Uitspraken

De rechtbank heeft [appellante] in staat van faillissement verklaard, omdat summierlijk is gebleken van het vorderingsrecht van RSG en [geïntimeerde2] en omdat [appellante] in de toestand verkeert dat zij heeft opgehouden te betalen.

Het hof oordeelt als volgt.
Een faillietverklaring kan worden uitgesproken indien summierlijk is gebleken van een ten tijde van de faillietverklaring bestaand vorderingsrecht van de aanvrager en ook van het (op dit moment) bestaan van feiten en omstandigheden waaruit volgt dat de schuldenaar verkeert in de toestand van te hebben opgehouden te betalen.
Dat de schuldenaar meer schuldeisers heeft is een noodzakelijke, maar niet een voldoende voorwaarde voor het aannemen van de hiervoor bedoelde toestand (het pluraliteitsvereiste). Ook als aan het pluraliteitsvereiste is voldaan, moet worden onderzocht of de schuldenaar in de toestand verkeert dat hij heeft opgehouden te betalen. Wat het begrip “summierlijk” betreft volgt uit rechtspraak van de Hoge Raad dat het bewijs hiervan niet behoeft te voldoen aan de regels van het bewijsrecht in het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering. Indien de schuldenaar de vordering of de schuld ontkent, kan hij niet volstaan met een blote ontkenning en moet van de gegrondheid van zijn verweer ook summierlijk blijken.

Het hof stelt vast dat [appellante] het vorderingsrecht van RSG niet heeft betwist, zodat hiervan ook in hoger beroep moet worden uitgegaan.
Anders dan [appellante] betoogt, is het hof van oordeel dat ook voldoende summierlijk is gebleken van het vorderingsrecht van [geïntimeerde2] . [appellante] betwist niet dat [geïntimeerde2] een vordering op haar heeft (gehad), maar zij voert aan dat zij een tegenvordering heeft omdat er sprake is van wanprestatie en onrechtmatig handelen van [geïntimeerde2] en ten onrechte in rekening gebracht meerwerk, zodat [geïntimeerde2] meer aan haar moet betalen dan andersom. [appellante] heeft dit verweer echter niet onderbouwd met enig stuk noch heeft zij een en ander nader toegelicht. Het is bij blote stellingen gebleven. Ook heeft zij niet, zelfs niet bij benadering, een bedrag genoemd dat zij op die gronden van [geïntimeerde2] meent te vorderen te hebben. De slotsom is dat van het bestaan van de beide vorderingen van de aanvragers (voldoende) is gebleken.

De eerst op de zitting door mr. Svensson opgevoerde steunvordering van Vreugdenhil B.V. heeft het hof wel buiten beschouwing gelaten, omdat voor het bestaan van deze - door [appellante] betwiste - vordering een adequate onderbouwing ontbreekt.

Dat [appellante] per 20 juni 2022 via een uitzendbureau extra inkomsten gaat genereren (zij schat haar toekomstige salaris op € 2.500 netto per maand), maakt het oordeel dat op dit moment sprake is van de toestand van te hebben opgehouden te betalen niet anders.

Het hoger beroep faalt. Het vonnis van 24 mei 2022 zal worden bekrachtigd.

Nu het vonnis tot faillietverklaring van [appellante] in stand wordt gelaten, ziet het hof geen aanleiding [appellante] , conform het in het verweerschrift van RSG en [geïntimeerde2] opgenomen verzoek, te veroordelen in betaling van de proceskosten.