Uitspraken

Het hof neemt de inhoud van het tussenarrest van 4 januari 2022 hier over.

Ter uitvoering van dat tussenarrest heeft op 12 juli 2022 mondelinge behandeling plaatsgevonden. Het hiervan opgemaakte proces-verbaal bevindt zich in afschrift bij de stukken.

Aan het slot van de mondelinge behandeling heeft het hof een datum vastgesteld voor het arrest. Deze datum is vervroegd.

[gedaagde] is het niet eens met ASR. Zij vindt dat ASR de vordering tot herroeping te laat heeft ingesteld. Los daarvan is de vordering niet toewijsbaar, omdat deze is gebaseerd op informatie die is verkregen door onderzoeken die ASR niet had mogen (laten) verrichten. Die informatie moet daarom buiten beschouwen blijven. Bovendien volgt uit deze informatie niet dat zij de deskundigen om de tuin heeft geleid.

Het hof vindt dat ASR de vordering tot herroeping op tijd heeft ingesteld en dat de informatie die is verworven met de door ASR ingestelde onderzoeken gebruikt mag worden. Uit deze informatie volgt dat [gedaagde] in de eerdere procedure de deskundigen en het hof op het verkeerde been heeft gezet. Dat is voldoende reden voor herroeping van het eindarrest.
2.4 Het hof zal deze beslissing hierna motiveren, door eerst de relevante feiten te schetsen en door daarna de standpunten van partijen te bespreken.

[gedaagde] (geboren [in] 1996) heeft op 10 juni 2010 een ongeval gehad. Zij zat achterin een auto toen deze bij een verkeerslicht van achteren werd aangereden door een andere auto die sneller optrok dan de auto waarin [gedaagde] zat. Uit een zogenaamd Delta v onderzoek is gebleken dat [gedaagde] door het ongeval een snelheidsverandering (Delta v) van 3,4 tot 7,1 km/uur heeft ondergaan.

ASR heeft, als WAM-verzekeraar van de houder van het kenteken van de achteropkomende auto, aansprakelijkheid voor het ongeval erkend.

[gedaagde] is vanaf het ongeval onder behandeling geweest van diverse artsen en fysiotherapeuten vanwege klachten.

Ten tijde van het ongeval zat [gedaagde] in de derde klas van de Havo. Aan het einde van het schooljaar is zij naar de derde klas van het VMBO (theoretische leerweg) overgestapt. In juni 2013 heeft zij het VMBO diploma behaald. Ze is tweemaal aan een MBO-opleiding begonnen, maar is met die opleidingen gestopt zonder een diploma te halen.

[gedaagde] heeft een Wajong-uitkering aangevraagd, maar die is geweigerd. Zij ontvangt een bijstandsuitkering.

Het hof heeft in een arrest van 14 augustus 2018 vier deskundigen benoemd, neuroloog dr. [naam1] , neuropsycholoog drs. [naam2] , revalidatiearts drs. [naam3] en psychiater drs. [naam4] . Nadat deze deskundigen hadden gerapporteerd en partijen zich daarover hadden uitgelaten, heeft het hof op 23 februari 2021 het eindarrest gewezen. Het hof overwoog dat voldoende aannemelijk is dat [gedaagde] last heeft van hoofd- en nekpijn en dat zij ernstige vermoeidheidsklachten heeft, waardoor ook sprake is van concentratieklachten en vergeetachtigheid. In dit klachtenbeeld is de vermoeidheid dominant, waardoor [gedaagde] nauwelijks belastbaar is. Het is niet aannemelijk geworden dat deze klachten door [gedaagde] verzonnen zijn of (bewust) overdreven zijn (5.2 van het arrest).
Het hof overwoog verder dat voldoende aannemelijk is dat causaal verband bestaat tussen deze klachten en het ongeval (5.3) en dat, gelet op de door deskundige [naam4] gedane therapeutische suggesties, nog geen sprake is van een eindtoestand. Van [gedaagde] mag verwacht worden dat zij zich tot het uiterste inspant om die suggesties op te volgen. Wanneer zij dat niet doet, is voorstelbaar dat het causaal verband tussen de klachten en het ongeval doorbroken wordt. Om die reden heeft het hof een in tijd - tot eind 2022 - beperkte verklaring voor recht afgegeven over het causaal verband. Een beslissing over het causaal verband vanaf 2023 wordt overgelaten aan de rechter in de schadestaatprocedure (5.8).
Al met al heeft het hof het vonnis van de rechtbank in het eindarrest grotendeels bekrachtigd. Grotendeels, omdat de verklaring voor recht over het causaal verband door het hof in tijd werd beperkt.

Na het eindarrest hebben (de advocaten van) partijen overlegd over de verdere afwikkeling van de zaak en over een aanvullend voorschot. Die onderhandelingen zijn vastgelopen. [gedaagde] heeft daarop in kort geding bij de voorzieningenrechter van de rechtbank Overijssel een aanvullend voorschot van € 234.122,- gevorderd. Tijdens de behandeling van het kort geding op 21 juni 2021 hebben ASR en [gedaagde] een schikking bereikt, die erop neerkomt dat ASR tot eind 2022 maandelijks een bedrag van € 4.000,- aan [gedaagde] betaalt. De afspraken zijn neergelegd in een proces-verbaal.

De advocaat van [gedaagde] heeft op de brief van ASR en op de bevindingen van het persoonlijk onderzoek gereageerd. Zijn reactie heeft er niet toe geleid dat ASR haar standpunt heeft gewijzigd. In een brief van 15 september 2021 aan de advocaat van [gedaagde] deelt ASR mee dat ASR concludeert dat [gedaagde] aan ASR, de rechtbank, het hof en de ingeschakelde deskundigen bewust een verkeerde voorstelling van zaken heeft gegeven. ASR zal om die reden een herroepingsprocedure bij het hof starten en is niet bereid verdere betalingen aan [gedaagde] te doen. Omdat volgens ASR sprake is van fraude zullen de persoonsgegevens van [gedaagde] worden opgenomen in de Gebeurtenissenadministratie van ASR en het daaraan gekoppelde interne verwijzingsregister. De persoonsgegevens van [gedaagde] zijn ook tot 11 maart 2029 opgenomen in het Incidentenregister van ASR en het Extern Verwijzingsregister van de Stichting CIS. In de brief maakt ASR er ook melding van dat zij op sociale media een filmpje heeft gezien met beelden van een reis naar Ibiza die [gedaagde] en enkele vriendinnen begin augustus 2021 hebben gemaakt.

ASR heeft in kort geding bij de voorzieningenrechter van de rechtbank Overijssel gevorderd dat de voorzieningenrechter [gedaagde] zal verbieden de op 21 juni 2021 gemaakte afspraken ten uitvoer te leggen. [gedaagde] heeft een tegenvordering (‘vordering in reconventie’) ingesteld, die erop neerkomt dat ASR de hiervoor vermelde registraties in de verschillende registers ongedaan moet maken. In een vonnis van 6 december 2021 heeft de voorzieningenrechter de vordering van ASR afgewezen en die van [gedaagde] toegewezen, kort gezegd, omdat voorshands onvoldoende aannemelijk is geworden dat sprake is van een onjuiste voorstelling van zaken door [gedaagde] .

Op grond van artikel 383 lid 1 Rv moet de dagvaarding tot herroeping worden uitgebracht binnen drie maanden nadat de grond voor herroeping is ontstaan en de eiser daarmee bekend is geworden. In geval van bedrog in het geding gepleegd, de door ASR aangevoerde herroepingsgrond, loopt de termijn vanaf de ontdekking van het bedrog door ASR. Het bedrog is pas ontdekt als de partij die bedrogen is, beschikt over het bewijs dat het is gepleegd. Voor die tijd zal in het algemeen slechts sprake zijn van een algemene verdenking. Dat betekent enerzijds niet dat de termijn van artikel 383 lid 1 Rv pas gaat lopen als de partij die zich bedrogen acht in staat is het bedrog overtuigend aan te tonen, maar anderzijds ook niet dat iedere verdenking van bedrog al voldoende grond is voor heropening van het geding en daarmee voor het gaan lopen van de termijn. Het komt erop aan dat na afloop van het voorgaande geding feiten en omstandigheden bekend zijn geworden, die tezamen de kwalificatie van het gedrag van de wederpartij als bedrieglijk wettigen. Het moet daarbij gaan om feiten en omstandigheden die zozeer de verdenking rechtvaardigen van bedrog dat de partij die zich bedrogen acht langs de weg van heropening van het geding de gelegenheid behoort te krijgende zaak nogmaals aan de rechter voor te leggen zodat die met inachtneming van deze feiten en omstandigheden de zaak opnieuw beoordeelt2.

[gedaagde] heeft gelijk wanneer zij stelt dat ASR al ruim drie maanden voordat zij de dagvaarding liet uitbrengen op de hoogte was van het feit dat [gedaagde] een auto had. Dat ASR toen ook wist dat [gedaagde] een rijbewijs had behaald, is niet aannemelijk geworden. ASR heeft dat gemotiveerd bestreden. Volgens haar wist ze alleen dat [gedaagde] een auto op haar naam had. Het onderzoek diende er onder meer toe om uit te zoeken of zij ook in die auto reed. Pas na het onderzoek, heeft [gedaagde] haar een kopie van haar rijbewijs gestuurd.
Wat daar ook van zij, zelfs indien ASR wist van het rijbewijs, betekent dat nog niet dat ASR toen ook al met het door haar gestelde bedrog in de eerdere procedure bij het hof bekend was, hooguit dat zij [gedaagde] ervan verdacht bedrog te hebben gepleegd. In die procedure stond (onder meer) de vraag centraal of [gedaagde] vanwege haar klachten nauwelijks belastbaar was. Het feit dat [gedaagde] kennelijk een auto had en dus waarschijnlijk ook in een auto kon rijden en een rijbewijs had behaald, is bij het antwoord op die vraag weliswaar een relevant, maar op zichzelf nog niet doorslaggevend gegeven. Het al dan niet (behaald) hebben van een rijbewijs heeft in het debat ook geen rol gespeeld. Alleen deskundige [naam1] heeft in zijn rapport genoteerd dat [gedaagde] geen rijbewijs heeft. Het enkele feit dat ASR er na de procedure bij het hof achter kwam dat [gedaagde] mogelijk (al geruime tijd) wel over een rijbewijs en een auto beschikte, wettigde dan ook niet de conclusie dat zij in die procedure bedrog heeft gepleegd over haar belastbaarheid, maar leverde wel de verdenking op dat [gedaagde] wellicht tot (veel) meer activiteiten in staat was dan zij in de procedure, onder meer bij de onderzoeken door de deskundigen, had verklaard.

Volgens [gedaagde] was dat bureauonderzoek onrechtmatig. Partijen hadden tot aan het eindarrest acht jaar geprocedeerd. In die procedure heeft ASR op (volgens [gedaagde] : vermeende) inconsequenties gewezen. Die waren haar dus bekend. Als ze naar aanleiding van die inconsequenties onderzoek had willen doen, had ze dat in de procedure moeten doen
en niet achteraf, na het eindarrest van het hof. ASR heeft zich niet willen neerleggen bij dat eindarrest.

Het hof is dat niet met [gedaagde] eens. De zaak was met het eindarrest van het hof nog niet afgewikkeld. Het hof heeft in dat arrest niet alleen nog niet beslist over het causaal verband vanaf 2023, maar ook over de omvang van de schade heeft het hof nog niets beslist. De onderhandelingen daarover moesten na het eindarrest nog beginnen. Het lag dan ook voor de hand dat ASR na het eindarrest alle feiten op een rij wilde zetten en de balans wilde opmaken, ook om haar positie in de onderhandelingen over de omvang van de schade te kunnen bepalen. Het stond haar vrij om in het verlengde daarvan ook een bureauonderzoek te doen.

[gedaagde] wijst er ook op dat ASR de hoge drempel om een bureauonderzoek te mogen starten niet heeft gehaald. In dat verband voert zij aan dat bij zo’n onderzoek persoonsgegevens worden verwerkt en dat bij het onderzoek is gehandeld in strijd met de Gedragscode Persoonlijk Onderzoek van het Verbond van Verzekeraars (hierna: GPO).

De regels van de GPO zien op een ‘persoonlijk onderzoek’, niet op een ‘feitenonderzoek’ in de zin van de GPO. De GPO definieert een feitenonderzoek als ‘(h)et onderzoek dat wordt ingesteld naar de feiten, omstandigheden en gedragingen van betrokkene die nodig zijn voor de beoordeling van een verzekeringsaanvraag, lopende verzekeringsovereenkomst, schademelding of andere aanspraak op uitkering of prestatie.’ Het persoonlijk onderzoek wordt gedefinieerd als: ‘(h)et onderzoek, volgend op een feitenonderzoek, naar gedragingen van betrokkene waarbij bijzondere onderzoeksmethoden en of bijzondere onderzoeksmiddelen worden gebruikt, dat inbreuk maakt of kan maken op de persoonlijke levenssfeer van betrokkene.’
De GPO maakt dus onderscheid, in de situatie dat een onderzoek wordt verricht, tussen een fase waarin feitenonderzoek plaatsvindt en een daaropvolgende fase waarin het persoonlijk onderzoek plaatsvindt. In die vervolgfase worden bijzondere onderzoeksmethoden en/of onderzoeksmiddelen gebruikt en is sprake van (mogelijke) inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene. Een deskonderzoek waarin slechts interne bronnen
- bijvoorbeeld de interne databank met informatie over afgesloten verzekeringen - worden geraadpleegd en vervolgens algemeen toegankelijke internetsites is geen persoonlijk onderzoek maar een feitenonderzoek. Voor zo’n onderzoek hoeven geen bijzondere onderzoeksmethoden of -middelen te worden gebruikt. De regels van de GPO zijn dan ook niet op een dergelijk onderzoek van toepassing3. Zo’n onderzoek is geoorloofd voor zover wordt gehandeld binnen de grenzen van de Algemene Verordening Gegevensbescherming (hierna: AVG)4.

Het bureauonderzoek dat ASR in dit geval heeft verricht bestond uit het raadplegen van haar interne systemen en uit algemeen toegankelijke internetsites. Het is dan ook een feitenonderzoek. Op dit onderzoek is de GPO niet van toepassing.
[gedaagde] heeft nog aangevoerd dat het onderzoek in strijd is met de Algemene Verordening gegevensverwerking (AVG), maar zij heeft die stelling verder niet onderbouwd. Het hof ziet die strijdigheid niet. Naar het oordeel van het hof was de gegevensverwerking, gelet op wat hiervoor is overwogen, noodzakelijk voor de behartiging van de gerechtvaardigde belangen van ASR (artikel 6 lid 1 onder f AVG) en wegen deze belangen zwaarder dan de belangen van [gedaagde] ter bescherming van haar persoonsgegevens. Het hof neemt daarbij in overweging dat het gaat om de verwerking van voor ASR toegankelijke registers, van gegevens uit de procedure tussen partijen, gegevens waarover ASR dus al als procespartij beschikte, en om openbare gegevens.
4.11 De conclusie is dat het bureauonderzoek niet onrechtmatig was.

Ter voorbereiding op de mondelinge behandeling bij het hof heeft ASR twee zogenaamde afwegingsdocumenten overgelegd, waarin het besluitvormingsproces betreffende de eerste en tweede observatieperiode is vastgelegd. Uit deze documenten volgt dat de besluiten tot (de eerste en tweede) observatieperiode niet zijn genomen door de dossierbehandelaar, maar door respectievelijk de Manager Speciale zaken en de adjunct directeur P&D van ASR. [gedaagde] heeft niet weersproken dat de besluiten door deze functionarissen zijn genomen en evenmin dat zij bevoegd waren om deze besluiten te nemen. Tijdens de mondelinge behandeling heeft de advocaat van [gedaagde] ook aangegeven dat het verweer dat de besluiten niet door een bevoegde functionaris (in de zin van art. 4.3 GPO) zijn genomen niet wordt gehandhaafd. Het hof zal dit (niet gehandhaafde) verweer van [gedaagde] dan ook passeren. Naar het oordeel van het hof heeft ASR met de afwegingsdocumenten ook voldaan aan art. 4.2 GPO, omdat in deze documenten uitvoerig en gedocumenteerd is omschreven hoe het besluitvormingsproces is verlopen, welke stappen zijn doorlopen en welke argumenten daarbij een rol hebben gespeeld.

- Het feitenonderzoek geeft geen of onvoldoende uitsluitsel voor het nemen van een

beslissing over een aanspraak op uitkering en/of

- Er is gerede twijfel ontstaan over de juistheid of resultaten van het feitenonderzoek,

8 GPO).

ASR heeft gesteld dat zij het besluit om [gedaagde] in juni 2021 te observeren heeft gebaseerd op de beide gronden van art. 1 GPO. In het afwegingsdocument betreffende die observatie zijn beide gronden ook aangekruist en uitgewerkt. Naar het oordeel van het hof deden beide gronden zich ook voor. Zoals hiervoor al is vastgesteld, was na het eindarrest een nieuwe fase bereikt in de afwikkeling van de letselschadeclaim van [gedaagde] . Er lag een beslissing over de klachten van [gedaagde] en het causaal verband tussen die klachten en het ongeval (voor de periode vanaf het ongeval tot eind 2022). In deze fase maakte [gedaagde] aanspraak op een aanvullend voorschot (aanvankelijk € 50.000,-, maar later
€ 100.000,-). Uit het bureauonderzoek was onder meer - het hof laat de kwestie van de pan buiten beschouwing - gebleken dat [gedaagde] een auto op haar naam had en dat met die auto jaarlijks minimaal 18.000 km (gemiddeld ruim 300 kilometer per week) werd gereden. Gelet op het feit dat de auto op naam van [gedaagde] stond en dat zij in het kader van de verzekering geregistreerd was als regelmatige bestuurder, was alleszins voorstelbaar dat [gedaagde] (geregeld) in de auto reed en ook een rijbewijs had. Indien dat ook daadwerkelijk het geval zou zijn, was het de vraag hoe dat feit zich verhield tot de zeer beperkte belastbaarheid en vooral het minimale concentratievermogen van [gedaagde] dat de door het hof benoemde deskundigen op basis van de door [gedaagde] verstrekte informatie en hun onderzoek van [gedaagde] hadden vastgesteld en waarop het hof het oordeel in het eindarrest had gebaseerd. Daarbij is van belang dat een van de deskundigen, neuroloog [naam1] , in zijn rapport had vermeld dat [gedaagde] geen rijbewijs had. De met het bureauonderzoek verkregen informatie over de auto riep dus de vraag op of de in de procedure bij het hof verkregen informatie over de ernstige klachten en de minimale belastbaarheid van [gedaagde] wel juist of nog actueel was. Het antwoord op die vraag was (en is) wel van belang voor de beoordeling van de schadeclaim van [gedaagde] , omdat onduidelijk was of bij de afwikkeling van de claim wel of niet kon worden uitgegaan van de forse klachten en de daardoor veroorzaakte minimale belastbaarheid van [gedaagde] . Het ingestelde feitenonderzoek gaf dan ook onvoldoende uitsluitsel voor het nemen van een beslissing over de afwikkeling van de schadeclaim van [gedaagde] , waaronder het gevraagde voorschot (de eerste grond van art. 1 GPO). Verder was, ten minste, sprake van spanning tussen enerzijds het in de procedure gecreëerde beeld van iemand (zonder rijbewijs) met een zeer beperkte belastbaarheid en een minimaal concentratievermogen en anderzijds het beeld van iemand die als eigenaar en geregelde bestuurder geregistreerd was van een auto, waarmee jaarlijks minimaal 18.000 km werd gereden. Vanwege die spanning was sprake van gerede twijfel over de juistheid en volledigheid van het tot dan toe verrichte feitenonderzoek (waaronder het in de procedure gedane onderzoek en de resultaten daarvan). Omdat bij dat feitenonderzoek de door of namens [gedaagde] verstrekte informatie essentieel was - de deskundigen hebben hun conclusies niet alleen gebaseerd op hun eigen onderzoek van [gedaagde] , maar ook op de door en namens haar verstrekte informatie over haar klachten - was het vermoeden gerechtvaardigd dat [gedaagde] onjuiste of onvolledige informatie had verstrekt. De twijfel over de juistheid van de resultaten van het onderzoek was dan ook zodanig, dat bij ASR een redelijk vermoeden van fraude was (en naar het oordeel van het hof: kon) ontstaan (de tweede grond van de GPO).

Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft de advocaat van [gedaagde] aangevoerd dat de tweede grond weliswaar in het afwegingsdocument vermeld staat, maar dat uit de pleitnotitie van de advocaat van ASR voor het executie kort geding volgt dat toen nog geen sprake was van een redelijk vermoeden van fraude. Het hof volgt [gedaagde] daarin niet. Uit de pleitnotitie volgt dat ASR ook na de eerste observatie nog niet had aangenomen dat [gedaagde] in de procedure een onjuiste voorstelling van zaken had gegeven. Er volgt hooguit uit dat ASR toen, en op het moment dat ze besloot tot de eerste observatie, het redelijk vermoeden had dat [gedaagde] die onjuiste voorstelling van zaken had gegeven. Het onderzoek was nu juist bedoeld om dat redelijk vermoeden te bevestigen of te ontkrachten.

Volgens [gedaagde] is de beslissing haar te observeren in strijd met het beginsel van de subsidiariteit. Volgens haar heeft ASR de kwestie van de auto (en die van de pan) ten onrechte niet eerst aan [gedaagde] voorgelegd, of in een huisbezoek of door telefonisch of schriftelijk gerichte vragen te stellen. [gedaagde] zou de gevraagde informatie dan zeker verstrekt hebben.

[gedaagde] heeft gelijk wanneer zij aanvoert dat observatie op zich een ingrijpende maatregel is, waarmee een inbreuk wordt gemaakt op de persoonlijke levenssfeer. Daarbij geldt wel dat deze inbreuk in dit geval beperkt was tot drie dagen (later verlengd tot vier), dat de observatie werd uitgevoerd vanaf de openbare weg of van andere publiek toegankelijke plaatsen en dat [gedaagde] niet geobserveerd zou worden op plaatsen waarvan geacht kan worden dat zij daar onbevangen zichzelf moet kunnen zijn.
Tegenover het belang van [gedaagde] om daarvan verschoond te blijven, stond het belang van ASR. Met de afwikkeling van de schadeclaim van [gedaagde] was, naar verwachting, een fors bedrag gemoeid, gelet op de aard en de ernst van de klachten van [gedaagde] in combinatie met de leeftijd van [gedaagde] . In dit verband is van belang dat de advocaat van [gedaagde] in de hiervoor aangehaalde brief om een aanvullend voorschot van € 100.000,- had verzocht op basis van de aan die brief gehechte schadestaat en dat, zoals door ASR is gesteld en door [gedaagde] niet is weersproken, van de zijde van [gedaagde] was aangegeven dat [gedaagde] de zaak niet voor minder dan € 500.000,- wilde regelen. ASR heeft verder gesteld dat zij groot belang hecht aan waarheidsvinding, omdat daarmee niet alleen recht wordt gedaan aan het slachtoffer, maar ook aan haar verzekerden, die de premie moeten opbrengen. Dat ASR daaraan belang hecht, vindt het hof alleszins aannemelijk; van een verzekeraar mag dat verwacht worden.
Naar het oordeel van het hof wegen de belangen van ASR, mede gezien de duur en de wijze van observatie, zwaarder dan die van [gedaagde] , zodat ook aan het proportionaliteitsvereiste is voldaan.

Gelet op al deze bevindingen en de spanning tussen deze bevindingen en de in de procedure en ook na de procedure, bijvoorbeeld bij gelegenheid van het kort geding, door en namens [gedaagde] verstrekte informatie over haar zeer beperkte belastbaarheid was na de eerste observatieperiode naar het oordeel van het hof zelfs nog meer dan voorheen sprake van een situatie waarin het ingestelde feitenonderzoek geen of onvoldoende uitsluitsel geeft voor het nemen van een beslissing over de schadeclaim van [gedaagde] (de eerste grond) en gerede twijfel bestaat over de juistheid of volledigheid van de resultaten van het feitenonderzoek, zodanig dat bij ASR een redelijk vermoeden van verzekeringsfraude is ontstaan (de tweede grond).

Ook ten aanzien van het tweede onderzoek is aan het subsidiariteitsvereiste voldaan. Het hof verwijst naar wat het hiervoor (onder 4.19) heeft overwogen betreffende de eerste observatieperiode. Het voegt daaraan toe dat partijen weliswaar op 21 juni 2021 afspraken hadden gemaakt over de bevoorschotting en het verstrekken van aanvullende informatie door [gedaagde] , maar dat daarna niet alsnog is afgesproken dat ASR en [gedaagde] rechtstreeks in gesprek zouden gaan. Bovendien was de spanning tussen nieuw gebleken feiten en de tot op dat moment namens [gedaagde] verstrekte informatie over haar belastbaarheid alleen maar groter geworden, zodat het de vraag was of een gesprek de gewenste duidelijkheid zou kunnen geven.

Voor het proportionaliteitsvereiste geldt hetzelfde. Het hof verwijst naar wat het daarover hiervoor (onder 4.20) heeft overwogen. Het voegt daaraan toe dat de inbreuk op de persoonlijke levenssfeer door een tweede observatieperiode, nu van zeven dagen, aanzienlijk zwaarder weegt dan een observatie van drie dagen (verlengd met nog een dag). Daar staat tegenover dat vanwege de bevindingen bij de eerste observatieperiode het nog aannemelijker was geworden dat [gedaagde] niet de juiste of volledige informatie had verstrekt, waardoor ook de belangen van ASR bij volstrekte duidelijkheid over de feiten aan gewicht won.

- Tijdens de comparitie bij de rechtbank op 21-09-2015 (nb een paar maanden later haalt

- In het onderdeel anamnese van zijn rapport geeft deskundige [naam3] aan dat [gedaagde]

- Is zelfstandig in wassen en aankleden, moeder komt meerdere malen per week bij haar

thuis voor zorgtaken, huishouden, boodschappen doen

- Wordt om 10 uur 's ochtends wakker, rust daarna uit in bed, gaat van bed naar de bank,

- Krijgt nergens meer energie van

- Werkt niet, volgt geen scholing/opleiding, sport niet’

- Bij deskundige [naam2] doet [gedaagde] nauwelijks mee aan de intake omdat ze te

- In de paragrafen anamnese en sociale anamnese van zijn rapport (onderzoeksdatum

- Deskundige [naam4] heeft [gedaagde] op 12 december 2019 bij hem op de praktijk gezien en op 16 januari 2020 bij haar ouders thuis. Over de onderzoeken schrijft hij:

- Tijdens het gesprek op 12 december 2018 vertelt [gedaagde] aan [naam4] dat ze veel last heeft

- [gedaagde] de meeste dagen zelf, dus zonder haar moeder, boodschappen gaat doen en gaat

- [gedaagde] tweemaal ’s avonds, tot in de nacht, op bezoek gaat of een horecagelegenheid

- [gedaagde] maakt verschillende keren, soms meerdere malen per dag, gebruik van haar auto, onder meer om boodschappen te doen, te winkelen, een schoonheidssalon of fitnessbedrijf te bezoeken. Het is het hof bij de bestudering van de beelden opgevallen dat [gedaagde] geen enkele moeite lijkt te hebben om soepel deel te nemen aan het, vaak drukke, verkeer. Ook deze activiteiten stroken niet met het door of namens [gedaagde] opgeworpen beeld van een jonge vrouw die, noodgedwongen, hele dagen haar huis niet uitkomt en tot nagenoeg geen enkele activiteit buitenshuis in staat is.

- Opvallend is dat [gedaagde] op de beelden vaak met een telefoon in de hand en oortjes in te zien is. Dat staat op gespannen voet met de gestelde forse concentratieproblemen van [gedaagde] . Kennelijk kan [gedaagde] toch uit de voeten in situaties waarin zij zich blootstelt aan een combinatie van externe prikkels (vanwege het verblijf buitenshuis) en de prikkels die inherent zijn aan het gebruik van een telefoon.
- De moeder van [gedaagde] heeft haar tijdens de beide observatieperiodes maar eenmaal bezocht. Dat gegeven staat op gespannen voet met wat door en namens [gedaagde] naar voren is gebracht over de zeer intensieve begeleiding van [gedaagde] door haar moeder, die drie dagen per week bij [gedaagde] zou verblijven en vrijwel het hele huishouden van [gedaagde] zou doen.

De feiten die zijn vastgesteld in de door en in opdracht van ASR verrichte onderzoeken contrasteren met het beeld dat [gedaagde] in de eerdere procedure aan de rechtbank, het hof en de deskundigen heeft voorgespiegeld, dat zij vanwege haar extreme vermoeidheid en ernstige concentratieklachten nauwelijks belastbaar was en daardoor nauwelijks activiteiten kon ondernemen, maar het leven van een kasplantje moest leiden.

De verklaringen die [gedaagde] heeft gegeven voor de hiervoor vermelde tegenstrijdigheden overtuigen het hof niet:
- Voor zover [gedaagde] heeft willen aanvoeren dat haar situatie na het eindarrest van het hof in de eerdere procedure is verbeterd, heeft zij die stelling onvoldoende onderbouwd. [gedaagde] heeft bij gelegenheid van de mondelinge behandeling bij het hof, desgevraagd, verklaard dat de periode van de observatie geen bijzondere periode voor haar was, waarin zij zich structureel beter voelde dan voorheen. Ook in die periode had zij goede en slechte dagen.
- [gedaagde] heeft gesteld dat de vermelding door deskundige [naam1] dat [gedaagde] geen rijbewijs heeft niet is gebaseerd op door of namens haar verstrekte informatie. De vermelding moet berusten op een vergissing van [naam1] . Het hof vindt deze verklaring niet aannemelijk. Allereerst is niet aannemelijk dat [naam1] zonder dat dit hem is meegedeeld vermeldt dat [gedaagde] geen rijbewijs heeft. Vervolgens heeft [gedaagde] drie kansen gehad om deze onjuiste vermelding te corrigeren, bij de beslissing om al dan niet gebruik te maken van haar blokkeringsrecht, bij de mogelijkheid te reageren op het concept-rapport van [naam1] en bij haar memorie na deskundigenbericht, waarin partijen konden ingaan op het definitieve rapport van (onder meer) deskundige [naam1] . Van geen van die mogelijkheden heeft zij gebruik gemaakt.
- [gedaagde] heeft aangevoerd dat haar moeder tijdens de observatieperioden gezondheidsklachten had en om die reden slechts eenmaal bij haar thuis is geweest. Ook indien dat juist zou zijn, is dat geen verklaring voor het feit dat [gedaagde] kennelijk wel in staat is om zelf boodschappen te doen en alleen te gaan wandelen (ook nog eens meer dan 10 minuten) en ook andere activiteiten dan wandelen en boodschappen doen te ondernemen.
- Volgens [gedaagde] maakt ook haar moeder gebruik van de op naam van [gedaagde] staande auto, om van en naar het ouderlijk huis naar het huis van [gedaagde] te rijden. [gedaagde] kon, desgevraagd, niet aangeven wat het aandeel van haar moeder in het autogebruik is. Zij heeft niet gesteld dat haar eigen gebruik van de auto zeer beperkt is. Dat volgt ook niet uit wat bij de observaties over de frequentie van het autogebruik door [gedaagde] is vastgesteld, zodat ervan moet worden uitgegaan dat [gedaagde] niet bij uitzondering, maar geregeld in haar auto rijdt.
- Ook indien [gedaagde] , zoals zij stelt, maar heel beperkt heeft meegedaan aan de activiteiten van haar vriendinnen aan Ibiza blijft staan dat [gedaagde] zich wel tot een vakantie met haar vriendinnen op Ibiza in staat achtte.

De conclusie is dat in de eerdere procedure door en namens [gedaagde] een beeld is geschetst over haar belastbaarheid en activiteiten dat niet overeenkomt met wat daarover nadien is gebleken. Het is voldoende aannemelijk dat het door [gedaagde] geschetste beeld niet overeenkomt met de werkelijkheid en dat zij in werkelijkheid veel meer belastbaar is, tot veel meer activiteiten in staat is en ook daadwerkelijk veel meer activiteiten verricht dan door haar in de procedure naar voren is gebracht. Het hof stelt daarbij vast dat geen sprake is van accentverschillen of nuanceringen, maar van structurele en wezenlijke verschillen; [gedaagde] heeft een aanzienlijk grotere belastbaarheid, is tot veel meer activiteiten in staat en onderneemt ook veel meer activiteiten dan zij in de eerdere procedure heeft gesteld. Het in die procedure door haar geschetste beeld van zichzelf als een kasplantje is bepaald onjuist.

Van bedrog in de zin van artikel 382 Rv is sprake wanneer een partij door een oneerlijke proceshouding belet dat in de procedure feiten aan het licht komen die tot een voor de tegenpartij gunstige afloop van de procedure zouden hebben kunnen leiden5. Dat zal het geval zijn wanneer door de proceshouding van deze partij de rechter en de wederpartij een onwaarachtig feitencomplex krijgen voorgespiegeld waardoor het materiële recht een verkeerde uitwerking krijgt6.

Hiervoor is vastgesteld dat door en namens [gedaagde] in de eerdere procedure en bij de door het hof benoemde deskundigen consequent het beeld is geschetst van [gedaagde] als kasplantje, een jonge vrouw die vanwege haar klachten tot niets meer in staat was. Dat beeld is, zoals het hof heeft vastgesteld, in elk geval onvolledig en daardoor onjuist. Aldus heeft [gedaagde] het hof, de deskundigen en ASR in deze procedure een onjuist en ook onwaarachtig feitencomplex voorgespiegeld, dat ook van belang is voor de materiële recht waarover het hof had te oordelen. Zij heeft dan ook bedrog gepleegd.

Het ligt voor de hand dat een nieuw onderzoek door (bij voorkeur dezelfde) deskundigen naar de klachten en beperkingen van [gedaagde] en het causaal verband tussen die klachten en het ongeval zal moeten plaatsvinden. Partijen kunnen zich uitlaten over dat onderzoek, de vraagstelling en het voorschot op de kosten van dat onderzoek. Het hof merkt met betrekking tot dat laatste op dat het niet voor de hand ligt dat dit voorschot ook nu weer ten laste van ASR zal worden gebracht, omdat het aan [gedaagde] te wijten is dat een nieuw onderzoek moet worden verricht. Het hof gaat er vanuit dat partijen ook bij de eerder benoemde deskundigen informeren of zij bereid en in staat zijn opnieuw onderzoek te doen en dat zij suggesties doen voor een alternatief indien dat niet het geval mocht zijn.