lager bedrag dan de rechtbank, maar wel met dezelfde ingangsdatum (onderdeel 4.4). Het verzoek om partneralimentatie wijst het hof af (onderdeel 4.5).

Dat betekent dat de grieven 1 en 3 van de man falen, de grieven 2 en 4 slagen deels, grief 5 slaagt geheel. De incidentele grieven 1, 2 en 3 van de vrouw slagen, haar incidentele grief 4 faalt.

Voor zover de man vanaf 1 juni 2021 tot heden meer heeft betaald en/of meer op hem is verhaald dan de onder 5.11 vermelde bijdragen, geldt het volgende. Een onderhoudsbijdrage voor kinderen pleegt van maand tot maand te worden verbruikt, zeker in deze situatie waarin de behoefte van de kinderen hoger is dan draagkracht van partijen. Derhalve kan van de vrouw in redelijkheid niet worden gevergd dat zij terugbetaalt wat zij te veel heeft ontvangen.

Voor ontvangen partneralimentatie geldt ook dat niet van de vrouw kan worden verlangd dat zij die terugbetaalt aan de man, nu deze bijdrage in elk geval lager was dan haar resterende behoefte.