Uitspraken

[appellante] heeft hoger beroep ingesteld tegen het op 10 juni 2021 uitgesproken vonnis in kort geding van de kantonrechter in de rechtbank Midden-Nederland, locatie Almere. Het procesverloop in hoger beroep blijkt uit:

• -

  de dagvaarding in hoger beroep

• -

  de memorie van grieven

• -

  de memorie van antwoord tevens van grieven in het hoger beroep van De Alliantie

• -

  de memorie van antwoord in het hoger beroep dat De Alliantie heeft ingesteld

• -

  de e-mail van mr. Neslo aan de griffie van het hof van 19 februari 2023

• -

  het verslag van de mondelinge behandeling (proces-verbaal) op 20 februari 2023.

Daarna hebben partijen arrest gevraagd op de processtukken aangevuld met het proces-verbaal. Het hof heeft de uitspraakdatum bepaald op vandaag.

Deze zaak gaat over de vraag of [appellante] onrechtmatige hinder veroorzaakt voor haar buren en of haar verboden en/of geboden moeten worden opgelegd om die hinder te beperken.

1. verbod op terugkeer naar woning totdat hulp is aanvaard Nee

2. gebod tot diep reinigen en sealen betonnen vloerdelen Nee

3. verbod op huisdieren Ja

4. gebod de klimop te snoeien ja

5. gebod de schutting recht te zetten ja

6. gebod grofvuil te verwijderen en beplanting terug te snoeien ja

7. verbod stankoverlast nee

Aan de toegewezen vorderingen zijn dwangsommen verbonden.

Het hof wijst vordering 4 alsnog af, maar laat de beslissing van de voorzieningenrechter voor het overige in stand.

Hierna wordt per vordering uitgelegd waarom zo beslist wordt. Daaraan voorafgaand wordt nog stilgestaan bij twee formele kwesties (provisioneel bewind en wijziging van eis), worden de feiten weergegeven die voor de te nemen beslissing van belang zijn en wordt aandacht besteed aan het spoedeisend belang.

De Alliantie heeft, bij het eerste van haar afkomstige processtuk in hoger beroep, haar vorderingen 1 en 2 gewijzigd. [appellante] heeft tegen die wijziging geen bezwaar gemaakt. Deze is evenmin in strijd met de goede procesorde. Beslist wordt daarom op de gewijzigde vorderingen.

[appellante] heeft in 2002 de woning aan de [adres] 34 in [woonplaats1] (verder: de woning) gekocht van De Alliantie. Dat is een rijtjeswoning met een voor- en een achtertuin. De naaste buren ( [adres] 32 en 36) zijn huurders van De Alliantie.

 in de woning zijn dusdanig veel goederen aanwezig dat de woning beperkt

toegankelijk is;

• -

  de woning is sterk vervuild door fecaliën, urine en etenswaren;

• -

  door de hoeveelheid spullen is er sprake van een brandgevaarlijke situatie;

• -

  op de grond liggen diverse fecaliën en de vloer is vochtig en ruikt naar

urine;

 in de woonkamer zagen wij een emmer waar meerdere, vermoedelijk

menselijke, fecaliën in zitten;

 door de staat van de woning is de lucht in de woning van een dusdanig

• -

  op een aantal plekken in de woning is er sprake van sterke schimmelvorming;

• -

  in de woning zijn meerdere kittens aangetroffen, maar wij zagen geen kattenbakken;

• -

  de slaapplaatsen in de woning zijn dusdanig vervuild dat deze niet bruikbaar zijn;

• -

  de badkamer is ernstig vervuild waardoor deze niet bruikbaar is;

• -

  de keuken is dusdanig bevuild dat deze onbruikbaar is.”

Het door De Alliantie ook in hoger beroep gestelde belang bij haar vorderingen is het beperken van de kans op onrechtmatige hinder door [appellante] jegens de directe buren, die huurder zijn van De Alliantie. Dat belang is ook beoordeeld naar de situatie van vandaag voldoende spoedeisend.

Vordering 1 van De Alliantie strekte ertoe, kort gezegd, [appellante] te verbieden terug te keren naar haar woning zolang zij niet hulp aanvaardt die afdoende wordt gevonden door de gemeentelijke overlastregisseur. De voorzieningenrechter heeft die vordering afgewezen omdat het gevraagde verbod te ingrijpend is. In hoger beroep heeft De Alliantie niet langer een verbod op terugkeer gevraagd, maar, kort gezegd, een veroordeling van [appellante] om hulp te aanvaarden indien en zodra sprake is van, door de deurwaarder te constateren, vervuiling en stankoverlast.

Vastgesteld kan worden dat [appellante] ten tijde van de mondelinge behandeling van het hoger beroep was opgenomen in de ggz-instelling Meerzicht. Uit het briefje (zie hiervoor onder 3.8) van Meerzicht blijkt dat [appellante] wel terug mag keren naar de woning, maar slechts mét direct te starten hulpverlening. Op die manier wordt bereikt wat De Alliantie van meet af aan heeft voorgestaan: hulpverlening aan en begeleiding van [appellante] . De, in hoger beroep gewijzigde, vordering gaat uit van de situatie dat [appellante] geen hulp heeft. Dat feitelijk uitgangspunt is dus onjuist: die hulp is er, gelukkig, wel. Voor toewijzing van de vordering bestaat dan ook geen grond1.

Vordering 2 van De Alliantie strekte ertoe, kort gezegd, [appellante] te gebieden alle betonnen vloerdelen in haar woning te laten diepreinigen met een trinatriumfosfaatmiddel. De gedachte achter die vordering is dat de vloer poreus is en zoveel urinezuurkristallen (uit menselijke en dierlijke urine) bevat dat slechts reiniging met genoemd middel kan voorkomen dat zich opnieuw een intense ammoniakgeur verspreidt indien en zodra de woning weer bewoond wordt. De voorzieningenrechter heeft die vordering afgewezen omdat het gevraagde gebod te ingrijpend is om in een kortgedingprocedure te worden opgelegd. In hoger beroep heeft De Alliantie niet langer een onvoorwaardelijk gebod tot diepreiniging gevorderd, maar, een veroordeling van [appellante] mee te werken aan onderzoek door een deskundige indien en zodra de deurwaarder stankoverlast constateert én veroordeling van [appellante] opdracht te geven voor diepreiniging indien de deskundige vaststelt dat de vloer oorzaak van de stank is.

Ook in hoger beroep zijn er teveel onzekerheden om de vordering toewijsbaar te maken. Om te beginnen geldt dat de technische uiteenzetting van De Alliantie niet is ondersteund door een verklaring van enige vloerdeskundige. Daarbij komt dat het bepalen van de ernst van de stankoverlast wordt overgelaten aan de deurwaarder. Dat kan een goede vorm van overlastbeperking zijn als partijen met elkaar overeenkomen de deurwaarder met die taak/bevoegdheid te belasten. Van een dergelijke situatie is echter geen sprake. Dan ligt meer voor de hand om, als de situatie van stankoverlast zich volgens De Alliantie weer voordoet, aan de rechter een voorziening en/of een voorlopig deskundigenbericht te vragen zodat de rechter (en niet de deurwaarder) kan beoordelen of de stankoverlast een voorziening vergt. Tot slot geldt dat inmiddels meer dan twintig maanden verstreken zijn sinds het vonnis van de voorzieningenrechter. Gegevens over de verblijfplaats van [appellante] in die periode zijn niet verstrekt behalve dan dat zij nu in Meerzicht verblijft. Toch lijkt het erop dat zij in die periode deels ook nog wel in de woning heeft verbleven: de klimop, die hierna nog ter sprake komt, is immers verwijderd. Over herhaalde stankoverlast is niets gesteld. Ook deze vordering is daarom niet toewijsbaar2.

In hoger beroep voert [appellante] aan dat zij de poezen nooit heeft willen verwaarlozen en dat sprake is geweest van een ongelukkige samenloop van omstandigheden, namelijk een poes die op een voor [appellante] onbereikbare plaats een nest kittens heeft geworpen.

Voorop staat dat het hof wel wil aannemen dat [appellante] nimmer de bedoeling heeft gehad de kittens in kwestie en overige poezen te verwaarlozen. Dat is echter wel gebeurd. Die constatering van de voorzieningenrechter heeft [appellante] onvoldoende weersproken. Evenmin is weersproken dat de ontlasting van de door [appellante] gehouden poezen mede oorzaak is geweest van de op 11 mei 2021 waargenomen ammoniakgeur en dus stankoverlast. Het oordeel van de voorzieningenrechter, zoals hiervoor geciteerd onder 3.14, is dan ook juist en wordt door het hof onderschreven. Op de mededeling van [appellante] tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep dat zij wel ‘klaar’ is met poezen en deze helemaal niet meer te willen hebben, hoeft dan ook niet meer te worden ingegaan3.

De voorzieningenrechter heeft [appellante] veroordeeld de klimop die vanuit haar woning groeit op de gevel van de buurwoningen te verwijderen en verwijderd te houden. Ook is zij veroordeeld de schuttingen in voor- en achtertuin van haar woning recht te zetten.

Volgens [appellante] heeft zij aan deze veroordelingen voldaan. De uitgesproken veroordelingen zijn dan ook niet langer nodig volgens haar.

Voor wat betreft de klimop heeft [appellante] het gelijk aan haar zijde. De door De Alliantie ingeschakelde deurwaarder heeft zowel op 24 augustus 2021 als op 4 juli 2022 geen overtredingen waargenomen wat betreft de klimop. Kennelijk heeft [appellante] gedaan wat zij moest doen: de klimop van de gevels van de buurwoningen verwijderen en verwijderd houden. Een voorziening is dan ook niet langer nodig. De Alliantie heeft nog wel bepleit de voorziening te handhaven omdat [appellante] erkent tot verwijdering gehouden te zijn geweest, maar voor handhaving van de voorziening zou slechts noodzaak bestaan indien op dit moment de vrees gerechtvaardigd zou zijn dat [appellante] de klimop opnieuw ongebreideld laat doorgroeien over de gevels van de buurwoningen. Juist het feit dat zij maatregelen heeft genomen laat zien dat zij dat niet wil4.

Aan de veroordeling om de schuttingen recht te zetten is niet voldaan. De al genoemde deurwaarder heeft zowel op 24 augustus 2021 als op 4 juli 2022 geconstateerd dat aan de veroordeling niet is voldaan. Door [appellante] is ook niet gesteld dat zij na 4 juli 2022 alsnog aan de veroordeling heeft voldaan. Zij heeft wel gesteld dat de scheefstand is veroorzaakt door De Alliantie zelf, maar die stelling is onvoldoende onderbouwd. Deze veroordeling van de voorzieningenrechter blijft daarom in stand5.

De voorzieningenrechter heeft [appellante] veroordeeld het grof vuil uit haar tuin te verwijderen en verwijderd te houden alsmede de beplanting in voor- en achtertuin terug te snoeien.

Volgens [appellante] heeft zij aan de veroordeling met betrekking tot het grof vuil niet kunnen voldoen omdat zij operaties heeft ondergaan. Dat maakt, in het licht van de op 11 mei 2021 geconstateerde, zeer ernstige vervuiling met ook in de tuin aanwezig grof vuil de noodzaak van verwijderen en verwijderd houden van grof vuil niet minder noodzakelijk. [appellante] zal, als zij het fysiek niet zelf kan doen, desnoods derden moeten inschakelen om haar te assisteren. Deze veroordeling blijft daarom in stand.

Van de beplanting heeft [appellante] gezegd dat deze is gesnoeid. De deurwaarder constateert echter op 24 augustus 2021 en 4 juli 2022 anders: de beplanting is niet teruggesnoeid. Ook deze veroordeling blijft daarom in stand6.

Het hoger beroep van [appellante] slaagt uitsluitend op het punt van de klimop. Voor het overige slaagt het niet. Het hoger beroep van De Alliantie slaagt niet.

De Alliantie wordt in het door haar ingestelde hoger beroep in het ongelijk gesteld en veroordeeld in de kosten daarvan aan de zijde van [appellante] , te weten € 1.114 voor salaris van de advocaat volgens liquidatietarief 0,5 x 2 punten, tarief II in hoger beroep).